Και το ούζο να ‘ναι 12!
Σαν να τους βλέπω τώρα μπροστά μου, κι ας έχουν περάσει κιόλας σχεδόν δέκα επτά χρόνια…
Σαν να βλέπω τώρα σε εκείνη την καφετέρια που βρίσκεται απέναντι από το Palazzo Comunale της Μπολόνια τον Ζέλικο και τον Ντούντα να ρουφάνε τον εσπρέσο τους και να ρεμβάζουν το σιντριβάνι του Ποσειδώνα…
Εκεί με θέα τη Fontana del Nettuno κάθισαν παρέα οι δυο κουμπάροι και αδελφοποιτοί το πρωί της 3ης Μαίου του 2002 και από εκεί μπροστά τους πέρασε βολτάροντας ο Ντέιβιντ…
Τους είδα από μακριά και από το μυαλό μου πέρασε ασυναίσθητα η ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου στην κωμωδία «ο Ατσίδας»….
Εκείνη που λέει «δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά σήμερα είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα»!
Λίγες ώρες αργότερα στο Pala Malaguti η ατμόσφαιρα ήταν ωραία για τον Ομπράντοβιτς και άσχημη για τον Μπλατ: ο Ζέλικο έκανε το πρώτο μεγάλο βήμα για να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης για τέταρτη φορά στην καριέρα του και ο Ντέιβιντ έπρεπε να καρτερά εννέα χρόνια για παίξει στον τελικό και δώδεκα για να χρισθεί βασιλεύς των Ιουδαίων!
Ένα το κρατούμενο με τα δωδεκάρια, λοιπόν, πάμ’ παρακάτω!
Εκείνο το βράδυ βρέθηκαν για πρώτη φορά ενώπιος ενωπίω ο Μπλατ και ο Ομπράντοβιτς. Δεν ήταν άγνωστοι, είχαν ήδη τριφτεί στην ατμόσφαιρα της α λα Σέλτικς- Λέικερς αντιπαλότητας του Παναθηναϊκού με τη Μακάμπι στους προηγούμενους δυο τελικούς (Θεσσαλονίκη/2000, Παρίσι/2001), όταν ο νυν προπονητής του Ολυμπιακού στεκόταν στο πλάι του Πίνι Γκέρσον: όχι απλώς ως assistant coach, αλλά μολονότι είναι νεαρότερος και ως ο… πνευματικός του!
Η πιάτσα βούιζε τότε ότι ο Μπλατ επέλεγε τους Αμερικανούς παίκτες (Αντονι Πάρκερ, Μασέο Μπαστόν), σκάρωνε τα συστήματα, έκανε το scouting των αντιπάλων και μοίραζε τους ρόλους, ενώ ο Γκέρσον έπαιρνε τη μασημένη τροφή και αφοσιωνόταν στο κοουτσάρισμα στο οποίο ήταν ανέκαθεν πολύ ικανός…
Με πρώτο προπονητή τον Γκέρσον και βοηθό του τον Μπλατ, η Μακάμπι ηττήθηκε στην Πυλαία, αλλά πήρε το αίμα της πίσω στο Παρίσι. Το ίδιο καλοκαίρι (του 2001) ο Γκέρσον αποχώρησε από τον πάγκο της ομάδας του λαού, θέλοντας να ιδιωτεύσει, να αποτοξινωθεί και - όπως εξήγησε - να αναζητήσει και να τακτοποιήσει τα εσώψυχα του!
Ο Σίμον Μισράχι κατελήφθη εξαπίνης, αλλά δεν πανικοβλήθηκε, άλλωστε είχε τη λύση μέσα στα πόδια του: άφησε τον Πίνι να κάνει την αγρανάπαυση του και ανέθεσε την τεχνική ηγεσία στον Μπλατ, με την προσδοκία ότι θα επιβεβαιώσει το λαλήσαν δια των προφητών…
Τουτέστιν, το πόσο σπουδαίος προπονητής είναι!
Καθ’ οδόν προς το Final 4 της Μπολόνια οι υπερασπιζόμενοι τα σκήπτρα του Παρισιού, Ισραηλινοί αντιμετώπισαν τον Ολυμπιακό στην πρώτη επαφή του Μπλατ με την ομάδα που μετά από 17 χρόνια έμελλε να τον χρίσει αφεντικό της. Η Μακάμπι νίκησε στο Γιαντ Ελιάου με 78-73, ενώ οι Πειραιώτες επιβλήθηκαν στο ΣΕΦ με 94-91 αλλά έμειναν εκτός νυμφώνος μετά την ήττα στην παράταση από την Ολίμπια Λιουμπλιάνα του σεληνιασμένου Μπένο Ούντριχ και την καραμπόλα στον κατά τα ¾ του (με Παναθηναϊκό και ΑΕΚ) ελληνικό όμιλο.
