Με τελευταίο τον Ερίκ Αμπιντάλ που ανακοίνωσε το φινάλε της καριέρας του μόλις λίγες μέρες αφότου το έκανε ο Τιερί Ανρί, το 2014 που σε λίγες μέρες μας αφήνει, ήταν έτος... αποσύρσεων.

Από παίκτες που ολοκλήρωσαν την παρουσία του στα γήπεδα στο πικ τους αλλά και άλλους που κρέμασαν τα παπούτσια τους αθόρυβα.

Ας τους δούμε έναν – έναν...

Γιώργος Καραγκούνης: Ο «τυπάρας». Έκλεισε την ποδοσφαιρική του καριέρα μετά την παρουσία της Εθνικής μας ομάδας στο Μουντιάλ της Βραζιλίας και αποδέχθηκε πρόταση της ΕΠΟ για να βρεθεί δίπλα στον Κλαούντιο Ρανιέρι στη νέα εποχή της «γαλανόλευκης». Το Euro του 2004, όπως και όλοι οι Έλληνες, θα το θυμάται μια ζωή. Από παιδί στον Παναθηναϊκό, βίωσε μεγάλες επιτυχίες με το «τριφύλλι» στην Ευρώπη, πανηγύρισε το νταμπλ του 2010, ενώ αποκόμισε σπουδαίες εμπειρίες από Ιταλία, Πορτογαλία και Αγγλία, με τις Μπενφίκα, Ίντερ και Φούλαμ. Ειδικά το τελευταίο κεφάλαιο της καριέρας του στο Λονδίνο, ήταν από τα καλύτερα, κερδίζοντας τον κόσμο των «cottagers» και δείχνοντας ότι μπορούσε να σταθεί αξιοπρεπέστατα και στο επίπεδο της Πρέμιερ Λιγκ.

Χαβιέ Ζανέτι: Το τέλος της καριέρας του, ήρθε ουσιαστικά τον Απρίλιο του 2013, όταν και υπέστη ρήξη Αχίλλειου τένοντα. Ο θρύλος της Ίντερ, κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια στο φινάλε της περασμένης σεζόν, έπειτα από μια – περίπου – εικοσαετή καριέρα στη Serie A, έχοντας πέντε πρωταθλήματα στο ενεργητικό του, ένα Τσάμπιονς Λιγκ, ένα Γιουρόπα Λιγκ και τέσσερα Κύπελλα Ιταλίας.

Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν: Αν και οι τραυματισμοί του τον είχαν βάλει σε σκέψεις από το 2012 ώστε να ολοκληρώσει την καριέρα του, ο Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν συνέχισε μέχρι και φέτος με την Εστουδιάντες. Ξεχωριστή μνεία χρειάζεται φυσικά για την παρουσία του στην Πρέμιερ Λιγκ, κυρίως με τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, από το 2001 έως το 2003, ενώ αγωνίστηκε για την επόμενη τετραετία στην Τσέλσι. Ο πατέρας του, Χουάν Ραμόν Βερόν, φόρεσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού τη δεκαετία του '70.

Κάρλες Πουγιόλ: Αντικαταστάτης της αξίας του, δεδομένα θα βρισκόταν για τη Μπαρτσελόνα. Όχι τουλάχιστον άμεσα. Ο Ισπανός αμυντικός, για τον οποίο οι λέξεις δεν μπορούν να μεταφέρουν την προσφορά του στη Μπαρτσελόνα και το ποδόσφαιρο της πατρίδας του, πανηγυρίζοντας έξι πρωταθλήματα, τρία Τσάμπιονς Λιγκ, δύο Κύπελλα Ισπανίας και πολλές άλλες διακρίσεις, αποχώρησε από τους «μπλαουγκράνα» το φετινό καλοκαίρι.

Γκάμπριελ Χάιντσε: Έχοντας στεφθεί πρωταθλητής σε τρία από τα μεγαλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης (Αγγλία, Ισπανία, Γαλλία), σε μια καριέρα 18 ετών, ο Γκάμπριελ Χάιντσε έριξε φέτος τους τίτλους τέλους της παρουσίας του στα γήπεδα. Το τέλος ήρθε με τη φανέλα της Νιούελς Ολντ Μπόις, με την οποία έκανε και τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα.

Μάουρο Καμορανέζι: Σε ηλικία 37 ετών ολοκλήρωσε την καριέρα του ο Μάουρο Καμορανέζι. Η τελευταία του σεζόν ήταν με τη Ράσινγκ Κλουμπ. Τις μεγαλύτερες επιτυχίες τις γεύτηκε στη Γιουβέντους από το 2002 μέχρι το 2010, μένοντας πιστός στον σύλλογο την εποχή που υποβιβάστηκε λόγω του σκανδάλου με τα στημένα. Επιπλέον, του βγήκε σε... πολύ καλό η επιλογή να αγωνιστεί με την εθνική ομάδα της Ιταλίας – έστω και γεννηθείς στην Αργεντινή – αφού συμμετείχε στην ομάδα που κατέκτησε την κορυφή του κόσμου στα γήπεδα της Γερμανίας, το 2006.

