«Είναι έτοιμος για μεγάλα πράγματα, για ό,τι του ζητηθεί να κάνει με τους επαγγελματίες. Δεν φοβάται κανέναν, είναι έτοιμος. Αν ο Ρόι Έβανς (προπονητής των “μεγάλων” του Άνφιλντ) θέλει τις συστάσεις μου θα του της δώσω ανεπιφύλακτα»! Αυτά δήλωσε το 1996 η παλιά «δόξα» της Λίβερπουλ και τότε υπεύθυνος των ακαδημιών της ομάδας, Στιβ Χάιγουεϊ, όταν ρωτήθηκε για την προοπτική του 17χρονου Όουεν, μετά τα 30 γκολ σε 25 παιχνίδια με την ομάδα Νέων, το χατ -τρικ του απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και το FA Youth Cup, το οποίο έφερε στο Άνφιλντ ως ένας εκ των μεγάλων πρωταγωνιστών της ομάδας του Στίβεν Τζέραρντ και του Τζέιμι Κάραγκερ.

Εκείνη τη χρονιά ο Άγγλος υπέγραφε επαγγελματικό συμβόλαιο με τους «ρεντς» και μετά από 28 γκολ σε 20 παιχνίδια με τις ομάδες U-15 και U-16 των «λιονταριών», έδειχνε νοητά προς το μέλλον και προς μια καριέρα μακρά και επιτυχημένη...

Ένα όνειρο γινόταν πραγματικότητα

«Ήταν τα καλύτερα νέα που έχω ακούσει ποτέ μου!», είπε ο ίδιος όταν του ανακοίνωσε ο Έβανς πως θα ανήκει πια στην ανδρική ομάδα της Λίβερπουλ και πως θα υπάρχει φανέλα της ομάδας με το όνομα του και αριθμό στην πλάτη. Παίζοντας εκεί απ' τα 12, είχε «ερωτευτεί» την ομάδα, όπως τον είχε «ερωτευτεί» και ο Χάιγουεϊ, που έστειλε γράμμα στους γονείς του για τους πείσει να τον στείλουν στις ακαδημίες των «κόκκινων». Η Τσέλσι και η Άρσεναλ δεν ενδιαφέρθηκα για το παιδί - «θαύμα» των -πολύ – μικρών ηλικιών, όπου ξεπέρασε το ρεκόρ του Ίαν Ρας στο Deeside Area Primary School (97 έναντι 92) και δείχνοντας πως αν ξέρει να κάνει ένα πράγμα, αυτό είναι να στέλνει τη μπάλα στο «πλεκτό».

Στο σχολείο κάθε άλλο παρά άσχημα τα κατάφερνε, όμως η πορεία του στις ακαδημίες της Λίβερπουλ και η αγάπη του για το σπορ δεν του άφησαν... περιθώρια να σκεφτεί κάτι διαφορετικό. Ήδη απ' την πρώτη του σεζόν στα «κόκκινα» δέχθηκε τους επαίνους του Καρλ - Χάιντς Ρίντλε, που έσταζε μέλι για τον μικρό: «Είναι φοβερό να τον βλέπεις να παίζει έτσι και μετά να ακούς ότι είναι μόλις 17. Τόσο γρήγορος, τόσο έξυπνος, τόσο καλός για την ηλικία του». Προφανώς και δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στα «σαλόνια» της Πρέμιερ Λιγκ, όμως αυτό δεν κράτησε πολύ. Οι δυο συμμετοχές και το ένα γκολ της πρώτης σεζόν έγιναν αντίστοιχα 36 και 18 ένα χρόνο αργότερα, επιδόσεις που επαναλήφθηκαν με τρομερή συνέπεια μέχρι να πάρει τη λάθος απόφαση και να φύγει απ' το «σπίτι» του...

Γκολ στο ντεμπούτο και καθιέρωση

Τον Μάιο του ΄97 κάνει ντεμπούτο στο Σέλχουρστ Παρκ κόντρα στη Γουίμπλεντον και σκοράρει, η Λίβερπουλ όμως αποτυγχάνει να πάρει τη νίκη και τελικά χάνει το πρωτάθλημα απ' τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ήδη πάντως οι διθύραμβοι των media έχουν ξεκινήσει και εντείνονται την επόμενη σεζόν, που ξεκινά ως βασικός στη θέση του τραυματία Ρόμπι Φάουλερ. Μόλις 18 χρονών βάζει ένα γκολ για κάθε... έτος της ηλικίας του και κατακτά το «Χρυσό Παπούτσι» της Πρέμιερ Λιγκ, τον τίτλο του καλύτερου Νέου παίκτη της κατηγορίας, ενώ τερματίζει τρίτος στη ψηφοφορία για τον παίκτη της χρονιάς, πίσω απ' τον Ντένις Μπέργκαμπ και τον Τόνι Άνταμς. Στο τέλος της σεζόν '98-'99 υπογράφει -νέο- πενταετές συμβόλαιο, αξίας 2,5 εκατ. λιρών που τον καθιστά τον καλύτερα αμειβόμενο έφηβο στην ιστορία του ποδοσφαίρου στο Νησί!

