To «Best of the rest» ήταν τελικά πολύ πιο δύσκολο από τα αντίστοιχα Top-10 του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ και του Αρη. Πιο δύσκολο γιατί επρεπε να βάλεις σε σειρά ένα κάρο ΠΑΙΚΤΑΡΑΔΕΣ που δεν μπόρεσαν να παίξουν σε μεγάλη ομάδα για να διεκδικήσουν τίτλους, αλλά ταυτόχρονα έγραψαν ιστορία, αφήνοντας πίσω τους μια τεράστια καριέρα για την οποία μιλούν ακόμη και σήμερα οι γνήσιοι μπασκετικοί.

Οι ξένοι που πέρασαν από ομάδες όπως η ΑΕΚ, το Περιστέρι, ο Πανιώνιος, ο Ηρακλής, Σπόρτιγκ, ενδεχομένως να ηταν υψηλότερου επιπέδου από τους αντίστοιχους των μεγάλων ομάδων κι αν το δούμε συγκριτικά, σε πολλές περιπτώσεις, πέτυχαν περισσότερα απ' ό,τι οι ξένοι αντίπαλοί τους, τουλάχιστον σε ατομικό επίπεδο. Οπως είναι φυσικό στο Top-10 των ξένων των ομάδων πλην των τεσσάρων, τα κριτήρια διαφοροποιήθηκαν κατά πολύ.

Συγκεκριμένα τα κριτήρια για την παρακάτω λίστα είναι τα εξής:

Α) Προσωπικά επιτεύγματα στην Ελλάδα.

Β) Πού οδήγησαν τις ομάδες που αγωνίστηκαν.

Γ) Το «όνομα» το οποίο τους συνόδευε μέχρι να έρθουν στην Ελλάδα.

Δ) Προσωπικές εμπειρίες και παραστάσεις.

Σημαντικό: Η λίστα αφορά παίκτες που δεν έπαιξαν ΠΟΤΕ σε Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ και Αρη. Για παράδειγμα θα έπρεπε στην παρακάτω 10άδα να είναι ο Γουόλτερ Μπέρι ή ο Αλφόνσο Φορντ, αλλά από την στιγμή που τους «μετρήσαμε» στο Top-10 των τεσσάρων, αποφασίσαμε να μην τους συμπεριλάβουμε και σ' αυτό το Τop-10.

10+1: Μίρκο Μιλίσεβιτς

Αγωνίστηκε: ΑΕΚ (1994-95) και Απόλλων Πατρών (1995-96)

Γιατί Νο11; Γιατί ζύγιζε πάνω από 130 κιλά, δεν πηδούσε ούτε εφημερίδα και στηνν πρώτη του χρονιά στην Α1 είχε 21,2 πόντους και 6,5 ριμπάουντ! Αν ο Μπέρι καθιέρωσε το «κάτι σαν σουτ», ο Μίρκο καθιερώθηκε με τις ραβέρσες, τις οποίες αρκετά χρόνια αργότερα παραδέχτηκε πως τις έκανε λόγω των... κιλών! «Ηταν ο πιο σίγουρος τρόπος για να μην μπορούν να με σταματήσουν» έλεγε.

10. Γκρεγκ Τσερτς

Αγωνίστηκε: Περιστέρι (1989-1993)

Γιατί Νο10; Γιατί ήρθε στο Περιστέρι και δεν τον ήξερε κανείς και στο τέλος της τετραετούς θητείας του στην Ελλάδα, κατάφερε να γίνει ο πιο επιτυχημένος ξένος στην ιστορία του συλλόγου. Ο Τσερτς ήρθε στα 22του στα Δυτικά Προάστια και την πρώτη του χρονιά είχε 26,5 πόντους κατά μέσο όρο! Είναι μάλιστα εντυπωσιακό πως η καριέρα του ολοκληρώθηκε στην Ελλάδα, καθώς μετά τον σοβαρό τραυματισμό του το 1991 αποφάσισε να σταματήσει το μπάσκετ και να επιστρέψει για άλλες business στην πατρίδα του, αφού πρώτα έπαιξε έναν ακόμη χρόνο στο Περιστέρι.