Κλάρενς Ζέεντορφ: Κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ με τρεις διαφορετικές ομάδες. Άγιαξ, Ρεάλ Μαδρίτης και Μίλαν. Για δέκα χρόνια αγωνίστηκε στους «ροσονέρι», προτού αποχωρήσει για λογαριασμό της Μποταφόγκο το 2012, ολοκληρώσει την καριέρα του στις αρχές του 2014 κι επιστρέψει στο «Σαν Σίρο» για να αναλάβει πλέον την ομάδα με την ιδιότητα του προπονητή! Δεν ήταν η ίδια, όμως, η προσφορά του από τον πάγκο, όσο ήταν αυτή στο χορτάρι. Από τους καλύτερους Ολλανδούς ποδοσφαιριστές στην ιστορία.

Ράιαν Γκιγκς: Πιστός στρατιώτης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ζωντανός θρύλος του συλλόγου και του βρετανικού ποδοσφαίρου. Αστείρευτες δυνάμεις μέχρι τα 40 του χρόνια. Όταν χρειάστηκε, ανέλαβε το «τιμόνι» των «κόκκινων διαβόλων» μετά την απόλυση του Ντέιβιντ Μόγιες, από το ρόλο του παίκτη – προπονητή. Πλέον, είναι βοηθός του Λουίς Φαν Χάαλ, λέγοντας πέρυσι στα τελειώματα της σεζόν, απευθυνόμενος στον κόσμο της Γιουνάιτεντ που είχε παρακολουθήσει τη χειρότερη σεζόν στη σύγχρονη σεζόν της ομάδας: «Συνεχίστε να βρίσκεστε δίπλα μας. Οι επιτυχίες θα επιστρέψουν...».​

Ριβάλντο: Τίμησε με την παρουσία του το ελληνικό πρωτάθλημα από το 2004 μέχρι το 2007, φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού και για μια σεζόν αγωνίστηκε και στην ΑΕΚ, αμέσως μετά το πέρασμά του από τους «ερυθρόλευκους». 23 χρόνια καριέρας συμπλήρωσε ο Βραζιλιάνος μέχρι να πάρει την απόφαση να μην φορέσει πια τα εξάταπα. Με τη Μπαρτσελόνα (1997-2002) έκανε... παπάδες, ενώ το φινάλε ήρθε με τη Μίτζι Μορίμ, από την οποία πλέον θέλει να αποχωρήσει και ψάχνει ενδιαφερόμενους αγοραστές, ώστε να παραχωρήσει τις μετοχές που έχει στον σύλλογο.

Τιερί Ανρί: «Κανονιέρης» μια ζωή. Ο μεγάλος, Τιερί Ανρί, με την ολοκλήρωση της θητείας του στο MLS, έπειτα από το τεράστιο κεφάλαιο της καριέρας του που λέγεται Άρσεναλ και τη Μπαρτσελόνα, αποφάσισε να σταματήσει το ποδόσφαιρο και να ασχολείται πλέον με αυτό από τη θέση του σχολιαστή αγώνων της Πρέμιερ Λιγκ στο «SkySports». Μέλος της εκπληκτικής ομάδας του Αρσέν Βενγκέρ, τη σεζόν 2003-2004 που έφτασε αήττητη στην κατάκτηση της Πρέμιερ Λιγκ, ζωντανός θρύλος του λονδρέζικου συλλόγου στον οποίο θέλει κάποια στιγμή να επιστρέψει.

Ζουνίνιο: Ανήμερα των 39ων γενεθλίων του, στα τέλη Ιανουαρίου του έτους που φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του, ο Ζουνίνιο Περναμπουκάνο αποφάσισε να αφήσει τα γήπεδα. Ο εκ των κορυφαίων εκτελεστών στημένων φάσεων, που ξεκίνησε την καριέρα του από τη Σπορτ Ρεσίφε το 1993, ταυτίστηκε με τη Λιόν, πανηγυρίζοντας εφτά σερί πρωταθλήματα στα οχτώ χρόνια της παρουσίας του στον γαλλικό σύλλογο (2001-2009).

Ερίκ Αμπιντάλ: Η τελευταία ομάδα του νικητή της ζωής, Ερίκ Αμπιντάλ, ήταν ο Ολυμπιακός. Μεγάλη τιμή για το ελληνικό ποδόσφαιρο που αυτός ο ποδοσφαιριστής αγωνίστηκε στη Σούπερ Λιγκ, έχοντας νικήσει δύο φορές τον καρκίνο του ήπατος. Πάλεψε, δεν τα παράτησε ούτε στιγμή και η δύναμη της ψυχής του ήταν τέτοια που τον έκανε να τα καταφέρει, να επιστρέψει σε επαγγελματικό επίπεδο και μάλιστα να πανηγυρίσει με τη Μπαρτσελόνα το Τσάμπιονς Λιγκ του 2011, σηκώνοντας αυτός το τρόπαιο σαν ελάχιστο φόρο τιμής από τους συμπαίκτες του.