Είναι στιγμές που ένα αθλητικό κατόρθωμα σε κάνει να απορείς με το μεγαλείο του πρωταγωνιστή και να υποκλίνεσαι στις αρετές και στα κατορθώματά του. Ο συγκινητικός Σπύρος Γιαννιώτης κατέθεσε στο Ρίο όλα τα χαρακτηριστικά ενός πρωταθλητή, που ακόμα κι αν δεν κατέκτησε την κορυφή, τρύπησε κάθε «ταβάνι» και αποθεώθηκε.

Στις 16 Αυγούστου 2016 ο Έλληνας κολυμβητής επρόκειτο να πραγματοποιήσει την τελευταία κούρσα της καριέρας του. Επέλεξε να την καταστήσει κούρσα ζωής.

Ξεκινώντας συντηρητικά στην αρχή και βλέποντας τη διαφορά να ανοίγει, άρχισε να ξεπερνάει τους αντιπάλους του ακούραστα. Το φινάλε ήταν επικό, αφού στα τελευταία 50 μέτρα είχε «αγκαλιάσει» το χρυσό μετάλλιο, όμως ο Ολλανδός Βίρτμαν ακούμπησε πρώτος το ταμπλό του τερματισμού, αν και είχε τον ίδιο χρόνο με τον Γιαννιώτη (1:52:59.8)!

Η τελευταία χεριά δεν βγήκε και η πρώτη θέση του βάθρου δεν τον φιλοξένησε. Μετά το 2013 ωστόσο και το «παράσημο» του μεγαλύτερου σε ηλικία παγκόσμιου πρωταθλητή στην ανοικτή θάλασσα, ο 36χρονος κολυμβητής κέρδισε τις εντυπώσεις, αποχαιρετώντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες και κλείνοντας την καριέρα του με αυτό που του έλειπε: ένα μετάλλιο που θα σήμαινε την αδιαμφισβήτητη καταξίωσή του.

Στο τέλος της υπερπροσπάθειας ανέφερε: «Η αλήθεια είναι πως είχα κλείσει τα μάτια από τον πόνο, δεν μου βγήκε η χεριά, αυτό συμβαίνει. Ήταν δύσκολα τα τελευταία χρόνια έχω κουραστεί πολύ και οι κόποι δικαιώθηκαν. Επειδή έχω κουραστεί τόσο πολύ σήμερα ήθελα να το κάνω, ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση. Δεν είχα φανταστεί τον εαυτό μου στο βάθρο, το φαντάστηκα στα τελευταία εκατό μέτρα. Έσφιξα τα δόντια, προσπάθησα για το καλύτερο και ήρθε το καλύτερο».