«Όσα δεν φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει μία στιγμή» λέει ο σοφός λαός και η ετυμηγορία αυτού του αποφθέγματος δεν είναι πάντα θετική, καθώς πολλοί καταριούνται για την κακή στιγμή που έζησαν και τους άλλαξε ολόκληρη την ζωή... Τι πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από την περίπτωση του Χρήστου Κωστή. Ενός ποδοσφαιριστή που είχε όλα τα φόντα, όλες τις προδιαγραφές και όλες τις ικανότητες για μεγάλη καριέρα εκτός των συνόρων, όμως ο ένας σοβαρός τραυματισμός έμελλε να βάλει... φρένο στην φόρα που είχε πάρει.

Η 23η Οκτωβρίου είναι μία μέρα, που ο 43χρονος πλέον παλαίμαχος επιθετικός θέλει να σβήσει από το ημερολόγιο. Να μην υπάρχει, καθώς του ξυπνάει εφιαλτικές μνήμες που κανείς δεν θα ήθελε να ζήσει ποτέ. Γιατί; Πολύ απλά γιατί σαν σήμερα είναι εκείνο το καταραμένο ματς με την Στουρμ Γκρατς στη Νέα Φιλαδέλφεια, το 1997, στο οποίο τραυματίστηκε σοβαρά και ουδέποτε κατάφερε να επανέλθει στο υψηλότατο επίπεδο που βρισκόταν μέχρι εκείνη την ημέρα...

Η Ένωση μπορεί να κέρδισε εκείνο το παιχνίδι για τον δεύτερο γύρο του Κυπέλλου Κυπελλούχων με τα γκολ του Ντανιέλ Μπατίστα και του Μαρσέλο στο 75' και στο 84 αντίστοιχα, όμως το μυαλό όλων είχε μείνει κολλημένο στην φάση του 44ου λεπτού. Τότε ο Νίκος Κωστένογλου είχε βγει στην αντεπίθεση και είχε βγάλει τον 25χρονο μεσοεπιθετικό «φάτσα» με τον Σίντορτσουκ, ο οποίος στην προσπάθειά του να αποκρούσει το σουτ του αντιπάλου έπεσε άτσαλα πάνω του.

«Είχα άμεση επίγνωση ότι έπαθα ζημιά μεγάλη. Δεν ήταν μόνο ο αφόρητος πόνος, αλλά και το γεγονός ότι είχα ακούει το πόδι μου να σπάσει σαν κλαδάκι. Άκουσα κρατς !! Ουσιαστικά ήθελα να προλάβω να πλασάρω τον αντίπαλο τερματοφύλακα, αλλά το πόδι μου έφυγε αντίθετα από τη φορά και αυτός άθελά του έπεσε πάνω μου», είπε μετά από μερικά χρόνια ο Χρήστος Κωστής περιγράφοντας την στιγμή του τραυματισμού του. Η διάγνωση; Κάταγμα κνήμης και περόνης και η αρχική εκτίμηση ήταν απουσία έξι μηνών από την αγωνιστική δράση.

Σίγουρα ο τραυματισμός του ήταν σοβαρός, αλλά ουδείς περίμενε οτι ουσιαστικά θα του... έκοβε την μπάλα. Σε αυτό βέβαια έπαιξαν ρόλο και τα πολλά λάθη, σύμφωνα με τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή, που έγιναν... «Δεν έγινε σωστά η επέμβαση στην Ελλάδα, ούτε η αποθεραπεία μου ενώ στη συνέχεια σε νέα εγχείρηση έπαθα και μικροβιακή μόλυνση. Το ότι δεν έγιναν σωστά τα πράγματα το κατάλαβα όταν πήγα έξω σε έναν κορυφαίο επιστήμονα τον γιατρό της εθνικής Γερμανίας ο οποίος προς τιμήν του μου είπε τι επέμβαση πρέπει πλέον να κάνω αλλά μου διευκρίνισε ότι αυτή είναι καλύτερο να γίνει σε νοσοκομείο της Ελβετίας και όχι στο δικό του που δεν κάλυπτε απόλυτα την περίπτωσή μου. Αντίθετα στην Ελλάδα έχουμε μάθει και όλοι κάνουν σχεδόν όλα παντού. Δεν είναι όμως έτσι», είχε πει σε μία από τις συνεντεύξεις που είχε δώσει.

Βέβαια η φήμη που είχε φτιάξει στην ποδοσφαιρική πιάτσα ήταν τέτοια, που παρά τον τραυματισμό του το καλοκαίρι του 1998, η Άντερλεχτ του καταθέτει πρόταση ύψους 500 εκατομμυρίων δραχμών για 4 χρόνια και τον κάνει δικό της, καθώς πίστευε στις δυνατότητές του. « Ημουν τραυματίας, αλλά με πλήρωσαν. Τη δεύτερη επέμβαση την έκανα στο Βέλγιο, τον Απρίλιο του '99. Ενα μικρόβιο στο πόδι δεν με άφηνε να περπατήσω. Με πατερίτσες πήγα στη Χέρτα Βερολίνου, μαζί με τον Κωνσταντινίδη. Θεώρησα τότε μικρό το μέγεθος της ομάδας για να υπογράψω. Εκανα λάθος! Με παρακαλούσαν ενώ δεν περπατούσα! Με έστειλαν στην Ελβετία για τρίτη επέμβαση με τον γιατρό της Μπάγερν.

Τελικά το 2000 επιστρέφει στην ΑΕΚ, παίζει σε 7 ματς σε 5 χρόνια, πετυχαίνει 1 γκολ, αλλά τίποτα δεν ήταν ίδιο, καθώς ο Χρήστος Κωστής που όλοι ήξεραν αποτελούσε πια παρελθόν. Αποτέλεσμα; Το 2005 μετακομίζει στην Κύπρο για την Αλκή Λάρνακας και μετά από ένα χρόνο στον Άγιαξ του Κέιπ Τάουν, πριν κρεμάσει τα παπούτσια του το 2007.

Δικαιολογημένα λοιπόν άπαντες και κυρίως ο ίδιος, θα βασανίζεται από το αναπάντητο ερώτημα: «Που θα έφτανε η καριέρα του αν δεν υπήρχε αυτός ο τραυματισμός»...