Σπανούλης: Ένας τεράστιος αθλητής, ένας τεράστιος αρχηγός... (vids)

Σπανούλης: Ένας τεράστιος αθλητής, ένας τεράστιος αρχηγός... (vids)

Αντωνία Σπανού
Σπανούλης: Ένας τεράστιος αθλητής, ένας τεράστιος αρχηγός... (vids)

bet365

Ο Βασίλης Σπανούλης κλείνει τα 37 του χρόνια και η ιστορία του στα μπασκετικά μονοπάτια δεν θέλει πολλά λόγια, έχει καταφέρει τα κατορθώματα του να φωνάζουν από μόνα τους.

Ένα αγόρι στην Λάρισα, με μια μπάλα στα χέρια και μια μπασκέτα στην αυλή του σπιτιού του. Γεννημένος για να φύγει από τον τόπο του, γεννημένος για να κάνει πράγματα που μια γειτονιά, μια πόλη, μια χώρα δεν χωρούν. Γεννημένος να γίνει ηγέτης και η μοίρα σε συνδυασμό με το ταλέντο χόρεψαν τον πιο «μυθικο» χορό και κατέληξαν στα χέρια του Βασίλη Σπανούλη, που έμαθε να ζει μέσα από τις μεγάλες αποφάσεις του.

Άλλες τον έστειλαν στα ουράνια, άλλες τον προσγείωσαν, αλλά ποτέ δεν δίστασε, ποτέ δεν έκανε πίσω, ποτέ δεν φοβήθηκε, ποτέ δεν αρνήθηκε αυτό που ήταν γεννημένος να κάνει. Μαχητής από τους λίγους, ηγέτης από τους ακόμα λιγότερους και παιχταράς από τους ελάχιστους ο Βασίλης Σπανούλης έχει τα γενέθλια του, κλείνει τα 37 του χρόνια και μέσα σε αυτά έχει προλάβει να πραγματοποιήσει όνειρα που άλλοι αρνούνται να σκεφτούν.

Το gazzetta.gr με αφορμή αυτή την ξεχωριστή ημέρα, γυρνά τον χρόνο μερικούς μήνες πίσω στην εξομολόγηση του Σπανούλη στο podcast του Αρλάουσκας και το «The Crossover» και ακολουθεί την διαδρομή του, μέσα από τα λόγια του.

«ΗΤΑΝ ΚΑΡΜΙΚΟ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ»

Ήταν μερικούς μήνες πριν όταν ο αρχηγός του Ολυμπιακού αποφάσισε να γυρίσει τον χρόνο πίσω σε ένα μοναδικό ταξίδι στιγμών και αναμνήσεων από μια καριέρα, που μοιάζει με ελάχιστες. Από την Λάρισα αποφάσισε να τραβήξει τον δικό του δύσκολο δρόμο, αλλά πάντα στο τέλος έβλεπε την επιτυχία. Ήταν γεννημένος γι' αυτήν. Ήταν γεννημένος για να πάρει στα χέρια του την μοίρα του και σε φόντο πορτοκαλί να την γράψει με τα πιο λαμπρά γράμματα.

Μια προσπάθεια, τα δευτερόλεπτα να μετρούν αντίστροφα, ένας αντίπαλος και μια μόνο ανάσα, μια στιγμή... Ησυχία... και μετά έκρηξη. Η μπάλα στο διχτάκι και η ομάδα νικήτρια. Αυτό είναι ο Βασίλης Σπανούλης. Η πρόκληση είναι στο αίμα του και αυτό είναι κρύο, όπως όλες εκείνες τις στιγμές που χρειάστηκε να το παγώσει και να πάρει μια απόφαση. Και την πήρε και έζησε με όλες τις συνέπειες. Αυτό κάνει ένας ηγέτης, ένας αρχηγός.

