Η σημαία της «Μεγάλης Αλβανίας» που έκανε την εμφάνιση της στο Βελιγράδι με τηλεκατευθυνόμενο κατά τη διάρκεια του αγώνα της Σερβίας με την Αλβανία για τα προκριματικά του EURO 2016 έβαλε «φωτιά» στις σχέσεις των δύο χωρών και όχι μόνο.

Το gazzetta.gr με αφορμή τα επεισόδια που είχαν και πολιτικό χαρακτήρα, παρουσιάζει τα ματς στα οποία έγιναν επεισόδια λόγω πολιτικών διαφορών και εθνικισμού...

Το Κύπελλο Φιλίας που έγινε... έχθρας!

Τον Μάιο του 1949 φιλοξενήθηκε στην Αθήνα η διοργάνωση του Κυπέλλου Ανατολικής Μεσογείου που λεγόταν αλλιώς και «Κύπελλο Φιλίας». Στη διοργάνωση που είχε χαρακτήρα εορτασμού για τον λαό συμμετείχαν η Εθνική Ελλάδας, η Εθνική Ιταλίας, η Εθνική Τουρκίας και η Εθνική Αιγύπτου.

Οι θεατές που έδιναν το παρών δεν ασχολούνταν και τόσο πολύ με την υποστήριξη μιας ομάδας και καθόντουσαν όλοι μαζί. Αξιοσημείωτο ήταν ότι θα παρουσιαζόταν μπροστά στο φίλαθλο Ελληνικό κοινό η Εθνική Ιταλίας μόλις 9 χρόνια μετά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και την ιταλική εισβολή.

Μάλιστα, οι Έλληνες εκδήλωσαν με αγάπη και σεβασμό τους γείτονες. Στα πρώτα ματς η Ιταλία επικράτησε της Ελλάδας και η Τουρκία της Αιγύπτου. Στις 20 Μαΐου 1949 πραγματοποιήθηκε ο τελικός ανάμεσα στην Τουρκία και την Ιταλία στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Η Ιταλία επικράτησε με 3-2, αλλά ο αγώνας ήταν ιδιαίτερα επεισοδιακός καθώς οι Ιταλοί διαμαρτύρονταν συνεχώς για τα σκληρά μαρκαρίσματα των αντιπάλων τους και αρκετά συχνά συμπλέκονταν με αυτούς.

Στο τρίτο γκολ των Ιταλών, οι Τούρκοι ποδοσφαιριστές ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την αδικία του Έλληνα διαιτητή εις βάρος τους αποχώρησαν. Οι Έλληνες φίλαθλοι άρχισαν να αποδοκιμάζουν τους Τούρκους κατά τη διάρκεια, αλλά και στο τέλος του αγώνα, χωρίς όμως να σημειώνονται επεισόδια.

Οι Τούρκοι έδωσαν μεγάλη βαρύτητα στο θέμα με τον Τύπο της χώρας να δημιουργεί μια πολεμική ατμόσφαιρα εναντίον της Ελλάδας και ειδικά στην Κωνσταντινούπολη. Ο πρόεδρος της Τουρκικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας μίλησε για επεισόδια εις βάρος των Τούρκων αθλητών που καθοδηγήθηκαν από τις Ελληνικές Αρχές, Τουρκικές εφημερίδες έγραφαν ότι η Ελληνοτουρκική φιλία έπαψε πλέον να υφίσταται μετά τα έκτροπα των Αθηνών και τουρκική εφημερίδα έγραψε ότι κακώς δεν μετετράπη το γήπεδο σε πεδίο μάχης καθώς έτσι οι Έλληνες θα ετρέποντο σε φυγή υπονοώντας την διάσπαση του μετώπου το 1922,. Μάλιστα, η Χουριέτ έφτασε μέχρι και να ζητήσει αλλαγή των ελληνοτουρκικών συνόρων από την στιγμή που δεν ισχύει πλέον η Ελληνοτουρκική φιλία, ενώ άλλα έντυπα πρότειναν να σταματήσουν οι εξαγωγές τροφίμων προς την Ελλάδα για να πεινάσουν οι Έλληνες.

