Οι μεγαλύτεροι αγώνες στην Sportingbet. Παίξε νόμιμα με πριμ 5%* στο Λάρισα – Αστέρας Τρίπολης. *Ισχύουν Οροι και Προϋποθέσεις (21+).

Έπειτα από 6 χρόνια κατά τα οποία, όπως τόνισε και ο ίδιος στη δήλωσή του, έζησε τα πάντα με την πράσινη φανέλα, ο Κάρλος Ζέκα αποχαιρέτησε την Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό για να συνεχίσει στην Κοπεγχάγη.

Για την ακρίβεια, αποχαιρέτησε το διασυλλογικό επίπεδο της χώρας μας, αφού είναι περήφανο μέλος της Εθνικής μας ομάδας, από τη στιγμή που εξασφάλισε την ελληνική υπηκοότητα. Συνεχίζει πλέον την καριέρα του στην Κοπεγχάγη, αποχωρώντας από τους «πράσινους» ως αρχηγός.

Πρόσφερε πολλά. Είτε περνούσαν πολλά από τα πόδια του, είτε όχι, ο ίδιος θα προσπαθούσε. Ουδείς μπορεί να υποστηρίξει το αντίθετο. Με τα καλά και τα λάθη του, με τις ευθύνες του, με τις καλές και τις κακές του μέρες, ο Κάρλος Ζέκα δεν έχει επιτρέψει σε κανέναν μέσα στο γήπεδο με τις εμφανίσεις και τις επιδόσεις του, να ισχυριστεί πως δεν έκανε τα πάντα. Κι ας μην είχε αποτέλεσμα κάποιες φορές.

Τη φανέλα την ίδρωνε. Πολλά χιλιόμετρα στο χορτάρι. Πότε άσκοπα και αχρείαστα, πότε τρομερής σημασίας... Θα έτρεχε και θα κυνηγούσε τις φάσεις, σαν να μην υπήρχε αύριο...

Φτάνοντας το 2011 στη χώρα μας, ως επιλογή του Ζεσουάλδο Φερέιρα – τότε κόουτς των «πράσινων» - για ν' αποτελέσει έναν box-to-box μέσο, ο Κάρλος Ζέκα θα έφτανε έξι χρόνια ν' αργότερα να έχει καταγραφεί στην ιστορία του «τριφυλλιού» ως ένας εκ των αρχηγών και ανάμεσα στις πιο σημαντικές μορφές της σύγχρονης εποχής του κλαμπ.

Από τη Βιτόρια Σετούμπαλ, την προσπάθεια ανάδειξης στο πορτογαλικό ποδόσφαιρο και τις συμμετοχές μονάχα με τα μικρότερα κλιμάκια του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της γενέτειράς του, 29χρονος, πλέον, ποδοσφαιριστής, έχει να θυμάται πολλά από τον Παναθηναϊκό και να είναι περήφανος για όσα προσπάθησε να δώσει στην ομάδα.

Από το 2013 και έχοντας ήδη καταθέσει τα διαπιστευτήριά του, κλήθηκε να βάλει στο μπράτσο το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Σε μια νέα αρχή για τον Παναθηναϊκό, με τον Γιάννη Αναστασίου στον πάγκο, ο Ζέκα ήταν ο κατάλληλος για να αναδειχθεί σε μπροστάρη αυτής της απόπειρας που θα έκαναν οι «πράσινοι» κόντρα σε όλους και σε όλα, δίχως να περιμένει κανείς την επιτυχία στο φινάλε εκείνης της χρονιάς με την κατάκτηση του Κυπέλλου χάρη στο επιβλητικό 4-1 επί του ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ.

Η επιστροφή στη Λεωφόρο, η στήριξη από τον κόσμο και η υγεία που απέπνεε εκείνες τις μέρες ο Παναθηναϊκός, βοήθησε και τον Ζέκα να μάθει ακόμα περισσότερα, να αποκομίσει εμπειρίες που θα του ατσαλώσουν ακόμα περισσότερο τη νοοτροπία και τον τρόπο σκέψης και φυσικά θα τον κάνουν να τοποθετήσει στο βιογραφικό του ένα τρόπαιο. Για τα μέλη της ομάδας που βίωσαν όλη την πορεία προς εκείνο το τρόπαιο, θα είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα από Κύπελλο Ελλάδας...

Στα στατιστικά του, αναγράφεται ο αριθμός 247 δίπλα από τις συμμετοχές με την πράσινη φανέλα, ενώ σκόραρε 9 φορές, έχοντας βρει δίχτυα απέναντι στον Ολυμπιακό στο «Γ.Καραϊσκάκης», αλλά και στο «Γουάιτ Χαρτ Λέιν» σε ματς του Europa League με την Τότεναμ.

