Αθλητές που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν αφήσει το στίγμα τους, έχουν κάνει τον κόσμο να ασχοληθεί μαζί τους και να τους αναπολήσει, ακόμα κι αν δεν δικαίωσαν ποτέ τη φήμη τους, επανεμφανίζονται στη «Μηχανή του Χρόνου». Το gazzetta.gr εντοπίζει τα βήματά τους, ακολουθεί την πορεία τους και βρίσκει τις... νέες ασχολίες τους!

Η ιστορία του Ντίνο Ράτζα αρχίζει στις 24 Απριλίου του 1967 στο Σπλιτ της Κροατίας.

Εκεί, ήρθε κοντά με τον αθλητισμό και δοκίμασε αρκετά αθλήματα μέχρι να κατασταλάξει. Πόλο, κολύμβηση, χάντμπολ μέχρι που ήρθε στη ζωή του το μπάσκετ σε ηλικία 15 ετών.

Αυτό το άθλημα έδειχνε να του ταιριάζει περισσότερο κι η πρώτη ευκαιρία δεν άργησε να του δοθεί με την φανέλα της Γιουγκοπλάστικα Σπλιτ. Τραυματισμοί που αντιμετώπιζε η ομάδα ανάγκασαν τον προπονητή της να συμπεριλάβει 4 νέους στην αποστολή για μία αναμέτρηση με τη Ζαντάρ κι έτσι το ντεμπούτο του έγινε στην ηλικία των 16 ετών.

Όλη τη διάρκεια της καριέρα του φορούσε το αγαπημένο του #14, με εξαίρεση το πέρασμά του από τους Μπόστον Σέλτικς που είχε το #40.

Στην πρώτη ομάδα της Σπλιτ έπαιξε από το 1987 μέχρι το 1990 και κατέκτησε δύο ευρωπαϊκού τίτλους ('89-90') υπό τις οδηγίες του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς που τον βοήθησε να τελειοποιήσει το παιχνίδι του.

Παράλληλα, επιτυχίες είχε και με την φανέλα της Γιουγκοσλαβίας με την οποία κατέκτησε το Παγκόσμιο Νέων το 1987 κι Ευρωπαϊκό με την Ανδρών, Ολυμπιακό μετάλλιο στη Σεούλ το 1988, Ευρωπαϊκά το 1989 και 1991 (σ.σ. έλειψε το 1990 λόγω τραυματισμού). Έπειτα τα μετάλλια ήρθαν με την Εθνική Κροατίας στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης το 1992 (ασημένιο), στο Ευρωμπάσκετ του 1993 (χάλκινο) και του 1995 (χάλκινο) όπως και το Χάλκινο το 1994 στο Παγκόσμιο του Τορόντο.

Το 1989 αποφάσισε να λάβει μέρος στο ντραφτ κι επιλέχθηκε από τους Μπόστον Σέλτικς στο δεύτερο γύρο, ωστόσο δεν κατάφερε να ζήσει το όνειρό του εκείνη τη σεζόν.

Η ομάδα του δεν του επέτρεψε να φύγει κι ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς είχε δηλώσει χαρακτηριστικά: «Θα είναι καταστροφικό για το μπάσκετ μας αν η ομοσπονδία δεν εφαρμόσει νόμους που δεν θα επιτρέπει στους καλύτερους παίκτες μας να φεύγουν».

Έτσι, πέρασε τρεις σεζόν στο ιταλικό πρωτάθλημα για να αγωνιστεί στη Ρόμα (Κύπελλο Κόρατς 1992) κι έχοντας πολλές εμπειρίες αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα το 1993 για να αγωνιστεί τέσσερις σεζόν στους Σέλτικς με τους οποίους μέτρησε 16,7 πόντους και 8,4 ριμπάουντ μέσο όρο.

«Το ΝΒΑ μου έδειξε πως αξίζω τα καλύτερα! Η εμπειρία μου ήταν απίστευτη, αλλά τέσσερα χρόνια ήταν αρκετά. Η Αμερική έχει άψογη οργάνωση και είναι συναρπαστική», ανέφερε για την εμπειρία του όταν επέστρεψε στην Ευρώπη.

