Οι μεγαλύτεροι αγώνες στην Sportingbet. Παίξε νόμιμα με πριμ 5% στο Παρτιζάν – Μπούντουσνοστ (21+).

Ήταν ένα παιδί από τα σπλάχνα του συλλόγου του Μέρσεϊσαϊντ. Ένας ποδοσφαιριστής για τον οποίο το αίσθημα της περηφάνιας των οπαδών για την ομάδα τους, γινόταν ακόμα πιο έντονο.

Ένα πρόσωπο στο οποίο οι φίλοι της Έβερτον έβλεπαν έναν μελλοντικό ηγέτη. Είναι αλλιώς, άλλωστε, όταν ένας ποδοσφαιριστής ενώνεται με την ομάδα με... καρδιακή σχέση κι όχι απλά με επαγγελματική.

Είναι αλλιώς όταν έχει μεγαλώσει στα τμήματα υποδομής και φτάνει μέχρι και την πρώτη ομάδα γνωρίζοντας πολύ καλά ποια φανέλα φοράει, ποια ιδρώνει και τι ακριβώς σημαίνει το σήμα που έχει στην καρδιά τη στιγμή που αγωνίζεται...

Η μητέρα του, Τζάνετ, ο συνονόματος πατέρας του, Γουέιν, τα δυο τους αδέρφια, Γκράχαμ και Τζον, όλοι Έβερτον. Μαζί και μ' εκείνον, που δεν υπήρχε περίπτωση να τους ξεφύγει, τα πέντε μέλη της οικογένειας Ρούνεϊ ήταν... βαμμένα στα μπλε.

Από την ηλικία των 9 ετών, ενσωματώθηκε στα τμήματα υποδομής των «ζαχαρωτών».

Ο Γουέιν Ρούνεϊ, ήταν ένα πιτσιρίκι που όταν εμφανίστηκε, έκανε τρομερό γκελ στον κόσμο. Αγαπήθηκε. Λατρεύτηκε όσο λίγοι. Άφησε το στίγμα του από νωρίς.

Ήταν τέτοιο το ταλέντο του και τέτοιες οι προοπτικές, που ο κόσμος άρχισε να πιστεύει ότι επιτέλους εμφανίστηκε ένας ποδοσφαιριστής από αυτούς που η ιστορία του αθλήματος παρουσιάζει μια στο τόσο και γράφουν την ιστορία τους, χαράσσοντας στιγμές γεμάτες δόξα και επιτυχίες για την ομάδα.

Από το μπλουζάκι με το «once a blue, always blue», στο αίτημα μεταγραφής διότι... έτσι ένιωθε πως έπρεπε να κάνει για το καλό της καριέρας του, την επιστροφή κατά την οποία κατάλαβε πόσο κακό αντίκτυπο είχε προκαλέσει με τις κινήσεις του, το ξέσπασμα απέναντι στους οπαδούς των «ζαχαρωτών» και τη σταδιακή διόρθωση της σχέσης του με τον κόσμο.

Πίσω στο 2002, με τον Ντέιβιντ Μόγιες να είναι έτοιμος να δώσει στον 16χρονο, τότε, Γουέιν Ρούνεϊ, το βάπτισμα του πυρός στην πρώτη ομάδα, ο νεαρός στράικερ σκοράρει με το τμήμα Νέων στο FA Youth Cup απέναντι στην Άστον Βίλα και αποκαλύπτει το περίφημο πλέον μπλουζάκι με το σύνθημα «Μια φορά μπλε, για πάντα μπλε...».

Ήταν αυτό ακριβώς που ήθελαν ν' αντικρίσουν οι οπαδοί από ένα παιδί, το ταλέντο του οποίου έδειχνε πως θα αφήσει εποχή. Και το έδειχνε από την πρώτη στιγμή...

«Έχουμε αποφασίσει όλοι στην Έβερτον να προστατεύσουμε τον Γουέιν Ρούνεϊ και να ρίξουμε τους τόνους για τον παίκτη που προβλέπουμε ότι... θα γίνει ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Αγγλίας. Είναι φανταστικός...

Τότε θυμάμαι που μου έλεγε ο Γουόλτερ Σμιθ (σ.σ. άλλοτε προπονητής της Έβερτον) ότι “τέτοιο ταλέντο δεν έχω ξαναδεί στο γήπεδο”... Είναι εκπληκτικός.

Όταν παίζαμε στο Youth Cup με τη Βίλα, στο δεύτερο ματς, δεν σκόραρε, αλλά σούταρε από το κέντρο, πέτυχε το δοκάρι και αργότερα μου είπε ο Γκρέιαμ Τέιλορ “Μπιλ, πόσα θες; Πάρε την επιταγή και βάλε ό,τι ποσό θες για τον Ρούνεϊ”».

