• «Η αγάπη του κόσμου με κλείδωσε στην Ελλάδα»
• «Τι θα γίνει αγόρι μου, θα φύγουμε από το γήπεδο;»
• «Εσύ είσαι Ηρακλής. Που πας;»
• «Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ματς με τον Πανιώνιο»
• «Εσωτερικό το πρόβλημα του ΠΑΟΚ, ο καλύτερος Ηρακλής της τελευταίας 4ετίας»
• «Ολοκληρώθηκα όταν συνάντησα τον Μαντέλα»

Ο Εμπεν Χάγκαν ήρθε στην Ελλάδα το 1995. Όντας μέλος της εθνικής Γκάνας ήταν στην Αυστραλία για μια σειρά φιλικών.

Εκεί βρέθηκε ο Σταύρος Παπαδόπουλος και τον έφερε στην χώρα μας. Πέντε χιλιόμετρα πριν φτάσει στην πόλη, φίλοι της «μαύρης θύελλας» τού έδειξαν την αγάπη τους, «κλειδώνοντας» τον για πάντα εδώ.

Η πενταετία στον Ηρακλή (1998-2003) ήταν η καλύτερη στην καριέρα του - όπως λέει ο ίδιος στο gazzetta.gr. Ο Αναστασιάδης ήταν ο καλύτερος προπονητής που είχε, ενώ δεν ξεχνά την ατάκα που του είχε πει: «δεν κάνεις ούτε γ' εθνική»!

Η πορεία του Έμπεν Χάγκαν μέσα από μια συνέντευξη που θα σας ταξιδέψει στον χρόνο:

Καλησπέρα Έμπεν. Που σε πετυχαίνουμε; με τι ασχολείσαι τώρα;

«Τώρα πήγα το παιδί μου στα αγγλικά (τέλη Απριλίου με αρχές Μαΐου έρχεται στον κόσμο και το δεύτερο). Επαγγελματικά, πέρυσι ήμουν προπονητής στις ακαδημίες του Ηρακλή, τώρα δεν είμαι κάπου. Θα δούμε το καλοκαίρι τι θα προκύψει - αυτό που μου αρέσει είναι να δουλεύω με τα παιδιά».

«Η αγάπη του κόσμου με κλείδωσε στην Ελλάδα»

Είσαι στην Ελλάδα από το 1995. Ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, πως ήρθες στην χώρα μας; Πως θυμάσαι τις πρώτες σου μέρες εδώ;

«Πρόεδρος της Καλαμάτας ήταν ο Σταύρος Παπαδόπουλος. Ο μάνατζερ, που έφερε πρόσφατα στην ΑΕΚ τον Γιόχανσον του είπε για μένα. Τότε, παίζαμε με την εθνική Γκάνας φιλικά στην Αυστραλία. Μάλιστα, ο κύριος Παπαδόπουλος ήρθε εκεί να με δει. Αποφάσισε να πάρει εμένα, τον Τζόνσον και τον Αμπλαντεκούμα. Αυτός όμως ήταν στην Αραβία, έπαιρνε καλά χρήματα και έτσι ήρθα με τον Τζόνσον.

Στο αεροδρόμιο είχε έρθει ο πρόεδρος μαζί με τον αδερφό του. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι ότι 5 χιλιόμετρα πριν μπούμε στην Καλαμάτα, αυτοκίνητα και μηχανάκια μας υποδέχτηκαν κα μας συνόδεψαν μέχρι μέσα στην πόλη. Αυτή η αγάπη του κόσμου με “κλείδωσε” στην Ελλάδα. Μου έκανε εντύπωση ότι περπατούσα στο δρόμο και με σταματούσαν, μου μιλούσαν... ήταν πολύ όμορφα».

Ποιοι ήταν οι πρώτοι συμπαίκτες σου στην Ελλάδα με τους οποίους έκανες παρέα;

«Γενικά, είχαμε πολύ καλό κλίμα αλλά με τους Κωστούλα, Κουτσουρέ τα πήγαινε καλύτερα. Βγαίναμε, ο ένας πήγαινε σπίτι του άλλου για φαγητό. Εμένα μου άρεσε να κάθομαι σπίτι και να βλέπω τηλεόραση και πολλές ταινίες. Είμαι κλειστός τύπος, δεν μου άρεσαν τα μπουζούκια».

Η ελληνική κουζίνα πως σου φάνηκε;

«Μ' αρέσει πάρα πολύ. Εντάξει, το πρόγραμμά μας είχε μακαρόνια αρκετά συχνά αλλά μου αρέσει πολύ και το παστίτσιο που είναι επίσης από μακαρόνια. Γενικά, η κουζίνα σας είναι πολύ γευστική».

«Τι θα γίνει αγόρι μου, θα φύγουμε από το γήπεδο;»

Μετά την Καλαμάτα ήρθε ο Ηρακλής.

«Ναι, το 1995 ήμουν η τελευταία μεταγραφή του Ηρακλή. Στο αεροδρόμιο υπήρχε πολύς κόσμος. Από το 1' λεπτό που πάτησα το πόδι μου στη Θεσσαλονίκη, η αγάπη του κόσμου ήταν τέτοια που με έκανε να μείνω εκεί όλα αυτά τα χρόνια».

