Κάπου υπάρχει λάθος...

Μεγάλωσε σε ένα χωριό στον Πύργο Ηλείας. Τα πρώτα του βήματα στον αθλητισμό δεν είχαν σχέση με την πορτοκαλί μπάλα και με το άθλημα που αργότερα θα τον καθιέρωνε στη συνείδηση του κόσμου. Η Δόξα Σαμικού ήταν η πρώτη του ομάδα και τερματοφύλακας η πρώτη του θέση! Λόγω του ύψους του, δύσκολα θα μπορούσε να παίξει σε άλλη θέση μπάλα, αλλά ακόμα κι έτσι, βλέποντας ένα παιδί κοντά στα 2μέτρα να κάθεται κάτω από τα δοκάρια, κάπου φαινόταν ότι έχει γίνει λάθος. Σύντομα διορθώθηκε... Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος εγγράφηκε στον Ηρακλή Πύργου και ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ. Χωρίς όνειρα και φιλοδοξίες, όπως ο ίδιος λέει...

«Όταν είσαι πιτσιρικάς δεν μπορείς να κάνεις τόσο μεγάλα όνειρα. Αυτά πραγματοποιούνται βήμα-βήμα. Μικρός ήθελα απλά να παίζω μπάσκετ, μετά να είμαι σε μία μεγάλη ομάδα και πάει λέγοντας»... Το πρώτο βήμα ήρθε το καλοκαίρι του 2001, όταν ο ΠΑΟΚ ξαφνικά απέκτησε τον διεθνή με τις μικρές Εθνικές ομάδες, παίκτη. Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος ήταν εκείνος που τον πρότεινε στον φίλο του, Βασίλη Οικονομίδη, αφού είχε εντοπίσει το ταλέντο του Βασιλόπουλου από τα κλιμάκια. Ο 16χρονος, που τα καλοκαίρια εκτελούσε χρέη βοηθού υδραυλικού στον πατέρα του, ετοιμαζόταν για μια καινούργια ζωή στη Θεσσαλονίκη.

«Ήταν πάρα πολύ δύσκολο όταν ήρθα στην Θεσσαλονίκη, ήμουν μικρός κι από χωριό και ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα σε μεγάλη πόλη και τα πάντα μου φαίνονταν υπερβολικά δύσκολα», θα παραδεχτεί μερικά χρόνια αργότερα, ωστόσο όλα στον δικέφαλο του βορρά θα κυλήσουν ομαλά. Τον πρώτο χρόνο με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, ο Βασιλόπουλος θα κατακτήσει το πρωτάθλημα Ελλάδας με την εφηβική ομάδα του ΠΑΟΚ και συμπαίκτες του Βασιλειάδη, Μαυροκεφαλίδη, με τους οποίους θα σμίξει χρόνια αργότερα στον Ολυμπιακό.

Σταδιακά θα αρχίσει να περνάει από τα εφηβικά χρόνια στα... αντρικά. Ο ΠΑΟΚ είναι, πλέον, το σπίτι του και ο ίδιος θα παραδεχτεί σε συνέντευξή του πως «η οικογένεια του ΠΑΟΚ είναι για μένα σαν την πραγματική μου οικογένεια, γιατί είναι το περιβάλλον που με «υιοθέτησε» όταν ήρθα στη Θεσσαλονίκη. Οι φίλαθλοί μας είναι καταπληκτικοί και αυτοί είναι που με έκαναν ΠΑΟΚ κι εμένα». Η ειλικρίνειά που τον χαρακτηρίζει από την πρώτη στιγμή είναι ενδεικτική της ταπεινότητας που για χρόνια θα τον ακολουθεί. «Είμαι από το Σαμικό Ηλείας και ναι, δεν ήμουν ΠΑΟΚ και δεν ήξερα και πολλά για τον ΠΑΟΚ, αλλά έμαθα την ιστορία και νιώθω πολύ ωραία που ανήκω εδώ», θα απαντήσει στις επίμονες ερωτήσεις για την ομάδα που υποστήριζε παιδί...