Στις 24 Μαΐου, όπως αναφέρεται στο istorikathemata.com, ο φοιτητικός σύλλογος της Κωνσταντινούπολης διεξήγαγε συλλαλητήριο για το ζήτημα στο οποίο συμμετείχαν οι περισσότεροι αθλητές που είχαν εν τω μεταξύ γυρίσει από την Αθήνα, οι οποίοι διαβεβαίωσαν το πλήθος για την αντιτουρκική ατμόσφαιρα που αντιμετώπισαν στην Αθήνα. Υπήρχαν φοιτητές με πλακάτ που έγραφαν ότι οι "Έλληνες είναι φίδια", Τούρκοι παλαιστές πήραν τον λόγο διαβεβαιώνοντας ότι στους επερχόμενους διεθνείς αγώνες που θα γίνονταν στην Κωνσταντινούπολη θα "περιποιούνταν καταλλήλως" τους Έλληνες αντιπάλους τους, αντιπροσωπείες κατέθεσαν στεφάνια στο ηρώο των πεσόντων των Ελληνοτουρκικών πολέμων, ενώ το πλήθος φωνασκούσε ότι δεν θα ανεχόταν ποτέ η Κύπρος να γίνει Ελληνική. Τέλος, αντιπροσωπεία των φοιτητών ζήτησε ακρόαση από τον Πατριάρχη για να τον ρωτήσει ποια ήταν η γνώμη του για τα γεγονότα των Αθηνών, αλλά αυτός δεν τους εδέχθη προφασιζόμενος ότι προσευχόταν την στιγμή που το πλήθος κύκλωσε το Πατριαρχείο και δεν μπορούσε να διακόψει.

Οι διαμαρτυρίες των Τούρκων δεν έμειναν μόνο σε φιλολογικό επίπεδο, καθώς κατατέθηκε επερώτηση στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση για το ζήτημα και στην σχετική συζήτηση πολλοί Τούρκοι βουλευτές εξέφρασαν άκρως ανθελληνικές απόψεις, ιδιαίτερα υποτιμητικές για τους Έλληνες. Ο πρέσβης της Τουρκίας στην Αθήνα συναντήθηκε με τον Έλληνα υπουργό εξωτερικών Κωνσταντίνο Τσαλδάρη και του επέδωσε διαμαρτυρία για την κακομεταχείριση των Τούρκων ποδοσφαιριστών. Ο Τσαλδάρης ανταπέδωσε τα πυρά, αρνούμενος ότι υπήρξαν ακρότητες από την μεριά των Ελλήνων, ενώ διαμαρτυρήθηκε έντονα για τον ανθελληνισμό του Τουρκικού τύπου και των Τούρκων βουλευτών όπως αυτός είχε εκφραστεί εκείνες τις ημέρες που υπονόμευε τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Αρχικώς οι Ελληνικές επίσημες αντιδράσεις ήταν ιδιαίτερα ανεκτικές και χλιαρές, πιθανότατα γιατί αστυφύλακες που είχαν επιστρατευθεί για την ασφάλεια του αγώνα πρέπει να εξύβρισαν τους Τούρκους ποδοσφαιριστές. Επίσης η περίοδος λίγες μόλις ημέρες μετά την λήξη του εμφυλίου, ήταν πολύ κρίσιμη για την δοκιμαζόμενη Ελλάδα που δεν είχε την πολυτέλεια να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο προς ανατολάς όταν είχε τόσα προβλήματα με τους Βόρειους γείτονες της. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σοφοκλής Βενιζέλος προσπάθησε με δηλώσεις του την επομένη των γεγονότων να υποβαθμίσει το γεγονός χαρακτηρίζοντας "ολέθρια" την πιθανότητα να υπονομευτεί η ελληνοτουρκική φιλία που είχε οικοδομήσει ο πατέρας του δύο δεκαετίες πριν. Επίσης η κυβέρνηση δεν έδωσε άδεια σε Ελληνικό φοιτητικό σύλλογο για διεξαγωγή συλλαλητηρίου στην Αθήνα ως απάντηση στο αντίστοιχο Τουρκικό.