Ποιες προσωπικότητες είχες ξεχωρίσει στην ομάδα;

«Ήταν οι Κωφίδης, Γιοβάνοβιτς, Βελέντζας, Μάριος Χριστοδούλου, γενικότερα το κλίμα ήταν πολύ καλό με έκαναν να νιώθω πολύ καλά. Μετά ήρθαν οι Κωνσταντίνου, Ντεμπά, Σέμπουε, Στολτίδης, προπονητής ήταν ο Αναστασιάδης. Είχαμε πολύ καλή ομάδα, βγήκαμε δύο φορές στο UEFA, δεν μας ενδιέφερε αν θα νικήσουμε ή θα χάσουμε. Το μόνο που θέλαμε ήταν να μπαίνουμε μέσα και να είμαστε καλύτεροι από τον αντίπαλο. Η περίοδος που έμεινα στον Ηρακλή ήταν η καλύτερή μου».

Η σχέση σου με τον Άγγελο Αναστασιάδη;

«Ο καλύτερος προπονητής που είχα ποτέ. Δεν τον ενδιέφερε μόνο το τι γίνεται στους αγώνες και στις προπονήσεις. Ήταν ένας άνθρωπος που ήταν πάντα κοντά σου, πολύ ανοιχτός, σε κοιτούσε στα μάτια και ήξερε αν ήσουν καλά, αν είχες κάποιο πρόβλημα, ήταν εκεί για να σε βοηθήσει και να στο λύσει. Ο κάθε ποδοσφαιριστής θα ήθελε προπονητή τον Άγγελο Αναστασιάδη. 'Εχει τρέλα με τη θρησκεία και καλά κάνει, είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου. Θυμάμαι καθόταν στη γραμμή και έκανε στο σταυρό του.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη χρονιά που είχε έρθει, δουλεύαμε στις στημένες φάσεις. Εγώ εκτελούσα, αλλά η μπάλα δεν πήγαινε εκεί που ήθελε. Στο "Καυτανζόγλειο" έκαναν προπόνηση και στο στίβο, υπήρχε κόσμος και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Τότε γύρισε και μου φώναξε: “τι θα γίνει αγόρι μου; Θα φύγουμε ποτέ από εδώ; Εσύ παίζεις α' εθνική; Ούτε για γ' δεν κάνεις". Μετά, επειδή κατάλαβε ότι με πείραξε αυτό που είπε ήρθε και μου είπε "τώρα θα με μάθεις, δεν πιστεύω να σε πείραξε" και γελάσαμε μετά. Γενικά, όταν έβλεπε κάποιον να μην κάνει αυτό που ήθελε έλεγε "είσαι πιο αργός και από τη μάνα μου"».

«Εσύ είσαι Ηρακλής. Που πας;»

Όταν πήγες από τον Ηρακλή στον ΠΑΟΚ, υπήρχαν αντιδράσεις από τον κόσμο του «γηραιού»;

«Τον πρώτο μήνα υπήρχαν. Μου φώναζαν οι οπαδοί, μου έλεγαν "είσαι Ηρακλής εσύ, που πας;" Ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Ο Αναστασιάδης όμως με βοήθησε να το περάσω αυτή τη φάση».

Το πρώτο ματς κόντρα στον Ηρακλή, πως το θυμάσαι;

«Ο Ηρακλής ήταν τιμωρημένος και έτσι παίξαμε στο Μακεδονικό, δεν είχε κόσμο αλλά και πάλι ήταν περίεργα το να παίζεις κόντρα στους πρώην συμπαίκτες σου... Μετά όμως το συνηθίζεις, είσαι επαγγελματίας και κάνεις τη δουλειά σου».

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ματς με τον Πανιώνιο»

Γενικά, ποιο ματς δεν πρόκειται να ξεχάσεις ποτέ;

«Το ματς που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι αυτό με τον Πανιώνιο στη Θεσσαλονίκη. Θέλαμε έστω ένα βαθμό για να βγούμε Ευρώπη και χάναμε 0-1 ενώ παίζαμε με εννιά παίκτες από το 70 περίπου, δεν θυμάμαι ακριβώς το λεπτό. Στο 93' ο Στολτίδης ισοφάρισε με κεφαλιά και τα καταφέραμε. Θα το θυμάμαι για την ένταση που είχε και το πως το ζήσαμε όχι επειδή ήμασταν τόσο καλοί».

Ο πιο δύσκολος αντίπαλος που είχες ποιος ήταν;

«Ο χειρότερος εαυτός μου. Όταν είσαι καλά δεν φοβάσαι κανέναν, δεν βλέπεις τον αντίπαλο».