Μέσα στο γήπεδο αρχίζει ολοένα να γίνεται και πιο αξιοσημείωτος για τον ΠΑΟΚ. Τη σεζόν 2002-03 θα πάρει σημαντικό χρόνο συμμετοχής στην Α1 και θα δείξει τις ικανότητές του, αναγκάζοντας την τότε διοίκηση του ΠΑΟΚ να τον «δέσει» με νέο τετραετές συμβόλαιο. Ακολουθεί το Μουντομπάσκετ Εφήβων του 2003 στη Θεσσαλονίκη, όπου θα πρωταγωνιστήσει σε μια Εθνική που θα πάρει το χάλκινο μετάλλιο και δύο ακόμα πιο γεμάτες σεζόν με τον ΠΑΟΚ. Η ραγδαία του άνοδος και η εντυπωσιακή του βελτίωση μέσα στο γήπεδο φέρνουν τους οπαδούς του δικεφάλου να ονειρεύονται τον νέο Πέτζα Στογιάκοβιτς και τον Τύπο να σιγοντάρει προς αυτή την κατεύθυνση.

Η σύγκριση θα φέρει σε μια συνέντευξη Τύπου το ξέσπασμα του Μπάνε Πρέλεβιτς και ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος θα απορεί για όσα συμβαίνουν γύρω του, προσπαθώντας να παραμείνει ήρεμος. «Δεν θα έλεγα ότι διαβάζω εφημερίδες, οπότε δεν ήξερα πολλά γι' αυτό το θέμα. Μου το μετέφεραν. Τι σχέση έχω εγώ με τον Legend Peja; Ασφαλώς και δεν πίστεψα κάτι τέτοιο και δεν υπερεκτίμησα τις δυνατότητές μου. Πως είναι δυνατόν άλλωστε; Αν τώρα ο προπονητής μου διέκρινε κάτι τέτοιο στην συμπεριφορά μου δεν ξέρω. Για να το λέει όμως ο κ. Πρέλεβιτς κάτι παραπάνω θα ξέρει, θα έχει δίκιο», θα πει σε μια συνέντευξή του, σχετικά με τον ντόρο που υπάρχει γύρω από το όνομά του.

Στην κορυφή του παραμυθιού!

Με το συμβόλαιό του να λήγει σε έναν χρόνο, αλλά τον ΠΑΟΚ να μοιάζει αδύναμος να κρατήσει τα δικά του παιδιά και να ταλανίζεται από οικονομικά προβλήματα, ξεκινάει από τον Ιούνιο ένας μαραθώνιος για τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο. Ένας μαραθώνιος, στον οποίο ούτε καν θα μπορούσε να διανοηθεί τι θα τον έβρισκε στο φινάλε του. Στις 10 Ιουνίου θα αναχωρήσει από τη Θεσσαλονίκη για το καμπ του Τρεβίζο, αφού οι πιθανότητες να παραμείνει στη συμπρωτεύουσα ήταν λίγες... «Είμαι παίκτης του ΠΑΟΚ», θα πει φεύγοντας, αλλά θα προσθέσει: «Περιμένω τις εξελίξεις στην ομάδα. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα θέμα που αφορά κυρίως την διοίκηση. Θέλω να πω ότι δεν είμαι εγώ αυτός που θα πάρει τις αποφάσεις».

Επιστρέφοντας από το καμπ , στο μυαλό του τα πράγματα θα είναι και πάλι με τον ΠΑΟΚ σε πρώτο πλάνο, αλλά τη μεταγραφή να μοιάζει αναγκαίο κακό. «Ελπίζω να έρθουν καλά νέα σύντομα. Εμείς θα το μάθουμε τελευταίοι. Ο ΠΑΟΚ είναι μεγάλη ομάδα και πιστεύω πως θα βρεθεί λύση. Με αυτό το θέμα ασχολείται ο μάνατζέρ μου. Πρώτη μου επιλογή είναι ο ΠΑΟΚ. Δεν μπορώ να προεξοφλήσω τίποτα».

