Είναι ξεχωριστή η σημερινή μέρα για την «King Bet». Κλείνουμε τα 8 χρόνια ζωής. Ούτε το… Δημοτικό δεν έχουμε βγάλει ακόμα. Φαίνονται λίγα, αλλά είναι πολύ έντονα, πολύ δημιουργικά.

Επιτρέψτε μας λοιπόν, καθώς το επιτρέπει η… φτωχή στοιχηματική επικαιρότητα, να μιλήσουμε για τα οίκου μας. Αλλωστε, τούτη η εφημερίδα είναι η δεύτερη οικογένειά μας. Ειδικά τη Δευτέρα και την Πέμπτη, περισσότερες ώρες περνάμε με τους συναδέλφους, παρά με τους δικούς μας ανθρώπους. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Αν περάσετε στις 6 τα ξημερώματα της Πέμπτης από τα γραφεία, θα βρείτε συντάκτες να χτυπάνε ακατάπαυστα το πληκτρολόγιό τους. Κι αν ξαναπεράσετε κατά τις 10 το βράδυ, στην ίδια θέση θα τους βρείτε. Αποκαμωμένους, κουρασμένους, αλλά ικανοποιημένους «που βγήκε η δουλειά».

Πάμε 8 χρόνια πίσω. Ηταν η 24η Μαρτίου του 2007. Ο φίλαθλος κόσμος περίμενε με αγωνία το βραδινό ματς της Εθνικής μας με την Τουρκία στο Καραϊσκάκη (όσοι δεν θυμάστε το τελικό σκορ, πολύ καλά κάνετε…). Το πρωί εκείνης της μέρας κρεμάστηκε στα περίπτερα μια νέα εφημερίδα. Η «King Bet» έκανε δειλά την εμφάνισή της, ευελπιστώντας να φέρει κάτι νέο στο αναγνωστικό κοινό. Δύσκολο το εγχείρημα, παράτολμο ίσως, γιατί εκείνη την εποχή κυκλοφορούσαν ήδη τρία καταξιωμένα έντυπα, συν τα ένθετα των πολιτικών και αθλητικών εφημερίδων. Κάποιοι από μας που δουλεύαμε τότε σε άλλα… μαγαζιά, αναρωτηθήκαμε «πού πάνε αυτοί; Θα σπάσουν τα μούτρα τους». Εκτοτε, κύλησε πολύ νερό. Τα… μούτρα όμως όλων αυτών που έστησαν την «King Bet» είναι μια χαρά.

Υπάρχουν κάποιες αξίες στη ζωή. Που οφείλεις να τις ακολουθείς πιστά. Που δεν δικαιούσαι να τις υπερβείς, να τις ξεχάσεις, όσο ψηλά κι αν φτάσεις. Για μας λοιπόν, η μεγαλύτερη αξία είναι η ταπεινοφροσύνη και ο επαγγελματισμός. Δεν θα διαβάσετε ποτέ ότι «εμείς είμαστε και κανένας άλλος», «μόνο η δική μας εφημερίδα έχει σωστό ρεπορτάζ και αξιόπιστες προτάσεις», «μόνο εμείς ξέρουμε από στοίχημα» και τέτοιες γελοιότητες. Κάνουμε τη δουλειά μας όπως την κάνουν και οι άλλοι. Κάνουμε λάθη όπως κάνουν όλοι. Δεν αναδείξαμε ποτέ τις επιτυχίες μας, δεν σκύψαμε το κεφάλι στις αποτυχίες. Συνεχίζουμε να βελτιωνόμαστε σε κάθε φύλλο, μαθαίνουμε μέσα από τα λάθη μας, σεβόμαστε όλους εσάς που βγάζετε χρήματα από την τσέπη σας για να αγοράσετε την εφημερίδα.

Να ξέρετε, είναι πολύ κουραστικό αυτό το επάγγελμα. Δεν ξέρεις τι θα πει αργία ή Σαββατοκύριακο. Λες σε κάποιον ότι έχουμε να πετάξουμε χαρταετό την Καθαρά Δευτέρα από τότε που ήμασταν παιδιά και σε κοιτάζει σαν να είσαι εξωγήινος. Ναι, δεν πετάμε χαρταετό, γιατί πάντα αυτή τη μέρα δουλεύουμε. Του λες ότι τη δεύτερη μέρα του Πάσχα, όταν όλοι έχουν μπουκώσει από τα κοψίδια, εμείς γράφουμε για τη Νόνιτον (καθόλου τυχαία η αναφορά…) και νομίζει πως κάνεις πλάκα. Είναι όμως και πολύ γοητευτικό το… άτιμο (το επάγγελμα). Διαβάζεις, γράφεις, σβήνεις, βλέπεις τη σκέψη σου αποτυπωμένη στη σελίδα, ξέρεις ότι κάποιοι έχουν πληρωθεί από τα σημεία που έδωσες και καμαρώνεις, τσαντίζεσαι αν κάτι στράβωσε.

Σε τούτη τη διαδρομή των 8 χρόνων, κόσμος και κοσμάκης πέρασε από εδώ. Δεν μπήκαμε ποτέ στον κόπο να τους μετρήσουμε, αλλά σίγουρα είναι πάνω από 150. Ολοι έβαλαν ένα λιθαράκι για να χτιστεί το οικοδόμημα. Κάποιους τους αγνοήσαμε, τους αδικήσαμε. Ισως γιατί δεν υπήρχε χρόνος να ασχοληθούμε μαζί τους. Ισως γιατί οι συγκυρίες δεν το επέτρεψαν. Οφείλουμε όμως να τους ευχαριστήσουμε για όσα πρόσφεραν.

Κάπως έτσι κυλάει η καθημερινότητά μας. Με πολλή ένταση, με πολύ πάθος και συναίσθημα. Θα κουραστούμε, θα διαφωνήσουμε μεταξύ μας, μπορεί και να τσακωθούμε πάνω στην ένταση της δουλειάς, αλλά μόλις στείλουμε την εφημερίδα στο πιεστήριο τα ξεχνάμε όλα και συνεχίζουμε. Μέχρι να βγάλουμε το Δημοτικό, να πάμε Γυμνάσιο-Λύκειο και μετά Πανεπιστήμιο. Εμείς θα είμαστε εδώ, ελπίζουμε κι εσείς…