Υπήρξαν στιγμές που έδειξε ανήμπορος να βγάλει τον καλό του εαυτό στον αγωνιστικό χώρο. Που το μυαλό του δεν τον βοηθούσε. Που ενώ γνώριζε καλά ότι ο κόσμος περιμένει τρομερά πράγματα από εκείνον, όσο κι αν το επιχειρούσε, αδυνατούσε να ξεφύγει από μετριότατες και κακές μέρες στις οποίες βρισκόταν συχνά – πυκνά η ομάδα τις περασμένες σεζόν. Και πάλι όμως θα το πάλευε. Πάλι θα έτρεχε. Πάλι όσο τον άντεχαν οι δυνάμεις του θα κυνηγούσε τις φάσεις και τη μπάλα.

Κάθε χρονιά, θα έπαιζε περισσότερα από 30 παιχνίδια. Οι αριθμοί του αποδεικνύουν του λόγου το αληθές, ενώ, ακόμα και στην τελευταία του γεμάτη χρονιά με τα πράσινα, μπορεί να έπιασε τις 27 εμφανίσεις στη Super League, αλλά μαζί και με το Κύπελλο, ξεπέρασε και πάλι τις 30 συμμετοχές.

Επαγγελματίας με τα όλα του. Το περιβραχιόνιο δεν ήταν απλά ένα... αξεσουάρ εντός αγωνιστικού χώρου για όσα λεπτά έτρεχε στο χορτάρι. Ήταν πολλά περισσότερα για εκείνον. Έδειξε ότι έχει μάθει σε κάτι διαφορετικό κόντρα στα όσα επιτάσσει το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ήταν εκείνος που δεν θα κρυβόταν στις δύσκολες νύχτες έπειτα από στραβά αποτελέσματα. Ήταν αρχηγός και όφειλε να τοποθετηθεί για όσα πήγαν στραβά.

Τις 99 από τις 100 φορές που θα τον σταματούσαν οι εκπρόσωποι του Τύπου για να του αποσπάσουν μια δήλωση, εκείνος θα σεβόταν τη δουλειά τους και θα έλεγε δυο λόγια. Ακόμα και περίλυπος, ακόμα κι αν οι καταστάσεις ήταν τέτοιες που δεν χωρούσαν πολλά λόγια, ο Ζέκα θα έβρισκε δυο λεπτά για να δώσει και στον κόσμο να καταλάβει τι μπορεί να έφταιξε.

Από τα πιο αγαπητά παιδιά στο εσωτερικό της ομάδας. Από τους ποδοσφαιριστές που ο κόσμος του Παναθηναϊκού αντιλαμβανόταν απόλυτα πως πρόκειται για άνθρωπο ο οποίος ξέρει να εκτιμά και έχει απόλυτη επίγνωση της βαρύτητας της φανέλας, της ιστορίας την οποία πρέπει να τιμά κάθε φορά που βγαίνει στο γήπεδο για να παίξει για το τριφύλλι.

Από εκείνους που θα έπαιρνε από κοντά τους νεοαποκτηθέντες και θα τους έκανε να αισθανθούν άνετα και να προσαρμοστούν στ' αποδυτήρια. Και φυσικά, με τέτοια συναισθήματα για την Ελλάδα, που όχι μόνο έμαθε άπταιστα ελληνικά, αλλά στη συμπλήρωση των πέντε ετών στη χώρα μας, εξασφάλισε και την ελληνική υπηκοότητα, ώστε να αγωνιστεί και με τη γαλανόλευκη φανέλα. Αυτό συνέβη τον περασμένο Μάρτιο και ο Μίκαελ Σκίμπε του έδωσε το «βάπτισμα του πυρός», με τον Ζέκα να δηλώνει σε κάθε ευκαιρία την ευγνωμοσύνη του και την χαρά του που είναι μέλος της Εθνικής μας ομάδας.

Όσοι τον γνωρίζουν έστω και στο 10%, δεν έχουν να του προσάψουν τίποτα αρνητικό. Ένα παιδί που με την αυταπάρνησή του και τη γενικότερη νοοτροπία του γύρω από την έννοια «παίζω για να βοηθήσω και να προσφέρω», έφτανε σε σημείο να... τραυματιστεί άσκοπα, προκειμένου να μην παρατήσει το παιχνίδι προτού ακούσει το τελευταίο, τριπλό σφύριγμα από τον ρέφερι.

Εκείνη η εικόνα με τη συγκινησιακή του φόρτιση, στη «μαύρη» νύχτα του 2015 και τον αποκλεισμό από την Γκαμπάλα, όταν ήταν ο μοναδικός που βγήκε από τ' αποδυτήρια για να ζητήσει συγγνώμη από τον κόσμο στη Λεωφόρο, σκύβοντας το κεφάλι και ψάχνοντας λόγια τα οποία δεν θα ήταν του αέρα, για να πει προς τον κόσμο, θα μείνει στη μνήμη των οπαδών αλλά και όσων έζησαν εκείνη την κατάσταση.

Ο «στρατιώτης» Ζέκα, φεύγει με ψηλά το κεφάλι...