Ήταν μέλος στην τελευταία φουρνιά του Παναθηναϊκού που κατάκτησε τίτλο. Στην ομάδα των Νταμπίζα-Αναστασίου, που σήκωσε το Κύπελλο 2014 και νίκησε 3-0 τον Ολυμπιακό μέσα στο «Γ. Καραϊσκάκης». Ο Τάσος Λαγός, ο οποίος ξεκίνησε από τις μικρές ομάδες του Παναθηναϊκού είδε σε μικρή ηλικία τα όνειρά του να παίρνουν υπόσταση. Σήκωσε κούπα, φόρεσε περιβραχιόνιο στην ομάδα που ανδρώθηκε. Η ζωή του ποδοσφαιριστή όμως κινείται σε εντελώς αναπάντεχη τροχιά, μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να αλλάξει τελείως. Ο Αντρέα Σταματσόνι έκρινε πως δεν είναι απαραίτητος στην ομάδα που λίγους μετά θα οδηγούταν σε ναυάγιο και έτσι το καλοκαίρι του 2016 ο Λαγός έκανε το βήμα για το εξωτερικό.

Πήγε στην γερμανική Βερζεμπέργκερ Κίκερς, η οποία αγωνιζόταν στην Zweite Liga, φιλοδοξώντας να ανοίξει νέο κεφάλαιο στην καριέρα του. Δεν κατάφερε να καθιερωθεί και το επόμενο καλοκαίρι, επέστρεψε στην Ελλάδα για λογαριασμό της ΑΕΛ. Μολονότι η συνεργασία του με την ομάδα του Κάμπου ξεκίνησε με τις καλύτερες περγαμηνές, τον Απρίλιο διεκόπη ξαφνικά και όχι με τον καλύτερο τρόπο, ξεκινώντας έναν προσωπικό και αγωνιστικό Γολγοθά. Ο Λαγός έμεινε χωρίς ομάδα μέχρι το τέλος του χρόνου, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Δούλεψε μόνος του και τον Ιανουάριο υπέγραψε στον Ερμή Αραδίππου, κάνοντας επανεκκίνηση. Το gazzetta.gr τον συνάντησε στην Κύπρο και μίλησε μαζί του για τη νέα αρχή, το ελληνικό ποδόσφαιρο και φυσικά τον Παναθηναϊκό.

Αρχικά, Τάσο, πες μας για το νέο κεφάλαιο στην Κύπρο και τον Ερμή Αραδίππου. Πώς είναι τα πράγματα εκεί;

«Η αλήθεια είναι πως ήταν μια δύσκολη περίοδος για εμένα, καθώς έμεινα χωρίς ομάδα, αλλά ευτυχώς μετά τα Χριστούγεννα ήρθα στην Κύπρο. Όλοι με δέχθηκαν πολύ ζεστά και κατευθείαν μπήκα με την ομάδα. Και στις προπονήσεις και στους αγώνες. Πήγα, δηλαδή, Παρασκευή και την Κυριακή έπαιξα απευθείας. Σιγά-σιγά έβρισκα τα πατήματα και τον ρυθμό μου, γιατί όσο να 'ναι, όσες προπονήσεις και να κάνεις, είναι δύσκολο αν δεν έχεις παιχνίδια. Θέλω να κάνω μια καινούργια αρχή και θα δούμε. Ο Ερμής με δέχθηκε, μου έδωσε την ευκαιρία να ξαναρχίσω και αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμένα».

Πώς είναι το ποδόσφαιρο στην Κύπρο; Μοιάζει με το ελληνικό;

«Κάποιες στιγμές μοιάζει, άλλες όχι. Στην Ελλάδα ίσως υπάρχει περισσότερη τακτική στις ομάδες και στα παιχνίδια. Στην Κύπρο δεν βλέπεις τόση πολλή τακτική, είναι πιο απελευθερωμένες οι ομάδες και γι' αυτό ίσως βλέπεις ματς με πολλά γκολ. Θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο, δεν κλείνονται πίσω, όλες οι ομάδες θέλουν να σκοράρουν είτε εντός είτε εκτός έδρας και νομίζω ότι υπάρχει ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα».

Στο θέμα της κουλτούρας του κόσμου; Υπάρχει ο φανατισμός όπως τον βλέπουμε εδώ;

«Υπάρχει, αλλά έχουν βάλει κάποιους νόμους στην Κύπρο. Έχουν μειώσει πολύ τη βία, αλλά από την άλλη πολλοί οπαδοί από ό,τι μαθαίνω δεν πηγαίνουν στα παιχνίδια λόγω της κάρτας φιλάθλου. Πολλοί έχουν απομακρυνθεί γι' αυτό και αρκετές φορές δεν βλέπεις γεμάτα γήπεδα όπως πιο παλιά. Έχει και αρνητικό και θετικό αντίκτυπο, το να βλέπεις άδεια γήπεδα δεν είναι ό,τι καλύτερο οπότε πρέπει να βρεθεί μια λύση για να γεμίσουν ξανά τα γήπεδα».

