Ήταν Παρασκευή 29/9/1995 όταν ο Νίκος Γκάλης, πικραμένος από αυτό που αγάπησε όσο τίποτα άλλο, αποφάσισε να ανακοινώσει αυτό που όλοι φοβόντουσαν. Ο «Γκάνγκστερ» του ελληνικού μπάσκετ έδωσε... επίσημη μορφή σε ένα τέλος που κανείς δεν ήθελε και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί.

0% Γκανιότα* & Συναρπαστικά Ειδικά Στοιχήματα στη Novibet * Αφορά την επιλογή «Νικητής Αγώνα» σε επιλεγμένα παιχνίδια πριν την έναρξη''.

«Κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Στη ζωή, όλα έχουν μια αρχή κι ένα τέλος. Πολλές φορές εξαρτάται από μας, πολλές φορές όχι.

Ήθελα να σταματήσω αυτό που τόσο αγάπησα κι αγαπώ μέσα στο γήπεδο γιατί πιστεύω ότι ξέρω να παίρνω τις αποφάσεις μου τότε που πρέπει. Αυτή μου η επιθυμία θεωρήθηκε από πολλούς αδυναμία. Ποτέ δεν έχω παρακαλέσει άνθρωπο και ποτέ δε ζήτησα χάρη από κανέναν.

Μέχρι και σήμερα (σ.σ 29/9/1995) έκανα υπομονή περιμένοντας μία κίνηση. Είμαι εγωιστής αλλά δεν είναι εγωιστικό να πιστεύω μέχρι κι αυτή τη στιγμή ότι είμαι ελεύθερος και ότι δεν ανήκω σε κανέναν. Γιατί έχω λόγο και τιμή.

Φεύγω από το άθλημα που αγάπησα πικραμένος. Με μόνη ικανοποίηση ότι ακόμα και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι μπορώ να αλλάζω τις ισορροπίες. Ευχαριστώ όλους τους ανώνυμους φιλάθλους για την αγάπη που μου έδειξαν. Ζητώ συγγνώμη αν κάποιους πίκρανα. Τη ζωή πρέπει να την παίρνουμε όπως έρχεται αν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι.

Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλες τις ομάδες του πρωταθλήματος που αρχίζει αύριο (σ.σ 30/9/1995) κάνοντας μια ευχή: Να μη ξεχνάμε όλοι ότι το μπάσκετ είναι παιχνίδι και ότι υπάρχουν νικητές και ηττημένοι»

Η... μοίρα το ήθελε έτσι ώστε το τελευταίο γράμμα του Νίκου Γκάλη στον κόσμο, που τον λάτρεψε σαν Θεό, να περιέχει μέσα όλη την πίκρα που ένιωθε στην ψυχή του. Δεν πήρε την απόφαση γεμάτος και χαρούμενος από την βαριά παρακαταθήκη που είχε δημιουργήσει, αλλά το άφησε πίσω του πικραμένος από πρόσωπα και καταστάσεις, που χάλασαν αυτό για το οποίο ο Νικ είχε κοπιάσει, είχε ιδρώσει, είχε πονέσει και είχε ματώσει μια ολόκληρη ζωή.

Το τελευταίο του παιχνίδι έμελλε να είναι στις 18 Οκτωβρίου του 1994 στο κλειστό του Μετς στους Αμπελόκηπους. Όλα όσα έγιναν σε αυτό το παιχνίδι φάνταζαν σαν ξένα. Σαν να μην ήταν «γραμμένα» για τον Νίκο Γκάλη, αλλά για κάποιον άλλον. Σαν να μην έγιναν σε εκείνον που ένα ολόκληρο έθνος λάτρεψε και θα λατρεύει για πάντα...

Δεν γινόταν να είναι για τον Γκάλη, όχι για εκείνον που άλλαξε την ιστορία ενός ολόκληρου αθλήματος και κατέθεσε στο ελληνικό μπάσκετ ένα κομμάτι της ψυχής του, γεμίζοντας παράλληλα τις δικές μας.

Η ιστορία όμως έχει γράψει και όσο και αν προκαλεί διάφορα συναισθήματα δεν αλλάζει. Ο Γκάλης είχε μετακομίσει στον Παναθηναϊκό, διωγμένος από τον Άρη. Εκεί ο «Γκάνγκστερ» του ελληνικού μπάσκετ βρήκε αυτό που έψαχνε και οι «πράσινοι» τον ηγέτη που χρειάζονταν για να επιστρέψουν στις επιτυχίες.

