Ένα άπιαστο για πολλούς όνειρο, ο Άλμπερτ Ρούσσος το έκανε πραγματικότητα σε ηλικία 16 ετών... Άφησε τον Διαγόρα για την Γιουβέντους και πλέον κάνει παρέα, εκτός από τον Τάσο Δώνη, με τον Αλβάρο Μοράτα και τον Πολ Πογκμπά. Μιλώντας στο Gazzetta.gr ξετυλίγει το κουβάρι της διαδρομής του στο χώρο του ποδοσφαίρου, αποκαλύπτει την προσπάθεια που έκανε για να μάθει τα... μυστικά του Κριστιάνο Ρονάλντο, επισημαίνει την μεγάλη διαφορά που υπάρχει στις προπονήσεις, ενώ αφήνει ανοιχτή την πόρτα της επιστροφής στην Ελλάδα.

Η επαφή σου με το ποδόσφαιρο πότε ξεκίνησε;
Από μικρό παιδί που ήμουν στην Ρόδα, θυμάμαι τον εαυτό μου να του αρέσει το ποδόσφαιρο. Βλέποντας τον Διαγόρα, ήθελα να αρχίσω να παίζω και εγώ.

Ο Διαγόρας ήταν η πρώτη σου ομάδα;
Ναι... Από τις ακαδημίες του ξεκίνησα σε ηλικία 7-8 ετών. Εκεί άρχισαν να δουλεύω και να προπονούμε καλά.

Στο σπίτι πως αντέδρασαν; Φοβήθηκαν μήπως παρατήσεις το σχολείο;
Μπορούσα και τα συνδύαζα, αν και το ποδόσφαιρο ήταν η προτεραιότητά μου. Ήμουν μέτριος μαθητής, αλλά δεν το άφηνα το σχολείο.

Ποια ήταν η πορεία σου στον Διαγόρα;
Όπως σου είπα γράφτηκε σε ηλικία 7-8 ετών. Σχεδόν πάντα έπαιζα σε ομάδες μεγαλύτερης ηλικίας, ακόμη και όταν έφτασα στην Κ-17 και σε αυτή των Νέων. Το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο το υπέγραψα όταν ήμουν 16 ετών.



Η Γιουβέντους πως σε ανακάλυψε;
Παίζοντας με την πρώτη ομάδα του Διαγόρα στην Β' Εθνική, είχα 13 συμμετοχές στο πρωτάθλημα και άλλες 2 στο Κύπελλο. Σε αυτά τα ματς με είδαν και ήρθαν σε επαφή μαζί μου, ζητώντας μου να περάσω δοκιμαστικά για ένα διάστημα.

Αυτά πόσο κράτησαν;
Αν θυμάμαι καλά, ήταν 3-4 ημέρες. Έκανα προπονήσεις και έπαιξε σε ένα φιλικό με μία τοπική ομάδα.

Στη συνέχεια...
Ε, στη συνέχεια ήρθαν σε επαφή με τον μάνατζέρ μου και κατέληξαν σε συμφωνία για να πάω στο Τορίνο, μόνιμα πλέον.

Πως ένιωσες όταν σου είπαν οτι μία ομάδα σαν την Γιουβέντους ενδιαφέρεται για την απόκτησή σου;
Ήμουν πολύ χαρούμενος, γιατί όλα αυτά τα χρόνια δουλειάς, κόπων και στερήσεων, έπιασαν τόπο. Δεν ήταν για το τίποτα. Μπορούσα πλέον να ακολουθήσω αυτό που ήθελα να κάνω. Να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα...

Είχες καθόλου ενδοιασμούς για το αν έπρεπε να πας;
Φυσικά. Ήμουν μόλις 16 ετών και έπρεπε να αφήσω την οικογένεια, τους φίλους και τον τόπο μου, σε μία τόσο μικρή ηλικία. Εκεί δεν ήξερα τί με περίμενε... Κάθε άνθρωπος φοβάται την αλλαγή, πόσω μάλλον όταν είναι τόσο μεγάλη. Ήταν κάπως περίεργα μέχρι να συνηθίσω, όμως έμαθα την γλώσσα, συμβιβάστηκα με το ποδόσφαιρο και το σχολείο και όλα πήγαν καλά.

Οι γονείς σου τί σου είπαν;
Στεναχωρήθηκαν λίγο που θα έφευγα... Αλλά μου είπαν οτι από τη στιγμή που αυτό ήταν το όνειρό μου, εγώ θα έπρεπε να αποφασίσω τι θα κάνω και εκείνοι θα με στήριζαν.

Οι φίλοι σου;
Είναι σημαντικό κομμάτι στην ζωή μου. Είναι σαν μία οικογένεια. Πιστεύουν σε εμένα και μου είπαν οτι παρά το γεγονός οτι θα τους άφηνα, να προσπαθήσω να τους δικαιώσω...



Όταν από τόσο μικρός, κάνεις ένα τόσο μεγάλο βήμα στην καριέρα σου, σε βοηθάει ή σε γεμίζει άγχος που αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα;
Σίγουρα υπάρχει μία ένταση μέσα σου... Λες “παίζω στην Γιουβέντους. Σε μία σημαντική ομάδα και πρέπει να παίζω καλά, να δίνω το 100%”. Σε προσωπικό επίπεδο αυτό δεν μου δημιουργεί αναστφάλεια, αλλά μου δίνει ένα έξτρα κίνητρο.

Πες μας τις πρώτες εντυπώσεις σου όταν έφτασες εκεί...
Όλα ήταν για εμένα πρωτόγνωρα. Από τις αλάνες της Ρόδου βρέθηκα στο διαστημικό προπονητικό κέντρο της Γιουβέντους. Είχα πολύ άγχος, αλλά έπαιξα όπως έπρεπε και όλα πήγαν καλά.

