Πολλοί λένε πως όταν είναι να γράψεις κάτι, καλό θα είναι να το κάνεις όταν έχεις ηρεμήσει, ακόμα και αν αυτό με το οποίο θα ασχοληθείς, είναι για καλό. Όσοι είχαμε την χαρά να βρεθούμε την Τετάρτη το απόγευμα στο ΟΑΚΑ και να δούμε την παρουσίαση της κορυφαίας πεντάδας της τελευταίας 25ετίας του Παναθηναϊκού και φυσικά την βράβευση του μεγάλου Παύλου Γιαννακόπουλου, νιώθουμε το λιγότερο τυχεροί.

Και πως να μην νιώθουμε άλλωστε, όταν είδαμε να περνάει μπροστά μας όλη η αθλητική ιστορία της κορυφαίας κατά γενική ομολογία ομάδας μπάσκετ και όχι μόνο την τελευταία εικοσιπενταετία. Ο κάθε παίκτης ξεχωριστά αυτής της πεντάδας έχει ταυτιστεί με τεράστιες επιτυχίες, τίτλους, χαρές, αλλά και λύπες, συναισθήματα που σου προκαλεί ο αθλητισμός. Οι συγκεκριμένοι και πολλοί άλλοι, έκαναν αυτή την ομάδα τόσο πετυχημένη και δεν μπορούν να βγουν από τις καρδιές των φιλάθλων του Παναθηναϊκού.

Έτσι όταν μπήκε μέσα στον αγωνιστικό χώρο ο Στόγιαν Βράνκοβιτς έγινε χαμός. Και έγινε γιατί όλοι θυμήθηκαν-θυμηθήκαμε την τάπα στην Βαρκελώνη και όχι μόνο, ενώ η συγκίνηση ήταν μεγάλη ακούγοντάς τον να λέει το πόσο ευτυχισμένος είναι για την τιμή που του γίνεται. Όταν ακολούθησε ο Αντώνης Φώτσης, το κρύο αίμα του ακόμα και στα πιο μεγάλα παιχνίδια ήταν αυτό που ήρθε στο μυαλό όλων. Όταν μπήκε ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, όλοι σκεφτήκαμε πόσο μεγάλη καριέρα έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος και κυρίως πόσο πολύ αγάπησε, αγαπήθηκε και υπηρέτησε τον Παναθηναϊκό από όποιο πόστο και αν του ζητήθηκε.

Όταν μπήκε ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα η πρώτη σκέψη πήγε στο Φάληρο με τον Σέρβο να φιλάει την φανέλα μπροστά από τον κόσμο του «τριφυλλιού» (αλλά και στην υποδοχή που του είχε γίνει στο Σπόρτινγκ στο ματς με την Μπαρτσελόνα). Όταν έφτασε η σειρά του Δημήτρη Διαμαντίδη ό,τι και να σκέφτηκε ο καθένας ήταν λίγο, καθώς ο συγκεκριμένος έχει προσφέρει και συνεχίζει να προσφέρει τα πάντα. Προσωπικά σκέφτηκα πως αυτή θα είναι η τελευταία χρονιά και αυτό έφτανε για να χτυπήσει κόκκινο η συγκίνηση.

Το ακόμα πιο σημαντικό όμως δεν είναι το πως νιώσαμε όλοι εμείς που βρεθήκαμε στο ΟΑΚΑ όταν αντικρίσαμε αυτούς τους παίκτες. Το θέμα είναι πως ένιωσαν οι νυν μπασκετμπολίστες του Παναθηναϊκού. Η αλήθεια είναι πως κάθε αθλητής αγωνίζεται κυρίως για τα λεφτά μιας και είναι επαγγελματίες, μετά για τους τίτλους οι οποίοι θα του φέρουν ακόμα περισσότερα χρήματα και αφού τα έχουν πάρει όλα, όλοι μα όλοι ονειρεύονται να ζήσουν στιγμές όπως αυτές της Τετάρτης.

Ο Παναθηναϊκός με την συγκεκριμένη εκδήλωση άλλαξε επίπεδο. Έδειξε με τον πλέον ξεκάθαρο και όμορφο τρόπο πως ξέρει να τιμάει όσους προσφέρουν στην ομάδα και οι νέοι παίκτες είναι δεδομένο πως έβαλαν τους εαυτούς τους στις θέσεις των πέντε που βραβεύτηκαν. Φαινόταν από τις αντιδράσεις τους. Κοιτούσαν μαγεμένοι κάνοντας τα δικά τους όνειρα πως κάποια στιγμή θα μπορέσουν να γίνουν μέρη τέτοιων εκδηλώσεων. Πως ο κόσμος θα έχει γεμίσει ένα κλειστό όπως το ΟΑΚΑ όχι για να τους δει να παίζουν, αλλά για να τους αποθεώσει για όσα του έχουν προσφέρει.