Ο ΠΑΟΚ, παρότι, έχει ξεκαθαρίσει αρχικά πως οι παίκτες του πωλούνται μόνο στο εξωτερικό θα ενδώσει και θα τον πουλήσει στον Ολυμπιακό. Ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος θα προσφέρει 250.000 ευρώ και σε μια εποχή που ο Βασιλόπουλος θα βρίσκεται στην Αργεντινή για το Παγκόσμιο Νέων θα έρθει το επόμενο βήμα για την καριέρα του. «Όλοι με ρωτάνε γιατί έφυγα. Μα δεν είχα άλλη επιλογή. Οι άνθρωποι της ομάδα μου έδωσαν δύο επιλογές … «Ή φεύγεις, ή …φεύγεις». Δηλαδή αν ήσασταν στη θέση μου τι θα κάνατε. Με έπιασαν στο φιλότιμο, μου είπαν να σκεφτώ το καλό του ΠΑΟΚ, διότι θα έπαιρνε κάποια χρήματα από τον Ολυμπιακό και έφυγα. Ο κόσμος του ΠΑΟΚ, πάντως, δικαιούται να μελαγχολεί με αυτά που γίνονται κι εννοώ ότι με τόσους παίκτες που αγωνίζονται πλέον σε μεγάλες ομάδες, ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να είναι τώρα υπερδύναμη, αν είχε καλύτερη οργάνωση», θα πει ο Βασιλόπουλος μετά από καιρό σε συνέντευξή του, ενώ τότε – τρεις μέρες μετά την μεταγραφή του – έκανε όνειρα για τη νέα σελίδα στην καριέρα του.

«Η μεταγραφή στον Ολυμπιακό είναι ένα όνειρο, που δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω αν δεν το ζήσω. Ο ΠΑΟΚ με έκανε αυτό που είμαι και ο Ολυμπιακός μου δίνει τη δυνατότητα να γίνω αυτό που θέλω. Πέρασα τέσσερα υπέροχα χρόνια στον ΠΑΟΚ, που μου άνοιξε τα φτερά για να παίξω στην Α1 και στην Ευρώπη, να κληθώ στην εθνική ομάδα ανδρών, να ωριμάσω και να κοιτάζω μπροστά με την προοπτική μιας σημαντικής καριέρας». Το καλοκαίρι για εκείνον δεν έχει τελειώσει με τη μεταγραφή. Στην Αργεντινή θα αναδειχθεί δευτεραθλητής κόσμου και σε νεκρό χρόνο θα χάσει το χρυσό μετάλλιο, ενώ επιστρέφοντας στην Ελλάδα, θα ενημερωθεί ότι βρίσκεται στις επιλογές του Παναγιώτη Γιαννάκη για το Ευρωμπάσκετ στο Βελιγράδι. Κι εκεί... θα γίνει πρωταθλητής κόσμου! Σε ηλικία 21 ετών, ο Βασιλόπουλος θα έχει ζήσει το παραμύθι...

Καταξίωση και σημαία...

Από την ημέρα της υπογραφής του στον Ολυμπιακό, στάθηκε στη νέα εποχή που ξεκινάει για τους ερυθρόλευκους και στην πρόκληση που αποτελεί για κάθε παίκτη να είναι μέρος του καινούργιου ξεκινήματος. Από την αρχή, όμως, θα αποφύγει τα λόγια εκείνα που θα μπορούσαν να τον κάνουν είδωλο και είναι ειλικρινής μέχρι παρεξηγήσεων. «Το έχω πει και δεν αλλάζω άποψη… Πρότυπο ήταν ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, τον οποίο θαύμαζα από μικρός. Και αργότερα ο Στογιάκοβιτς, ο οποίος ερχόταν από τις ΗΠΑ και για να ξεπεράσει το τζετ λαγκ, ερχόταν από το αεροδρόμιο στο γήπεδο για να κάνει προπόνηση», λέει χωρίς να θέλει να κρύψει την αλήθεια του, η οποία φέρνει και το ξέσπασμα...

«Δεν μπορώ να καταλάβω πια αν έχει καταντήσει κακό το να είσαι ειλικρινής. Δηλαδή έπρεπε να μην πω ότι μικρός ήμουν Παναθηναϊκός για να είμαι αρεστός στον κόσμο του Ολυμπιακού ή μήπως το είπα για να με γουστάρουν πιο πολύ οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού; Ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα μου και σέβομαι αυτήν, τον κόσμο της και τους ανθρώπους που με πληρώνουν. Όταν μπαίνω στο γήπεδο δίνω τα πάντα για τον Ολυμπιακό». Κι όμως, η δήλωσή του για τις οπαδικές του προτιμήσεις όταν ήταν μικρό παιδί θα επαρχόταν στο προσκήνιο μετά από κάθε δική του αρνητική εμφάνισή ή κάθε άσχημο αποτέλεσμα του Ολυμπιακού. Όπως και τα σχόλια για τις αδυναμίες του στην τεχνική...

