Με έχει ενοχλήσει, ακόμη και απογοητεύσει αρκετές φορές, τα τελευταία χρόνια. Υπήρξαν ημέρες που δεν ήθελα καν να δω το πρωτοσέλιδό της. Με ενοχλούσε με τον ίδιο τρόπο που σε ενοχλεί όταν βλέπεις το δικό σου “παιδί” να μην μεγαλώνει όπως το είχες φανταστεί.
Αλλωστε η SportDay θα είναι για μένα πάντα κάτι σαν “παιδί μου”. Πιτσιρικάς ακόμη στο χώρο, ούτε τα 30 δεν είχα κλείσει, μαζί με ένα σωρό σπουδαίους δημοσιογράφους και συνεργάτες, φτιάξαμε το 2005 μία νέα εφημερίδα, την SportDay. Από την αρχή, από το μηδέν. Διαλέξαμε έναν έναν τους συντελεστές της, παιδευτήκαμε πολύ να βρούμε το σχήμα της και αποφασίσαμε να της βάλουμε καρφίτσα γιατί έρχονταν καλοκαίρι και θέλαμε να είναι βολική στην παραλία. Ξενυχτήσαμε, όσο ποτέ στην ζωή μας. Ούτε το ξενύχτι που έριξα με τα δύο αληθινά παιδιά μου, δεν συγκρίνεται με το ξενύχτι για την SportDay.

Κάναμε πολλά σε αυτή την εφημερίδα για τα οποία καμαρώνουμε ακόμη και σήμερα. Κάναμε και πολλά, πάρα πολλά λάθη. Αλλά λάθη... Στείλαμε αποστολή στο Εκουαδόρ για να μάθουμε τα πάντα για τον Μπόρχα και μας τον είπαν “κόμπρα”. Κόμπρα σας τον είπαμε και εμείς και ακόμη γελάτε και γελάμε.

Αλλά από την άλλη, την πέσαμε, όπως δεν την έπεσε ποτέ κανείς σε παράγοντες. Ο Κόκκαλης τον πρώτο ενάμιση χρόνο κυκλοφορίας έβγαλε 14 ανακοινώσεις εναντίον μας. Τον βάλαμε Σκρουτζ στην πρώτη σελίδα. Τον Βαρδινογιάννη τον βγάλαμε στη σέντρα δεκάδες φορές και με πρωτοσέλιδα του τύπου “Γιάννη καφενείο το έκανες...”, ενώ ο Ψωμιάδης ακόμη μας ψάχνει... Στείλαμε προπονητές πίσω στην πατρίδα τους πάνω σε αεροπλάνα, βγάλαμε αποκλειστικές μεταγραφές, όπως του Γιάγια Τουρέ, ενός εκ των μεγαλύτερων ποδοσφαιριστών που έπαιξαν ποτέ στα μέρη μας. Σπάσαμε κάθε ρεκόρ κυκλοφορίας. Καλοκαίρια με πωλήσεις 80 χιλιάδων φύλλων. Νούμερα ασύλληπτα που ήταν αδύνατον να τα πλησιάσουν όχι άλλες αθλητικές εφημερίδες, αλλά οποιαδήποτε ελληνική εφημερίδα, ακόμη και πολιτικές όπως “ΤΑ ΝΕΑ”.

Μετά ήρθε η κρίση και η απόφαση για περικοπές και απομακρύνσεις. Μαζί τους και η δική μου παραίτηση από την θέση του διευθυντή. Εχουν περάσει περισσότερα από πέντε χρόνια από εκείνη την ημέρα. Από τότε δεν είχα καμία συμμετοχή, καμία ευθύνη και φυσικά δεν μου ανήκει και κανένα credit, για ότι ωραίο ή άσχημο έγινε σε αυτή την εφημερίδα. Ημουν όμως μέχρι πριν ένα χρόνο εκεί, να γράφω σε μία γωνιά την άποψη μου και τίποτα άλλο. Ημουν εκεί για πάνω από ένα χρόνο, όταν πλέον η κρίση τα είχε διαλύσει όλα, σχεδόν αμισθί. Με ένα τελείως συμβολικό ποσό για φορολογικούς λόγους. Το έκανα με μεγάλη χαρά, γιατί αισθανόμουν την υποχρέωση να το κάνω για όλους αυτούς που ήταν ακόμη εκεί και προσπαθούσαν κόντρα σε Θεούς και Δαίμονες.
Πριν αρκετούς μήνες και μετά τις σαρωτικές αλλαγές σε διοικητικό επίπεδο αποχώρησα, ακόμη και από την μικρή γωνιά που είχα και σχολίαζα. Δεν υπήρχε τίποτα που να με κρατά δεμένο. Αποχώρησα και που και που παρακολουθούσα από μακριά και μάθαινα νέα, που με στενοχωρούσαν αφάνταστα, αλλά είχα αποφασίσει ότι δεν έπρεπε ούτε καν να σχολιάζω.

Ωσπου έφτασε η σημερινή ημέρα. Ξυπνώντας είδα μηνύματα στο κινητό μου, στα social media, ακόμη και στο mail μου από έναν γνωστό μου από την Γερμανία! Ολοι με ρωτούσαν αν ήξερα, αν είχα δει, το σημερινό πρωτοσέλιδο της Sportday. Φαντάστηκα ότι ήταν άλλη μία από αυτές τις εξυπνάδες – μαλακίες που έχει εμφανίσει το τελευταίο διάστημα. Επεσα έξω. Ηταν ένα αίσχος, μία πρώτη σελίδα εμετός, την οποία αδυνατώ και να σχολιάσω, όπως και τον εμπνευστή και δημιουργό, αυτού του ανοσιουργήματος...

Εφτασε η ώρα να ζητήσω συγγνώμη, από την ίδια την Sportday, την οποία αφήσαμε να καταντήσει έτσι...