Mέχρι τώρα απέφευγα να γράψω οτιδήποτε για παραίτηση του Προέδρου της ΕΠΟ, καθώς το θεωρούσα αυτονόητο, μετά τα όσα κωμικοτραγικά έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Αλλωστε είναι πολλοί οι συνάδερφοι που καταφέρθηκαν εναντίον του Σαρρή, όπως έκανε χαρακτηριστικά εδώ στο gazzetta.gr ο Μιχάλης Τσόχος. Πλέον, όμως, μετά την αποκάλυψη του Χιου Ντάλας στο gazzetta.gr και στο σπουδαίο ρεπορτάζ του Γιάννη Γεωργόπουλου, ο Σαρρής δεν έχει απολύτως καμία δικαιολογία.

Να θυμίσω ότι πριν από τον αγώνα με τα Νησιά Φερόε και με αφορμή την επίθεση στον Ζωγράφο, είχε πει στη ΝΕΡΙΤ: «Και ο κύριος Χιου Ντάλλας έχει δεχθεί απειλές. Εχει δεχθεί και ο ίδιος προσωπικά, οπότε έχει καταλάβει πολύ καλά πού βρίσκεται. Είναι ιδιαίτερα προβληματισμένος αν θα πρέπει να συνεχίσει.»

Ωστόσο ο Σαρρής υπολόγιζε χωρίς τον Σκοτσέζο αρχιδιαιτητή που διέψευσε κάθε είδους απειλή για τη ζωή του! Είναι φανερό ότι ο Πρόεδρος της ΕΠΟ έχει χάσει κάθε έλεγχο της κατάστασης. Παρασυρμένος σε μια απίστευτη... δίνη από τα προσωπικά λάθη και τις επιλογές του, προχωρά σε σπασμωδικές κινήσεις που τον καθιστούν επικίνδυνο για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Για να προσπαθήσει να επιβιώσει στον προεδρικό θώκο, χρησιμοποιεί κάθε μέσο, όπως τα λόγια του Ντάλας που δεν είπε ή το ενδεχόμενο παραίτησης του, για να καθησυχάσει την λαϊκή οργή, γνωρίζοντας εκ τους ασφαλούς, ότι η πλειοψηφία του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΠΟ είναι άτομα της εμπιστοσύνης και της επιρροής του.

Αυτό που δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω με τον Σαρρή, είναι πως εξακολουθεί να στέκεται αγέρωχος παρά τους... τόνους κριτικής στο πρόσωπο του. Πως δεν του χαλάει η διάθεση από όσα ακούγονται και γράφονται και συνεχίζει να παραμένει αγκιστρωμένος στον προεδρικό θώκο της ελληνικής ποδοσφαιριστής ομοσπονδίας. Ολοι γνωρίζουμε ότι είναι «γλυκιά» η προεδρική καρέκλα και η εξουσία που απορρέει από αυτήν, αλλά υπάρχει κι ένα όριο ειδικά αν ως άνθρωπος διαθέτεις τη στοιχειώδη ευθιξία.

Αλλά φαίνεται ότι αυτή είναι λέξη άγνωστη για τον Πρόεδρο της ΕΠΟ...