«Ήμουν ο πρώτος που δήλωσα κάποτε ότι δεν είχα καλή ντρίμπλα ή σουτ, αλλά δουλεύω καθημερινά. Δεν ξέρω αν θα ικανοποιήσω τους πάντες, γιατί μπορεί κάποιοι να περιμένουν από μένα ότι θα καρφώνω από όλα τα σημεία του γηπέδου ή θα βάζω 10 τρίποντα σε κάθε ματς»... Στον Ολυμπιακό θα αντιμετωπίσει συχνά αυτό το πρόβλημα, ειδικά όταν κάποιοι επέμεναν να περιμένουν από την πρώτη του σεζόν να είναι ο ηγέτης αυτής της ομάδας. Εκείνος, πιστός στο δόγμα του, προσπαθούσε βήμα-βήμα να φτάσει προς την καταξίωση και να φτάσει στην κορυφή με τη νέα του ομάδα.

«Θέλω να πάρω τίτλους με τον Ολυμπιακό. Και είμαι σίγουρος ότι θα τις ζήσω τέτοιες στιγμές, γιατί ο Ολυμπιακός είναι πολύ μεγάλος σύλλογος και υπάρχει μεγάλη θέληση από όλους για επιτυχίες. Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι μετά από χρόνια θα έχω παίξει στον Ολυμπιακό, χωρίς να πετύχουμε σημαντικά πράγματα ως ομάδα», θα πει σε μια από τις πρώτες του συνεντεύξεις ως παίκτης των ερυθρολεύκων και θα περιμένει υπομονετικά για αυτούς τους τίτλους. Έχασε στην πρώτη του σεζόν 3-0 από τον Παναθηναϊκό στους τελικούς, είδε στην δεύτερη σεζόν την τάπα του Διαμαντίδη να στερεί ουσιαστικά από τους ερυθρόλευκους τον τίτλο κι έζησε τους... φρικιαστικούς τελικούς του 2008 για να φτάσει στο σημείο να δηλώσει: «Να το… χέσω το πρωτάθλημα, αν κινδυνεύουν οι ζωές μας σε κάθε ματς. Και δεν μιλάω μόνο για το ΟΑΚΑ, αλλά και το για το ΣΕΦ».

Πριν μπει στο παρκέ για εκείνους τους τελικούς με τον Παναθηναϊκό, είχε βάλει την υπογραφή του σε ένα συμβόλαιο το οποίο θα του άλλαζε την προοπτική στο λιμάνι. Σε μια εποχή, μάλιστα, που είχαν αρχίσει οι ψίθυροι για... αρπαγή του παίκτη από το τριφύλλι. Ο 24χρονος φόργουορντ υπέγραφε νέο τετραετές συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό κι έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος Έλληνας παίκτης (900.000 ευρώ ετησίως) στην ιστορία του συλλόγου. «Ο Ολυμπιακός με έκανε αυτό που είμαι. Είναι η ομάδα μου και μια από τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη για πολλούς. Για μένα είναι η καλύτερη και σιγά-σιγά θα φτάσουμε πολύ ψηλά. Αυτό είναι σίγουρο και θα πρέπει να το γνωρίζουν όλοι», θα πει λίγα λεπτά μετά την υπογραφή του και το καλοκαίρι θα έρθει μια ακόμα τιμή. Μαζί με τον Θοδωρή Παπαλουκά, θα οριστούν ως αρχηγοί της ομάδας...

Το χρονικό του τρόμου!

Κάποια στιγμή στην καριέρα του βρέθηκε στα στούντιο της ΕΡΑ Σπορ, καλεσμένος για μια διαφορετική εκπομπή. Μια εκπομπή στην οποία θα ήταν εκείνος υπεύθυνος για τις μουσικές επιλογές. Το «Nothing Else Matters» των Metallica ήταν το τραγούδι που διάλεξε για εισαγωγή. «So close, no matter how far», ο στίχος που διάλεξε για να το αιτιολογήσει. Σαν τη ζωή που τον περίμενε για το επόμενο διάστημα. Τον Μάρτιο του 2009 ο Ολυμπιακός, που λίγες μέρες πριν θα έχει χάσει το κύπελλο, θα κερδίσει τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ με τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο να πετυχαίνει το νικητήριο καλάθι. Οι ερυθρόλευκοι εξασφάλιζαν με τη νίκη τους την πρώτη θέση στην κανονική διάρκεια, ενώ οι αιώνιοι είχαν ραντεβού και για το Βερολίνο, όπου θα διεξαγόταν το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα.