Αγωνίστηκε: ΑΕΚ (1994-95)

Γιατί Νο9; Γιατί θα μπορούσε να είναι μέσα στην πρώτη πεντάδα, αν είχε δικαιώσει το «βαρύ» όνομα που έφερε από το ΝΒΑ. Ο Μπλάκμαν ήταν το πιο ηχηρό όνομα που ήρθε στην Ελλάδα, μέχρι το καλοκαίρι του 1995, όταν ο Παναθηναϊκός έκανε την υπέρβαση με τον Νομινίκ Ουίλκινς. Ο Μπλάκμαν με τις τέσσερις συμμετοχές σε All star game του ΝΒΑ και 17.623 πόντους στις ΗΠΑ, ήρθε στην Ελλάδα στα 35του κι έναν χρόνο αργότερα έκλεισε την καριέρα του με μια επίσης μέτρια σεζόν στη Μιλάνο της Ιταλίας.

8. Οντι Νόρις

Αγωνίστηκε: Περιστέρι (1993-94)

Γιατί Νο8; Γιατί ήταν ο πιο εξυπνος ψηλός που είχε περάσει από το ελληνικό μπάσκετ μέχρι να εμφανιστεί ο Ράτζα. Ο Νόρις ήρθε στην Ελλάδα το 1993, πρόλαβε να παίξει για έναν χρόνο προτού προδοθεί από τους τραυματισμούς και τους πόνους στα γόνατα. Με 15,4 πόντους και 10 ριμπάουντ κατά μέσο όρο, ο Νόρις είναι πιθανότατα το μεγαλύτερο όνομα που έχει φορέσει τη φανέλα του Περιστερίου, ενώ η λατρεία του για την Ελλάδα και τον Γκάλη είναι τέτοια που έχει δώσει το όνομα «Νίκος» (όχι Νικ) σε έναν από τους γιους του!

7. Ντάνι Βρέινς

Αγωνίστηκε: ΑΕΚ (1988-89)

Γιατί Νο7; Γιατί η μπασκετική ευφυία του μπορεί να συγκριθεί μόνο με του Γιασικεβίτσιους και του Μποντιρόγκα. Ο Βρέινς πρόλαβε να παίξει μόλις 10 παιχνίδια με τη φανέλα της ΑΕΚ, αλλά δεν υπάρχει άνθρωπος που να τον έχει δει έστω σ' ένα παιχνίδι και να μην τον θυμάται μέχρι και σήμερα. Ο ίδιος θεωρεί τραύμα την εμπειρία του στην ΑΕΚ και πώς να μην την θεωρεί, καθώς τα όσα πέρασε έχουν γραφτεί στην ιστορία ως το «μεροκάματο του τρόμου»...

6. Γιούρι Ζντοβτς

Αγωνίστηκε: Ηρακλής (1993-1996)

Γιατί Νο6; Γιατί μαζί με τον Μπέρι πήρε από το χεράκι τον Ηρακλή και στην ουσία τον έκανε διεκδικητή του τίτλου. Ο Ζντοβιτς ήταν πλέι μέικερ της τωρινής γεννιάς, θα μπορούσε κάλλιστα να παίζει στη σημερινή εποχή και να είναι το μυαλό ομάδων που διεκδικούν την Ευρωλίγκα. Θητεύοντας στο πόδι του Μάλκοβιτς, ο Σλοβένος είναι η δεύτερη μεγαλύτερη μεταγραφή στην ιστορία του «Γηραιού» και αναμφισβήτητα μέσα στις κορυφαίες του ελληνικού μπάσκετ.

5. Ριτς Ρέλφορντ

Αγωνίστηκε: ΑΕΚ (1990-91), Δάφνη (1992-93), Παγκράτι (1994-95), Ηράκλειο (1995-96)

Γιατί Νο5; Γιατί ήταν μία από τις μεγαλύτερες καλαθομηχανές που έχουν περάσει από την Α1. Στη Δάφνη είχε 28 πόντους κατά μέσο όρο, στο Παγκράτι 23,5 και στο Ηράκλειο 24,7! Πραγματικός «ταύρος» που αδικήθηκε από το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να δοκιμάσει σε μεγάλη ομάδα, αν και ο Ολυμπιακός τον αισθάνθηκε στο πετσί του σ' εκείνο το περιβόητο ματς με τη Δάφνη, όταν ο Ρέλφορντ σταμάτησε στους 30 πόντους και ο Πάσπαλι στους 53! Ηταν η χρονιά που ο Αμερικανός τερμάτισε στην 1η θέση του πίνακα των σκόρερ με 80 πόντους διαφορά από τον δεύτερο!

