Η Εθνική εφήβων με τον θρίαμβο στο Eurobasket δεν έκανε μόνο πιο όμορφα τα καλοκαιρινά μας βράδια. Μας έδωσε τον μοναδικό ίσως λόγο τον τελευταίο καιρό, για να νιώσουμε λίγο πιο «ψηλοί», λίγο πιο χαρούμενοι κι αν θέλετε λίγο πιο αισιόδοξοι.

Παρακολουθώντας τους παίκτες του Ηλία Παπαθεοδώρου να ρίχνουν νοκ άουτ τον ένα αντίπαλο μετά τον άλλο και στον τελικό να κάνουν την μεγάλη ανατροπή κόντρα στην Τουρκία, έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελά.

Αλλα δεν ήμουν ο μόνος! Το ίδιο κατάλαβα ότι ένιωθαν και πάρα πολλοί άλλοι συμπολίτες μου, που δεν έχασαν αγώνα των σπουδαίων αυτών δεκαοχτάρηδων, όχι επειδή αγαπούν το μπάσκετ, αλλά επειδή βλέποντας τους να νικούν, ένιωθαν όμορφα!

Με αφορμή το χρυσό μετάλλιο της Εθνικής, επιχείρησα να σκεφτώ πότε ήταν η τελευταία φορά που σαν Ελληνες νιώσαμε χαρούμενοι και σηκωθήκαμε λίγο πιο ψηλά όπως λέει και ο ποιητής.

Γύρισα αρκετά πίσω, αλλά μάταια! Μόνο γκρίνια, μαυρίλα και άσχημες ειδήσεις είναι η καθημερινότητα μας εδώ και πολύ καιρό, σε μία χώρα που στους περισσότερους τομείς της, δείχνει να έχει χάσει τον προσανατολισμό και να μην ξέρει προς τα που πρέπει να κατευθυνθεί!

Αυτό, όμως, δεν συμβαίνει στον ελληνικό αθλητισμό που στέκεται όρθιος μέσα στις συμπληγάδες της κρίσης και εξακολουθεί να βρίσκει τρόπους να μας κάνει να ασχολούμαστε μαζί του.

Και δεν είναι μόνο η Εθνική μπάσκετ. Μέχρι το περασμένο καλοκαίρι είχαμε και την Εθνική ποδοσφαίρου που έβρισκε σχεδόν κάθε καλοκαίρι επί μία δεκαετία λόγους, να μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα. Είναι και ο ερασιτεχνικός αθλητισμός που δεν έχει σταματήσει να μας φέρνει μετάλλια.

Δεν έχουν περάσει πολλές ημέρες από το χάλκινο του Σπύρου Γιαννιώτη στο Παγκόσμιο κολύμβησης, με τον εκπληκτικό Κερκυραίο πρωταθλητή στα 35 του, να περνά αθλητές που θα μπορούσαν ήταν και γιοι του και να εξασφαλίζει την πρόκριση στους Ολυμπιακούς του Ρίο! Πιο πριν ήταν οι Ευρωπαϊκοί Αγώνες του Μπακού, ενώ είναι όλες οι μεγάλες διοργανώσεις σε πολλά αθλήματα που οι Ελληνες ανεβαίνουν στο βάθρο!

Κι ανεβαίνουν χωρίς καμία στήριξη ή έστω και συμπαράσταση από την Πολιτεία. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη νυν κυβέρνηση, αλλά σε όλες τις τελευταίες κυβερνήσεις που θυμούνται τους αθλητές και τις αθλήτριες μόνο στις επιτυχίες. Ρίξτε μία ματιά στις συγχαρητήριες επιστολές που έστειλε σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος στην Εθνική εφήβων. Μέχρι και ο Πρωθυπουργός τους απένειμε δημόσια συγχαρητήρια, την ίδια στιγμή, όμως, που δεν σκέφτηκε να κάνει το ταξίδι ως το Βόλο, για να παρακολουθήσει έστω κι έναν αγώνα τους.

Θα με ρωτήσετε τι σημασία θα έχει αυτό; Καμία ουσιαστική σημασία, αλλά συμβολική θα είχε, με τον Αλέξη Τσίπρα να στέλνει προς κάθε κατεύθυνση μήνυμα στήριξης στους νέους, μήνυμα στήριξης στον αθλητισμό. Πέρα από τους συμβολισμούς ενός ταξιδιού, υπάρχει και η πλήρης απαξίωση που νιώθουν καθημερινά οι αθλητές, με τις δαπάνες για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό να μειώνονται κάθε χρόνο δραματικά, με τους χώρους άθλησης και τα στάδια να εγκαταλείπονται και να γκρεμίζονται, με τα κολυμβητήρια να μην έχουν νερό, με την Πολιτεία να αρνείται να ανταμείψει όσους διακρίθηκαν στο Μπακού, επειδή οι Ευρωπαϊκοί Αγώνες είναι νέα διοργάνωση και δεν την αναγνωρίζει η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού!

Αυτή είναι δυστυχώς η πραγματικότητα για το πιο υγιές κύτταρο της ελληνικής κοινωνίας, με εκατοντάδες παραδείγματα που το αποδεικνύουν! Αλλά οι πολιτικοί μας αρκούνται σε μία συγχαρητήρια επιστολή, άντε και σε μία πρόσκληση από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για επίσκεψη στο Προεδρικό Μέγαρο, για τα καθιερωμένα συγχαρητήρια.

Μέχρι την επόμενη επιτυχία φυσικά, όπου θα ξαναστείλουν την ίδια επιστολή, αλλάζοντας μόνο τον παραλήπτη…