Το « Estadio Pater Te Hono Nui» μπορεί επισήμως να έχει χωρητικότητα 13.500 θεατών, αλλά στην πραγματικότητα ποτέ του δεν φιλοξένησε περισσότερους από 5.000 νοματαίους. Ούτως ή άλλως η πρωτεύουσα της Γαλλικής Πολυνησίας, η Παπαετέ δεν αριθμεί συνολικά πιο πολλές από 25.000 ψυχές. Πόσοι δηλαδή να πάνε να παρακολουθήσουν την εκπρόσωπο του νησιωτικού αυτού συμπλέγματος, την Ταϊτή να παίζει μπάλα;

Αυτό ήταν και το μεγάλο πρόβλημα του εκλέκτορα Εντι Εταετά, ο οποίος είχε αγχωθεί όχι για το πόσα θα μαζέψουν από τους ποδοσφαιρικούς γίγαντες που θα είχαν να αντιμετωπίσουν, αλλά από την πολυκοσμία στις εξέδρες. Ο επίσης πρωτάρης κόουτς που πριν την Εθνική δεν είχε ποτέ του προπονήσει κάποιο σύλλογο, σκαρφίστηκε κάτι μοναδικό στην ιστορία των μεγάλων διοργανώσεων.

Στις δύο προπονήσεις που έκανε η Ταϊτή στο ολοκαίνουργιο γήπεδο του Μπέλο Οριζόντε, ο Εταετά έβαλε και έστησαν ένα σούπερ μεγαφωνικό σύστημα που έπαιζε στη διαπασών και άφηνε την αίσθηση ότι οι εξέδρες ήταν κατάμεστες. Για να συνηθίζουν λέει οι παίκτες του να παίζουν μπροστά σε πολύ λαό και να μπορούν να αποδώσουν με τα πολλά ντεσιμπέλ της ατμόσφαιρας στο στάδιο.

Κανείς δεν ξέρει εάν το κόλπο έπιασε. Το σίγουρο όμως είναι πως και οι περίπου 20.000 που παρακολούθησαν από κοντά την αναμέτρηση με τη Νιγηρία, ασχολήθηκαν αποκλειστικά με την δική του ομάδα και ας τη διέλυσαν με 6-1 οι Αφρικανοί. Το αποτέλεσμα δεν είχε την παραμικρή σημασία. Όλα τα λεφτά ήταν ότι οι ηττημένοι μπόρεσαν να σκοράρουν. Εστω για μία φορά (λογικά δεν θα υπάρξει και δεύτερη), είχαν την ευκαιρία να στήσουν τον δικό τους πανηγυρισμό. Η κεφαλιά του Τζόναθαν Τεό (ή Τεχάου για άλλους) έδωσε το έναυσμα για… κωπηλασία.

Ενας μικρός κύκλος, όπου οι Ταϊτινοί έκαναν κουπί σαν να κατεύθυναν τα χαρακτηριστικά μικρά ψαράδικα κανό της πατρίδας τους. Απαντες παντελώς άγνωστοι ακόμα και στην ίδια την χώρα τους, όπου δεν ασχολούνται και πολλοί με το ποδόσφαιρο. Ένα άθλημα που παραμένει ερασιτεχνικό. Η Ταϊτή έχει έναν και μοναδικό επαγγελματία στις τάξεις της, τον «δικό μας» Μαραμά Βαϊρουά του Πανθρακικού. Ολοι οι άλλοι απλά κάνουν το χόμπι τους, έχοντας κάποιο άλλο επάγγελμα για τα προς το ζην.

Ή μάλλον για την ακρίβεια όχι και όλοι. Οι εννέα παίκτες του ρόστερ που έχει βρεθεί στη Βραζιλία είναι άνεργοι και ένας Θεός ξέρει πως τα φέρνουν βόλτα, όπως και οι τρεις φοιτητές της αποστολής. Στους υπόλοιπους συναντάμε έναν ορειβάτη, έναν πωλητή κινητών τηλεφώνων, έναν οδηγό φορτηγού, έναν καθηγητή, έναν τηλεπαρουσιαστή και τρεις διανομείς με μηχανάκι, με τον μέσο μισθό των εργαζομένων να μην ξεπερνάει καν τα 900 ευρώ το μήνα!

Φοβερά, απίθανα, μοναδικά πράγματα για χώρα που δίνει το παρών στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών. Που οι μισοί ποδοσφαιριστές της Εθνικής ταξιδεύουν για πρώτη φορά έξω από τα νησιά τους στον Ειρηνικό Ωκεανό. Μίας Εθνικής όπου όλοι είναι κολλητοί ή συγγενείς. Όπως π.χ. οι Τεό (ή Τεχάου) του σκόρερ Τζόναθαν, με τον αδερφό του Λορένζο και τον πρωτοξάδερφο Τεανό.

Οι Πολυνήσιοι λοιπόν ξεκίνησαν με «εξάρα» στην καμπούρα τους και λογικά όταν θα αποχωρήσουν, θα έχουν μαζέψει πάνω από μία ντουζίνα γκολ. Ακόμα και αν τους λυπηθούν Ισπανία και Ουρουγουάη, λιγότερα δεν θα γράψει το κοντέρ. Ωστόσο, το χειροκρότημα που εισέπραξαν ο Βαϊρουά και η παρέα του, η αγκαλιά του Νιγηριανού Τζον Ογκου στον Τεό, όταν έβαλε το αυτογκόλ και όλες αυτές οι ανέκδοτες περιπέτειες που τη συντροφεύουν, έχουν ήδη καταστήσει την Ταϊτή πραγματικά αξέχαστη και αγαπητή στις καρδιές του κόσμου. Επειδή ήρθαν να θυμίσουν πως το παιχνίδι δεν είναι ξεχωριστό μόνο χάρη στη φαντασία του Ινιέστα, τη μαεστρία του Πίρλο και τις γκολάρες του Νεϊμάρ, αλλά και γιατί έχει τόσο όμορφες ιστορίες να διηγηθεί…

Follow me: @jorgekaraman