Ο Νίκος Γκάλης γεννήθηκε για να αλλάξει την μοίρα ενός αθλήματος και να δοξαστεί από έναν ολόκληρο λαό.

Μπορεί στις 23 Ιουλίου του 1957 το πρώτο του κλάμα να ήταν στην Αμερική και να πήρε με την πρώτη του ανάσα λίγη από την «μαγεία» του ΝΒΑ, τα γαλανόλευκα όμως έμελλε να ήταν αυτά που θα φορούσε για να γράψει μια «μαγική» ιστορία.

Σαν σήμερα πριν από 59 χρόνια γεννήθηκε ο μεγαλύτερος Έλληνας μπασκετμπολίστας και ίσως ένας από τους καλύτερους στον κόσμο.

Αυτά που κατέκτησε...

Παίξε νόμιμα με 100+ Ειδικά Στοιχήματα στην Sportingbet

Πρωταθλήματα Ελλάδας: 1983, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991

Κύπελλο Ελλάδας: 1985, 1987, 1988, 1989, 1990, 1992, 1993

MVP (Ελληνικό Πρωτάθλημα): 1988, 1989, 1900, 1991

Eurobasket: 1987

MVP Eurobasket: 1987

Τίτλοι γραμμένοι σε χαρτί που όμως απέχουν χιλιόμετρα από αυτά που έδωσε ο Νίκος Γκάλης στο μπάσκετ.

Ο Νίκος Γκάλης ήρθε για να παίξει μπάσκετ και να δώσει έμπνευση σε έναν ολόκληρο λαό.

Να βγάλει τα παιδιά στους δρόμους και να γαλουχήσει μια ολόκληρη γενιά.

Τον μικρό Δημήτρη Διαμαντίδη, τον Βασίλη Σπανούλη, τον Νίκο Ζήση και τόσους άλλους που μετά τους πανηγυρισμούς του 1987 αποφάσισαν να δοκιμάσουν να μοιάσουν και εκείνοι λίγο με κάποιον που... πετάει.

Πετάει και όταν προσγειώνεται γίνεται ο πιο θνητός... Θεός.

Η ιστορία έχει γραφτεί με τόσες μικρές ιστορίες, που όλες μαζί δημιουργούν έναν... μύθο 59 ετών.

Από την Αμερική, στην Θεσσαλονίκη και τον Άρη, μετά ο Παναθηναϊκός και στην πορεία μικρές γαλανόλευκες στάσεις που έφταναν για να γεμίσουν ευτυχία κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδα.

Ο Νίκος Γκάλης έχει τα γενέθλια του και το gazzetta.gr έχει την τύχη να φιλοξενεί στις σελίδες του 2 από τους πιο έμπειρους δημοσιογράφους του χώρου, που με την πένα τους μας γυρνούν πίσω στον χρόνο.

Ο Βασίλης Σκουντής και ο Νίκος Παπαδογιάννης «βουτούν» σε μια μεγάλη δεξαμενή αναμνήσεων, επιλέγουν μια και μας καλούν να...ταξιδέψουμε για λίγο μαζί τους.

Του ΒΑΣΙΛΗ ΣΚΟΥΝΤΗ

Ένα μεγάλο λάθος έκανα και αυτό λέγεται Γκάλης!

Το «what if…» ανέκαθεν ιντριγκάρει τους Αμερικανούς και η ιστορία του Νίκου Γκάλη δεν αποτελεί την εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα…

Στ’ αλήθεια τι θα συνέβαινε εάν το καλοκαίρι του 1979 ο ατζέντης Μπιλ Μάνον δεν έριχνε το βάρος του στην προώθηση του νέου δίσκου της Νταιάνα Ρος, φρόντιζε να στείλει τον πελάτη του στο καμπ κάποιας ομάδας του ΝΒΑ και δεν τον άφηνε να κατρακυλήσει στο Νο 68 του ντραφτ;

Τι θα συνέβαινε εάν ο Νικ που την προηγούμενη σεζόν είχε αναδειχθεί τρίτος σκόρερ του κολεγιακού πρωταθλήματος με μέσο όρο 27.5 πόντους δεν πάθαινε διάστρεμμα μόλις άρχισε το καμπ των Σέλτικς οι οποίοι τον είχαν επιλέξει στον τέταρτο γύρο;