Τα επόμενα χρόνια δικαιολογούν εν μέρει την αναφορά στην ατυχία στον τίτλο: στην Αγγλία έχει εμφανιστεί ένας σκόρερ ολκής, που μέχρι να κατακτήσει το πρώτο του τρόπαιο έχει βάλει 85 γκολ και ατομικά διακρίνεται σε κάθε επίπεδο, όντας κάθε σεζόν στους κορυφαίους τρεις – τέσσερις παίκτες και σκόρερ της κατηγορίας! Η Λίβερπουλ φτάνει πάντα αργοπορημένη στο τελευταίο ραντεβού της κάθε χρονιάς και παρότι ο Όουεν την «τραβάει» μαζί με τον Τζέραρντ απ' το χέρι, δουλειά δεν γίνεται. Στο πρωτάθλημα, οι «ρεντς» έχουν μπει στα «πέτρινα» χρόνια που κρατάνε ως σήμερα, ενώ στο Άνφιλντ δεν έρχεται ούτε ένας απ' τους υπόλοιπους θεσμούς. Αυτά έως το 2001, που έρχονται σχεδόν όλα μαζεμένα.

Επιτέλους, «χρυσάφι»!

Οι πρώτοι τραυματισμοί – το έτερο ήμισυ του προσδιορισμού του ως «άτυχος»- έκαναν πια τακτικά την εμφάνιση τους. Στο δεύτερο μισό της σεζόν '99 – '00 χάνει τα περισσότερα παιχνίδια και η Λίβερπουλ βάζει γκολ με το σταγονόμετρο, κάτι που τελικά της κοστίζει την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ και να την αφήνει με την παρηγοριά του ΟΥΕΦΑ. Τελικά αυτό δεν αποδεικνύεται και τόσο κακή εξέλιξη, αφού έμελλε να είναι το πρώτο τρόπαιο της ομάδας μετά από το Λιγκ Καπ του 1995! Τότε, σε έναν... ατελείωτο τελικό με την Αλαβές, η Λίβερπουλ κατακτά το τρόπαιο, ενώ μαζί με το Λιγκ Καπ, το Κύπελλο Αγγλίας και το Σούπερ Καπ Ευρώπης συμπληρώνεται ένα καρέ τίτλων που σκορπάει τον ενθουσιασμό στο «λιμάνι»! Ο Όουεν, με 24 γκολ σε 46 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις, κατακτά τη «Χρυσή Μπάλα» και γίνεται ο πρώτος Άγγλος που αναδεικνύεται καλύτερος Ευρωπαίος παίκτης, μετά τον Κέβιν Κίγκαν το 1979!

Ήθελε να φύγει για κάπου καλύτερα...

Οι τίτλοι ήρθαν σε ένα χρονικό σημείο που ο Άγγλος είχε αρχίσει να απελπίζεται με την χαρακτηριστική απουσία τίτλων απ' το παλμαρέ του και το «φλερτ» με διάσημα κλαμπ εκτός Νησιού είχε ήδη ουσιαστικά ξεκινήσει. Το γεγονός πως είχε αναχθεί σε έναν εκ των πιο καλοπληρωμένων ποδοσφαιριστών στην Αγγλία δεν αρκούσε να τον ικανοποιήσει, ειδικά απ' τη στιγμή που ο ίδιος υπερέβαλε εαυτόν, βλέποντας την ομάδα του συνεχώς να αποτυγχάνει.

Η Ρεάλ Μαδρίτης κάνει την εμφάνιση της το Μάρτιο του 2002 και δια στόματος Φλορεντίνο Πέρεθ ανακοινώνει πως παίκτες όπως ο Κριστιάνο Ρονάλντο και ο Μάικλ Όουεν θα μας ενδιέφεραν, καθώς «οι καλύτεροι πρέπει να παίζουν στη Ρεάλ». Ο Ζεράρ Ουγιέ, προπονητής της Λίβερπουλ εκείνη την περίοδο, χαμογελώντας ειρωνικά, απαντά πως «με τον Ρονάλντο μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, όμως δεν έχουν τα χρήματα για να αγοράσουν τον Όουεν. Ο Μάικλ είναι οπαδός της ομάδας και δεν θα πάει πουθενά»...

