Το ημερολόγιο έδειχνε «31 Μαΐου 1981». Η δεύτερη θητεία του Γκιούλα Λόραντ στον ΠΑΟΚ έμελλε να τελειώσει με τόσο μοιραίο τρόπο…

Μιλώντας πριν από λίγο καιρό με τον Γιώργο Κούδα, με αφορμή το γύρισμα του gazzetta.gr για την κατάκτηση του φετινού ιστορικού αήττητου πρωταθλήματος από τον ΠΑΟΚ, σε μια από τις πολλές ιστορίες που θυμήθηκε, ήταν σχεδόν απόλυτος και επέμενε για το μέγεθος και την αξία του Μαγυάρου τεχνικού, που ήρθε στα μέρη μας στα μέσα της δεκαετίας του ’70 και άλλαξε το ρου της «ασπρόμαυρης» ιστορίας.

Ο «Μεγαλέξανδρος» του ελληνικού ποδοσφαίρου, μάλιστα, δεν έμπαινε καν στην σύγκριση «Σάνον ή Λόραντ», ξεκάθαρα τάχθηκε υπέρ του ανθρώπου, που το Μάιο του 1976 έφερε το πρώτο πρωτάθλημα στην Τούμπα και πέντε χρόνια αργότερα, σαν σήμερα, ξεψυχούσε στον πάγκο του «Δικεφάλου».

Λίγο πιο πέρα καθόταν ο Σταύρος Σαράφης. Ελάχιστοι, μήτε εγώ μέχρι πριν από λίγο καιρό, γνώριζαν πως ο πραγματικός λόγος που ο «Καίσαρας» σταμάτησε στα 31 του χρόνια να παίζει ποδόσφαιρο ήταν θάνατος του Λόραντ. Η απώλεια του είχε σημαδέψει τον αρχισκόρερ του ΠΑΟΚ, γι’ αυτό στο τέλος εκείνης της σεζόν (1980-81) δεν το σκέφτηκε, τα βρόντηξε όλα και αποτραβήχτηκε στην αγαπημένη του Επανομή.

Ο Γκιούλα Λόραντ από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την ομάδα (οι «ασπρόμαυροι» τον έφεραν κάτω από άκρα μυστικότητα στις 3 Δεκεμβρίου του ’74 στη Θεσσσαλονίκη) θέλησε να περάσει τη δική του αυστηρή φιλοσοφία στην ομάδα. Να την κάνει να μοιάζει με μια καλοκουρδισμένη γερμανική μηχανή, μια ομάδα που θα πλησίαζε τα επαγγελματικά όρια ξεφεύγοντας από τον ημιεπαγγελματικό αθλητισμό και την ερασιτεχνική νοοτροπία.

Με το... καλημέρα καθιέρωσε κλειστές διπλές προπονήσεις, βγάζοντας τον κόσμο και τους παράγοντες από το γήπεδο, ενώ μεσολάβησε προσωπικά ο ίδιος προκειμένου να εξεταστούν ο Γιώργος Κούδας και ο Χρήστος Τερζανίδης, από το γιατρό της εθνικής Γερμανίας, ώστε να ξεπεράσουν τα χρόνια προβλήματα στην ωμοπλάτη και στο γόνατο αντίστοιχα.

Σε σχέση με το Σάνον ήθελε να κάνει την ομάδα πιο συμπαγή στην άμυνα, να παίζει με μυαλό και οι παίκτες της να μη σκέφτονται μόνον την επίθεση. Ας πούμε, ότι ακριβώς συμβαίνει τώρα με τον Ραζβάν Λουτσέσκου.

Πάντως, οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ, στην αρχή δεν είδαν «με καλό μάτι» τον Μαγυάρο τεχνικό, προσδίδοντας του το παρατσούκλι «δικτάτωρ» και στην πόλη άρχισαν να διαδίδονται «πολλά και διάφορα» γύρω από το χαρακτήρα του. Η Θεσσαλονίκη, άλλωστε, είναι ένα μικρό χωριό.