Τι θα συνέβαινε εάν ο Ρεντ Αουερμπακ δεν βιαζόταν να προσφέρει ένα συμβόλαιο στον Τζέραλντ Χέντερσον, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, πέντε χρόνια αργότερα θα έκλεβε την μπάλα από τον Τζέημς Γουόρθι, θα ισοφάριζε (113-113) με λέι απ στη λήξη της κανονικής διάρκειας του δεύτερου τελικού με τους Λέικερς και θα κρατούσε ζωντανούς τους Σέλτικς, οι οποίοι εντέλει στέφθηκαν πρωταθλητές με 4-3;

Τι θα συνέβαινε εάν οι σκάουτερς των Σέλτικς, συμπεριλαμβανομένου και του (μετέπειτα προπονητή της Ολύμπια Μιλάνο) Νταν Πίτερσον είχαν εκτιμήσει καλύτερα τα χαρίσματα του Γκάλη, που είχε διαπρέψει στο κολέγιο όχι μονάχα ως δεινός εκτελεστής, αλλά και ως εξαιρετικός δημιουργός;

Τι θα συνέβαινε εάν ο Γιώργος Τσιλιγκαρίδης δεν εμφανιζόταν ξαφνικά στο σπίτι της οικογένειας του Γκάλη, στο Νιου Τζέρσει, κρατώντας ως δώρο μια εικόνα της Παναγίας, που έκανε τη συχωρεμένη τη μάνα του, Στέλλα, να βάλει τα κλάματα και να δώσει στο στερνοπούλι της την ευχή της για να έλθει στην Ελλάδα και να παίξει στον Αρη;

Ωραίες, ενδιαφέρουσες και ιντριγκαδόρικες είναι αυτές οι ερωτήσεις, αλλά δεν έχουν απάντηση!

Τρεις μήνες αργότερα (Σεπτέμβριος 1979), την παραμονή του αγώνα με τη Μακαμπί Τελ Αβίβ, τον οποίο παρακολούθησε από την εξέδρα, ο Γκάλης εμφανιζόταν στη Θεσσαλονίκη κατάκοπος από το ταξίδι και με… στραβά δόντια, που έκαναν τον Ανέστη Πεταλίδη να τον στείλει από το αεροδρόμιο κατ’ ευθείαν σε έναν οδοντίατρο για να του τα περιποιηθεί, ώστε να μην τον σχολιάζει άσχημα ο κόσμος!

Βεβαίως ο κόσμος και οι δημοσιογράφοι δεν περίμεναν να τον κρίνουν από την οδοντοστοιχία του, καθότι βρήκαν τρεις άλλους λόγους να σταθούν με επιφυλακτικότητα απέναντι του: ήταν, λέει, πολύ κοντός, πολύ τριχωτός και πολύ ατομιστής!

Από τότε πέρασαν κιόλας τριάντα επτά χρόνια: ο Γκάλης ήλθε στην Ελλάδα στα είκοσι δυο του και σήμερα, 23 Ιουλίου του 2016 βρίσκεται στο κατώφλι των εξήντα και ακόμη προσπαθεί να εξηγήσει στην κόρη του, Στέλλα, τι δουλειά κάνει ένας συνταξιούχος!

Προϊόντος του χρόνου, τα όργια του Γκάλη με τον Άρη και με την Εθνική ομάδα δεν έμειναν μακριά από τα ραντάρ του ΝΒΑ.

Οι Σέλτικς και οι Νετς του κτύπησαν την πόρτα, αλλά ο Νικ που ένιωθε σαν βασιλιάς στην Ελλάδα και στην Ευρώπη έκλεισε τα αυτιά του στις σειρήνες και όπως έχει δηλώσει, «δεν το μετάνιωσα που έμεινα στην Ελλάδα, ούτε νιώθω τύψεις, επειδή δεν έπαιξα στο ΝΒΑ».