Απ' ό,τι αποδείχθηκε όμως, λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο. Παρότι η Λίβερπουλ κατέκτησε το Λιγκ Καπ το 2002 και το 2003, δεν διεκδίκησε ουσιαστικά το πρωτάθλημα, ενώ απέτυχε την τελευταία χρονιά να προκριθεί στα «αστέρια». Τότε, ο Όουεν φέρεται να είπε πως «έχω ανάγκη να παίζω στο Τσάμπιονς Λιγκ και η Λίβερπουλ πρέπει να το διορθώσει αυτό». Ο Ουγιέ τον πείθει να μείνει, όμως ο Άγγλος τραυματίζεται και χάνει το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν '03 – '04 λόγω τραυματισμού, κάτι που πια είχε γίνει αρκετά συχνό φαινόμενο. Άμα τη επιστροφή του φτάνει τα 16 γκολ και η ομάδα του παίρνει «φόρα», καταλήγοντας τέταρτη και παίρνοντας το εισιτήριο για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Η απόλυση όμως του Ουγιέ σήμανε και το τέλος της υπομονής του Όουεν στο Άνφιλντ. Σε ένα παιχνίδι της ειρωνείας, μετά από 158 γκολ σε 297 συμμετοχές κι ένα χρόνο πριν το «έπος» της Κωνσταντινούπολης, ο Όουεν παίρνει μεταγραφή έναντι μόλις 8 εκατ. λιρών στη Ρεάλ Μαδρίτης για να βελτιώσει τις πιθανότητες του να κατακτήσει την κούπα με τα «μεγάλα αυτιά»!

Μόνο προβλήματα στη Μαδρίτη

Στο Μπερναμπέου πήρε το Νο11 και παρατάχθηκε δίπλα στον Ραούλ, τον Ζιντάν, τον Μπέκαμ, τον Φίγκο, τον Ρομπέρτο Κάρλος και τον Ρονάλντο... Όποιος όμως βιάστηκε να προβλέψει θριάμβους, έπεσε απελπιστικά έξω! Ο ίδιος ο Όουεν ξεκίνησε ντεφορμέ, συνέχισε... τραυματίας και ολοκλήρωσε τη σεζόν με 13 γκολ και σκοράροντας απέναντι στη Μπαρτσελόνα μεν, δίχως όμως να καταφέρνει κάτι αξιοπρόσεκτο. Η Ρεάλ δεν κατέκτησε κανέναν τίτλο, ο ίδιος είχε προβληματίσει άπαντες με την ευπάθεια του και τους συνεχείς τραυματισμούς του, ενώ η εικόνα του Τζέραρντ να πανηγυρίζει την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ τον Μάιο του 2005 και το Λίβερπουλ να παραληρεί, μάλλον θα προβλημάτισε αρκετά τον ίδιο...

Δεύτερη συνεχόμενη κακή επιλογή: Νιούκαστλ

Λεφτά για μεταγραφές στη Μαδρίτη υπήρχαν και - πάντα- θα υπάρχουν. Έτσι, η Νιούκαστλ δεν δυσκολεύτηκε να την πείσει να της δώσει τον Άγγλο για 16,8 εκατ. λίρες (ρεκόρ μεταγραφής για τους «ανθρακωρύχους») και να πετάξει στα «σκουπίδια» την όποια επένδυση έκανε πάνω του. Ο Όουεν κακώς, όπως αποδείχθηκε, δέχθηκε και φόρεσε τα «ασπρόμαυρα»., όμως έψαχνε μια ομάδα για να παίξει ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γερμανίας. 'Ετσι, τον Αύγουστο του 2005 υπέγραψε για 4 χρόνια στο Σεντ Τζέιμς Παρκ, όπου την ημέρα της παρουσίασης του τον υποδέχθηκαν 20.000 «τρελαμένοι» οπαδοί της νέας του ομάδας!

Στην υποδοχή και στην θέα των γνώριμων λημεριών του, ο ίδιος ενδεχομένως πίστεψε πως το «παιχνίδι» μπορεί να «γυρίσει». Λίγες μέρες μετά όμως τραυματίζεται σοβαρά στο μηρό και έλειψε για ένα μήνα. Συνολικά η περίοδος της παρουσίας του στη Νιούκαστλ ήταν απ' τις χαρακτηριστικότερες για την περίπτωση του μέχρι να κλείσει άδοξα την καριέρα του: αμέτρητοι τραυματισμοί, χειρουργεία, ενοχλήσεις και παράπονα, περισσότερες απουσίες παρά συμμετοχές και συνολικά μετριότατη παρουσία...

