Αυτά έγιναν μια μέρα, σαν σήμερα, πριν από έξι ακριβώς χρόνια.

Ήταν, ίσως, η βραδιά αποκατάστασης της ιστορίας, αναγνώρισης, ευγνωμοσύνης, μα πάνω απ’ όλα απροσδιορίστου βαθμού συγκίνησης. Ήταν η βραδιά που ο Νίκος Γκάλης δεν κατάφερε να κρατήσει τα δάκρυά του και απέδειξε ότι ακόμη και οι θεοί έχουν τις ευαίσθητες στιγμές τους και μπορεί, σαν άλλοι θνητοί, να βάλουν τα κλάματα, αδιαφορώντας ότι τους βλέπει χιλιάδες κόσμου. Ήταν μια σπουδαία βραδιά γιατί ο Νίκος Γκάλης «ένιωσε στο σπίτι του», όπως είχε πει, παίρνοντας το μικρόφωνο, στο κέντρο του (απαλά και όμορφα φωτισμένου) Παλέ. Γύρισε στο σπίτι του γιατί η κεντρική σάλα έφερε το όνομά του, Nick Galis Hall, κυρίως γιατί είχε πλάι του την οικογένειά του.

Τη σύζυγό του, την κόρη του Στέλλα, αλλά και πρόσωπα με τα οποία έζησε μοναδικές στιγμές. Όπως ο Παναγιώτης Γιαννάκης ο οποίος λειτούργησε σαν μεγαλύτερος αδερφός, δεν άφησε τον «Νικ» από τα μάτια του κι έκανε πραγματικά τα πάντα για να τον βοηθήσει να απολαύσει ένα μοναδικό τρίωρο της όμορφης και ταυτοχρόνως glamorous εκδήλωσης. Σπουδαίους συμπαίκτες, σαν αυτούς με τους οποίους χτίστηκε η αυτοκρατορία του Άρη, αλλά και τεράστιους αντιπάλους προεξέχοντος των Ζέλικο Ομπράντοβιτς, Ντίνο Ράτζα και πολλούς ακόμη.

Εκείνη τη βραδιά της 7^ης του Μάη του 2013, η ΚΑΕ Άρης αποκατέστησε μια αδικία, ανταποκρίθηκε σε μια ιστορική ευθύνη και χιλιάδες κόσμου άδραξε της ευκαιρίας για να βγάλει και τα δικά του εσώψυχα αποθεώνοντας τον άνθρωπο/αθλητή που αγάπησε περισσότερο από κάθε άλλον, ενδεχομένως και περισσότερο από την ίδια του τη ζωή.

Ήταν, τέλος, μιας βραδιά στην οποία αποδείχθηκε ότι ο οργανισμός Άρης μπορεί να πετύχει θαύματα όταν αποφασίζει να ενώσει τις δυνάμεις του. Μια βραδιά η οποία θα παραμείνει ζωντανή στο μυαλό όλων όσοι την έζησαν από κοντά μα πάνω απ’ όλα στον ίδιο τον Νίκο Γκάλη γιατί την χάρηκε σαν παιδαρέλι και την αγάπησε σαν τον πρώτο έρωτα…