Η υπερβολική αντίδραση των Τούρκων όμως, εξερέθισε την Ελληνική κοινή γνώμη και σύντομα έκαναν την εμφάνιση τους στον Ελληνικό Τύπο άρθρα κατά της Τουρκίας, στα οποία υπενθυμιζόταν ότι κατά την περίοδο του μεγάλου Ελληνικού λιμού της Κατοχής οι Τούρκοι έστελναν χαλασμένα τρόφιμα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις Ελλήνων που προσπαθούσαν να διαφύγουν στην Μέση Ανατολή, οι επίσημες αρχές της Τουρκίας ζητούσαν λύτρα ανεπίσημα από την εξόριστη Ελληνική κυβέρνηση και τους Άγγλους για να τους απελευθερώσουν. Λίγες μέρες μετά, στις 6 Ιουνίου έγινε σχετική συζήτηση στην Ελληνική βουλή όπου οι περισσότεροι ομιλητές επιτέθηκαν κατά των Τούρκων συναδέλφων τους και ιδιαίτερα του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Σαντάκ που υποστήριξε την επίθεση κατά της Ελλάδας. Μάλιστα ο υπουργός Δημοσίας τάξης Ναπολέων Ζέρβας έφτασε στο σημείο ακόμη και να απειλήσει την Τουρκία ότι θα μετανιώσει για την συμπεριφορά της έναντι της Ελλάδας.

Το εθνικιστικό κόμμα της Ουγγαρίας
Τον Μάρτιο του 2013, είχε διεξαχθεί στη Βουδαπέστη το κεκλεισμένων των θυρών ματς για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου ανάμεσα στην Ουγγαρία και τη Ρουμανία (2-2). Παρότι το γήπεδο ήταν άδειο, έξω από το «Φέρεντς Πούσκας» υπήρχαν επεισόδια και και δακρυγόνα.

Μετά τον αγώνα μια ομάδα περίπου 50 ατόμων πέταξαν μπουκάλια στους αστυνομικούς και αυτοί απάντησαν με δακρυγόνα. Αρκετοί συνελήφθησαν και ένα άτομο υπέστη ελαφρά τραύματα. Η διαμαρτυρία έξω από το γήπεδο είχε οργανωθεί από ένα δεξιό εθνικιστικό κόμμα, το «Jobbik, το Κίνημα για μια Καλύτερη Ουγγαρία», για να διαμαρτυρηθούν κατά της απόφασης της FIFA.

Το Jobbik είχε εξελιχθεί σε μια ισχυρή δύναμη στην Ουγγαρία κατά τη διάρκεια της τρέχουσας οικονομικής κρίσης, με μια εθνικιστική ατζέντα και ένα ρεκόρ των αντι-σημιτικών δηλώσεων από τα μέλη της. Στις βουλευτικές εκλογές του 2010 το Jobbik συγκέντρωσε 855.436 ψήφους στον πρώτο γύρο και το 12,18% των εδρών, καθιστώντας το τρίτο μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα της Ουγγαρίας.

Τον Νοέμβριο του 2012, ο Μάρτον Γκιονγκιόσι, ο ηγέτης του κόμματος Jobbik, συμβούλευσε την κυβέρνηση να καταρτίσει καταλόγους των ισραηλινο - Ούγγρων πολιτικών στο Κοινοβούλιο της Ουγγαρίας, που αποτελούν ένα «εθνικό κίνδυνο για την ασφάλεια».

Η ανησυχία είναι ότι η απαγόρευση της FIFA είχε χρησιμοποιηθεί για πολιτικό όφελος από τους Ούγγρους εθνικιστές και την αύξηση του αντισημιτισμού στη χώρα.

Η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Ουγγαρίας προσέφυγε στο CAS για την αναστολή της ποινής τους για την αντισημιτική συμπεριφορά ορισμένων από τους οπαδούς τους, αλλά η προσφυγή απορρίφθηκε.

Ο πόλεμος με τη Σερβία ξεκίνησε από το γήπεδο
Στη Σερβία την δεκαετία του '80, ο πόλεμος πλησίαζε και η πολιτική δεν μπορούσε να μείνει μακριά από τα γήπεδα. Οι οπαδοί του Ερυθρού Αστέρα (Delije) μάχονταν για την ανεξαρτησία της Σερβίας. Ετσι, τον Μάιο του 1990, στο ματς με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ και το ταξίδι των σκληροπυρηνικών Σέρβων στο άνδρο των Bad Blue Boys στην Κροατία έφερε τους δύο κόσμους απέναντι σε μια απόσταση λίγων μέτρων.

Οι οπαδοί της Ντιναμό ήταν κοντά στο κόμμα HDZ του Κροάτη ηγέτη Φράνκο Τούτζμαν, τον οποίο οι Σέρβοι απεχθάνονταν και εκείνη τη βραδιά στο γήπεδο «Μαξιμίρ» έγινε ο χαμός! Φημολογείται ότι οι Σέρβοι έφεραν μαζί τους πινακίδες αυτοκινήτων, τις οποίες τοποθέτησαν στα αυτοκίνητα των Κροατών προκειμένου να σπάνε την ίδια τους την περιουσία και τα επεισόδια που έγιναν μέσα στο γήπεδο είχαν και πολιτικό χαρακτήρα που παρέπεμπε σε πόλεμο.

Στο ματς της 13ης Μαιου 1990, οι οργανωμένοι της Ντινάμο (BBB), και οι οργανωμένοι του Αστέρα (Delije) φανέρωσαν και τον πολιτικό τους ρόλο με τους πρώτους να μάχονται για την ανεξαρτησία της Κροατίας και οι δεύτεροι για την «εθνοκάθαρση» στη Σερβία. Ο αγώνας διεξήχθη λίγες μέρες μετά τις πρώτες ελεύθερες εκλογές στην Γιουγκοσλαβία. Οι οπαδοί του Ερυθρού Αστέρα άρχισαν να ξηλώνουν τις διαφημιστικές πινακίδες και στη συνέχεια επιτέθηκαν στους οπαδούς της Ντιναμό με καρέκλες και μαχαίρια, τραγουδώντας εθνικιστικά τραγούδια όπως το «Ζάγκρεμπ είναι Σέρβικο» και το θα «σκοτώσουμε τον Τούτζμαν» (είχε βγει πρώτος στις εκλογές).

Ο αγώνας δεν ολοκληρώθηκε ποτέ με την αστυνομία που ήταν αποτελούμενη περισσότερο από Σέρβους και Βόσνιους, ανέλαβε δράση μόνο στην κερκίδα των οπαδών της Ντινάμο και εξαγρίωσε τους Κροάτες. Αξιοσημείωτο είναι πως η αποστολή του Ερυθρού Αστέρα φυγαδεύτηκε με αεροπλάνο.

Στη μνήμη έχει μείνει η εικόνα του 21χρονου τότε Ζβόνιμιρ Μπόμπαν να χτυπάει με κίνηση καράτε έναν αστυνομικό, ο οποίος βάραγε έναν οπαδό της Ντιναμο.

Πολλοί είχαν θεωρήσει όσα έγιναν προμήνυμα του επερχόμενου πολέμου. Άλλωστε μετά από καιρό στο γήπεδο της Ντιναμό δημιουργήθηκε άγαλμα με την επιγραφή: «Στους οπαδούς αυτού του συλλόγου που ξεκίνησαν τον πόλεμο με τη Σερβία σε αυτό το γήπεδο στις 13 Μαΐου ου 1990».

«Σλόμπονταν, κάνε στη Σερβία μια χάρη και αυτοκτόνησε»
Οι οργανωμένοι του Ερυθρού Αστέρα (με ηγέτη το Ζέλικο Ραζνάτοβιτς, γνωστός καταζητούμενος ως Αρκάν και συνεργάτης των μυστικών υπηρεσιών, αλλά και εγκληματίας πολέμου) στήριξαν το εγχείρημα της ανεξάρτητης Σερβίας, έπαιξαν το ρόλο τους στη συνέχεια στην ανατροπή του Μιλόσεβιτς. Ο φόβος περιόριζε αρκετά το αίσθημα της αντίδρασης στην κοινωνία, αλλά όταν στις 26 του Ιουλίου του 2000 είδαν τους οπαδούς στο Μαρακανά να φωνάζουν «Σλόμπονταν, κάνε στη Σερβία μια χάρη και αυτοκτόνησε», τα συνθήματα μεταδόθηκαν γρήγορα και σε άλλα γήπεδα.

Στις 24 Σεπτεμβρίου, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς έχασε στις εκλογές από τον Βόισλαβ Κοστούνιτσα, αλλά με πλάγιες μεθόδους προσπάθησε να επανέλθει. Ο κόσμος εξεγέρθηκε, αλλά οι οπαδοί ήταν αυτοί που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή. Εσπασαν τις γραμμές της αστυνομίας και μπήκαν στο Κοινοβούλιο, όπου και εντοπίστηκαν αποδεικτικά στοιχεία νοθείας.

Οι Εθνικιστές συνέχισε να κάνει κουμάντο στην εξέδρα και η ακραία βία είχε κάνει την εμφάνισή της σε πολλές περιπτώσεις.