Παίζοντας μόλις 10 παιχνίδια σε δυο σεζόν και χάνοντας φυσικά το Μουντιάλ, η Νιουκάστλ ξεκίνησε να διαμαρτύρεται για το που πάνε τα λεφτά της και να ζητά αποζημίωση απ' τη FIFA και την αγγλική ομοσπονδία για το γεγονός ότι πληρώνει έναν «μονίμως τραυματισμένο παίκτη». Στο επίκεντρο της λυπηρής αυτής ιστορίας είναι προφανώς ο ίδιος ο Άγγλος καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια να επανέλθει υγιής και όταν πια τα καταφέρνει, αποδεικνύει τη σημασία του. Τη σεζόν '07 – '08, την οποία πρόλαβε ουσιαστικά στα... τελειώματα της, βάζει 11 γκολ και βγάζει την ομάδα του απ' τη ζώνη του υποβιβασμού. Αυτή ήταν ίσως η τελευταία ανάμνηση του ποδοσφαιριστή Όουεν, αφού μετά κυριαρχεί αυτή του τραυματία, του ντεφορμέ και του ανεπαρκούς για το υψηλό επίπεδο της Πρέμιερ Λιγκ...

Κάτι (δεν) ήξερε ο Φέργκιουσον!

Το φινάλε της σεζόν '08-'09 ήταν ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ. Η Νιουκάστλ υποβιβάστηκε για πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια, ο Όουεν σκόραρε μόλις 8 φορές και φαινόταν πως πια είχε πιάσει πάτο. Κι όμως, ο Σερ Άλεξ του πέταξε «σωσίβιο», βλέποντας προφανώς κάτι που δεν έβλεπαν οι άλλοι και που κανείς δεν παρατήρησε ως το τέλος....

Τον Ιούλιο του 2009 υπέγραψε με τους «κόκκινους διαβόλους» συμβόλαιο με πληρωμή ανά συμμετοχή! Χάιλαϊτ για την πρώτη σεζόν ήταν μόνο το γεγονός ότι σκόραρε στο ντέρμπι με τη Μάντσεστερ Σίτι, συμπληρώνοντας τη λίστα με τα ντέρμπι στα οποία βρήκε δίχτυα, μετά απ' αυτό της Λίβερπουλ με την Έβερτον, το clasico και το Tyne – Wear Derby μεταξύ Νιούκαστλ και Σάντερλαντ. Κατά τ'άλλα κι εκτός ενός χατ τρικ απέναντι στη Βόλφσμπουργκ για το Τσάμπιονς Λιγκ, μηδέν εις το πηλίκο, αφού τα μόλις 5 γκολ σε τρεις σεζόν και 31 συμμετοχές αποτελούσαν ενδεικτική εικόνα ενός «φαντάσματος» του παρελθόντος.. Η εικόνα συμπληρώθηκε με την παρουσία του στη Στόουκ για τη σεζόν '12-13, όταν έβαλε ένα γκολ σε 8 συμμετοχές και αποφασίζοντας να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο σε ηλικία μόλις 34 χρονών, όμως δυσανάλογα γερασμένος, κουρασμένος και «κουραστικός» παράλληλα...

Ένας παλαίμαχος της Λίβερπουλ, 11 χρόνια μετά

Ουσιαστικά το ποδόσφαιρο γι' αυτόν έχει τελειώσει απ' το 2004, όταν αποφάσισε να πάει στη Μαδρίτη. Ήταν λογικό να «μπούχτισε» στη Λίβερπουλ, όχι όμως τόσο ώστε να επιλέξει τη Ρεάλ του υψηλότατου ανταγωνισμού, στον οποίο – θα έπρεπε να – ήξερε πως δεν μπορεί να ανταπεξέλθει. Η επιλογή της Νιουκάστλ είναι μνημείο αστοχίας, που πρέπει να διδάσκει ως παράδειγμα κάθε ποδοσφαιριστή για το πως απαγορεύεται να σκεφτεί κανείς όταν βλέπει την καριέρα του να «βαλτώνει», ενώ το γεγονός πως διέπραξε το «αμάρτημα» και έπαιξε στη Γιουνάιτεντ, ξεχνώντας το παρελθόν του ως «scouser» μάλλον δεν έχει και τόση σημασία πια για τους οπαδούς της Λίβερπουλ...

Κι όμως, παρότι ουσιαστικά 11 χρόνια τώρα έχουμε σταματήσει να μιλάμε για τον ποδοσφαιριστή Όουεν, τα κατορθώματα του τον θυμίζουν: τα 40 γκολ σε 81 συμμετοχές με την Εθνική Αγγλίας, η γκολάρα απέναντι στην Αργεντινή στο Μουντιάλ 1998 (το τρίτο καλύτερο στην ιστορία των «λιονταριών») και οι υψηλές «πτήσεις» με τη Λίβερπουλ διηγούνται την ιστορία ενός ταλαντούχου παίκτη που δεν βρέθηκε ποτέ στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή...