Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει ποιά είναι η σωστή τιμή για έναν σούπερ - σταρ, για έναν ηγέτη. Πρωτίστως, επειδή οι εποχές αλλάζουν και τα ποσά που ξοδεύονται περίπου την τελευταία 15ετία ουδεμία σχέση έχουν με τα αντίστοιχα νούμερα που δαπανούνταν παλαιότερα - ή και με την πραγματικότητα την ίδια.

Η Άρσεναλ κάποτε έδωσε 11.5 εκατ. λίρες για να αγοράσει έναν 22χρονο φέρελπι επιθετικό με πολύ καλά δείγματα γραφής στο Σαμπιονά, εντελώς όμως αποτυχημένο στο δύσκολο στοίχημα της Serie A των πολυπρόσωπων αμυντικών γραμμών και της υψηλότερης ποιότητας. Με τα χρήματα αυτά δεν πήρε όμως μόνο αυτό. Ενδεχομένως δεν πήρε καν ό,τι φανταζόταν ο Βενγκέρ, που είχε βέβαια εμπιστοσύνη στην επιλογή του. Η Άρσεναλ αγόρασε έναν μελλοντικό της θρύλο κι ο Ανρί πήγε σε ένα μέρος όπου θα μεγαλουργούσε και θα έγραφε το όνομα του με «χρυσά» γράμματα στο λεύκωμα της ιστορίας της.

«Με ποσό ρεκόρ, η Άρσεναλ αποκτά τον δεύτερο μουντιαλικό της επιθετικό για φέτος. Ο Τιερί Ανρί της Γιουβέντους είναι η επιλογή του Αρσέν Βενγκέρ για την κορυφή της επίθεσης της ομάδας του Βόρειου Λονδίνου, όπου θα συναντήσει τους συμπατριώτες του, Εμμανουέλ Πετίτ και Πατρίκ Βιεϊρά. Η μεταγραφή, παρότι ούτε οι Ιταλοί ούτε η Άρσεναλ δίνει λεπτομέρειες προς το παρόν για τη μεταγραφή, φαίνεται πως θα κοστίσει 11 εκατ. ευρώ», μετέδιδε το BBC σαν σήμερα, στις 3 Αυγούστου 1999. Ήταν ένα μουντιαλικό καλοκαίρι για τους κανονιέρηδες. Ο Αρσέν Βενγκέρ δημιουργούσε μια ζηλευτή επιθετική γραμμή, ήδη με την απόκτηση του Νταβόρ Σούκερ από τη Ρεάλ Μαδρίτης, έναντι 3.5 εκατ. λιρών, δημιουργώντας αίσθηση ευφορίας στους οπαδούς των «gunners» για το τι μέλλει γενέσθαι στο Λονδίνο. Μπροστά στον Κροάτη, το άκουσμα του ονόματος του Ανρί δεν συγκίνησε εξίσου το κοινό του Χάιμπουρι, έστω κι αν για την περίπτωση του δαπανήθηκαν 11.5 εκατ. ευρώ.

«Ξεχάστε τον Ανελκά»!

«Είναι πολύ πιο εξωστρεφής από τον Νίκολας. Είναι ομαδικός και θα δουλέψει σκληρά προς όφελος όλης της ομάδας, όχι μόνο για το δικό του. Έχει σωστή νοοτροπία, ιδιαίτερα για το νεαρό της ηλικίας του, ενώ έχει ήδη παραστάσεις από τις κορυφαίες διοργανώσεις. Ντριμπλάρει εξαιρετικά, ενώ σκέφτομαι να τον χρησιμοποιήσω είτε σαν δεύτερο επιθετικό είτε σαν σέντερ φορ».

Οι συστάσεις του Βενγκέρ αντιπαρατέθηκαν με την αρχική δυσπιστία, τόσο για το ποσό, όσο και για τις ικανότητες του 22χρονου Γάλλου, οπότε το «ραντεβού» δόθηκε στα γήπεδα της Πρέμιερ Λιγκ και του Χάιμπουρι. Ο Ανρί έγινε μονομιάς Άγγλος, ήτοι τυπικός, αφού από την πρώτη του σεζόν έδειξε τι μπορεί να καταφέρει!

Με 17 γκολ στο αγγλικό πρωτάθλημα και 26 συνολικά στη σεζόν 1999 - 2000 συστήθηκε στους «gunners», ενώ τα 22 τέρματα που πέτυχε την επόμενη χρονιά παγίωσαν τη θέση του στις συνειδήσεις των οπαδών στο Νησί ως ένας απ' τους καλύτερους επιθετικούς του πρωταθλήματος. Οι αρχικές αντιρρήσεις για το αν θα προσαρμοστεί στις συνθήκες της Πρέμιερ Λιγκ είχαν πια καμφθεί εντελώς. Το μόνο που αναρωτιόντουσαν όλοι ήταν αν ο Γάλλος θα κατάφερνε να οδηγήσει τους «κανονιέρηδες» στην κορυφή, αυτή που τους είχε ήδη «γλιστρήσει» όταν για δυο σερί χρονιές ('99 - '00, '00 - '01) η Άρσεναλ τερμάτισε δεύτερη πίσω από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και είχε χάσει τον τελικό του ΟΥΕΦΑ από το Γαλατασαράι (2000). Εξάλλου, ο Ανρί είχε αποδείξει πως «ανήκει» εκεί.

Η ιστορία άρχισε να γράφεται

Το 2002 η Άρσεναλ τερματίζει στην κορυφή της Πρέμιερ Λιγκ, 7 βαθμούς μπροστά από τη Λίβερπουλ, κατακτά το Κύπελλο απέναντι στην Τσέλσι με 2-0 και ο «Τίτι» στην κορυφή του πίνακα των σκόρερ με 24 γκολ (και 32 συνολικά). Η συλλογή ξεκίνησε να κοσμείται από «ασημικά», όμως τα καλύτερα για την Άρσεναλ, τους οπαδούς της και τον ευτυχισμένο στο Βόρειο Λονδίνο Ανρί δεν είχαν έρθει ακόμα.

32 γκολ και 23 ασίστ τη σεζόν '02 - '03 έφεραν μόνο το FA Cup στο Βόρειο Λονδίνο, ο ίδιος ανακηρύχθηκε από τους συναδέλφους του και τους δημοσιογράφους ως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής της σεζόν, ενώ και η FIFA του απένειμε το βραβείο του κορυφαίου παίκτη στον κόσμο για το 2003. Εκείνη τη χρονική στιγμή η Άρσεναλ βρισκόταν διαρκώς στο κυνήγι του πιο ανταγωνιστικού τίτλου στην Ευρώπη και ο Ανρί συγκαταλεγόταν στην ελίτ. Όλα αυτά, μέχρι να ξεκινήσει το όνειρο του 2004.

«The Invicibles»!

Ένας απ' τους βασικότερους λόγους για τον οποίο ο Ανρί λατρεύτηκε στο Χάιμπουρι, ήταν γιατί ήταν πρωταγωνιστικό μέλος της ομάδας των «ανίκητων». Στη «μπάντα» του Βενγκέρ υπήρχαν πολλά «βιολιά». Πιρές, Κάμπελ, Μπέρκαμπ, Βιεϊρά, Λιούνμπεργκ κ.α. Ο Ανρί, με 39 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, σε μια ονειρεμένη σεζόν, πήρε ένα υπέροχο σύνολο και το τοποθέτησε στην αιωνιότητα. Η Άρσεναλ έγινε η πρώτη ομάδα μετά από 100 και πλέον χρόνια που κατακτά αήττητη τον τίτλο του πρωταθλητή στην Ευρώπη και κάνει άπαντες να την μνημονεύουν. Όχι μόνο σήμερα, μόλις 11 χρόνια μετά, αλλά - με σιγουριά μπορεί να πει κανείς πως αυτό θα συμβαίνει και - στο μέλλον. Στον ίδιο απονεμήθηκε το «Χρυσό Παπούτσι» και μια θέση στην καρδιά του κοινού του Χάιμπουρι, που τραγούδαγε πως ο Ανρί είναι ο «καινούργιος μας Ίαν Ράιτ»...

Μια φορά στην κορυφή, για πάντα στην κορυφή

Είναι γεγονός πως η παραγωγικότητα της εποχής για την Άρσεναλ σε τίτλους ουδεμία σχέση έχει με την αντίστοιχη σημερινή. Τη σεζόν 2004 - 2005 η Άρσεναλ δεν μπόρεσε μεν να υπερασπιστεί το «στέμμα» της, καθώς είχε έρθει η ώρα να πιάσουν «τόπο» τα εκατομμύρια της Τσέλσι, κέρδισε δε το Κύπελλο, απ' τον τελικό του οποίου ο Ανρί απουσίαζε λόγω τραυματισμού. Συνολικά πέτυχε 31 γκολ και κατέκτησε εξ ημισείας το «Χρυσό Παπούτσι» με τον Ντιέγο Φορλάν, όντας ο μόνος, μετά τον Άλι ΜακΚόιστ, τον παλιό στράικερ των Ρέιντζερς, που κατακτά δυο συνεχόμενες χρονιές το βραβείο.

Τελικός Τσάμπιονς Λιγκ και «Hall of Fame»!