Κλείνω εδώ την παρένθεση και επιστρέφω στην Fontana del Nettuno όπου δεν ξέρω τι ακριβώς κουβέντιαζαν ο Ομπράντοβιτς και ο Ιβκοβιτς, αλλά κρίνοντας από τα επιγενόμενα μπορώ να φανταστώ…
Οι δυο τους, όταν ο ένας δεν μπλέκεται στα χωράφια του άλλου, συζητούν τα πάντα μεταξύ τους. Το ’97 ο Ντούντα είχε εκμυστηρευθεί από το τηλέφωνο στον Ζοτς πώς σκόπευε να αντιμετωπίσει τον Σάσα Τζόρτζεβιτς στον τελικό του Ολυμπιακού με την Μπαρτσελόνα και εκείνο το πρωινό στην Μπολόνια εικάζω ότι ο Ομπράντοβιτς έθεσε υπ’ όψιν του Ιβκοβιτς την ιδέα του να οδηγήσει μέσω της άμυνας την επίθεση της Μακάμπι από τον άξονα προς τα πλάγια.
Είχε διαγνώσει τότε ο Ζοτς ότι οι Ισραηλινοί δεν είχαν εξίσου καλές επιδόσεις και έδωσε τη συγκεκριμένη αμυντική κατεύθυνση, παράλληλα με εκείνες που είχαν να κάνουν με το side pick’ n roll και την αντίδραση στη ζώνη προσαρμογής που από τότε αποτελούσε το άρμα μάχης της αμυντικής τακτικής του Μπλατ.
Επειδή θέλω να είμαι τίμιος, αυτή την ανάλυση δεν την έκανα εγώ, άλλωστε δεν ήμουν, ούτε έγινα προπονητής: μου την περιέγραψε χαρτί και καλαμάρι αργά το ίδιο βράδυ ο Ηλίας Ζούρος, ο οποίος είχε αποχωρήσει από τον πάγκο του Ολυμπιακού και ταξίδεψε στην Μπολόνια ως θεατής.
Δεν ξέρω εάν σε εκείνο τον πρωινό καφέ ο Ζέλικο είπε στον Ντούντα και εκείνο που έγραψε λίγες ώρες αργότερα στον πίνακα των αποδυτηρίων, φρεσκάροντας τις οδηγίες του προς τους παίκτες, λίγο προτού βγουν στην αρένα για τον ημιτελικό…
Πήρε μια κιμωλία και έγραψε «Mc Donald, no more than 12 points»!
Δεν ξέρω γιατί ζήτησε να μη βάλει ο μετέπειτα παίκτης του στον Παναθηναϊκό (2002-2004) πάνω από 12 πόντους; Παρεμπιπτόντως εκείνη τη σεζόν ο Αριελ είχε μέσο όρο 13.6 πόντους και σε 36 λεπτά συμμετοχής στον ημιτελικό έβαλε όσους ζήτησε ο Ομπράντοβιτς…
Έντεκα!
Στο τέλος της βραδιάς σε αυτόν ημιτελικό που σηματοδότησε το παρθενικό συναπάντημα του Μπλατ με τον Ομπράντοβιτς ο Παναθηναϊκός είχε υπερπηδήσει το πρώτο υψηλό εμπόδιο νικώντας με 83-75, ενώ ακολούθησε η νίκη επί της οικοδέσποινας Κίντερ στον τελικό με αποτέλεσμα να συντελεστεί το εφεξής καλούμενο «έπος της Μπολόνια»!
Παρεμπιπτόντως δεν ξέρω τι κόλλημα παθαίνουν οι εκάστοτε προπονητές του Παναθηναϊκού με τα δωδεκάρια! Το εννοώ αυτό διότι 16 χρόνια μετά την εντολή για τους -12 πόντους του Μακ Ντόναλντ, ο οποίος έβαλε 11, προέκυψαν τα 12 κλεψίματα που επίσης ήταν έντεκα!
Την περασμένη Δευτέρα, μετά τη λήξη του αγώνα με τον Ήφαιστο στη Λήμνο, ο Ρικ Πιτίνο είπε ότι «σήμερα είχαμε βάλει στόχο τα 12 κλεψίματα και είμαι ευχαριστημένος διότι κάναμε έντεκα»!
Και ο Μπλατ πάντως έχει τη μανία του με τα δωδεκάρια, διότι πολύ συχνά αναφέρεται στο δωδεκάθεο του Ολύμπου!
Από την πρώτη φορά που αντάμωσαν και χαιρετήθηκαν ο Μπλατ και ο Ομπράντοβιτς κύλησε πολύ νερό στο ποτάμι και οι δυο προπονητές βρέθηκαν αντιμέτωποι πλείστες όσες φορές συμπεριλαμβανομένων μερικών ανεξίτηλων στιγμών που αποτελούν μέρος της συλλογικής μνήμης ένθεν και ένθεν.
Ο Ολυμπιακός σημαδεύει απόψε την έκτη νίκη του στην ασιατική πλευρά της Πόλης απέναντι σε ένα πρώην δικό του παιδί (Κώστας Σλούκας) που αποδοκιμάσθηκε για έναν πανηγυρισμό του στον αγώνα του πρώτου γύρου, αλλά κυρίως κόντρα σε έναν προπονητή, ο οποίος τον στοιχειώνει εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα!