4. Μπόμπαν Γιάνκοβιτς

Αγωνίστηκε: Πανιώνιος (1992-93)

Γιατί Νο4; Ισως είναι και οι συναισθηματικοί λόγοι λόγω του περιβόητου περιστατικού στο κλειστό της Νέας Σμύρνης. Ο Μπόμπαν ήταν παικταράς, ένας άλλος Μποντιρόγκα στην εποχή του. Δεν πηδούσε εφημερίδα, δεν είχε ντρίπλα, δεν μπορούσε να πηδήξει στα ριμπάουντ, αλλά όπως ήθελε, όποτε ήθελε, έβαζε την μπάλα στο αντίπαλο καλάθι. Ο Γιάνκοβιτς είχε μυαλό που ξεπερνούσε τα δεδομένα της εποχής και άργησε πολύ να έρθει στην Ελλάδα.

3. Χένρι Τέρνερ

Αγωνίστηκε: Πανιώνιος (1993-94)

Γιατί Νο3; Γιατί έβαλε σχεδόν 1000 πόντους σε 36 παιχνίδια της σεζόν 1993-94, γιατί ο Γκάλης θυμάται ακόμη την τάπα που βλέπετε στο βίντεο, γιατί είναι ένας από τους πιο θεαματικούς ξένους που έχουν περάσει ποτέ από τα ελληνικά γήπεδα! Ο Τέρνερ μπαίνει στην κατηγορία των «καλαθομηχανών», ανήκε σ' αυτή την μεγάλη ομάδα του Πανιωνίου που είχε μέσα της Γιαννάκη, Φάνη κι έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Κόρατς.

2. Μίτσελ Ούγγινς

Αγωνίστηκε: Μίλωνας (1993-94), Σπόρτιγκ (1994-96)

Γιατί Νο2; Γιατί την πρώτη χρονιά πήγε να σώσει μόνος του τον Μίλωνα με 30 πόντους κατά μέσο όρο, γιατί την διετία στον Σπόρτιγκ κατάφερε να στείλει την ομάδα των Πατησίων στα πλέι οφ (!), έχοντας άλλες τόσες 30άρες. Ο Ουίγγινς είναι από τους παίκτες που κάποτε λέγαμε «θα πάω να δω τον τάδε (σ.σ. όχι την ομάδα του)», γνωρίζοντας πως και στη χειρότερή του μέρα θα βρει τον τρόπο να κάνει απόσβεση των χρημάτων που είχες δαναπήσει.

1.Ντέιβιντ Ινγκραμ

Αγωνίστηκε: Ηρακλής (1988-1992)

Γιατί Νο1; Γιατί είναι ο... Αμερικανός Γκάλης, ο μοναδικός παίκτης του Top-10 για τον οποίο δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία για τη θέση του. Ο Ινγκραμ μπορούσε να κάνει πλάκα στον αντίπαλο, ο πιο ολοκληρωμένος επιθετικά ξένος που έχει περάσει ποτέ από τα γήπεδα της Α1. Τελείωσε τη χρονιά 1989-90 με 37,1 πόντους κατά μέσο όρο και στα 5 ματς των πλέο οφ πέτυχε άλλους... 185 πόντους!

Υ.Γ1: Και σ' αυτό το Top-10 ισχύει ό,τι και στα προηγούμενα, ακόμη περισσότερο τώρα που το κριτήριο δεν είναι οι τίτλοι: Δεν υπάρχει «σωστό ή λάθος», υπάρχει η «δική μου» και η «δική σας» άποψη και δεν έχετε παρά να την καταθέσετε στα σχόλια για να κάνουμε κουβεντούλα.

Υ.Γ2: Υπάρχουν δεκάδες άλλοι που θα μπορούσα να βάλω στο Top-10. Από τον τρελό-Τσίβιους που του άρεσε να παίζει με... τραυμαπλάστ στο κορμί του, μέχρι τον Μπλακνέϊ του Αμαρουσίου, τον Τζον Χάτσον που έσπαγε τα ταμπλό για πλάκα και πολλούς ακόμη, τον αθόρυβο Λανς Μπέργουολντ του Περιστερίου, τον Θερλ Μπέιλι του Πανιωνίου, τον Τοντ Μίτσελ του Παπάγου, τον ΜακΝτάνιελ του Ηρακλή, τον Λάντσερμπεργκερ που μάζευε τα ριμπάουντ σαν... φυστίκια και πολλούς - πολλούς άλλους.