Όταν ο Γκάλης ανέβηκε στο αεροπλάνο με προορισμό τη Θεσσαλονίκη, ο Μπιλ Φιτς κατέληγε στη σύνθεση του back court των Σέλτικς, με βασικούς γκαρντ τον κοντοπίθαρο Τίνι Αρτσιμπαλντ (14.1 πόντοι, 8.4 ασίστ), και τον Κρις Φορντ (11.2π., 2.9ας.) , ενώ ο Χέντερσον ερχόταν από τον πάγκο. Μεσούσης της σεζόν, εντάχθηκε στην ομάδα για να την ενισχύσει στη θέση του σούτιγκ γκαρντ ο θρυλικός σκόρερ Πίστολ Πιτ Μάραβιτς που σκόραρε κατά μέσο όρο 11.5 πόντους σε 26 αγώνες.

Εκείνη τη χρονιά οι Σέλτικς ηττήθηκαν στους τελικούς της Ανατολής από τους Σίξερς με 4-1, ενώ δυο χρόνια αργότερα και ενώ ο Γκάλης «τρωγόταν» με τον Ιβκοβιτς, ο Φιτς θα καλούνταν να λύσει άλλο ένα ελληνικό αίνιγμα, ονόματι Παναγιώτης Γιαννάκης!

Μπορεί ο Γκάλης να δηλώνει ότι δεν μετάνιωσε ποτέ για την απόφαση του να μείνει στην Ελλάδα και να προσπεράσει τον πειρασμό του ΝΒΑ, όμως το διαβολάκι του «hindsight» τριβέλιζε πάντοτε το μυαλό των Σέλτικς.

Στο πλαίσιο αυτής της ύστερης σκέψης και με τη λογική της ελληνικής παροιμίας «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτη», ο μεγάλος Ρεντ Αουερμπακ , που σπανίως παραδεχόταν τα λάθη του, διότι απλούστατα έκανε ελάχιστα στη μακρά και ένδοξη καριέρα του (ως προπονητής, τζένεραλ μάνατζερ και πρόεδρος) δεν δίστασε να παραδεχθεί ότι ένα από αυτά αφορούσε τον Γκάλη!

Για την ακρίβεια και με μπόλικη δόση αυτοκριτικής είπε κάποτε πως «το μοναδικό μέγιστο λάθος μου ήταν ότι δεν κράτησα τότε τον Γκάλη»!

Συν τοις άλλοις ο «Γκάνγκστερ» συμπεριλαμβάνεται στο Top 5 των κορυφαίων παικτών των Σέλτικς οι οποίοι δεν φόρεσαν ποτέ τη φανέλα τους.

Του ΝΙΚ.ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗ

Όταν ξεφούσκωσε η μπάλα

Στα "what if" που αναφέρει στο κείμενό του ο Βασίλης Σκουντής, επιτρέψτε μου να προσθέσω μερικά ακόμη, που έχουν να κάνουν με το άδοξο φινάλε της ολόλαμπρης καριέρας του Νίκου Γκάλη.

Τι θα γινόταν αν ο Παύλος Γιαννακόπουλος αποφάσιζε να ξαναπάρει τα κλειδιά της ομάδας στα χέρια του (όπως άλλωστε έκανε συχνά εκείνη τη εποχή), αντί να αφήσει τον Γκάλη έρμαιο της εκδικητικής διάθεσης του Κώστα Πολίτη;

Για πόσα χρόνια θα συνεχιζόταν η καριέρα του Γκάλη στον Παναθηναϊκό εάν η διοίκηση της ομάδας βάδιζε στην πεπατημένη 15 ετών και αντιμετώπιζε διαφορετικά τα πατροπαράδοτα πείσματα του παίκτη;

Πόσο διαφορετική θα ήταν η έκβαση του Final 4 του 1995 στη Σαραγόσα, εάν οι "πράσινοι" είχαν τον διψασμένο για ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο Γκάλη στη σύνθεσή τους;

Πόσα αποθέματα από το ελιξήριο νεότητας θα έβρισκε στο ρεζερβουάρ του ο Γκάλης, εάν δεχόταν την πρόταση επιστροφής που του κατέθεσε ο Γιάννης Ιωαννίδης για λογαριασμό της ΑΕΚ του 1997-98;

Με τι θα έμοιαζε σήμερα ο ρόλος του πλέι-μέικερ, εάν είχε μπολιαστεί με τη μεγαλοφυΐα του Γκάλη εάν αυτός αναλάμβανε το συγκεκριμένο πόστο στο λυκόφως της καριέρας του;

"Ακόμα και στα 40 του, θα δίνει 10 ασίστ σε κάθε αγώνα", έλεγε τότε ο "ξανθός".