Τι σου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση από όσα είδες;
Οι εγκαταστάσεις της ομάδας είναι ένας τόπος που αποτελεί βάση εξέλιξης για κάθε ποδοσφαιριστή. Παράλληλα όμως αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η νοοτροπία των παικτών. Είτε βρίσκονται στο γυμναστήριο, είτε στην προπόνηση, δουλεύουν στο 100% και αυτό είναι πολύ καλό για την εξέλιξη του κάθε παίκτη.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη και σημαντικότερη διαφορά που εντόπισες σε σχέση με τις προπονήσεις στην Ελλάδα;
Όπως σου είπα, η νοοτροπία. Το πως γίνεται η προπόνηση, το γήπεδο, τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται, όλα...

Γιατί όλοι οι Έλληνες του Εξωτερικού επισημαίνουν το χαρακτηριστικό της νοοτροπίας;
Γιατί έξω δίνουν πολύ σημασία στην λεπτομέρεια. Θα σου φέρω ένα παράδειγμα. Αν στην Ελλάδα δεν κάνεις καλά μία άσκηση, ο προπονητής λέει “οκ πάμε στην επόμενη”. Εδώ δεν υπάρχει αυτό... Πρέπει να τα κάνεις όλα τέλεια. Να δώσεις το 100%, προκειμένου να φανεί αυτό την ώρα των αγώνων.



Οι άνθρωποι της Γιουβέντους πως σε υποδέχθηκαν;
Πολύ καλά. Με έγραψαν σε σχολείο για να μάθω την γλώσσα και είναι πάντα δίπλα μου σε ότι πρόβλημα και αν αντιμετωπίσω.

Η προσαρμογή πως ήταν;
Τον πρώτο καιρό μου έλειπε το σπίτι μου, η οικογένειά μου και οι φίλοι μου. Έλεγα όμως στον εαυτό μου “Άλμπερτ αυτό είναι το όνειρό σου και πρέπει να τα καταφέρεις”. Έτσι άρχισα να μαθαίνω την γλώσσα και να αντιλαμβάνομαι την ποδοσφαιρική φιλοσοφία.

Επαφή με τους παίκτες της μεγάλης ομάδας έχετε;
Ναι, ειδικά με τους πιο μικρούς. Με τον Μοράτα για παράδειγμα πάμε για καφέ, ενώ και με τον Πογκμπά έχουμε πολύ καλή σχέση. Όταν πηγαίνω στην πρώτη ομάδα και κάνω προπονήσεις μαζί τους, πάντα με βοηθάνε και με συμβουλεύουν.

Έχεις ζητήσει συμβουλές από κάποιον;
Ναι, είχα ρωτήσει τον Μοράτα για το πως δουλεύει ο Κριστιάνο Ρονάλντο και εκείνος μου είπε: “Να δουλεύεις πάντα στο 100%, αυτό είναι το μυστικό. Όποιος δουλεύει πάντα στο 100% δεν πρόκειται να χάσει ποτέ και θα είναι πάντα κερδισμένος”.

Η παρουσία στην Γιουβέντους έχει αλλάξει τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά σου;
Και όχι μόνο, καθώς άλλαξα και θέση. Εγώ έπαιζα στο κέντρο μπροστά από τους δύο αμυντικούς. Μία μέρα όμως είχε τραυματιστεί ο δεξιός μπακ μας και ο προπονητής με έβαλε να τον αντικαταστήσω. Τα πήγα καλά και έκτοτε έχω καθιερωθεί εκεί. Μάλιστα παίζοντας σε αυτή την θέση έχω πετύχει και τρία γκολ.



Σε μία τέτοια ηλικία μήπως θα ήταν καλύτερα να έχεις μία θέση;
Από τη στιγμή που μπορώ να παίζω καλά και τις δύο, όχι. Μου το είχε πει και ο προπονητής μου, οτι είναι καλό να γνωρίζεις και άλλες θέσεις. Κάτι σαν πολυεργαλείο...

Η παρουσία του Τάσου Δώνη σε βοήθησε;
Φυσικά. Μαζί ήρθαμε στην Γιουβέντους. Είναι πολύ καλό παιδί. Στην αρχή βοηθούσαμε ο ένας τον άλλο για να ξεπεράσουμε τις δύσκολες στιγμές. Τώρα που υπάρχει πιθανότητα να φύγει, δεν σου κρύβω οτι νιώθω κάπως παράξενα που δεν θα τον έχω μέσα στα αποδυτήρια. Του εύχομαι όμως τα καλύτερα και κάθε επιτυχία.

Ελληνικό πρωτάθλημα παρακολουθείς;
Ναι, ειδικά τις ομάδες που έχω φίλους... Τον ΠΑΣ λόγω του Αυγενικού, τον Παναιτωλικό λόγω του Παπουτσογιαννόπουλου και την ΑΕΚ για τον Πενταυράκη.



Οι προσωπικοί σου στόχοι ποιοι είναι;
Να παίξω σε μία μεγάλη ομάδα της Serie A. Μακάρι να είναι αυτή της Γιουβέντους, αλλά αν δεν είναι θα ήθελα να είμαι σε υψηλό επίπεδο.

Το ενδεχόμενο επιστροφής στην Ελλάδα, υπάρχει στο μυαλό σου;
Ναι. Άλλωστε από το καλοκαίρι δεν θα μπορώ να αγωνίζομαι στην Primavera της Γιουβέντους λόγω ηλικίας. Αν δεν υπάρξει κάποια ομάδα από την Serie B δεν αποκλείεται να γυρίσω στην Ελλάδα.