Το πρωί αναρτήθηκε μια φωτογραφία σε τούτον εδώ τον ιστότοπο, με αφορμή τη μαύρη επέτειο του 1981.

Η φωτογραφία είναι από εκείνες που δεν χρειάζονται ανάλυση, ούτε πολλά λόγια. Είναι από δαύτες που όσα και να γράψεις, όσο και να το στίψεις το ρημάδι το μυαλό, όσα και να επιστρατεύσεις από τα μέσα σου, εμπειρίες, λόγια, αναμνήσεις, συναισθήματα, δεν ακουμπάνε το μήνυμα και τη διάσταση του μεγαλείου.

Είναι από τις φωτογραφίες εκείνες που αν την είχαν δει οι Κινέζοι, δεν θα έβαζαν στο αντίβαρο της εικόνας... 1000 λέξεις. Θα άφηναν "κενό" τον αριθμό. Τη φωτό τη βλέπετε επάνω και την πρωινή ανάρτηση στο link στην αρχή του κειμένου. Μπουρδουκλωμένα τα κόκκινα του Θρύλου με τα πράσινα της Πανάθας. Ναι, του Θρύλου και της Πανάθας. Διότι όσο υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα δίνουν προτεραιότητα στη λογική και την ανθρωπιά, τότε ακόμα ελπίζεις και σε αυτό τον αγνό οπαδισμό δίνεις χώρο.

Το μήνυμα που σου σκάει στα μάτια είναι εκτυφλωτικό και δυνατό. Εχει τη φορά και την ορμή του κύματος που σου 'ρχεται από τους δίπλα όταν κάθεσαι στην εξέδρα και που αν δεν σηκωθείς με τα χέρια ψηλά, θα νιώσεις λακαμάς. Το μπράβο που θέλω να πω σε αυτούς που έφτιαξαν το "θέμα", μου κάνει λίγο. Δεν είναι αρκετό αν σκεφτεί κανείς την αντίσταση που εκφράζει στα ραντεβού θανάτου που κλείνονται ακόμα και για το μπιλιάρδο, ούτε στους τσαμπουκάδες που στήνονται από τηλεοπτικές-ραδιοφωνικές εκπομπές έως εφημερίδες και ιστοσελίδες.

Είναι ό,τι καλύτερο έχω δει σε αθλητικοκοινωνικό επίπεδο από τα τέλη της δεκαετίας του '80 που θυμάμαι καλά τον εαυτό μου. Δεν με νοιάζει ποιοι το έφτιαξαν, πότε το σκαρφίστηκαν και ούτε που ρώτησα οτιδήποτε άλλο. Ακόμα και "τρολιά" να ήταν, πάλι θα έγραφα για την ιδέα και τη φαντασίωση του μυαλού που το 'πιασε.

Απλά ένιωσα την ανάγκη, μετά τον κυρ Γκατζέττα, να υποβάλω τα δικά μου σέβη.

Respect στους σοβαρούς φιλάθλους που δεν βλέπουν τις διαφορές χρωματιστά.

Respect στους "βάζελους" που κυριολεκτικά τα 'δειξαν με αυτή την κίνηση και το μότο "Ποτέ Ξανά".

Respect γιατί μέχρι και το πιο άρρωστο και τρελό μυαλό μπορεί να λογικευτεί ενώπιον του μνημείου με τα δύο κασκόλ και τα λουλούδια.

Respect γιατί αυτά βλέπουν οι κούφιοι και αναρωτιούνται τι δεν καταλαβαίνουν καλά (όσοι καταφέρνουν να σκεφτούν).

Respect γιατί πάνω από την ανθρώπινη ύπαρξη δεν καβαλάει καμιά πολιτική απόχρωση, ούτε βεβαίως γηπεδική.

Respect γιατί το έχουν δει μικρά παιδάκια, τώρα που το μυαλό τους είναι ακόμα... σφουγγάρι.

Respect γιατί οι κοτσονάτοι μάγκες κατάφεραν από το πρωί να κάνουν πολύ κόσμο να σκεφτεί. Δεν είμαι αισιόδοξος στη χώρα που βγάζει ναζιστικά απωθημένα, όσο όμως υπάρχει διακόπτης, μπορεί να ανάψει το φως.

Τα respect μπορούν να είναι κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα. Είπαμε: η φωτό συγκλονίζει γιατί δείχνει το δρόμο που οφείλουμε να ακολουθήσουμε όλο και περισσότεροι. Κι εμείς που έχουμε το "όπλο" της γραφής οφείλουμε να "γράφουμε" το λιθαράκι μας ώστε να μην ξαναζήσουμε Θύρες 7, Φιλόπουλους, Πετράλωνα και διάφορα άλλα τέτοια που μόνο σε ζούγκλα παραπέμπουν.

Το σημερινό δίνει ελπίδα. Τραβηγμένο; Ίσως. Είναι όμως αληθινό. Όσο και το αίμα που έβαψε τα τσιμέντα του Καραϊσκάκη που πρέπει να θυμόμαστε κάθε χρόνο όχι για να το "πουλάμε", αλλά για να ποτίσει (μακάρι να 'ναι γρήγορα) το δέντρο της πνευματικής και φίλαθλης ελευθερίας. Αδέλφια, δεν είστε ανάμεσά μας, είστε μέσα μας. Σε κάθε κανονικό άνθρωπο.

Follow me: ChrisStatho