Μπορεί η σεζόν 2003 - 2004 να μείνει αξέχαστη στον Ανρί για πάντα, όμως η αντίστοιχη 2005 - 2006 έχει πολλούς λόγους για να συγκριθεί μαζί της. Στις 17 Οκτωβρίου 2005 πετυχαίνει 2 γκολ κόντρα στη Σπάρτα Πράγας στο Τσάμπιονς Λιγκ και σπάει το ρεκόρ του Ίαν Ράιτ των 185 γκολ, ενώ την 1η Φεβρουαρίου 2006 σκοράρει εναντίον της Γουέστ Χαμ και φτάνει τα 151 μόνο στο πρωτάθλημα, ξεπερνώντας τα 150 του «θρύλου» Κλιφ Μπάστιν. Την ίδια χρονιά πετυχαίνει το 100ο γκολ του στο Χάιμπουρι, την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος βάζει γκολ εναντίον της Γουίγκαν, στο τελευταίο παιγνίδι ποδοσφαίρου στο Χάιμπουρι, πριν τη μετακόμιση στο Έμιρειτς, ενώ τον Μάιο οδηγεί την Άρσεναλ για πρώτη φορά στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ! Η ήττα από τη Μπαρτσελόνα με 2-1 δεν ολοκληρώνει ιδεατά το «παραμύθι», όμως οι Λονδρέζοι
είχαν πια αρχίσει να «ξύνουν» το ταβάνι, κάτι διόλου ευκαταφρόνητο, ειδικά αν το συγκρίνει κανείς με το τι ακολούθησε έκτοτε.

Προβλήματα στον «παράδεισο»

Το καλοκαίρι του 2006 καταφθάνουν δυσθεώρατες προτάσεις στα γραφεία της Άρσεναλ για τον ηγέτη της. Ο αντιπρόεδρος της, Ντέιβιντ Ντιν, ισχυρίζεται πως απορρίπτει δυο προτάσεις από ισπανικές ομάδες (...), ύψους 50 εκατ. ευρώ. Τότε, το ποσό ήταν ρεκόρ, δεδομένου πως η ακριβότερη μεταγραφή για την εποχή ήταν τα 47 εκατ. που είχαν δαπανηθεί από τη Ρεάλ για την απόκτηση του Ζιντάν. Οι πόρτες της Άρσεναλ είναι κλειστές και ο «Τίτι» υπογράφει νέο συμβόλαιο. Το τάιμινγκ μοιάζει ιδανικό, όμως τα προβλήματα που επιδεικτικά απουσίαζαν για επτά χρόνια, στριμώχνονται για το ποιό θα εμφανιστεί πρώτο.

Τραυματισμοί στο γόνατο, στη γάμπα, στον μηρό, στην πλάτη τερματίζουν τη μέτρια σεζόν του Γάλλου από τον Φεβρουάριο του 2007. Ήδη έχει πετύχει 10 γκολ σε 17 εμφανίσεις, αριθμοί όμως που ουδεμία σχέση έχουν με το ένδοξο παρελθόν. Ο Βενγκέρ τα αποδίδει όλα στην ένταση των προηγούμενων χρόνων, όμως ο 30χρονος πια Ανρί δεν φαίνεται να έχει την αντοχή να συμμετέχει στην προσπάθεια ανοικοδόμησης που ο Αλσατός θέλει να βάλει μπρος. Η τιμή του κυμαίνεται ακόμα σε υψηλά επίπεδα, ενώ ο ίδιος ο Ανρί εμφανίζεται είτε εξωφρενικά ειλικρινής, είτε ψάχνει δικαιολογίες προκειμένου να αλλάξει ομάδα: «Λόγω της παλαιότητας μου, αλλά και του ρόλου μου ως αρχηγός, ακόμα και αν δεν ζητούσα τη μπάλα, οι συμπαίκτες μου θα μου την έδιναν, έστω κι αν δεν βρισκόμουν στην καλύτερη θέση. Έτσι, ίσως να ήμουν πια περισσότερο πρόβλημα για την Άρσεναλ, παρά βοήθεια», έλεγε λίγους μήνες μετά τη μετακίνηση του στη Μπαρτσελόνα έναντι 24 εκατ. ευρώ.

Τον Ιούλιο του 2008 οι οπαδοί της Άρσεναλ τον ανέδειξαν σε ψηφοφορία που έγινε ως τον κορυφαίο παίκτη όλων των εποχών για την ομάδα του. Αυτό το παράσημο, το άγαλμα έξω από το Έμιρεϊτς, τα 228 γκολ με τη φανέλα της ομάδας, η χρονιά των «invicibles» και η αντίδραση ολόκληρου του Έμιρειτς, όταν, κατά την ολιγόμηνη επιστροφή του στην ομάδα το 2012 για να κλείσει την καριέρα του, σκοράρει με το τυπικό πλασέ- σήμα καταταθέν του στον αγώνα Κυπέλλου με τη Λιντς, μένουν πίσω για να θυμίζουν πως, τελικά, για τον Τιερί Ανρί, υπήρξε μόνο μια ομάδα στην καριέρα του, κι ας φόρεσε κι άλλες πριν και μετά απ' αυτή...

Η αποστροφή του λόγου του («αγαπώ το Λονδίνο και τον Βενγκέρ. Ήταν σαν πατέρας για μένα, ενώ εδώ, σ' αυτή την πόλη, άλλαξε η ζωή και η καριέρα μου»), που δήλωσε όταν ανακοίνωσε την απόσυρση του, το επιβεβαιώνει.