«Είναι κάτι απίστευτο αυτό με τα παιδιά και τα Final 4. Είναι από τον Θεό. Είναι απίστευτο, αλλά δεν θέλω να μπλέκω τα παιδιά μου με αυτά. Είναι πιο πολύ αστείο, για να γελάμε. Δεν μπορώ να πω ότι δεν συμβαίνει. Είναι αλήθεια. Είναι πάντα ωραία να κερδίζεις ένα βραβείο, σημαίνει ότι έχεις κάνει καλή δουλειά για την ομάδα σου. Για να πάρεις ένα βραβείο σημαίνει ότι η ομάδα σου είναι πετυχημένη. Αυτό είναι σημαντικό για εμένα. Είναι στην ανταγωνιστική μου φύση, μετά από τόσα χρόνια έχω την ίδια 'φλόγα' στα μάτια μου.

Προσπαθώ να είμαι συγκεντρωμένος τις μεγάλες στιγμές. Αυτό μετράει για εμένα. Όταν πατάω το πόδι μου στο παρκέ, πάντα σκέφτομαι πως θα βοηθήσω την ομάδα να κερδίσει. Το μπάσκετ για εμένα είναι σαν... ιός. Γεννήθηκα για να κάνω αυτό. Η μητέρα μου δούλευε σε τράπεζα, ο πατέρας μου είχε φαρμακείο, αλλά τον έχασα στα 15 μου. Ήταν πολύ δύσκολο και ακόμα με 'πονάει'. Από την άλλη είμαι περήφανος, για όσα έκανα για εκείνον. Στις άσχημες στιγμές είναι πάντα στο κεφάλι μου, δεν υπάρχει ούτε μια μέρα που να μην τον σκέφτομαι. Ήμασταν δεμένοι. Ήθελα να πάω σε μια ομάδα για να δείξω το ταλέντο μου, είχαμε τρομερές χρονιές με το Μαρούσι.

Ήμουν αφοσιωμένος στο να πετύχω. Δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Ήμουν αφοσιωμένος, τίποτα άλλο δεν υπήρχε στο μυαλό μου. Πήγα στο Μαρούσι να δείξω το ταλέντο μου, να πετύχει η ομάδα και να προχωρήσω. Με βοήθησε στην καριέρα μου. Ήταν επαγγελματική κίνηση. Όλοι στην Ελλάδα μεγαλώσαμε με τον Γκάλη και τον Γιαννάκη και την Εθνική ομάδα. Υποστηρίζαμε τις τοπικές ομάδες. Όταν μεγάλωνα ήταν πιο πολύ ο Άρης και ο ΠΑΟΚ και μετά οι άλλες ομάδες. Στο ντραφτ κοιμόμουν στην Λάρισα και δεν ήξερα τίποτα για τους Ρόκετς, δεν είχα ιδέα. Με πήρε ο ατζέντης μου, μου το είπε, λέω... γιατί, ήμουν έκπληκτος, δεν είχα ιδέα.

Το ίδιο καλοκαίρι, του 2004 έγινε χαμός στην Ελλάδα με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, γιατί ο Γιαννάκης με είχε στο Μαρούσι και έγινε κουβέντα γιατί πήρε έναν νέο, γιατί δεν παίρνει κάποιον άλλον. Πάντα αυτά τα λόγια με ωθούν στην επιτυχία, με κάνουν δυνατότερο. Μετά από όλα αυτά. Πάντα στην ζωή μου έψαχνα να πάω όχι στην καλύτερη ομάδα. Πάντα ήθελα να πάω στον πιο αδύναμο εκείνη την στιγμή. Εκείνη την στιγμή πιο αδύναμος ήταν ο Ολυμπιακός. Είχε δείξει ενδιαφέρον και ο Ολυμπιακός, αλλά πήγα στον Παναθηναϊκό. Πάντα ήθελα να πάω στον Ολυμπιακό, ήταν σαν κάρμα. Ήμουν έτοιμος να παίξω στον Παναθηναϊκό, δεν ένοιωθα πίεση, ήμουν αμέσως έτοιμος να παίξω. Είχα αυτοπεποίθηση, δεν είχα άγχος».

«ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΝΒΑ»

Το ΝΒΑ δεν μπορούσε να μην τον δει, να μην το δει να λάμπει στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Τον φώναξε στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού και εκείνος δεν άφησε την πρόκληση να περάσει. Εκεί τίποτα δεν πήγε όπως το είχε φανταστεί. Τίποτα δεν θα ήταν ονειρικό. Ο Βασίλης Σπανούλης δεν ταίριαξε ποτέ, αλλά αυτό ήταν ένα κεφάλαιο της ζωής του και το έζησε όπως τα υπόλοιπα. Έπρεπε κάτι να κερδίσει και το έκανε.

«Είχα ενθουσιασμό και ήμουν τόσο χαρούμενος, δεν πήρα πολλές πληροφορίες για το Χιούστον. Κάθε παίκτης που παίζει μπάσκετ έχει δύο όνειρα. Το ένα είναι να παίξει στο ΝΒΑ και να πάρει την Euroleague. Μερικές φορές λειτουργείς με το ένστικτο, όταν έχεις μια ευκαιρία την αρπάζεις.

Με έκανε καλύτερο ως άνθρωπο το ΝΒΑ, αλλά για το μπάσκετ ήταν κακό. Ήταν δύσκολη κατάσταση. Ποτέ δεν είχα μιλήσει με τον προπονητή, Σοκαρίστηκα, μόλις πάτησα το πόδι μου εκεί, μου είπε δεν πρόκειται να παίξεις και μετά έμαθα ότι ήταν πολύ σκληρός με τους ρούκι. Ο ενθουσιασμός μου με έστειλε σε μια ομάδα που δεν είχα μιλήσει ποτέ με τον προπονητή. Κατηγορώ τον εαυτό μου. Μερικές φορές όμως σκέφτομαι ότι είναι πεπρωμένο. Ποτέ δεν αφήνω κάτι να με ρίξει. Πάντα το αλλάζω σε θετικό. Αυτή είναι η νοοτροπία μου. Το λέω στα παιδιά και στα δικά μου το ίδιο. Μην πέφτεις, μην ενθουσιάζεσαι. Πρέπει να έχεις ισορροπία. Πρέπει να προχωράς.

Ήθελα να φύγω από το ΝΒΑ, δεν μου άρεσαν όσα γινόντουσαν, αποφάσισα να επιστρέψω. Είναι φήμες ότι η μητέρα μου ήταν άρρωστη. Μίλησα και πάλι με τον Ολυμπιακό, την Μπαρτσελόνα και τελικά επέστρεψα στον Παναθηναϊκό. Δεν είχα όρο για το ΝΒΑ, ήμουν σίγουρος, το σκέφτηκα μετά το πρώτο μου συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό, αλλά το άφησα στην άκρη.

Δούλεψα τόσο πολύ στο ΝΒΑ. Δεν έχω δουλέψει πιο πολύ στην καριέρα μου. Δούλεψα τόσο πολύ. Έβγαλα όλη την αρνητική ενέργεια μου στο μπάσκετ. Ήθελα να κερδίσω κάτι από αυτή την κακή εμπειρία. Το συναίσθημα του 2009... ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει η στιγμή σου. Ήμουν σε καλή φόρμα αυτή την σεζόν, ήμουν καλά ψυχολογικά, η χρονιά στο ΝΒΑ μου έκανε καλό σε όλα. Πολλά παιδιά δουλεύουν και θέλουν αμέσως να δουν αποτελέσματα. Δεν υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος. Μπορεί να πάρει χρόνο, πρέπει απλά να δουλεύεις».

«ΗΤΑΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΡΔΙΑΣ...»