Τα λόγια αυτά ανήκουν στον νυν πρόεδρο των «ζαχαρωτών», Μπιλ Κενράιτ, από το 2002, όταν άρχισε ο Ρούνεϊ να συστήνεται όλο και περισσότερο στο αγγλικό κι όχι μόνο, ποδοσφαιρικό κοινό.

Το καλοκαίρι του 2004 αποφασίζει να πιέσει την Έβερτον, να καταθέσει αίτημα μεταγραφής και να πάρει το δρόμο για το Μάντσεστερ, για λογαριασμό της Γιουνάιτεντ, έχοντας ακούσει από τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον ότι τον ήθελε σαν τρελός. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν έχεις επιλογή, όμως, το σύντομο χρονικό διάστημα που παρέμεινε στην Έβερτον και ο τρόπος με τον οποίο αποχώρησε, έκανε πολύ άσχημο γκελ στον κόσμο του συλλόγου του Μέρσεϊσαϊντ.

«Μόνο μπροστά θα πάω με την επιλογή αυτή και θα είναι καλό για την καριέρα μου» είχε αναφέρει τότε ο νυν αρχισκόρερ των «τριών λιονταριών», για να... δώσει το έναυσμα για τη δημιουργία μιας τεράστιας κόντρας με τους οπαδούς της πρώην ομάδας του.

Στην πρώτη του επιστροφή στο «Γκούντισον Παρκ» ως αντίπαλος, τον Φεβρουάριο του 2005, σε ματς για το Κύπελλο, έρχεται αντιμέτωπος με το εχθρικό κλίμα για πρώτη φορά.

Του γυρίζει... μπούμερανγκ εκείνο το σύνθημα στο μπλουζάκι για τα μπλε αισθήματά του και βλέπει στην εξέδρα ένα πανό στο οποίο αναγράφεται το μήνυμα «κάποτε μπλε, τώρα είσαι κόκκινος, όμως στις καρδιές μας είσαι νεκρός».

Στην έναρξη της αγωνιστικής περιόδου 2005-2006 και με την ένταση να γίνεται ξανά διάχυτη στην πρώτη επίσκεψη της Γιουνάιτεντ στο Μέρσεϊσαϊντ για το παιχνίδι με τα «ζαχαρωτά», ο Ρούνεϊ σκοράρει και βρίσκει την κατάλληλη ευκαιρία να δείξει μπροστά στην αντίπαλη εξέδρα ότι πλέον θα τον βρίσκουν απέναντί τους.

Αντέδρασε και ήταν μια μορφή «απάντησης» σ' εκείνο το πανό με το οποίο του είχαν γνωστοποιήσει οι πρώην υποστηρικτές του, τα συναισθήματά τους προς εκείνον.

Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Άγγλος στράικερ φουντώνει την κόντρα το 2007, πετυχαίνει γκολ σε νίκη της Γιουνάιτεντ με σκορ 4-2 εκτός έδρας και φιλάει το σήμα των «κόκκινων διαβόλων» στη φανέλα του, μπροστά στους οπαδούς της Έβερτον.

Το «μέτωπο» αυτό, έδειχνε πλέον πως ήταν αδύνατο να κλείσει. Υπήρχε χάσμα... Δεν ήταν πια ο δικός τους Ρούνεϊ... Ήταν ένας άλλος άνθρωπος...

Η τρέχουσα δεκαετία είναι αυτή κατά τη διάρκεια της οποίας ο μέχρι πρότινος αρχηγός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, άρχισε να... ψάχνεται για να γεφυρώσει τις διαφορές του με τους φίλους της Έβερτον. Όχι ότι από νωρίς είχε στο μυαλό το σενάριο της επιστροφής, αλλά γιατί άρχισε να «πήζει» το μυαλό του λίγο περισσότερο. Η αρχή έγινε με tweets του 2011, όταν ξαφνικά αναφερόταν στην ομάδα του Λίβερπουλ και τόνισε πως θα την υποστηρίζει μέχρι να πεθάνει... «Πίστη. Ενότητα...» ήταν τα στοιχεία που προέβαλλε, για να επανέλθει τον Σεπτέμβρη του 2012.