Μαζί με τον Παναγιώτη Γιαννάκη, που ο Παναθηναϊκός έντυσε στα πράσινα την τελευταία χρονιά του Γκάλη, οι δύο αυτοί ηγέτες ήταν εκείνοι που βγήκαν μπροστά για να αλλάξουν τα τότε δεδομένα. Στον πάγκο του ΠΑΟ ήταν ο Κώστας Πολίτης, με τον οποίο είχαν συνυπάρξει και στην Εθνική ομάδα και μάλιστα είχαν βρεθεί στην μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού μπάσκετ το 1987, και γρήγορα μεταξύ τους θα αρχίσουν οι προστριβές.

Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει και ο Γκάλης άρχισε να χάνει σταδιακά τον ρόλο του στην ομάδα, χωρίς προφανή λόγο, και αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσε να το ανεχθεί και να το αποδεχθεί. Παρασκηνιακά ξεκίνησαν συζητήσεις για να βρεθεί λύση στην σχέση των Γκάλη και Πολίτη, αλλά έπεσαν στο κενό, με αποκορύφωμα τον αγώνα με τους Αμπελόκηπους στο Μετς.

Το ματς ξεκίνησε, ο Γκάλης δεν ήταν στην αρχική 5άδα, δεν μπήκε σε κανένα κρίσιμο σημείο του παιχνιδιού και ο προπονητής του του ζήτησε να μπει στο παιχνίδι όταν πλέον είχαν όλα κριθεί. Ο ίδιος δεν μπορούσε να ανεχθεί κάτι τέτοιο, σηκώθηκε να φύγει προς τα αποδυτήρια και τελικά έφυγε και από το γήπεδο.

Κανείς δεν φαντάστηκε ότι αυτό ήταν το τέλος. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι κάπως έτσι έπεφτε ο επίλογος σε μια καριέρα που τα κατορθώματα της δεν χωράνε σε βιβλία. Που η ιστορία που έχει μείνει πίσω μοιάζει φτωχή και σκοτεινή μπροστά στα όσα κατάφερε να προσφέρει στο μπάσκετ και σε όλους τους Έλληνες, ο τεράστιος Νίκος Γκάλης

Όλα είχαν τελειώσει...

Ο Γκάλης μπήκε στο αυτοκίνητο του και έφυγε για την Θεσσαλονίκη. Ο επίλογος γραφόταν σε αυτά τα χιλιόμετρα που... ένωσαν ολόκληρη την καριέρα του. Από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και πάλι πίσω για να γραφτεί ένα άδοξο τέλος...

Οι προσπάθειες του Παύλου Γιαννακόπουλου να πείσουν τον Γκάλη να επιστρέψει, έπεσαν στο κενό. Τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει αυτό που είχε πάρει απόφαση ο Νικ. Το συμβόλαιο του ήταν σε ισχύ, δεν θα μπορούσε να παίξει αλλού και έτσι στις 29 Σεπτεμβρίου του 1995 ήρθε και η επίσημη ανακοίνωση.

Μια ανακοίνωση που όταν έγινε, βύθισε στο σκοτάδι κάθε ελληνικό σπίτι. Σαν κάποιος να έσβησε το φως.Ένας φως που είχε φέρει ο ίδιος ο Γκάλης μέσα στα σπίτια μας. Ένα φως που έλαμπε πιο πολύ από ποτέ όταν έφτασε την ομάδα με τα γαλανόλευκα στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου.

Ο Νίκος Γκάλης ήταν εκείνος που «έδωσε» στα παιδιά την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια τους, που έμαθε στους Έλληνες να παλεύουν για το ακατόρθωτο και μας έδειξε πως το ακατόρθωτο μπορεί να γίνει πραγματικότητα με πίστη, πάθος και ομοψυχία. Ήταν εκείνος που μας πήρε από το χέρι και μας πήγε μέχρι την κορυφή.

Ο Νίκος Γκάλης σαν σήμερα το 1995 αποφάσισε να κάνει επίσημο ένα τέλος που «πόνεσε» όλους τους Έλληνες. Γεννήθηκε ηγέτης και έτσι διέσχισε όλη του την διαδρομή. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος, δεν είχε μάθει άλλον τρόπο. Ως ηγέτης ξεκίνησε και ως τέτοιος εγκατέλειψε την ενεργό δράση.

Το αντίο μπορεί να το είπε 23 χρόνια πριν, αλλά τα όσα έχει κάνει δεν γίνεται να μας χωρίσουν ποτέ.