Αυλαία χθες στους Μεσογειακούς Αγώνες της Μερσίνας με την Τελετή Εναρξης, χωρίς τηλεοπτική κάλυψη στην Ελλάδα λόγω του… γνωστού μαύρου της ΕΡΤ. Όπως ίσως να θυμάστε, αυτούς τους Αγώνες τους είχε κερδίσει ο Βόλος και η Λάρισα, αλλά πριν από σχεδόν 2,5 χρόνια η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου αποφάσισε να τους επιστρέψει στην Διεθνή Επιτροπή Μεσογειακών Αγώνων, λόγω της οικονομικής κρίσης.

Τον Μάιο του 2011 η ΔΕΜΑ τους έδωσε στην Μερσίνα, μια τουρκική πόλη στην ανατολική πλευρά της Μεσογείου, απέναντι από την Κύπρο, η οποία μάλιστα τους είχε χάσει από τις ελληνικές πόλεις στην ψηφοφορία, αλλά στο τέλος δικαιώθηκε!

Και μπορεί οι Τούρκοι να είχαν ελάχιστο χρόνο να διοργανώσουν αγώνες έστω και της εμβέλειας των Μεσογειακών, αλλά πέτυχαν ένα μικρό θαύμα, καθώς κατάφεραν να κατασκευάσουν 11 ολοκαίνουργιες αθλητικές εγκαταστάσεις μέσα σε 18 μήνες. Παράλληλα έκαναν… καινούργιο το Πανεπιστήμιο της Μερσίνας, στο οποίο λειτουργεί το Μεσογειακό Χωριό των αθλητών, αλλά μέχρις εκεί…

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες τους, πάσχουν οργανωτικά, γεγονός που ίσως παίξει σημαντικό ρόλο στην ψηφοφορία της ΔΟΕ τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, για το ποια πόλη θα διοργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020, με την Κωνσταντινούπολη να είναι υποψήφια. Οι Μεσογειακοί Αγώνες του 2013 δεν είναι υπόθεση όλης της Τουρκίας, αλλά υπόθεση της Μερσίνας γεγονός που προσδίδει πολλές αδυναμίες στη διοργάνωση. Για παράδειγμα στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, ουδεμία αίσθηση ή ένδειξη υπάρχει για το γεγονός ότι οι 24 χώρες της Μεσογείου δίνουν στην χώρα, το καθιερωμένο αθλητικό ραντεβού τους ανά τετραετία. Λες και συμβαίνει σε άλλη χώρα…

Και δεν είναι μόνο οι κάτοικοι της Πόλης που αδιαφορούν αλλά ακόμα και οι κάτοικοι της Μερσίνας δείχνουν κάπως αποστασιοποιημένοι. Στην Τελετή Εναρξης το σχεδόν 30.000 θέσεων καινούργιο και πανέμορφο στάδιο δεν γέμισε, παρότι στην ευρύτερη περιοχή κατοικούν 1.700.000 άτομα.

Τα μεγαλύτερα τους όμως προβλήματα είναι οργανωτικά! Οι περισσότεροι είναι χαμένοι στη μετάφραση καθώς δεν γνωρίζουν γρι αγγλικά ή γαλλικά, γεγονός που επιφέρει πολλές δυσκολίες στη συνεννόηση όλων των ξένων αποστολών μαζί τους.

Εκτός, όμως, από ξένες γλώσσες, δεν γνωρίζουν καλά και τον αθλητισμό! Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του λεωφορείου στο οποίο μπήκα για να πάω στο γήπεδο του τάεκβοντο και να δω από κοντά τον Αλέξανδρο Νικολαϊδη. Παρότι είπα τάεκβοντο στον οδηγό, με πήγε στο κλειστό γυμναστήριο του τζούντο, επειδή όπως μου αποκάλυψε όταν άρχισα να κοκκινίζω από την οργή μου, ότι νόμιζε ότι αυτά τα δύο αθλήματα είναι το ίδιο πράγμα!

Η λίστα με τα κωμικοτραγικά που παρατήρησα σε λιγότερο από μία μέρα είναι πραγματικά μεγάλη. Η Μερσίνα δεν έχει δικό της αεροδρόμιο και το κοντινότερο, στα Αδανα, απέχει 80 χιλιόμετρα, μια απόσταση που ταλαιπωρεί ιδιαίτερα όλες τις ξένες αποστολές, καθώς πρέπει να ταξιδέψουν 1,5 ώρα για να φτάσουν, έχοντας ήδη αλλάξει δύο ή και τρία αεροπλάνα για να φτάσουν ως εδώ!

Στο αεροδρόμιο οι αποσκευές των αθλητών βγήκαν τελευταίες, αντιθέτως με την πολιτική που υπάρχει σε αντίστοιχους μεγάλους αγώνες, να μαρκάρονται και να βγαίνουν πρώτες. Γραφείο διαπίστευσης μπορεί να υπήρχε στο αεροδρόμιο των Αδάνων, αλλά δεν λειτουργούσε και στην σχετική ερώτηση για το πότε θα ανοίξει, μας απάντησαν «την άλλη εβδομάδα»! Τότε δηλαδή που τελειώνουν οι Μεσογειακοί…

Το πρόγραμμα δεν ίσχυε για τα δρομολόγια στα λεωφορεία των αθλητών και είναι ιδιαίτερα δύσκολη και περίπλοκη η διαδικασία για να βρεις που θα πας, καθώς δεν αναφέρουν τα διάφορα venues με το άθλημα που φιλοξενείται αλλά με την ονομασία που τους έχουν δώσει…

Θα μπορούσα να γράψω και άλλα πολλά, αλλά ακόμα είμαστε στην πρώτη μέρα… Πάντως θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω πόσο πρόθυμοι και ευγενικοί είναι όλοι οι Τούρκοι, ειδικά όσοι σχετίζονται με την διοργάνωση. Αλλά αυτό είναι θέμα συζήτησης για άλλη μέρα…

Φυσικά, γνωρίζοντας πόσο καλά έχουμε μάθει να κάνουμε αγώνες στην Ελλάδα, είμαι σίγουρος ότι ο Βόλος και η Λάρισα θα είχαν διοργανώσει καλύτερους αγώνες και θα πρόσφεραν όλα τα εχέγγυα για την πολυπόθητη αναβάθμιση που εδώ και πολύ καιρό θέλουν να έχουν οι Μεσογειακοί.

Ωστόσο οι δύο πόλεις μας, έμειναν με την χαρά της ανάληψης και ποτέ δεν γεύτηκαν τη χαρά της διοργάνωσης και όσα οφέλη θα προέκυπταν από τη διοργάνωση.