Η αρχή δεν ήταν καθόλου εύκολη για τον Λόραντ, που έφτασε ένα βήμα πριν την παραίτηση δύο μόλις μήνες μετά την έλευση του στη Θεσσαλονίκη. Στις 30 Ιανουαρίου του 1975 κάλεσε τους δημοσιογράφους στο ξενοδοχείο «Ρεξ», όπου διέμενε, για «να σβήσει τη φωτιά» που είχε… ανάψει από δεκάδες δημοσιεύματα αναφορικά με το μέλλον του.

Το μήνυμα που έστειλε ήταν ξεκάθαρο:

«Οι ποδοσφαιριστές χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες.

Σε εκείνους που επιθυμούν να μάθουν.

Σε εκείνους που δεν έχουν έφεση να μάθουν, παρά τις ικανότητές τους για μάθηση.

Σε άλλους οι οποίοι δεν μαθαίνουν γιατί δεν έχουν τις δυνατότητες».

Ζήτησε από τους ποδοσφαιριστές αν έχουν παράπονα να συζητήσουν μαζί του γιατί όπως έλεγε «στον ΠΑΟΚ δεν ήρθα ως δικτάτορας, αλλά ως πατέρας προς τον οποίον θα πρέπει να αναφέρουν τα παράπονά τους». Ο κόσμος επηρεασμένος από το κλίμα και στηρίζοντας τους ποδοσφαιριστές, που τα προηγούμενα χρόνια είχαν φέρει δύο κύπελλα (1972, 1974), ήταν απέναντι στο Λόραντ!

Γι’ αυτό κατά τη διάρκεια ενός αγώνα με τον Ατρόμητο στην Τούμπα, τον Απρίλιο του 1975, ξέσπασε σε έντονες αποδοκιμασίες εναντίον του! Ευτυχώς, εκείνη την ημέρα, ο «Δικέφαλος», χωρίς τον τραυματία Κούδα, συνέτριψε 5-1 τους Περιστεριώτες και κάπως η ένταση περιορίστηκε. Ο Λόραντ είχε βαλθεί να φέρει τα «πάνω-κάτω», πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα. Αγύριστο κεφάλι, όπως τον έλεγαν, δεν άκουγε την κερκίδα, ούτε λογάριαζε από την σκληρή κριτική του Τύπου. Η διοίκηση, για καλή του τύχη, τον στήριζε στο ξεκίνημά του. Και δικαιώθηκε!

Στο πρωτάθλημα της σεζόν 1975-76 ο ΠΑΟΚ μέτρησε 21 νίκες, 7 ισοπαλίες και 2 ήττες. Μπορεί να πέτυχε 60 γκολ (μ.ο. 2 τέρματα ανά αγώνα), αλλά βασίστηκε στην άμυνα του, όπου δέχθηκε μόλις 17 γκολ. Ο Γιώργος Κούδας με 14 γκολ και πολλές καταπληκτικές εμφανίσεις ήταν ο πρώτος σκόρερ κι αυτός που οδήγησε το «Δικέφαλο» στο πρώτο του πρωτάθλημα. Ακολούθησαν οι Σαράφης (11 γκολ), Γκουερίνο (11 γκολ), Αναστασιάδης (9 γκολ), Αποστολίδης (5 γκολ), Κερμανίδης (5 γκολ), Τερζανίδης (2 γκολ), Ορφανός (1 γκολ).

Ο «ευφυής herr Lorant» επέστρεψε στην Τούμπα, για να αφήσει εκεί την τελευταία του πνοή στις 31 Μαΐου του 1981, σ’ ένα τελείως αδιάφορο βαθμολογικά για τον ΠΑΟΚ παιχνίδι, απέναντι στον Ολυμπιακό, λίγες μέρες πριν οι δύο ομάδες συναντηθούν στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας.

Ο Μαγυάρος άρχοντας, τον οποίο βρήκε ο χάρος στο φτερό στον πάγκο της Τούμπας, δεν πρόλαβε ποτέ να οδηγήσει το «Δικέφαλο» στον τελικό της Νέας Φιλαδέλφειας κόντρα στους «ερυθρόλευκους», από τους οποίους μετρούσε ελάχιστες ήττες και ήταν αυτός, που στις 4 Ιανουαρίου του 1976 τους υποχρέωσε στη μεγαλύτερη εντός έδρας ήττα (0-4) μέχρι και σήμερα.

Η Ελλάδα και ο ΠΑΟΚ ήταν το πεπρωμένο του. Το τελευταίο ταξίδι...