Είναι ένας πολύ ωραίος τύπος, όπως κι αν το κάνουμε...

Και τι έγινε που εμείς δεν τον απολαύσαμε όσο θα θέλαμε στα ευρωπαϊκά γήπεδα και απορούσαμε με την απόφασή του να τραβήξει... διαφορετική ρότα, να επιστρέψει στην πατρίδα του και ν' αλλάξει τη ζωή του από τέτοια αυστηρών κανόνων καριέρας, σε κάτι πιο διασκεδαστικό και χαλαρό...

Κέρδισε δόξα, φήμη, χρήματα, τίτλους, διακρίσεις σε συλλογικό κι ατομικό επίπεδο, στέφθηκε Παγκόσμιος Κυπελλούχος το 2002 στα γήπεδα των Κορέας και Ιαπωνίας με την εθνική ομάδα της Βραζιλίας και κάποια στιγμή αποφάσισε πως ο ακέραιος επαγγελματισμός, δεν του πήγαινε.

Ήθελε την ελευθερία του, την καλοπέρασή του, τη διασκέδαση με τη μπάλα κι όχι πια την πίεση, τις απαιτήσεις, τον αυστηρό τρόπο ζωής και τα «καλούπια» στα οποία ενδεχομένως να προσπαθούσαν να τον βάλουν.

Αφού αισθάνθηκε ότι θα έχανε το χαμόγελό του, αυτό το τρομερό χαρακτηριστικό κάθε φορά που «χάιδευε» τη μπάλα και έκανε τον κόσμο στις εξέδρες να γουρλώνει τα μάτια από θαυμασμό, καλά έκανε και εγκατέλειψε το κορυφαίο επίπεδο.

Από το 2015 μπορεί να μην έχει ομάδα, μπορεί ν' απολαμβάνει τις διακοπές, τις γυναίκες, τον ελεύθερο χρόνο, τα πάρτι και τα χαλαρά γκελάκια με φίλους στον κήπο του σπιτιού του, όμως, η ανακοίνωση πως σκέφτεται να παίξει ακόμα μια σεζόν και ν' αποσυρθεί, όποτε και να ερχόταν, δεδομένα θα προκαλούσε σοκ.

Και ξέρεις γιατί ρε Ρόνι;

Γιατί πώς να ξεχάσει κανείς τη μέρα που το Μπερναμπέου σου υποκλίθηκε;

Πώς να... ξεχάσουν στην Τσέλσι τα χουνέρια που τους έκανες τη σεζόν 2004-2005 στο Τσάμπιονς Λιγκ και πως θα πάψουν οι οπαδοί των «μπλε» να βλέπουν εφιάλτες με το «σβήσιμο του τσιγάρου»;

Γιατί κάθε φορά που ο Σίμαν θα θυμάται το γκολ που του έβαλες στο Μουντιάλ του 2002 και που προσπάθησες να... του θυμίσεις σε φιλικό ματς έπειτα από πολλά χρόνια, θα σου πει ότι ήταν τιμή του που δέχθηκε το γκολ από εσένα...

Γιατί ήσουν τέτοιος τύπος που σε χειροκροτούσαν ακόμα και οι συμπαίκτες σου στον πάγκο, όταν πετύχαινες γκολ όπως αυτό με το «ψαλιδάκι» κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης.

Γιατί... είχες σπάσει τ' άλατα στους αμυντικούς της Μπιλμπάο σε τρομερή φάση που η μπάλα δεν σου έκανε το χατήρι, αλλά ακόμα κι έτσι, ήξερες ακριβώς πως να της φερθείς!

Γιατί όταν γούσταρες, το έκανες και πιο δύσκολο, όπως το ανάποδο ψαλίδι απέναντι στη Βιγιαρεάλ, στοπάροντας τη μπάλα με το στήθος, γυρίζοντας όλο σου το κορμί και σκοράροντας με κίνηση που άλλοι θα ήθελαν... 3 μέρες να σηκωθούν απ' το κρεβάτι.

Γιατί έκανες... μεγάλη μαγκιά στον Νέστα προτού εξαπολύσεις τον αριστερό «κεραυνό» και ξεσπάσεις στο «Καμπ Νου» σε ματς με τη Μίλαν. Δεν σε σταματούσε κανείς!

Γιατί δεν υπήρχε πουθενά η πάσα που έβγαλες στον Λουντοβίκ Ζιουλί σε ματς ημιτελικών Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στους «ροσονέρι».

Γιατί... αυτό που έκανες στην άμυνα της Οσασούνα, μπορούσε να γίνει ΜΟΝΟ από σένα...

Γιατί ακόμα κι αν σε ήξεραν καλά συμπαίκτες και προπονητής, τους τρέλαινες, όπως το έκανες σε αυτό το γκολ κόντρα στη Σεβίλλη (δείτε την αντίδραση του Ράικαρντ...).

Γιατί όταν έκανες το «come-back» στο «Καμπ – Νου» ως αντίπαλος, είχες αφήσει μόνο φίλους και σε υποδέχθηκαν σαν δικό τους παιδί. Το χαμόγελό του, τα έλεγε όλα.

Γιατί αυτό το χαμόγελο χάθηκε μονάχα όταν το 2012, λύγισες στη σκέψη του θανάτου του θετού σου πατέρα όταν σκόραρες με τη φανέλα της Φιγκεϊρένσε κόντρα στην Ατλέτικο Μινέιρο.

Και γιατί είδες τι σήμαινες για τους συμπατριώτες σου, όταν σε αντίκριζαν στο γήπεδο και σε προσκυνούσαν...