Η δουλειά του Ντέιβιντ Μόγιες στα «ζαχαρωτά», προτού μετακομίσει στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 2013 και τα κάνει... μαντάρα, ήταν τρομερή. Ο Σκωτσέζος προπονητής έκανε την Έβερτον ένα σύνολο που έπαιζε όμορφο ποδόσφαιρο και ήταν ικανό να φτάσει και πάλι σε επιτυχίες, φτάνοντας να διεκδικεί θέση κάθε φορά, ακόμα και εντός 6άδας της Πρέμιερ Λιγκ. «Η Έβερτον παίζει υπέροχα, ο Μόγιες έχει κάνει τρομερή δουλειά τα τελευταία 10 χρόνια» είχε γράψει ο Ρούνεϊ, ρίχνοντας και πάλι... γέφυρες.

Everton are playing brilliant. David Moyes has done some job over last 10 years

— Wayne Rooney (@WayneRooney) September 22, 2012

Η μεγάλη ανατροπή σημειώνεται τον Αύγουστο του 2015. Έχοντας προσκληθεί από τον μεγάλο, Ντάνκαν Φέργκιουσον, τον οποίο πάντοτε θαύμαζε, να συμμετέχει στο φιλικό που διοργάνωσε η Έβερτον προς τιμήν του, ο Ρούνεϊ... προβάρει ξανά τη μπλε φανέλα! Επιστρέφει στο «Γκούντισον Παρκ» και είναι τέτοια η περίσταση που ακούει «εξάψαλμους» από τους οπαδούς. Η ατμόσφαιρα βελτιώνεται και ο νυν επιθετικός των «μπλε» του λιμανιού, το απολαμβάνει.

«Χαίρομαι που με είδαν τα παιδιά μου με τη φανέλα με την οποία μεγάλωσα...» δήλωσε λίγο αργότερα στο επίσημο κανάλι της Έβερτον, με αποτέλεσμα να βρεθεί ξανά στο γήπεδο ως υποστηρικτής του συλλόγου, τον Δεκέμβρη του 2015, με την παρέα του Κάι, του μεγαλύτερου από τα 3 του παιδιά.

Το κλίμα είχε αντιστραφεί. Η κατάσταση, στην οποία είχε συνεισφέρει κι εκείνος σε τρομερό βαθμό με τη συμπεριφορά του στην πάροδο των χρόνων, όταν άρχισε να καταλαβαίνει τα λάθη του και να επιδιώκει διαφορετικά πράγματα, του επέτρεπε να βρεθεί στο «Γκούντισον Παρκ» για να δει παιχνίδι της Έβερτον, δίχως ν' ανησυχεί ούτε στιγμή για τις αντιδράσεις του κόσμου και τις πιθανές δύσκολες ερωτήσεις του Κάι, αν άκουγε υβριστικά συνθήματα προς τον μπαμπά του.

Όλα είχαν αλλάξει σ' εκείνη την παρουσία του στο ματς με την Κρίσταλ Πάλας, στα τέλη του 2015. Λίγο νωρίτερα, βέβαια, είχε αρνηθεί κι εκείνος να πανηγυρίσει εις βάρος των «ζαχαρωτών» σε γκολ που πέτυχε, σηκώνοντας τα χέρια για να δείξει ότι δεν έχει πρόθεση να προκαλέσει. Ήταν το πρώτο του εκτός έδρας γκολ έπειτα από 11 μήνες εκείνο τον Οκτώβριο, το πρώτο του στην έδρα της Έβερτον έπειτα από οχτώ χρόνια, αλλά τα πάντα είχαν αλλάξει μέσα του.

Η κορύφωση της διόρθωσης των πραγμάτων και της επιστροφής του... ασώτου υιού στο καλό μονοπάτι, σημειώθηκε το περασμένο καλοκαίρι.

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ διοργανώνει παιχνίδι προς τιμήν του, για να τον ευχαριστήσει για την προσφορά του, σαν σε... προετοιμασία αποχαιρετισμού. Ο Ρούνεϊ, επιλέγει την αντίπαλο για το ιδιαίτερο ματς.

Είναι η Έβερτον.

Εκείνη θέλει στην ιδιαίτερη στιγμή του. Είχε αρχίσει να το σκέφτεται και να το θέλει. Να βάλει ξανά εκείνη τη μπλε φανέλα με την οποία μεγάλωσε. Με τον χρόνο του να μειώνεται ολοένα και περισσότερο και όντας μακριά από τον πολύ καλό του εαυτό, δεν ήθελε να χάσει άλλο ποδοσφαιρικό χρόνο.

Έφυγε στα 18, επέστρεψε στα 31... Είναι ξανά, ένας απ' αυτούς.

Γιατί και σε αυτούς τους καιρούς, όλοι έχουν ανάγκη από τέτοια ρομαντικά, ποδοσφαιρικά, παραμύθια πέρα από τα μηδενικά στις επιταγές...

Once a blue, always a blue!

​​