Αυτό που είδαμε χθες στην Λεωφόρο είναι κάτι που δεν συμβαίνει συχνά στα γήπεδα. Ή για την ακρίβεια συμβαίνει σπάνια, με την ομάδα που όλα λειτουργούν εις βάρος της, να φτάνει τελικά στη νίκη.

Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε πολύ νωρίς με γκολ στην πλάτη σε ένα ματς που ήξερε ότι πρέπει να σκοράρει πρώτος για να βάλει τις βάσεις για την πρόκριση. Σα να μην φτάνει αυτό, χάνει πέναλτι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της ομάδας. Εκεί λοιπόν που άλλες ομάδες θα έψαχναν να βρουν την χαμένη ψυχολογία τους, οι πράσινοι ισοφαρίζουν με τον Μπεργκ αποδεικνύοντας ότι είναι πολύ σκληροί για να... πεθάνουν!

Δεν χάρηκαν, όμως, το γκολ του Σουηδού καθώς ήρθε η αψυχολόγητη ενέργεια του Σάντσεθ να αφήσει την ομάδα με 10 παίκτες για ένα ημίχρονο και στον καύσωνα της Αθήνας που φυσικά θα έσκαγε τους παίκτες που θα έπρεπε να καλύψουν περισσότερα χιλιόμετρα για να καλύψουν το κενό του Ισπανού.

Αρχίζει το δεύτερο ημίχρονο με την Μπριζ να παίζει μονότερμα τον Παναθηναϊκό, με όλους στο γήπεδο της Λεωφόρου να κοιτούν το χρονόμετρο και να παρακαλούν να περάσει γρήγορα ο χρόνος μήπως και δεν δεχτούν το δεύτερο - καταδικαστικό - γκολ των Βέλγων. Αυτοί, όμως, που σκόραραν ήταν οι παίκτες του τριφυλλιού αποδεικνύοντας ότι δεν είχαν πει την τελευταία τους κουβέντα και ανατρέποντας κάθε ποδοσφαιρική λογική στη Λεωφόρο.

Γι' αυτό δεν είναι υπερβολή να μιλάμε για θρίαμβο και όχι απλή νίκη. Ο Παναθηναϊκός παρά τις απουσίες, θύμισε την ομάδα από τα παλιά που είχε δημιουργήσει σπουδαίο όνομα στην Ευρώπη. Οι παίκτες του έπαιξαν με μαγκιά και πάθος και είχαν τη νοοτροπία του νικητή, του παίκτη που δεν θέλει με τίποτα να χάσει, όσο αντίξοες κι αν είναι συνθήκες!

Ολα αυτά αποδεικνύουν ότι ο Παναθηναϊκός σιγά - σιγά αλλάζει και ανεβαίνει επίπεδο. Ωστόσο δεν είναι αρκετά για να του εξασφαλίσουν από μόνα τους την πρόκριση μέσα στο Βέλγιο. Καταρχήν ο ίδιος ο Γιάννης Αναστασίου δεν πρέπει να επαναλάβει τα λάθη της Λεωφόρου, που εν μέρει καλύφτηκαν από την τελική έκβαση του ματς. Ο Κουτρουμπής δεν είναι αμυντικό χαφ και ούτε θα γίνει. Χθες πελαγοδρομούσε μεταξύ άμυνας και μεσαίας γραμμής, αφήνοντας την ομάδα κομμένη στα δύο, αντιθέτως με τον Λαγό που όταν μπήκε βοήθησε πιο ουσιαστικά την ομάδα.

Ο Πράνιτς δεν είναι αμυντικός κι ούτε θα γίνει. Οταν στο πρώτο ημίχρονο έπαιζε πιο πίσω, οι Βέλγοι έκαναν ότι ήθελαν από την πλευρά του κι από εκεί προήλθαν όχι μόνο το γκολ, αλλά όλοι οι κίνδυνοι. Οταν, όμως, ο Αναστασίου κατάλαβε τι γινόταν, τον έβαλε πιο μπροστά και ο Κροάτης ήταν από τους καλύτερους παίκτες του τριφυλλιού στον αγώνα.

Λανθασμένη ήταν και η αλλαγή του Νίνη, καθώς ήταν ο καλύτερος παίκτης του πρώτου ημιχρόνου. Ηταν εμφανές ότι ο κόουτς του Παναθηναϊκού ήθελε να θωρακίσει την άμυνα και να καταστρέψει το παιχνίδι της Μπριζ, βάζοντας Λαγό και Τριανταφυλλόπουλο, με την ελπίδα σε κάποια αντεπίθεση να πετύχει το γκολ (κάτι που έγινε τελικά), αλλά ο Νίνης έπρεπε να συνεχίσει - όσο είχε τουλάχιστον δυνάμεις - καθώς ήταν σχεδόν ο μόνος που μπορούσε να τροφοδοτήσει με μπαλιές τους Μπεργκ και Καρέλη. Οσον αφορά τον Κοτσόλη, προσπαθεί πάντα για το καλύτερο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν εμπνέει τη σιγουριά που προσδίδει ο Στιλ.

Mέχρι την ρεβάνς λοιπόν, ο Παναθηναϊκός έχει το χρόνο να δουλέψει τα κακώς κείμενα και να παρουσιαστεί καλύτερος, για να ολοκληρώσει μία σπουδαία ευρωπαϊκή πρόκριση. Αλλωστε η μορφή του παιχνιδιού μετά το 2-1 της Λεωφόρου, αναμφισβήτητα θα τον ευνοεί με το άγχος πλέον να έχει μεταφερθεί στην πλευρά των Βέλγων.

Υ.Γ. Ηταν τουλάχιστον απογοητευτικό το πρώτο δείγμα γραφής του Σάντσεθ,γιατί πέρα από την ανεκδιήγητη αντίδραση του στην αποβολή του που παραλίγο να κοστίσει δεν έδειξε ότι είναι ο παίκτης στον οποίο θα ποντάρει ο Παναθηναϊκός για την άμυνα. Μακάρι απλώς να φταίει το διάστημα προσαρμογής και να δείξει άλλο πρόσωπο στη συνέχεια, γιατί οι πράσινοι περιμένουν πολλά από αυτόν!