Ξόρκισε αυτούς τους διαχρονικούς δαίμονες στους ημιτελικούς της Α1 του 2002, στους τελικούς Κυπέλλου του 2010 και του 2011 και στους τελικούς των πλέι οφς του 2012, αλλά σε αυτή την εικοσιπενταετία ο Ομπράντοβιτς πέραν όλων των άλλων, του έφραξε πέντε φορές τον ευρωπαϊκό δρόμο: στους τελικούς του 1994 (Τελ Αβίβ), του 1995 (Σαραγόσα) και του 2017 (Κωνσταντινούπολη), στον ημιτελικό του 2009 (Βερολίνο) και στα πλέι οφς του 1996.
Αμ ο Μπλατ; Εχει κι ελόγου του απωθημένα, καθότι ο Ζοτς ήταν εκείνος που του είπε «όχι» στον ημιτελικό του 2002 στην Μπολόνια, στον τελικό του 2011 στη Βαρκελώνη και στη μνημειώδη σειρά των πλέι οφς του 2012…
Ανάμεσα στα… άπαντα (των κατά καιρούς δηλώσεων) του Ντέιβιντ υπάρχουν κάμποσες αναφορές στον σημερινό αντίπαλο του και ευκαιρίας δοθείσης ανθολογώ τις καλύτερες:
«Σήμερα θα σας διδάξω την επίθεση χωρίς σύστημα. Είναι η επίθεση στην οποία ο πλέι μέικερ δεν κάνει κανένα σινιάλο στους συμπαίκτες του για να μην τον πάρουν χαμπάρι οι αντίπαλοι. Την επίθεση χωρίς σύστημα πρέπει να την εφαρμόζουμε κόντρα στον Παναθηναϊκό, διότι ο Ομπράντοβιτς έχει κάνει τόσο καλή δουλειά, ώστε οι παίκτες του παίρνουν θέσεις στην άμυνα, προτού οι αντίπαλοι πάρουν τις δικές τους για να επιτεθούν» (σε σεμινάριο στο γήπεδο του Αγίου Θωμά, το 2007)
«Ο γιος μου παίζει μπάσκετ και εύχομαι κάποια στιγμή να έχει προπονητή τον Ομπράντοβιτς. Τότε θα είμαι σίγουρος ότι θα γίνει καλός παίκτης» (7 Μαΐου 2011, στη συνέντευξη Τύπου των φιναλίστ της Ευρωλίγκας)
«Το μεγαλείο του Ομπράντοβιτς δεν έγκειται στο γεγονός ότι έχει 20 τρόπαια σε 24 τελικούς, αλλά στο στιλ το οποίο έχει καθιερώσει, στον σεβασμό που επιδεικνύει στις αρχές του και στο γεγονός ότι ανέκαθεν όλες οι ομάδες του παίζουν σωστό και τίμιο μπάσκετ» (στην ίδια συνέντευξη)
«Ο Ζέλικο μοιάζει να είναι βγαλμένος από άλλη εποχή. Ίσως μάλιστα να μην ανήκει σε καμία εποχή! Είναι σαν τον Φιλ Τζάκσον» (επίσης μετά τον τελικό στη Βαρκελώνη)
«Το ξέρω ότι τα μάτια μου είναι κατακόκκινα. Δεν μου έριξε κανείς μπουνιά, ούτε έβαλα τα κλάματα απλώς δεν έχω κλείσει μάτι τα τελευταία βράδια, προσπαθώντας να βρω τον τρόπο να κάνω κάποια έκπληξη στον Ομπράντοβιτς (28 Μαρτίου 2012, πριν από τον τέταρτο αγώνα των πλέι οφς Μακαμπί-Παναθηναϊκός)
Play it again λοιπόν, Ομπράντοβιτς εναντίον Μπλατ και δεν συμμαζεύεται!
Απόψε οι δυο τους θα αναμετρηθούν για 25η φορά στους παράλληλους βίους τους, με τον Ζέλικο να αριθμεί διπλάσιες νίκες έναντι του Ντέιβιντ (16-8), σε έξι διαφορετικά ζευγάρια στη Euroleague και στα πρωταθλήματα Ελλάδας και Τουρκίας. Δεν έχουν διασταυρωθεί σε διοργανώσεις Κυπέλλου, αλλά ούτε και με τις Εθνικές ομάδες, καθώς όταν ο Μπλατ κάθισε στον πάγκο της Ρωσίας, ο Ομπράντοβιτς είχε αποχωρήσει προ πολλού από εκείνον της πατρίδας του.
Τα σκορ ανά ζεύγος έχουν ως εξής: Μακάμπι-Παναθηναϊκός 3-6, Μπενετόν Τρεβίζο –Παναθηναϊκός 1-1, Εφές Πίλσεν-Παναθηναϊκός 1-1, Αρης-Παναθηναϊκός 0-1 (Πρωτάθλημα Ελλάδος), Νταρουσάφακα-Φενέρμπαχτσε 3-6 (Ευρωλίγκα 2-0, Πρωτάθλημα Τουρκίας 1-6), Ολυμπιακός-Φενέρμπαχτσε 0-1.