Ο Βασίλης Σπανούλης πριν από 9 χρόνια πήρε μια από τις πιο πολυσυζητημένες αποφάσεις στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Άφησε μια απίστευτα πετυχημένη πορεία με τον Παναθηναϊκό και βρέθηκε στον Ολυμπιακό, για να αλλάξει την σύγχρονη ιστορία της ομάδας, να γίνει αρχηγός και να την επαναφέρει στην κορυφή της Ευρώπης. Κατάφερε ότι είχε φανταστεί. Κρίθηκε, άκουσε τα πάντα, αλλά στο τέλος της ημέρας ο Σπανούλης ξέρει γιατί το έκανε και έχει μιλήσει γι' αυτό.

«Το 2011 σκεφτόμουν ότι ήθελα να φτάσω τον Ολυμπιακό στην κορυφή. Ήταν η τέλεια περίσταση για εμένα. Δεν είχε επιτυχίες ο Ολυμπιακός και αυτή ήταν η τέλεια κατάσταση για έμενα. Να πάω εκεί και να φτιάξω κάτι ξεχωριστό. Από παιδί ήθελα τέτοιες ομάδες, αυτό μου έδινε κίνητρο, με έκανε καλύτερο. Ήταν καρμικό αυτό με εμένα και τον Ολυμπιακό. Η αγάπη που πήρα, έγινε δεύτερο σπίτι μου. Είναι όλα αμοιβαία. Ήταν απόφαση καρδιάς. Ήταν η κατάλληλη ομάδα, την κατάλληλη στιγμή για εμένα, ήταν ξεκάθαρη απόφαση και είπα αυτό είναι το πεπρωμένο μου και θα το ακολουθήσω.

Έχω αυτοπεποίθηση. Αν δεν έχεις δεν παίρνεις μια τέτοια απόφαση, είναι μεγάλη η πίεση. Σκεφτόμουν μόνο το μπάσκετ. Μιλούσα με τον Ολυμπιακό, ήθελα να πάω εκεί... πιστεύω ότι δεν ήταν έκπληξη για τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού, αλλά δεν ξέρω τι σκεφτόντουσαν. Πήρα την απόφαση και είμαι χαρούμενος. Τώρα βγήκε καλά, θα μπορούσε να βγει άσχημα. Είναι ρίσκο, πάντα πιστεύω στον εαυτό μου. Είναι σημαντικό για εμένα να ξέρω τι μπορώ να κάνω».

«ΤΑΙΡΙΑΞΑΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ»

Στον Ολυμπιακό όλα άλλαξαν με την έλευση του Σπανούλη. Η ομάδα του Πειραιά γύρισε σελίδα και με νέο ηγέτη και νέα φιλοσοφία μπήκε σε νέο δρόμο. Ο «Kill Bill» έζησε όσα είχε φανταστεί και ακόμα παραπάνω. Τεράστιες στιγμές που συνοδεύτηκαν με τίτλους και διακρίσεις για μια ομάδα που είχε φτάσει στο χαμηλότερο σημείο της. Η σχέση ήταν ξεχωριστή από την αρχή.

«Άλλαξα σπίτι, πήγα στην Γλυφάδα και μετά στην Βουλιαγμένη. Τα έκανα όλα με καλή διάθεση. Ήταν η μεγαλύτερη απόφαση στην καριέρα μου. Ήταν 'άγριο' το πρώτο ματς στο ΟΑΚΑ. Ήμουν τόσο συγκεντρωμένος να κερδίσουμε, ήταν δύσκολο πρώτο παιχνίδι, κερδίσαμε. Όταν παίρνεις τέτοιες αποφάσεις πρέπει να τα περιμένεις αυτά. Είμαι τόσο συγκεντρωμένος στο μπάσκετ, γι' αυτό πήρα και αυτή την απόφαση. Δεν νομίζω άλλος με τον ρόλο μου στον Παναθηναϊκό να έπαιρνε τέτοια απόφαση. Ταιριάξαμε τόσο καλά με τον Ολυμπιακό, που ήταν λες και ήμασταν μαζί τόσα χρόνια.