Θα κέρδιζε ή όχι η Ελλάδα το πρώτο της παγκόσμιο μετάλλιο το 1990, εάν ταξίδευε στην Αργεντινή με το δίδυμο Γκάλη-Γιαννάκη στο κάθισμα του πιλότου;

Θα περνούσε ή όχι η Ελλάδα τις πύλες του Ολυμπιακού Χωριού της Βαρκελώνης, εάν η Εθνική κατέβαινε με Γκάλη στο Προολυμπιακό τουρνουά του 1992;

Θα γινόταν ο Γκάλης σπουδαίος προπονητής εάν για κάποιο μυστηριώδη λόγο δεχόταν την (απαξιωτική) πρόταση του Θεόφιλου Μητρούδη το καλοκαίρι του '92;

Πόσους τίτλους θα είχε κατακτήσει ο Άρης στη δεκαετία του '90 αν δεν είχε αποφασιστεί ο πρόωρος απογαλακτισμός του από τον μπασκετμπολίστα που άλλαξε την ιστορία του συλλόγου;

Ποιος θα ήταν σήμερα ο "ισχυρός ανήρ" του ελληνικού μπάσκετ και ποιοι θα τον πλαισίωναν, εάν ο Γκάλης είχε αγαθές σχέσεις με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο;

Δεν υπάρχουν απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, παρά μόνο εικασίες, απορίες και τζούφιες ονειροπολήσεις.

Η καριέρα του Νίκου Γκάλη κλειδώθηκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας στις 18 Οκτωβρίου 1994, ασφαλώς πρόωρα, μολονότι ο ημίθεος του ελληνικού μπάσκετ είχε ήδη συμπληρώσει τα 37 του χρόνια.

Όσοι τον θυμούνται να παίζει γνωρίζουν ότι είχε ακόμη πολλά να προσφέρει πάνω στο παρκέ.

Αποχώρησε, "αθόρυβα" όπως τονίζει ο ίδιος, επειδή κατάλαβε ότι του έδειχναν την πόρτα της εξόδου. Κανένας δεν ήταν τόσο μεγάλος ώστε να δείξει στον "γκάνγκστερ" την πόρτα της εξόδου.

Ο Γκάλης είχε κατακτήσει το δικαίωμα να υπαγορεύει τους δικούς του όρους, στις ομάδες όπου έπαιζε, στους συμπαίκτες του, στους προπονητές του, στους προέδρους που υπέγραφαν τις επιταγές του, στο μπάσκετ το ίδιο.

Δεν σηκώνει κριτική και αμφισβήτηση αυτή η πραγματικότητα: είναι έτσι διότι ...είναι έτσι. Ο Γκάλης άλλαξε ακόμα και τα μυαλά του νεοέλληνα, με τη μεθοδικότητα και τον επαγγελματισμό του. Τη χώρα ολόκληρη.

Τι θα γινόταν, λοιπόν, αν απαντούσε "thanks, but no thanks" στους άγνωστους απεσταλμένους του άγνωστου Άρη που τον πλησίασαν πριν από 27 χρόνια στο Νιου Τζέρσεϊ;

Η ζωή όλων μας θα ήταν πολύ διαφορετική και η πορτοκαλί μπάλα θα ξέμενε σε μια γωνιά της αποθήκης, αζήτητη, ξεφούσκωτη.

Κολλάω λοιπόν στο κείμενό μου το απαραίτητο γκαλόσημο και το αρχειοθετώ, αφιερώνοντας του στον άνθρωπο που βοήθησε για να φάω ψωμί πιο γλυκό και από την τούρτα των 59ων γενεθλίων του.

Χρόνια πολλά, Νικόλα. Με υγεία και με ξεγνοιασιά.