Όπως ο φοίνικας αναγεννάται από τις στάχτες του, έτσι το έκαναν και οι «κόκκινοι διάβολοι» μετά την πιο μαύρη σελίδα της ιστορίας τους με την τραγωδία του Μονάχου, εκείνη την αποφράδα ημέρα της 6ης Φεβρουαρίου του 1958, έπειτα από τον ανεφοδιασμό και τις προσπάθειες απογείωσης για να την επιστροφή στη βάση, μετά από εξαιρετικό αποτέλεσμα σε εκτός έδρας ματς με τον Ερυθρό Αστέρα για το Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Τα «μωρά του Μπάσμπι», η γενιά εκείνη που ήταν έτοιμη να κυριαρχήσει στην Ευρώπη, ξεκληρίστηκε... Ο Σερ Ματ Μπάσμπι έφτασε κοντά στον θάνατο, όμως δεν υπέκυψε. Ήξερε και ήθελε να σηκωθεί από το κρεβάτι του νοσοκομείου και να βρεθεί ξανά στον πάγκο για να αναγεννήσει τον σύλλογο.

Ο άμεσος βοηθός του, Τζίμι Μέρφι, όσο εκείνος έλειπε, έκανε όλη τη δουλειά πίσω και έδωσε τεράστια προσπάθεια ώστε να μην επιτρέψει σε κανέναν να διαλύσει την ομάδα. Με μέντορα τον Σερ Ματ Μπάσμπι, εκείνος σκεφτόταν ακριβώς όπως θα το έκανε ο Μπάσμπι και έδωσε τη δική του μάχη όσο καιρό έπρεπε να παλέψει μόνος για να συνεχίσει να υφίσταται η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Επιστρέφοντας 71 μέρες μετά από το τραγικό δυστύχημα και αναλαμβάνοντας κανονικά την τεχνική ηγεσία από τον Αύγουστο του 1958, με τις προσθήκες σπουδαιίων παικτών όπως οι Ντένις Λο και Πατ Κρέραντ, ήρθε το πρώτο τρόπαιο μετά το Μόναχο, με την κατάκτηση του Κυπέλλου το 1963 στον τελικό με τη Λέστερ και το 1968, δέκα χρόνια μετά το... παρολίγον φινάλε της ποδοσφαιρικής ομάδας από το Μάντσεστερ, χαμογέλασαν και τα «μωρά» του Μπάσμπι από τον ουρανό, βλέποντας τους «κόκκινους διαβόλους» να κατακτούν το ευρωπαϊκό τρόπαιο στον τελικό του «Γουέμπλεϊ» με αντίπαλο τη Μπενφίκα!

Το φινάλε της θητείας του ήρθε στο φινάλε της σεζόν 1968-1969, όμως παρέμεινε σαν γενικός αρχηγός στον σύλλογο. Η μορφή του για τον σύλλογο είναι θρυλική. Χαρακτηρίστηκε αναμορφωτής, εμπνευστής, οραματιστής, από τους καλύτερους, πιο παθιασμένους και πιο θαρραλέους προπονητές που είχε δει ποτέ αυτή η ομάδα. Ήταν τυχερός να έχει παίκτες όπως ο Σερ Μπόμπι Τσάρλτον, ο Τζορτζ Μπεστ και φυσικά ο Λο, αυτούς δηλαδή που απάρτιζαν στην πράξη και συνεχίζουν ν' απαρτίζουν στις μνήμες των οπαδών, την «αγία τριάδα»...

«Ήθελα η Γιουνάιτεντ να είναι η πρώτη, η καλύτερη! Το μοναδικό που αποδεχόμουν, ήταν να τη βλέπω κορυφαία και όχι δεύτερη» ήταν μια από τις κλασσικές δηλώσεις του που έμειναν στην ιστορία, όπως και η απάντηση που είχε δώσει στη Ρεάλ Μαδρίτης, το 1956, όταν τοπυ είπαν πως αν έλεγε το «ναι», θα αισθανόταν σαν να προπονούσε... στον παράδεισο. «Η Γιουνάιτεντ είναι ο δικός μου παράδεισος» είχε απαντήσει.

Στις 20 Ιανουαρίου του 1994, «έσβησε» και βύθισε το Μάντσεστερ στο πένθος... Άφησε την τελευταία του πνοή στο Alexandra Hotel, του Cheadle, έπειτα από ασθένεια λίγων ημερών... Χιλιάδες οπαδοί της ομάδας γέμισαν τους δρόμους κατά τη μεταφορά του στην τελευταία του κατοικία. Από το 1996, στέκει έξω από το «Ολντ Τράφορντ» το άγαλμά του... Δεν γινόταν να λείπει από εκεί η ανάμνηση και η αύρα του Σερ Ματ Μπάσμπι.

Συνολικά, στην παρουσία του στον πάγκο της ομάδας, είχε κατακτήσει πέντε πρωταθλήματα (1952, 1956, 1957, 1965, 1967) πέρα από το ευρωπαϊκό του '68, πήρε δύο Κύπελλα (1948, 1963), τρία Charity Shield (1952, 1956, 1957) και δύο φορές το 1965 και το 1967 «μοιράστηκαν» το τρόπαιο με τις Λίβερπουλ και Τότεναμ.