Αναλυτικά η συνέντευξη

-Αυτή τη στιγμή υπάρχουν δυο γήπεδα που φέρουν το όνομα σου. Τι νιώθει ένας άνθρωπος, που βλέπει δυο γήπεδα σαν το ΟΑΚΑ και σαν το Αλεξάνδρειο, το ένα να λέγεται “Νίκος Γκάλης” και το άλλο “NickGalis Hall”;
«Θέλω να πιστέψω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμοιβή, για έναν αθλητή να δώσει το όνομα του σε ένα γήπεδο. Σημαίνει ότι έκανες κάτι πολύ καλό στην καριέρα σου. Είναι να το βλέπουν τα νέα παιδιά, σαν παράδειγμα και να θέλουν να δουλέψουν σκληρά, να φτάσουν να γίνουν μεγάλοι αθλητές. Δεν ζήτησα ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ήλθαν, με βρήκαν, μου είπαν τι ήθελαν να κάνουν και τους ευχαρίστησα»

-Ποια από τις δύο ονοματοδοσίες σε συγκίνησε περισσότερο, σε σημάδεψε περισσότερο;
«Δεν είναι διαγωνισμός. Σίγουρα με την ομάδα του Άρη, έχουμε περάσει όλη τη ζωή μας. Δηλαδή, εκείνη η βραδιά ήταν πάρα πολύ συγκινητική. Έχουμε περάσει τόσα με τον κόσμο του Άρη. Από εκεί και πέρα, το κάθε πράγμα έχει την τιμή του. Θέλω να πιστεύω πως αυτό που έγινε και στην Αθήνα, ήταν πολύ μεγάλη τιμή».

-Σε ενόχλησε η φασαρία που έγινε το προηγούμενο καλοκαίρι, με αφορμή τη μετονομασία του ΟΑΚΑ;
«Τι ένιωσα; Ο καθένας έχει τη γνώμη του, ως άνθρωπος. Από εκεί και μετά, από τη στιγμή που βλέπεις πως θα γίνει κάτι... Εγώ δεν ζήτησα να δώσουν το όνομα μου στο ΟΑΚΑ. Με κάλεσε η Πολιτεία, ο Υπουργός και μου είπε “Νίκο, θέλουμε να κάνουμε αυτό” και τους ευχαρίστησα. Από εκεί και πέρα, δεν θα έπρεπε να βγει κάποιος από το μπάσκετ για να πει οτιδήποτε για αυτό το πράγμα. Δεν θα έπρεπε να γίνεται αυτό. Εδώ στην κολύμβηση, ο Σπύρος Γιαννιώτης, αυτό το παλικάρι, πήρε αργυρό Ολυμπιακό μετάλλιο και ζήτησε η ίδια η Ομοσπονδία να δώσουν το όνομα του στο κολυμβητήριο που είναι στο ΟΑΚΑ. Η ίδια η Ομοσπονδία Κολύμβησης βγήκε και μίλησε. Από εκεί και πέρα, δεν κρατάω κακίες, αλλά μένει μια κακία. Δεν περιμένω ωστόσο, πως κάποιος θα πάει κόντρα σε κάτι που ήταν, αν όχι φυσιολογικό, κανονικό. Δηλαδή, γιατί να μην γίνει; Όποιον άλλον θα διάλεγαν, θα έλεγα “μπράβο”. Γιατί να κρατήσω κακία; Διάλεξε η Πολιτεία εμένα. Τι άλλο να πω από εκεί και μετά;»

-Ράγισε κάτι από τις υπέροχες στιγμές που ζήσατε όλα αυτά τα χρόνια και κυρίως το 1987, από τη συγκεκριμένη ιστορία;
«Όπως είπα και πριν, έζησα πολλά με τους αθλητές, με τους συμπαίκτες μου, με τους οποίους δεν έχω κανένα πρόβλημα. Από εκεί και μετά, δεν είμαι μωρό παιδί, να πω ότι κάτι ράγισε ή πως κρατώ κακία. Δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα, με κανέναν. Αν ωστόσο, έχει κάποιος πρόβλημα μαζί μου, θα ήταν καλύτερο να έλθει να το πει σε εμένα. Όχι να το αφήσει να διαρρέει, έτσι».

-Με τον Κώστα Πολίτη υπήρξε μια διαταραγμένη σχέση;
«Δεν ξέρω. Θα έπρεπε να ρωτήσετε τον ίδιο. Εκείνος δεν είχε επιτυχίες όταν ήμουν μαζί του; Από εκεί και μετά, δεν πρέπει να μιλάει. Δεν θα έπρεπε καν να πει μια κουβέντα. Πρέπει να σέβεσαι τις στιγμές που ζήσαμε μαζί και τις επιτυχίες».

-Με τόσους πρώην παίκτες, που δεν ήταν καλύτεροι από εσένα, να αναλαμβάνουν ηγετικά πόστα στις ομοσπονδίες, στις λίγκες, στο παγκόσμιο μπάσκετ πια, έχει την πολυτέλεια το ελληνικό μπάσκετ να μη χρειάζεται, να μη ζητάει -δεν ξέρω σε ποιο επίπεδο- τις υπηρεσίες ενός Γκάλη και ενός Γιαννάκη;
«Πάντα ήμουν διαθέσιμος να βοηθήσω, όποιον ζήτησε τη γνώμη μου για κάτι. Εγώ δεν ζητάω πράγματα. Αν μου ζητήσουν μπορεί να δώσω, αλλά δεν θα ζητήσω εγώ κάτι. Δηλαδή, να έχω αυτό το πόστο ή να κάνω το ένα ή το άλλο. Δεν θέλω»

-Σου λείπει το να είσαι κάπου;
«Με ξέρεις πολύ καλά. Και όταν έπαιζα ήμουν low profile. Δεν μπορώ να πω ότι μου λείπει να είμαι στα φώτα ή στη δημοσιότητα. Οπωσδήποτε θα ήθελα να ασχοληθώ με τα μικρά παιδιά, για αυτό το λόγο είχα κάνει και την κατασκήνωση , τότε. Να τους δείξω το σωστό δρόμο να γίνουν αθλητές. Γιατί δεν είναι ότι ξυπνάς μια μέρα και λες “θα γίνω αθλητής”. Θέλει δουλειά, θέλει να ακούς τον προπονητή σου, θέλει να αγαπάς αυτό που κάνεις. Για αυτό μου άρεσε να δουλεύω με μικρά παιδιά»

-Θα το ξαναέκανες τώρα;
«Ποτέ δεν ξέρεις. Θα μπορούσα να το κάνω. Τώρα, απολαμβάνω την οικογένεια μου. Η ζωή είναι στιγμές. Πρέπει να ζεις τις στιγμές».