14 χρόνια χωρίς Πρωτάθλημα ήταν αρκετά για τον Παναθηναϊκό. Ο Λευτέρης Σούμποτιτς ανέλαβε την τεχνική ηγεσία και το μεγάλο μπαμ έγινε.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος έδωσε περισσότερα από 1 δις για να φέρει στην ομάδα τους Μπάιρον Σκοτ και Ντίνο Ράτζα από το ΝΒΑ! Ενώ, ήρθαν κι οι Χούπμαν, Χριστοδούλου, Καλαϊτζής, Φώτσης και Παταβούκας.

Ο Ράτζα έκανε απίστευτες εμφανίσεις, όταν πατούσε στο παρκέ γυάλιζε το μάτι του κι έκανε τα πάντα... σκόραρε, μοίραζε πάσες, τάπες, έπαιρνε ριμπάουντ, έκλεβε!

Στην πρεμιέρα του Πρωταθλήματος ο Παναθηναϊκός κέρδισε άνετα τον Ηρακλή κι ο Ντίνο Ράτζα τις εντυπώσεις κερδίζοντας τον τίτλο του ΜVP της αγωνιστικής κι οι καλές εμφανίσεις συνεχίστηκαν. Ο Ράτζα μέτρησε 19,1 πόντους, 12,7 ριμπάουντ, 1,9 ασίστ, 1,5 κλεψίματα κι 1,7 κοψίματα τη σεζόν εκείνη κι οι «πράσινοι» κέρδισαν στους τελικούς τον ΠΑΟΚ για να φτάσουν στην κατάκτηση του Πρωταθλήματος.

Το καλοκαίρι ο Ράτζα εξέφρασε την επιθυμία του να παραμείνει στην ομάδα, αν έμενε κι ο Σούμποτιτς. Έτσι κι έγινε. Ο πάγκος δεν άλλαξε κι ο Ράτζα ανανέωσε για ακόμη ένα χρόνο, ενώ προστέθηκαν οι Μποντιρόγκα και Τζεντίλε.

Ο Κροάτης βοήθησε τον Παναθηναϊκό να φτάσει στην κατάκτηση του δεύτερου συνεχόμενου πρωταθλήματος του αυτή την φορά απέναντι στον Ολυμπιακό στον 5ο τελικό μέσα στο ΣΕΦ κι ολοκλήρωσε την χρονιά με 17 πόντους, 10,8 ριμπάουντ, 2 ασίστ, 1,3 κλεψίματα κι 1 κόψιμο μέσο όρο.

Στο παρκέ ήταν ασταμάτητος, ωστόσο δεν έμεινε στην... ιστορία μόνο για τις μπασκετικές του ικανότητες, αλλά και για τον εκρηκτικό του χαρακτήρα και δεν ήταν λίγες οι φορές που άνοιγε διάλογο με την κερκίδα.

Η... επεισοδιακή υποδοχή!

Τον Απρίλη του 1998 ο Παναθηναϊκός γνώρισε απρόσμενη ήττα από την Στεφανέλ κι έχασε την είσοδό του στον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου. Η ήττα δεν ήταν το μόνο που είχε να αντιμετωπίσει η ομάδα, αλλά είχε και την οργή των οπαδών! Κατά την επιστροφή της από την Ιταλία αρκετοί οπαδοί βρέθηκαν στο αεροδρόμιο. Οι περισσότεροι παίκτες πέρασαν απαρατήρητοι, όχι όμως κι ο Ντίνο Ράτζα που θέλοντας να υπερασπίσει τον Λευτέρη Σούμποτιτς για όσα του... έψαλαν αρπάχτηκε μαζί τους!

Τα... αίματα άναψαν όμως και στο επόμενο εντός έδρας παιχνίδι των «πρασίνων» απέναντι στο Σπόρτιγκ. Οι οπαδοί έκραζαν τον προπονητή, τους παίκτες ακόμα κι όταν πετύχαιναν καλάθι. Ο Ράτζα που τ' άκουσε περισσότερο φρόντισε ν' απαντάει με χειρονομίες κάθε φορά που σκόραρε... προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη ένταση.

Ο χαμός στα αποδυτήρια

Το επεισόδιο όμως που δεν έχει ξεχαστεί ακόμα είναι αυτό ανάμεσα στον Ράτζα και τον 25χρονο τότε Δημήτρη Γιαννακόπουλο.