Πώς είναι η καθημερινότητα για έναν ποδοσφαιριστή όταν μένει για μήνες χωρίς ομάδα; Τι νιώθει; Τσαντίζεται; στεναχωριέται;

«Στην αρχή, όταν τελείωνε η μεταγραφική περίοδος και έμεινα χωρίς ομάδα, η αλήθεια είναι ότι ήμουν στεναχωρημένος. Αλλά αν σε πάρει από κάτω είναι το χειρότερο. Δεν πρέπει να σταματήσεις τις προπονήσεις, πρέπει να βάλεις πρόγραμμα και να το τηρείς. Αυτό έκανα κι εγώ, από Αύγουστο μέχρι Χριστούγεννα έκανα προπόνηση κάθε μέρα, σαν να ήμουν σε ομάδα, αλλά έκανα ατομικά και προετοιμαζόμουν. Δύσκολη περίοδος, στην αρχή είχα νευριάσει και είχα στεναχωρηθεί, στο τέλος είχα βαρεθεί τις προπονήσεις μόνος μου γιατί δεν είναι το ίδιο. Αλλά όταν ήρθε η στιγμή να ξαναπάω σε ομάδα ήμουν πολύ χαρούμενος, ανυπομονούσα».

Αισθάνθηκες ότι πάει να σε πάρει από κάτω;

«Όχι, γιατί είμαι άνθρωπος που δεν τα παρατάει εύκολα κι αν έχω βάλει στόχο να είμαι σωστά προετοιμασμένος θα το κάνω Δεν θα το αφήσω να με πάρει από κάτω, ή να τα παρατήσω. Προσπαθώ να δουλεύω 100% για να είμαι έτοιμος».

Συνεχίζεις, φαντάζομαι, να παρακολουθείς το γίνεται στην Ελλάδα. Σε στεναχωρεί η κατάσταση στον Παναθηναϊκό, κυρίως μετά την αφαίρεση βαθμών και το ντέρμπι που δεν ολοκληρώθηκε;

«Ναι, είναι πολύ στενάχωρη. Η ομάδα ξεκίνησε πολύ ωραία μαζί με τον κόσμο της, έβλεπες κάτι πολύ όμορφο. Το ξεκίνημα νομίζω ότι ήταν σαν το δικό μας τότε. Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά προσπάθησαν πάρα πολύ. Είχαν προβλήματα, αλλά τα κατάφεραν πολύ καλά. Σε μια ομάδα με τόσους μικρούς παίκτες θα έρθει η κοιλιά και τα αποτελέσματα δεν θα είναι τα επιθυμητά, όμως τα παιδιά τουλάχιστον παλεύουν και προσπαθούν για το καλύτερο. Τώρα όσα έγιναν στο ντέρμπι, η αλήθεια είναι ότι το έχουμε ξαναζήσει και είναι ό,τι χειρότερο, ειδικά για τον παίκτη. Το έχω ζήσει κι εγώ όταν ήμουν στον Παναθηναϊκό, τότε που μπήκαν οι οπαδοί μετά την χειρονομία του προπονητή του Ολυμπιακού και χάσαμε το ματς στα χαρτιά, ενώ μας αφαιρέθηκαν κι άλλοι βαθμοί από το πρωτάθλημα. Και εκεί τελείωσε ουσιαστικά και το πρωτάθλημα για εμάς. Το ίδιο είναι και για τα παιδιά αυτά, γιατί πάλεψαν με -6, έφτασαν εκεί που έφτασαν και βλέπεις ότι μια προσπάθεια σκληρή δυστυχώς για κάποιος ανεγκέφαλους πάει στο βρόντο. Η ψυχολογία είναι δύσκολο πράγμα και ίσως έχουν αδειάσει και οι παίκτες».

Αυτό είναι το συναίσθημα που κυριαρχεί στον ποδοσφαιριστή όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο;

Νιώθεις ότι αδειάζεις, ναι, σαν να λες ότι “τελείωσε η χρονιά, να βγει τουλάχιστον, χωρίς να έχουμε κάποιο στόχο, και να πάμε για του χρόνου”. Αλλά αδειάζεις μέσα σου κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο. Γιατί δεν ευθύνεσαι εσύ γι' αυτό, στο κάνουν κάποιοι άλλοι, επαναλαμβανόμενα, μένουν ατιμώρητοι και βλέπεις αυτά τα προβλήματα -στον Παναθηναϊκό ειδικά- να επιστρέφουν. Αισθάνεσαι ότι για ό,τι έχεις παλέψει, σου το στερούν. Ό,τι χειρότερο για τον ποδοσφαιριστή».