Ποιους συμπαίκτες έχει ξεχωρίσει απ' αυτούς που είχες;

«Με τον Σέμπουε είχα καλή συνεργασία. Φυσικά ο Γιοβάνοβιτς ήταν μεγάλη προσωπικότητα όπως κι ο Στολτίδης: ήταν από τους αρχηγούς της ομάδας, τον έβλεπες να μην τα παρατάει ποτέ. Ακόμη κι όταν δεν ήταν καλά, σου έδινε δύναμη. Παίξαμε μαζί 3-4 χρόνια και μερικές φορές είχα παίξει μαζί του στο κέντρο. Αυτά που έκανε πραγματικά σε έκαναν να τον θαυμάζεις. Δεν ήταν ο παίκτης που θα περνούσε 2-3 παίκτες αλλά η μαχητικότητά του ήταν πάντα το στοιχείο που τον διέκρινε».

«Εσωτερικό το πρόβλημα του ΠΑΟΚ, ο καλύτερος Ηρακλής της τελευταίας 4ετίας»

Τι πρόβλημα έχει τώρα ο ΠΑΟΚ και δεν μπορεί να έχει την πορεία που περιμένει ο κόσμος;

«Το πρόβλημα είναι εσωτερικό. Όταν έχεις πρόβλημα μέσα στο σπίτι σου τίποτα δεν μπορεί να το διορθώσει. Γι αυτό ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να ορθοποδήσει».

Ποιο ντέρμπι έρχεται πρώτο στο μυαλό σου;

«Έχω παίξει και σε Άρης - ΠΑΟΚ, αλλά τον Άρη τον ήξερα από τον Ηρακλή. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ήταν το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό που πήρε και το πρωτάθλημα. Νικούσαμε 1-0 και στο τέλος ο Ολιζαντέμπε σκόραρε αυτό το τόσο σημαντικό γκολ για την ομάδα του».

Ο Ηρακλής, αντίθετα, τα πηγαίνει πολύ καλά και οδεύει προς τη Super League.

«Φέτος βλέπουμε τον καλύτερο Ηρακλή των τελευταίων 3-4 ετών. Ο Νίκος Παπαδόπουλος έχει φτιάξει πέρα από καλή ομάδα και αποδυτήρια. Φυσικά παίζει ρόλο η δυναμική του Παπαθανασάκη αλλά και το γεγονός ότι έχει αφήσει τον προπονητή να κάνει τις επιλογές του και να έχει τον απόλυτο έλεγχο, διότι ξέρουμε ότι στην Ελλάδα δεν είναι πολύ συνηθισμένο να κάνει αυτό που θέλει κάποιος προπονητής».

«Ολοκληρώθηκα όταν συνάντησα τον Μαντέλα»

Έχει συναντήσει από κοντά το Νέλσον Μαντέλα. Πως θυμάσαι αυτή τη στιγμή;

«Ήταν το 1994, όταν ο Μαντέλα είχε καλέσει τις εθνικές ομάδες της Γκάνας, της Ακτής Ελεφαντστού, του Καμερούν και της Νότιας Αφρικής για ένα τουρνουά λόγω της εκλογής του. Είχαμε μια χειραψία και μας μίλησε. Αν θα άνοιγε η γη να με καταπιεί εκείνη τη στιγμή, θα ένιωθα πλήρης. Εκείνη τη στιγμή αυτό που ήθελα ήταν να παίξω με την εθνική μου σε ένα Μουντιάλ και μια Ολυμπιάδα - το κατάφερα κι αυτό με την παρουσία μου στην Ατλάντα το 1996. Είμαι πλήρης».

Πριν λίγες μέρες είδαμε και πάλι να διαδραματίζονται σκηνές βίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Από την εποχή που έπαιζες εσύ μέχρι σήμερα έχει αλλάξει τίποτα;

«Πιστεύω ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο γίνεται όλο και χειρότερο. Τότε υπήρχαν στο γήπεδο οπαδοί και των δύο ομάδων και μέσα στο γήπεδο δεν είχαμε επεισόδια στο βαθμό αυτό. Εξω, ναι αλλά όχι μέσα. Τουλάχιστον εγώ δεν θυμάμαι. Μία φορά όταν ήμουν στην Καλαμάτα παίζαμε με τον Άρη στη Θεσσαλονίκη. Είχαμε νικήσει 5-0 στην έδρα μας κι ο Άρης έπρεπε να μας νικήσει 6-0 για να έχει το πάνω χέρι στην ισοβαθμία, τελικά το ματς ήρθε 0-0 και από τα επεισόδια του κόσμου φύγαμε πολύ αργά από το γήπεδο. Όμως και πάλι αυτά έγιναν μετά, όχι κατά τη διάρκεια του αγώνα και όχι μέσα στο γήπεδο. Τώρα μας έκοψαν την μπάλα, αυτό που αγαπάμε και αποτελεί μέρος της ζωής μας».

Κλείνοντας το μήνυμά σου;

«Πιστεύω ότι ήμουν ένας ποδοσφαιριστής που δεν προκάλεσε ποτέ, όπου κι αν πήγε, δεν δημιουργούσα προβλήματα. Θέλω να πω σε όλους ότι πρέπει επιτέλους να χαιρόμαστε το ποδόσφαιρο. Εύχομαι το ελληνικό ποδόσφαιρο να πάει καλύτερα».