Τον Μάρτιο του 1999 ο Παναθηναϊκός κέρδισε τον Ολυμπιακό με 59-56, ωστόσο δεν κάλυψε το -10 του πρώτου γύρου κι έτσι τερμάτισε δεύτερος, πίσω από τους «ερυθρόλευκους».

Η ατμόσφαιρα στο ΟΑΚΑ άκρως εχθρική! Οι οπαδοί δυσαρεστημένοι που δεν καλύφτηκε η διαφορά τραγουδούσαν συνθήματα με... απειλές προς τους παίκτες, ενώ χαμός έγινε και στα αποδυτήρια! Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος επιτέθηκε φραστικά στον Λευτέρη Σούμποτιτς κι ο Ντίνο Ράτζα υπερασπίστηκε τον Σλοβένο γι' ακόμα μία φορά. Το αποτέλεσμα; Ο Κροάτης πιάστηκε στα χέρια με τον γιο του τότε Προέδρου Πάυλου Γιαννακόπουλου, ενώ κατάφερε να του δώσει μία γροθιά.

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε στα playoffs τον τίτλο, ωστόσο ο Ράτζα αντί να τον γιορτάσει έφτιαξε βαλίτσες για να συνεχίσει αλλού την καριέρα του!

Όλα αυτά δεν τα έχει ξεχάσει ο Ράτζα που έστω και 14 χρόνια μετά ανέφερε σε εκπομπή του Βλάντε Ντίβατς: «Ειλικρινά λυπάμαι πολύ για ότι συνέβη τότε, η αδρεναλίνη ήταν στα ύψη και γι' αυτό ξέφυγε η κατάσταση», ενώ παραδέχτηκε ότι ό,τι αυτό το γεγονός τους... πώρωσε στη συνέχεια κι έτσι έφτασαν στον τίτλο.

Ένα διάλειμμα στη Ζαντάρ ήταν αρκετό κι ο Ράτζα επέστρεψε στο ελληνικό Πρωτάθλημα. Όχι, δεν ήρθε για να φορέσει ξανά την πράσινη φανέλα, αλλά για να αγωνιστεί με τον «αιώνιο» αντίπαλο Ολυμπιακό! Η απόφασή του είχε δηλώσει πως ήταν εύκολη και πως όταν παίρνεις τέτοιες αποφάσεις δεν χωρούν συναισθηματισμοί.

Φλερτ ανάμεσα στις δύο πλευρές υπήρχε και το προηγούμενο καλοκαίρι, ωστόσο οι απαιτήσεις του Κροάτη ήταν υψηλές.

Ο Ολυμπιακός δεν έφτασε σε κανέναν στόχο του εκείνη τη σεζόν, ο Ράτζα έκανε καλή σεζόν, ωστόσο δεν ήταν καθοριστικός σε κάποιο μεγάλο ματς.

Ο εσωτερικός καβγάς

Το κλίμα δεν ήταν καλό στην ομάδα και σε μία εντός έδρας ήττα από την ΑΕΚ οι Ράτζα-Φέμερλινγκ πιάστηκαν στα χέρια... με τον Ντίνο Ράτζα να πιάνει από τον λαιμό τον Γερμανό.

Ο... τσαμπουκάς του 19χρονου Πελεκάνου!

Σε ένα παιχνίδι με το Περιστέρι τον Δεκέμβριο του 2000 στο «Ανδρέας Παπανδρέου» (σ.σ. το αήττητο Περιστέρι νίκησε με 84-72) ο Ράτζα θέλησε να... κόψει την μαγκιά του 19χρονου Μιχάλη Πελεκάνου με ένα πολύ σκληρό φάουλ με τον Κροάτη να δηλώνει πως απλά ήθελε να του... βάλει μυαλό.

Η συνέχεια της καριέρας του τον βρήκε στις Τσιμπόνα και Σπλιτ, όπου κατέκτησε το Πρωτάθλημα στην ομάδα της καρδιάς του.

Πλέον, ασχολείται με τον μπάσκετ αλλά από διαφορετικό πόστο. Ο Ράτζα είναι πρόεδρος της Σπλιτ και κοντά σε διαφορετικά αθλήματα. Πλέον, διατηρεί την φυσική του κατάσταση με τρέξιμο, κολύμβηση, καταδύσεις, σκι, τένις, ποδηλασία... παρέα με τους γιους του από τους δύο γάμους του.