Λίγες μέρες πριν έπεσε η πρώτη βόμβα… Οι ενοχλήσεις στη μέση του Παναγιώτη Βασιλόπουλου, ένας πόνος με τον οποίο στην πιο ήπια μορφή του είχε μάθει να ζει, έγιναν αφόρητες. Στα 25 του χρόνια, ο Έλληνας φόργουορντ έμενε εκτός φάιναλ φορ και θα ακολουθούσε συντηρητική αγωγή ώστε να παίξει στα πλέι οφ. «Είχα αφόρητους πόνους στη μέση από μία δισκοκήλη που προέκυψε από έντονη προπόνηση. Δεν μπορούσα να καθίσω. Ούτε να παίξω μπορούσα φυσικά κι εκεί ένιωθα ο πιο άτυχος άνθρωπος του κόσμου. Πού να φανταστώ τότε τι θα ακολουθούσε;». Δεν κατόρθωσε να παίξει ούτε σε ένα ματς, ο Ολυμπιακός μετά το φάιναλ φορ, έχασε και το πρωτάθλημα και οι φιλοδοξίες έπαιρναν παράταση. Η συντηρητική αγωγή απέδωσε εν μέρει και ο άσος του Ολυμπιακού επέστρεψε, χωρίς όμως να βρίσκεται στο επίπεδο που ο ίδιος ήθελε και με τον χρόνο συμμετοχής του να είναι περιορισμένος. Το καλοκαίρι εξετάζει εκ νέου τις επιλογές του και αποφασίζει να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση.

24 Αυγούστου του 2010 και ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος ξυπνάει από τη νάρκωση. «Ένιωσα σα να ξύπνησα με καινούργια μέσα», έλεγε λίγες ώρες μετά την επέμβαση και όταν η αντίστροφη μέτρηση των τεσσάρων μηνών αποθεραπείας που του είχαν πει έφτανε στο τέλος της, ανυπομονούσε για την επιστροφή του. «Ελπίζουμε ότι το σώμα θα ανταποκριθεί μια χαρά, ώστε να αυξηθεί ο χρόνος συμμετοχής μου στις ομαδικές προπονήσεις, να μπω σιγά σιγά στην επαφή, να παίξω μετά πέντε εναντίον πέντε και μετά να μπούμε στο γήπεδο σε ρυθμούς αγώνα. Δεν έχω κανέναν πόνο. Από την πρώτη ημέρα μετά την εγχείρηση ένιωσα τη διαφορά πάνω μου. Είναι μοναδική αυτή η αίσθηση».

Στις 8 Ιανουαρίου του 2011 πατάει ξανά παρκέ. Απέναντι στην Καβάλα θα παίξει για 15 λεπτά και θα αποθεωθεί από τον κόσμο, τους συμπαίκτες του και τον Ντούσαν Ίβκοβιτς. Δεν έχει περάσει ούτε ένας μήνας και σε μια προπόνηση παραμονές του αγώνα με τον Πανιώνιο έρχεται νέο σοκ. Στις 4 Φεβρουαρίου ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος χτυπάει στο γόνατό του στην προπόνηση. «Ένα λεπτό πριν τελειώσω την άσκηση στην προπόνηση, γύρισα και το πόδι μου είχε μείνει κολλημένο κάτω. Ολική ρήξη χιαστών. Κι εκεί σου ‘ρχεται η τρέλα». Αρχικά, εκτιμάται ότι υπέστη ρήξη έσω πλάγιου συνδέσμου, όμως η δεύτερη εκτίμηση είναι ακόμα πιο σκληρή. Ολική ρήξη πρόσθιου χιαστού και χειρουργείο στις 22 Φεβρουαρίου του 2011. «Αφιερώνω τη νίκη στον γιο μου που έγινε 16 ετών και στον Βασιλόπουλο», έλεγε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς μετά την επικράτηση του Ολυμπιακού επί της Φενέρμπαχτσε και όλοι περίμεναν την επιστροφή που υπολογιζόταν μετά το καλοκαίρι. Όχι τόσο… εύκολα όμως. Στις 17 Μαρτίου μπαίνει ξανά στο χειρουργείο για να αντιμετωπιστεί η μόλυνση στο μόσχευμα.