Αυτό πραγματικά είναι το τεράστιο κέρδος για τον Παναθηναϊκό. Είναι ένα επιπλέον κίνητρο για κάθε παίκτη, αρχικά να βρεθεί στην συγκεκριμένη ομάδα και εν συνεχεία να τα δώσει όλα για να φέρει τίτλους, γνωρίζοντας πως η προσπάθειά του θα επιβραβευτεί όχι μόνο υλικά (αυτό άλλωστε είναι δεδομένο), αλλά και συναισθηματικά. Και αν αυτά σας φαίνονται υπερβολικά, αρκούν οι δηλώσεις του Σάσα Τζόρτζεβιτς για να δείξουν πως πραγματικά, αυτό που έγινε την Τετάρτη είναι κάτι παραπάνω από μια απλή εκδήλωση, είναι κάτι που ανεβάζει επίπεδο τον Σύλλογο ολόκληρο.

Ο νυν προπονητής της ομάδας που ως παίκτης έχει κερδίσει τα πάντα, όντως πρωταγωνιστής όπου και αν αγωνιζόταν, μιλώντας για όσα έζησε την Τετάρτη είπε: «Είναι τιμή που βρίσκομαι εδώ. Σήμερα κατάλαβα τι πραγματικά σημαίνει ο Παναθηναϊκός βιώνοντας αυτήν την ατμόσφαιρα». Ακριβώς αυτό είναι ο Παναθηναϊκός, ο μπασκετικός Παναθηναϊκός για να είμαστε πιο σωστοί. Είναι μια ομάδα που εκτός από τους τίτλους που κατακτά, ξέρει να αναγνωρίζει αξίες και προσφορές. Και όχι μόνο τις αναγνωρίζει, αλλά τις τιμά και με τον καλύτερο τρόπο, δίνοντας ένα ακόμα σπουδαίο κίνητρο για κάθε μέλος της και κάνοντας συνεχώς περήφανο τον κόσμο του...

Ένα κόσμο που ήταν, είναι και θα είναι πάντα δίπλα της, όπως έδειξε την Τετάρτη και όπως δείχνει τόσα χρόνια. Και θα είναι όχι γιατί έρχονται οι τίτλοι, αλλά γιατί ζει στιγμές που θα τις θυμάται μια ζωή και η εκδήλωση της Τετάρτης ήταν μία από αυτές...

ΥΓ: Για την τιμή που έγινε στον Παύλο Γιαννακόπουλο, ό,τι και να γράψει κάποιος θα είναι λίγο. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος μαζί με τον αδερφό του τον Θανάση, αγάπησε τον Παναθηναϊκό όσο τίποτα. Τον αγάπησε και τον υπηρέτησε πιστά. Έδωσε χρήμα, χρόνο, ψυχή για να τον φτάσει εκεί που τον έχει φτάσει και οι θυσίες του αυτές επιβραβεύτηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Ο γνωστός σε όλους «Τάφος του Ινδού», θα λέγεται πλέον «Κλειστό Παύλου Γιαννακόπουλου» και όταν ο καθένας μπαίνει σε αυτό το... κλουβί θα σκέφτεται την προσφορά του συγκεκριμένου ανθρώπου και θα νιώθει ευγνωμοσύνη για τις στιγμές που του έχει προσφέρει αυτή η ομάδα, χάρη στις προσπάθειες του συγκεκριμένου ανθρώπου.

ΥΓ1: Μαζί με τον Παύλο, στο ίδιο κάδρο μπαίνει φυσικά και η εικόνα του Θανάση Γιαννακόπουλου. Ο... τυφώνας έκανε τον κόσμο να δακρύσει με το «όταν πεθάνω θέλω να με θάψετε με την σημαία του Παναθηναϊκού». Και το έκανε γιατί πραγματικά το πίστευε. Το τριφύλλι για τον συγκεκριμένο άνθρωπο είναι όχι τρόπος ζωής, αλλά όλη του η ζωή και η προσφορά του ανεκτίμητη. Ευχή όλων των φίλων της ομάδας, είναι πως εκτός από τους παίκτες, θα... ζηλέψουν και οι παράγοντες και δουλέψουν όσο τα αδέρφια Γιαννακόπουλοι, προκειμένου κάποια στιγμή όχι να τιμηθούν, αυτό είναι το λιγότερο, αλλά να νιώσουν την πραγματική αγάπη του κόσμου...

ΥΓ2: Η συγκεκριμένη εκδήλωση δεν ήταν η τελευταία και κυρίως δεν ήταν η πρώτη. Όσοι έχουν βρεθεί στις υποδοχές των Μποντιρόγκα, Μπατίστ και φυσικά Ομπράντοβιτς ως φιλοξενούμενους, θα έχει καταλάβει το πόσο διαφορετικό είναι αυτό το τμήμα και ο κόσμος του...

ΥΓ3: Όπως φάνηκε και από το ξεκίνημα, η φετινή χρονιά θα είναι εξαιρετικά δύσκολη. Θα πέσει πολύ κλάμα, θα υπάρχει απίστευτη συγκίνηση και θα είναι μια γεμάτη συναισθήματα χρονιά που όσοι μπορούν καλό θα είναι να την ζήσουν όσο γίνεται περισσότερο. Πραγματικά δεν θα το μετανιώσουν...