Το όνειρο μου ήταν να πάρω ένα Πρωτάθλημα. Πήραμε τρία, δύο Euroleagues, πήγαμε σε άλλους δύο τελικούς και το πιο σημαντικό δεν είναι οι τίτλοι, είναι με ποιους, με τι μπάτζετ, με τι παίκτες...

Μετά το 2012 δεν είχαμε μπάτζετ, σταρ, είχαμε παίκτες που ερχόντουσαν από μικρότερες ομάδες. Δεν είναι εύκολο να πετύχεις, με τέτοια ομάδα. Το πιο σημαντικό είναι αυτό. Ήταν πολύ καλή απόφαση τελικά. Οι δικοί μου άνθρωποι με εμπιστεύονται, ποτέ δεν κάνω πράγματα χωρίς να σκεφτώ. Δεν παίζω τένις. Είναι ομαδικό άθλημα. Έπρεπε να πείσω παίκτες νεαρούς, χωρίς τίτλους, να είναι στην ίδια σελίδα με εμένα. Είναι πολύ δύσκολο.

Απίστευτο παιχνίδι με την ΤΣΣΚΑ. Απίστευτη δουλειά απ' όλους. Και όλα τα συναισθήματα στο τέλος... Δεν μπορούσα να είμαι χειρότερος στο πρώτο ημίχρονο στο Λονδίνο. Στο δεύτερο όλα άλλαξαν. Δεν συμβαίνει πολύ συχνά, αλλά ευτυχώς συνέβη. Άλλες οι συνθήκες το 2012, άλλο το 2013».

«ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΌ ΤΟ ΝΑ ΑΚΟΥΣ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΥΜΝΟ»

Ο Σπανούλης ήταν από εκείνους, που μαζί με τα άλλα παιδιά που πήραν την αύρα του 1987 και μεγάλωσαν με την επιτυχία αυτή ως βάση. Κατάφεραν και έγραψαν ιστορία με τα γαλανόλευκα. Παίκτες που και να είχαμε ευχηθεί να τους δούμε όλους μαζί τόσο πετυχημένα δεν θα το κάναμε και ενώθηκαν σε μια τρομερή συνύπαρξη για την Ελλάδα και την Εθνική μας ομάδα. Έγραψαν ιστορία και μέσα από τις επιτυχίες τους, τους αγαπήσαμε λίγο παραπάνω, όπως αγάπησαν και εκείνοι αυτή την ομάδα.

«Είναι περηφάνια. Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να ακούς τον Εθνικό Ύμνο, να παίζεις για τον λαό σου. Απερίγραπτο συναίσθημα. Κανείς δεν θα σε κατηγορήσει τόσο πολύ στα άσχημα. Είναι τεράστια υπερηφάνεια και είμαι τόσο χαρούμενος που έπαιξα για τόσα χρόνια».

«ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΟΙ ΚΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ»

Όταν ο Βασίλης Σπανούλης γυρνά πίσω τον χρόνο δυσκολεύεται να διαλέξει μια. Άλλωστε είναι τόσα πολλά αυτά που έχει ζήσει, αυτά που έχει καταφέρει, που είναι σχεδόν αδύνατον να επιλέξει μια. Πάντα ξεχωριστή θέση στις δηλώσεις του αρχηγού του Ολυμπιακού έχει το 2012 και η Κωνσταντινούπολη και το πρωτάθλημα του 2016.

«Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μια στιγμή. Μπορώ να πω το 2012, τον τελικό στο πρωτάθλημα το 2016, τόσες πολλές καλές στιγμές. Αλλά δεν είναι μόνο καλές. Τρεις στιγμές, τρία παιχνίδια θα ήθελα να παίξω ξανά. Τους δύο τελικούς της Euroleague και το τελευταίο παιχνίδι για το πρωτάθλημα το 2017».

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

 

Τελευταία Νέα