Υπάρχει όμως και μια καλή φουρνιά ποδοσφαιριστών. Μπορεί να υπάρξει εξέλιξη αν μείνει και δουλευτεί;

«Πιστεύω 100% ότι μπορεί να υπάρξει εξέλιξη. Με τη σωστή καθοδήγηση και από τον προπονητή και από τον τεχνικό διευθυντή, νομίζω ότι υπάρχει μέλλον στην ομάδα .Σίγουρα κάποιοι παίκτες που μπορούν να βοηθήσουν ακόμα περισσότερο σε ποιότητα θα κάνουν καλό και σε αυτούς τους ποδοσφαιριστές και νομίζω έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους».

Είχες προλάβει κάποια από αυτά τα παιδιά. Φαινόταν από τότε ότι μπορούν να σταθούν στην πρώτη ομάδα;

«Ναι, ναι τους είχα. Και τον Μπουζούκη και τον Χατζηγιοβάννη και τον Μαυρομάτη, τον Στάικο... Ξεχώριζαν από τότε. Ερχονταν και έκαναν προπονήσεις μαζί μας, τους βλέπαμε και στους μικρούς. Φαινόταν ότι τα παιδιά θα πάρουν την ευκαιρία τους και μπορούν να κάνουν πράγματα στην πρώτη ομάδα».

Είναι τελικά αυτός ο τρόπος για να πάει η ομάδα μπροστά; Με ταλαντούχα παιδιά που μπολιάζονται με τη φιλοσοφία της ομάδας και εξελίσσονται ομαδικά και ατομικά;

«Από τη στιγμή που σίγουρα ο Παναθηναϊκός είναι σε αυτή την κατάσταση είναι μονόδρομος. Αλλά δεν πρέπει να γίνεται μόνο όταν υπάρχει ανάγκη, πρέπει να υπάρχει σχεδιασμός. Ότι πρέπει να βγάλουν παίκτες από τις ακαδημίες είναι δεδομένο. Γι' αυτό υπάρχουν άλλωστε. Οι ομάδες πρέπει να στηρίζονται σε παιδιά που έχουν μεγαλώσει οι ίδιες. Και εμείς το δείξαμε και τώρα ο Παναθηναϊκός το δείχνει και νομίζω όλο και περισσότερες ομάδες το καταλαβαίνουν σιγά σιγά και αυτό είναι ευχάριστο για το μέλλον. Οι παίκτες άλλωστε που τα καταφέρνουν αποτελούν παράδειγμα και για τους μικρότερους».

Μιας και αναφερθήκαμε στις ακαδημίες, βρέθηκες στη Γερμανία, μια χώρα με μεγάλη παράδοση στην ανάδειξη ταλέντων. Τι σου έκανε περισσότερο εντύπωση;

«Εντύπωση μου έκανε το πώς δουλεύουν εκεί. Είναι πραγματικά σκληρή η προπόνηση και συγκεκριμένα εκεί που ήμουν εγώ είχε πολλή πειθαρχία, πολλή φυσική κατάσταση, πολλή δύναμη και δούλευαν σε αυτό καθημερινά. Ώρες ώρες ήταν εξαντλητική η προπόνηση. Άλλα ίσως γι' αυτό έχει φτάσει η Γερμανία εκεί που έχει φτάσει ποδοσφαιρικά, υπάρχουν βάσεις, δουλεύουν από μικροί στο ίδιο στοιχείο και αυτό φαίνεται στα αποτελέσματά τους είτε σε επίπεδο εθνικής, είτε συλλόγων, αλλά και με τους παίκτες που βγαίνουν από τη Γερμανία σε άλλα πρωταθλήματα».

Βλέπουμε πλέον αρκετά νέα παιδιά να προσπαθούν να κάνουν το βήμα στο εξωτερικό από πολύ μικρή ηλικία, ώστε να ξεκινήσει η ποδοσφαιρική τους ωρίμανση σε άλλες βάσεις. Είναι κάτι που σε βρίσκει σύμφωνο;

«Πρέπει να ξέρεις πού θα πας, τι έχεις να κάνεις, τι σου προσφέρει η ομάδα. Το να φύγεις έξω καταρχάς είναι δύσκολο σε μικρή ηλικία. Η ομάδα πρέπει να παρέχει στο παιδί τα πάντα, αλλιώς θα δυσκολευτεί πολύ αν είναι σε μικρή ηλικία. Τώρα αν ζητάς τη γνώμη μου, εγώ θα συμβούλευα παίκτες που βλέπουν ότι μπορούν να πάρουν την ευκαιρία εδώ, να παλέψουν για να το κάνουν, να καθιερωθούν και έπειτα από κάποια χρόνια που θα έχουν παίξει στην ομάδα να κοιτάξουν για το βήμα στο εξωτερικό. Αν δηλαδή δεν φύγουν μικροί, για να δουλέψουν ολοκληρωτικά στο εξωτερικό και να μπουν στην ομάδα που θα πάνε, καλύτερα να παλέψουν πρώτα για την καθιέρωση».