Η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν η πρώτη γυναίκα που είχε ανέβει στον πρωθυπουργικό θώκο της Μ.Βρετανίας, από το 1979 έως το 1980.

Εκπροσωπώντας τους Συντηρητικούς, κέρδισε τρεις σερί εκλογικές διαδικασίες το 1979, το 1983 και το 1987.

Η τραγωδία του Χέιζελ, την 29η Μαΐου του 1985, σημάδεψε την Αγγλία και την παρουσία της Σιδηράς Κυρίας στην Πρωθυπουργία του Νησιού. Στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ανάμεσα στη Λίβερπουλ και τη Γιουβέντους, 39 οπαδοί χάνουν τη ζωής τους όταν ένα τείχος σε κερκίδα οπισθοχωρεί.

«Δεν υπάρχουν λέξεις, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Το φταίξιμο είναι αποκλειστικά της Αγγλίας» ήταν η δήλωση της Θάτσερ αμέσως μετά από εκείνη την τραγωδία και η εισήγησή της ήταν τέτοια που άλλαξε το αγγλικό ποδόσφαιρο, έστω σε κάποιο βαθμό. Η... αυτοεξορία, όπως ερμηνεύεται, με τον αποκλεισμό των αγγλικών ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις για την επόμενη πενταετία.

Η σκέψη της μη συμμετοχής των συλλόγων στα μεγάλα ποδοσφαιρικά «ραντεβού» έκανε – επαναλαμβάνουμε, σε κάποιο ποσοστό – το άθλημα στην Αγγλία να αλλάξει, κυρίως ως προς τη συμπεριφορά των οπαδών και την κατάσταση με τον χουλιγκανισμό.

Υπάρχει και η άποψη που εκφράζεται μέσω του βιβλίου «Το τελευταίο παιχνίδι» από τον συγγραφέα Τζέισον Κόουλεϊ, που λέει:

«Στη δεκαετία του ’80, όποτε η Μάργκαρετ Θάτσερ και οι σύμβουλοι της είχαν αναγκαστεί κάτω από το βάρος ορισμένων ατυχών και δυσάρεστων περιστατικών - μια βίαιη διατάραξη της τάξης από οπαδούς της Μίλγουολ στο Λούτον το 1984 ή το Χέιζελ- να διαχειριστούν την κρίση στο αγγλικό ποδόσφαιρο, είδαν την κατάσταση και έστρεψαν αλλού το βλέμμα τους. Λες και η πρωθυπουργός δεν μπορούσε να σκεφτεί με επινοητικό τρόπο γύρω από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του παιχνιδιού, τα προβλήματα του ή για την κουλτούρα του σωβινισμού και τη βία που το περιέβαλλαν. Φαινόταν πώς η κυβέρνηση αφενός δεν ήταν ικανή να κάνει ούτε τα ελάχιστα λογικά πράγματα που θα μπορούσε, όταν ερχόταν αντιμέτωπη με το παιχνίδι αλλά ούτε και είχε την δυνατότητα να φροντίσει για την εξυγίανσή του. Δεν είχε κάποιες κατευθυντήριες γραμμές, κάποιο σχέδιο».

Εκείνο το νομοσχέδιο δεν επικυρώθηκε ποτέ από τον λόρδο Τέιλορ, καθώς ο νόμος που προτεινόταν ήταν αμφισβητούμενης δημοκρατικότητας. Πέρα από τον αποκλεισμό των ομάδων από την Ευρώπη, δεν λήφθηκαν άλλα δραστικά μέτρα, ενώ, δεν πέρασε και ο απίστευτος νόμος του Εθνικού Συστήματος Μελών που ήθελε να εφαρμόσει η Θάτσερ. Σύμφωνα με όσα όριζε εκείνος ο νόμος, θα επέβαλε στους φιλάθλους όλης της χώρας να προμηθευτούν την ίδια κάρτα κι όποιος δεν την είχε και περνούσε στο γήπεδο, θα αντιμετώπιζε ποινή είτε φυλάκισης, είτε προστίμου.

Το 1989 σημειώθηκε και η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική τραγωδία στην Αγγλία, στο Χίλσμπορο, όπου άφησαν την τελευταία τους πνοή 96 άνθρωποι. Έφυγαν από το σπίτι τους για να πάνε να παρακολουθήσουν τον ημιτελικό του Κυπέλλου ανάμεσα στη Λίβερπουλ και τη Νότιγχαμ Φόρεστ και δεν γύρισαν ποτέ πίσω. Εγκληματική αμέλεια της Αστυνομίας, συγκάλυψη των πραγματικών γεγονότων, πολλά χρόνια μάχης και κυνήγι της δικαίωσης που ήρθε το 2012, έπειτα από 23 χρόνια προσπαθειών και μάχης των συγγενών των θυμάτων!

Εκείνη η μαύρη σελίδα του αγγλικού ποδοσφαίρου ήταν ακόμα μεγαλύτερη αφορμή για τη... νέα τάξη πραγμάτων που βλέπουμε πλέον στην Πρέμιερ Λιγκ και τις υπόλοιπες διοργανώσεις επί αγγλικού εδάφους. Ό,τι ισχύει τώρα, δεν έχει να κάνει με την Θάτσερ, έναν χρόνο αργότερα έλαβε τέλος η παρουσία της στην ηγεσία της Μ.Βρετανίας. Δεν γίνεται, όμως, να παραβλέψει κανείς πως έκανε ένα βήμα τόσο θαρραλέο με τον αποκλεισμό από την Ευρώπη...