Παιχνίδι από παντού στη Novibet με κινητό και τάμπλετ.

Η 24η ημέρα του Σεπτέμβρη για τους Έλληνες δεν γίνεται ποτέ να είναι ξανά η ίδια. Είναι κάποιες στιγμές που τις ζεις, ζεις μερικά δευτερόλεπτα τους και αυτά σου μένουν για πάντα ως μια μοναδική ανάμνηση. Μια ανάμνηση ξεχωριστή από τις υπόλοιπες.

Μια τέτοια φρόντισαν να δημιουργούσουν οι Νίκος Ζήσης και Δημήτρης Διαμαντίδης στον ημιτελικό του Eurobasket του 2005 κόντρα στην Γαλλία. Ολόκληρη η Ελλάδα ξύπνησε εκείνο το πρωινό του Σαββάτου και περίμενε τα παιδιά του Παναγιώτη Γιαννάκη να κάνουν αυτό που ήξεραν καλύτερα από τον καθέναν.

Να μας στείλουν στον... 7ο ουρανό. Και τα κατάφεραν. Για ακόμα μια φορά κατάφεραν να μας κάνουν όλους να γίνουμε μια αγκαλιά. Να ξεχάσουμε όλα τα υπόλοιπα και με δάκρυα στα μάτια να πανηγυρίσουμε για ένα άθλημα που μας έχει συνηθίσει σε αυτά τα δάκρυα χαράς. Που μας τα έχει μάθει αυτά τα δάκρυα.

Μας γύρισαν πίσω στο μακρινό 1987, εκεί που όλα ξεκίνησαν και το 2005 κορυφώθηκαν από μια παρέα που την αγαπήσαμε λίγο περισσότερο απ' όλες τις υπόλοιπες.

Είναι οι ίδιοι που πιτσιρικάδες πήραν την σκυτάλη από τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Καμπούρη και όλους τους υπόλοιπους με τα γαλανόλευκα και κατάφεραν σε αυτήν την σκυταλοδρομία να πανηγυρίσουν στον τερματισμό, με έναν λαό πίσω τους να χαίρεται με την επιτυχία τους και για ακόμα μια φορά να έχει λόγο να είναι περήφανος για τα παιδιά του.

Οι λεπτομέρειες πια είναι τόσο γνωστές που πιθανότατα ελάχιστοι Έλληνες ξεχνούν κάτι από αυτό το παιχνίδι κόντρα στους Γάλλους και κυρίως από τα τελευταία του... μαγικά δευτερόλεπτα.

Η Ελλάδα αντιμετώπιζε την Γαλλία στον ημιτελικό του Eurobasket στο Βελιγράδι και ήλπιζε να προκριθεί στον τελικό της διοργάνωσης 18 χρόνια μετά. Ο δρόμος που διάλεξε όμως για ακόμα μια φορά ήταν ο δύσκολος. Ήταν εκείνος που στο τέλος το χαμόγελο στο στόμα σου έχει γεύση πιο γλυκιά από την συνηθισμένη.

Τίποτα δεν πήγε καλά για τους παίκτες του «Δράκου» και ποιος θα ξεχάσει τον Μπορίς Ντιαό 47'' δευτερόλεπτα πριν το τέλος να καρφώνει, να γράφει το 62-55 και άπαντες να πιστεύουν ότι το ματς... είχε τελειώσει.

Μπορεί να είχε τελειώσει για οποιαδήποτε άλλη ομάδα, σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή. Σίγουρα δεν είχε τελειώσει για τους Έλληνες, σίγουρα όχι για εκείνη την ομάδα, σίγουρα όχι εκείνη την στιγμή. Ο χρόνος κύλησε και όλα είχαν αλλάξει.

O Ριγκοντό στάθηκε στην γραμμή της... φιλανθρωπίας για να εκτελέσει 2 βολές, με το σκορ να είναι 65 - 64, 12'' δευτερόλεπτα έμεναν στο ρολόι και είχε την ευκαιρία να στείλει την ομάδα του με 1,5 πόδι σε έναν μεγάλο τελικό.

Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια για εμάς. Ο Γάλλος ευστόχησε στην μία από τις δύο βολές, έκανε το 66 - 64 και τα υπόλοιπα είναι ιστορία που την ξέρουμε απ΄έξω και ανακατωτά.

Η μπάλα βρέθηκε στα χέρια του Νίκου Ζήση, «Ζήσης, εφτά, έξι, ποιος, ποιος», ο Νίκος πάει προς τα μέσα, σταματάει, δίνει την μπάλα στον Δημήτρη Διαμαντίδη, «Βάλτο αγόρι μου, βάλτο αγόρι μου», ο χρόνος σταματάει, η καρδιές όλων των Ελλήνων το ίδιο και... «Το βαλέ, το βάλε»!!!

Ο τεράστιος 3D είχε ευστοχήσει σε ένα από τα μεγαλύτερα τρίποντα όλων των εποχών για το ελληνικό μπάσκετ. Η έκρηξη χαράς που ακολούθησε σε όλους τους πρωταγωνιστές και μια ολόκληρη χώρα αποτελεί κομμάτι ιστορίας.

Οι παίκτες αλλόφρονες να γίνονται ένα με όλους τους Έλληνες, κάθε σπίτι, κάθε γειτονιά να βγαίνει στους δρόμους και για ακόμα μια φορά η Ελλάδα στον... 7ο ουρανό, μια αγκαλιά, για την επιτυχία σε ένα άθλημα που έχει μάθει να αγαπάει με έναν διαφορετικό τρόπο.

Η επιτυχία εκείνου του τουρνουά είναι πλέον ιστορία. Μια τρομερή και γλυκιά ιστορία που δημιουργήθηκε 13 χρόνια πριν και δεν θα ξεχαστεί ποτέ...

Το βάλε, το βάλε...

Ελλάδα (Γιαννάκης): Σπανούλης, Διαμαντίδης 7(1), Παπαλουκάς 10, Χατζηβρέττας 3, Ζήσης 11, Κακιούζης 3(1), Βασιλόπουλος, Τσαρτσαρής, Φώτσης 4, Ντικούδης 14, Παπαδόπουλος 15, Μπουρούσης.

Γαλλία (Μπερζό): Πάρκερ 20(2), Φοτού, Ριγκοντό 6, Ντιαό 14(2), Φ. Πιετρούς 8, Ντιαρά, Τζιφά, Μ. Πιετρούς 6(2), Ζελαμπάλ 7(1), Ζιλιάν 2, Σμιτ 2, Βάις 1.