Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας βράδυ Δευτέρας, μόλις έχει τελειώσει η εκδήλωση της απονομή των αθλητικών βραβείων και ο Γιώργος Σαμαράς αποχωρεί από την αίθουσα. Αμέσως οι δημοσιογράφοι και οι τηλεοπτικές κάμερες πέφτουν επάνω του, δικαιολογημένα, καθώς ήταν το κεντρικό πρόσωπο της βραδιάς, λόγω της νέας συνάντησης του με τον μικρό Jay.

Oι πρώτες ερωτήσεις φυσιολογικές, σχετικά με τον ίδιο και το μικρό παιδάκι που πάσχει από σύνδρομο Down. Κι αφού απαντά, αρχίζει η δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας! Για να μην πάνε κατευθείαν στο... ψητό που λέγεται Φουρέιρα, κάποιες νεαρές «συναδέρφισσες» κάνουν κυκλωτική ερώτηση σχετικά με τη δύσκολη εποχή που διανύει. Ψύχραιμα τους απαντά: «Δεν θέλω να μιλήσω πραγματικά... Περνάω δύσκολα. Μη με πιέζετε γιατί δε νιώθω καλά...» εξηγεί με ευγενικό τρόπο, αλλά οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ δεν ικανοποιούνται και προχωρούν σε νέα επίθεση για την προσωπική του ζωή.«Να πω τι; Δεν έχω να πω κάτι... Είμαι 30 χρονών δεν έχω βγει να πω κάτι στον Τύπο για το οτιδήποτε και δεν θα το κάνω και τώρα... Σέβομαι τους ανθρώπους... Αγάπη παιδιά, αγάπη», απαντά αφοπλιστικά και σηκώνεται και φεύγει, αφήνοντας τα τηλεοπτικα΄μικρόφωνα να κρέμονται μετέωρα στα χέρια κάποιων κοριτσιών...

Ολα για την εξυπηρέτηση του αδηφάγου κοινού που πρέπει σώνει και καλά να μάθει εάν χώρισε ο Σαμαράς, γιατί χώρισε, εάν έβαλε ντετέκτιβ και όλα τα σχετικά αδιαφορώντας εάν λίγο νωρίτερα ο Σαμαράς είχε συναντήσει ένα παιδάκι άρρωστο που τον λατρεύει και ήταν συναισθηματικά φορτισμένος, μόλις λίγες ώρες μετά το τελευταίο «αντίο» στον παππού του, από τον οποίο πήρε και το όνομα του! Κανένας σεβασμός, καμία διακριτικότητα, καμία ανθρωπιά! Κι φυσικά δεν ευθύνονται οι νεαρές κοπέλες που κρατούσαν τα μικρόφωνα καθώς εκτελούσαν διατεταγμένη υπηρεσία από τους πανέξυπνους αρχισυντάκτες των μεσημεριανών εκπομπών που μυρίστηκαν αίμα και ελευθέρωσαν τα αρπακτικά!

Μην βιαστείτε να πείτε ότι κάνω επίθεση στο lifestyle και σε όσους ασχολούνται με αυτό. Από τη στιγμή που κάποιους ενδιαφέρει - και δεν είναι και λίγοι - δεν είμαι εγώ αυτός που θα κρίνω και η γνώμη μου περισσεύει... Ωστόσο δεν μπορώ να μην σχολιάσω κάποια δημοσιογραφικά... κοράκια που αψηφούν κάθε κανόνα δεοντολογίας, σεβασμού στην προσωπική ζωή και στην ψυχολογική κατάσταση του άλλου, για να τον κανιβαλίσουν και να πάρουν φωτιά τα μηχανάκια της τηλεθέασης.

Μήπως, όμως, έχουμε και την δημοσιογραφία που αξίζουμε;