Το Νοέμβριο του ίδιου έτους αρχίζει και πάλι να μετράει αντίστροφα. «Σε περίπου 15-20 ημέρες θα μπω στο πρόγραμμα της ομάδας και θα αρχίσω προπονήσεις με τους συμπαίκτες μου. Τώρα το πότε θα είμαι απόλυτα έτοιμος δεν το γνωρίζω. Ο συγκεκριμένος τραυματισμός είναι περίεργος και δεν ξέρεις πως θα αντιδράσει το πόδι, οπότε περιμένω και δουλεύω καθημερινά ώστε να επιστρέψω δυνατός στο παρκέ. Δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια. Έχω μπει στην τελική ευθεία και μακάρι όλα να πάνε καλά». Η τελική ευθεία έμοιαζε με μαραθώνιο. Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος θα παίξει ξανά 14 μήνες μετά τον τραυματισμό του και στα Ιλίσια κόντρα στον Ηλυσιακό στις 11 Απριλίου του 2012. «Είναι πολύ όμορφο και περίεργο το συναίσθημα να μπαίνω και πάλι στο παρκέ. Ούτε στον εχθρό μου όλο αυτό. Σαν να ξεκίνησα σήμερα να παίζω μπάσκετ πρώτη φορά στη ζωή μου», θα δηλώσει μετά το ματς και θα εκφράσει την επιθυμία του να κατακτήσει το πρωτάθλημα.

Στο φινάλε της καριέρας του με τον Ολυμπιακό θα το ζούσε και αυτό. Θα κατακτούσε τον τίτλο, θα κατακτούσε το ευρωπαϊκό, όμως χωρίς να βοηθήσει την ομάδα του στο παρκέ. Το καλοκαίρι και συγκεκριμένα στις 20 Ιουλίου μια ανακοίνωση θα σοκάρει εκ νέου. «Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος χειρουργήθηκε από τον Δρ.Harner στο UPMC του Pittsburgh. Ανεβρέθη ρήξη προσθιου χιαστου και έγινε χειρουργικός καθαρισμός και σταδιοποίηση για αναθεώρηση συνδεσμοπλαστικής αυτού σε 2ο χρόνο». Έμεινε ακόμα ένα χρόνο εκτός γηπέδων. Παραπάνω από ένα χρόνο. Την άνοιξη ξεκίνησε σιγά-σιγά να επιστρέφει. Με ρυθμό τόσο βασανιστικό, που εξαντλούσε τα όρια της υπομονής. Όμως, εκείνος άντεξε. Δούλεψε στο γυμναστήριο, δούλεψε στο γήπεδο και ήθελε να παίξει ξανά μπάσκετ. Με τους δικούς του όρους… Απέρριψε όσες προτάσεις είχε που αφορούσαν δοκιμή και βρήκε στέγη στην Ισπανία και τη Βαγιαδολίδ.

«Είπα και κάπου «όχι ρε γαμώτο, δεν μπορεί να μη με δει ο γιος μου να παίζω». Αν και προέχει να μπορείς να παίξεις εσύ με το γιο σου κα η υγεία σου. Ξέρεις τι είναι να παίρνω χάπι για να μπορώ να πατήσω το πόδι μου; Να μη συμβούν σε κανέναν αυτά που πέρασα, όσο κι αν αποτελούν μαθήματα ζωής και με έκαναν πιο δυνατό». Κάπως έτσι η ιστορία με το Βασιλόπουλο τελειώνει… Με έναν ακόμα τραυματισμό, με μια ακόμα περιπέτεια. Χωρίς να ζήσουμε εμείς καλά. Αλλά ίσως να ζήσει εκείνος καλύτερα. Γιατί όπως είχε γράψει στο blog του μετά από τον χαμένο τελικό κυπέλλου του 2009 απέναντι στον Παναθηναϊκό…

«Δύο άντρες κοιτάζουν έξω από τα ίδια κάγκελα, ο ένας βλέπει τη λάσπη ο άλλος βλέπει τα αστέρια». Ήταν μια στάση ζωής, την οποία πάντα προσπαθούσε να ακολουθήσει. Ακόμα κι όταν έμοιαζε κολλημένος στη λάσπη, μαχόταν για τα αστέρια.