Οι δύο ήττες από τα νησιά Φερόε (σ.σ. κυρίως) και η κάκιστη πορεία της Εθνική μας ομάδας αποτέλεσαν το... εφαλτήριο όλων όσων ήθελαν να βρίσουν, να αναθεματίσουν και να γράφουν δεξιά και αριστερά για Εθνική... Μυκόνου και για παίκτες δίχως κίνητρο και προσωπικότητα που δεν πάνε πουθενά... Μάλιστα... Για να δούμε όμως τα πράγματα στην σωστή τους βάση. Όπως θα έπρεπε και όχι όπως θα θέλαμε. Επί σειρά ετών αυτή η ομάδα με ένα συγκεκριμένο μοτίβο ποδοσφαίρου (αμυντικός προσανατολισμός και αντεπιθέσεις) χάρισε σημαντικές επιτυχίες στην χώρα μας. Επιτυχίες που έβγαλαν στους δρόμους τους Έλληνες.

Κάποια στιγμή θα έφτανε το πλήρωμα του χρόνου... Η άνθιση δεν είναι μόνιμη. Κανείς δεν έχει υπογράψει ένα τεράστιο και μακροχρόνιο συμβόλαιο με την επιτυχία. Ο κύκλος ορισμένων παικτών έκλεισε και ουσιαστικά το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα βρέθηκε σε μία μεταβατική περίοδο. Το... πείραμα του Κλαούντιο Ρανιέρι που έκανε ότι του... κάπνιζε, αλλάζοντας διαρκώς πρόσωπα, σχήματα, συστήματα και κάνοντας... δοκιμές σε επίσημα παιχνίδια εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε το πόσο στοίχισε στην Εθνική μας. Και δεν έχει καμία σημασία το τι κάνει τώρα στην Αγγλία ο Ιταλός. Στην Εθνική απέτυχε. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΟ.

Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από άλλους... Ρανιέρι. Από τεχνικούς που δεν μπαίνουν ποτέ στο κλίμα της ομάδας αυτής και που έδειχναν να μην έχουν και την διάθεση να το πράξουν... Ούτε από προπονητές τύπου Μπερντ Σούστερ, που έχουν ξεχάσει το τι σημαίνει προπονητική. Χρειάζονται έναν νέο... Φερνάντο Σάντος. Έναν άνθρωπο σαν τον Πορτογάλο τεχνικό που άφησε την χώρα μας όχι για τα χρήματα του συμβολαίου αλλά διότι διαφωνούσε σε μία σειρά οργανωτικών, διαδικαστικών και άλλων ουσιαστικών θεμάτων που είχαν να κάνουν με το οργανόγραμμα και την εν γένει λειτουργία της Εθνική μας. Από τα μικρά ηλικιακά κλιμάκια μέχρι την πρώτη ομάδα. Πλέον μείναμε με την υπηρεσιακή λύση του Κώστα Τσάνα σε μία διαδικασία προκριματικών που έτσι και αλλιώς δεν έχουμε τύχη.

Ας επανέλθουμε όμως στα δεδομένα της κριτικής και της ισοπέδωσης των... πάντων. Και ας ξεκινήσουμε από τον τερματοφύλακα και να φτάσουμε ώς την επίθεση. Υπάρχει γκολκίπερ αυτήν την στιγμή που είναι σε καλύτερη κατάσταση από τον Ορέστη Καρνέζη; Έχει η χώρα μας καλύτερους αμυντικούς από τους Σωκράτη Παπασταθόπουλο, Κώστα Μανωλά και Κυριάκο Παπαδόπουλο; Άλλο τόσο ποιοτικό δεξί μπακ όπως ο Βασίλης Τοροσίδης υπάρχει; Αριστερό μπακ σαν τον Χοσέ Χολέμπας μήπως; Εκτός από τον Κώστα Φορτούνη και τον Πέτρο Μάνταλο ποιούς άλλους δημιουργικούς παίκτες πραγματικά καλούς έχουμε; Πέραν του Κώστα Μήτρογλου και του Στέφανου Αθανασιάδη έχουμε μήπως άλλους πιο καλούς στράικερ;

Οι απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα είναι αρνητικές. Δυστυχώς εδώ και αρκετά χρόνια το ελληνικό ποδόσφαιρο παράγει ως επί το πλείστον παίκτες που καταστρέφουν το παιχνίδι του αντιπάλου (σ.σ. αμυντικούς και αμυντικούς χαφ). Αντίστοιχα οι καλοί μεσοεπιθετικοί και οι ικανοί φορ μας λείπουν. Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Δεν υπάρχουν άλλες επιλογές. Αυτούς τους παίκτες έχουμε και με αυτούς θα πρέπει να πορευθούμε. Αυτό το υλικό υπάρχει και θα πρέπει να βρεθεί ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος για να αλλάξει η αύρα και η ψυχολογία της ομάδας και να επανέλθει στον δρόμο που πρέπει. Να φύγουν λοιπόν όλοι αυτοί οι παίκτες και να έρθουν ποιοί;

H επόμενη... φουρνιά είναι παιδιά σαν τον Μάρκο Βελλίδη και τον Δημήτρη Πέλκα. Θέλουν τον χρόνο τους. Έχουν ακόμα... δρόμο να διανύσουν. Δεν είναι απλό το να παίξεις στην Εθνική από την μία ημέρα στην άλλη και να διαχειριστείς όλη αυτήν την πίεση. Υπομονή λοιπόν για να δούμε μετά από αυτά τα ματς την... επόμενη Εθνική μας ομάδα. Ότι έγινε, έγινε... Έτσι και αλλιώς η Εθνική μας ομάδα δεν είναι ένα σύνολο που θα παίξει ποτέ φουλ επιθετικό και θεαματικό ποδόσφαιρο. Τα πράγματα είναι απλά ως προς το τι μπορεί να κάνει. Ο Ότο Ρεχάγκελ (σ.σ. περισσότερο από όλους) και ο Φερνάντο Σάντος το είχαν καταλάβει πολύ καλά αυτό και το εφάρμοσαν. Ας το κάνει και ο επόμενος... εκλεκτός του πάγκου... Που καλό θα είναι να αποτελέσει μία σοβαρή, προσεγμένη και αξιόπιστη λύση...