Η αντιπαλότητα στη Σκωτία
Η αντιπαλότητα της Σέλτικ με τη Ρέιντζερς είναι γνωστή εδώ και πάρα πολλά χρόνια για θρησκευτικούς και πολιτικούς λόγους. Ομως, όσα έγιναν το 1971 δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Στο old firm εκείνης της χρονιάς, 76 οπαδοί της Ρέιντζερς έχασαν τη ζωή τους καθώς ποδοπατήθηκαν έπειτα από τους πανηγυρισμούς ενός γκολ.

Λίγα χρόνια αργότερα, στο γήπεδο της Σέλτικ, 65 οπαδοί σκοτώθηκαν, εξαιτίας της υποχώρησης μιας προστατευτικής μπάρας.

Το 1979, δύο φανατικοί προτεστάντες ανατίναξαν δύο ιρλανδικά μπαρ κατάμεστα από κόσμο. Τον επόμενο χρόνο σημειώθηκε η μεγαλύτερη εισβολή οπαδών σε αγωνιστικό χώρο. Στον τελικό του Λιγκ Κάπ η Σέλτικ νίκησε 1-0 και περίπου 9.000 οπαδοί των δύο ομάδων εισέβαλαν στο γήπεδο, κραδαίνοντας κάθε είδους αυτοσχέδιο όπλο, και συνεπλάκησαν μεταξύ τους.

Το 1996, ένας δεκαεξάχρονος οπαδός της Σέλτικ δολοφονήθηκε από τον γιο και ανιψιό των δύο προτεσταντών βομβιστών του 1979!

​

Η τραγωδία στην Οδησσό...
Τον περασμένο Μάιο ξεκίνησε από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα το μακελειό στην Οδησσό, που κόστισε τη ζωή δεκάδων φιλορώσων που κάηκαν ζωντανοί.

Εκείνη την ημέρα ήταν προγραμματισμένο το παιχνίδι ανάμεσα στην Τσερνομόρετς και τη Μέταλιστ του Χάρκοβο και είναι περίεργο πως είχε αποφασιστεί να διεξαχθεί ο αγώνας μέσα σε εμφυλιακό κλίμα.

Μετά το τέλος της αναμέτρησης, 1500 υποστηρικτές της κυβέρνησης του Κιέβου και φανατικοί οπαδοί ξεκίνησαν πορεία στην πλατεία όπου βρίσκεται το κτίριο των Συνδικάτων. Εκεί, οι υποστηρικτές του Κιέβου, ανάμεσα στους οποίους και μέλη του ακροδεξιού κόμματος Δεξιός Τομέας, εισβάλλουν και καταστρέφουν τις σκηνές που είχαν στήσει φιλορώσοι διαδηλωτές. Οι συγκρούσεις ξεσπούν και το μακελειό δεν άργησε.

Μάλιστα, οι αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν πως πρόκειται για εκδίκηση χιλιάδων οπαδών ποδοσφαίρου και διαδηλωτών υπέρ της Ουκρανίας, οργισμένων για την επίθεση που είχε δεχθεί νωρίτερα την ίδια ημέρα η πομπή τους προς το γήπεδο. 39 άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί.

​

Η τραγωδία του Πορτ Σαιντ

Την 1η Φλεβάρη του 2012 έχασαν τη ζωή τους 79 άνθρωποι μέσα σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο. Μετά το σφύριγμα της λήξης ανάμεσα στην Αλ Μασρί και την Αλ Αχλί (3-1) για την 17η αγωνιστική του Αιγυπτιακού πρωταθλήματος επικράτησε πανικός.

Στον αγωνιστικό χώρο εισβάλλουν οπαδοί της Αλ Μασρί για να πανηγυρίσουν τη νίκη της ομάδας τους και παράλληλα να επιτεθούν στους παίκτες της φιλοξενούμενης ομάδας. Επίσης, δεν άφησαν χωρίς να επιτεθούν και στους 1200 οπαδούς της Αλ Αχλί.

Η αστυνομία δεν μπόρεσε να ελέγξει την κατάσταση και ο τραγικός απολογισμός ήταν 79 νεκροί, μεταξύ των οποίων πολλοί αστυνομικοί μαχαιρωμένοι, αρκετοί οπαδοί με χτυπήματα στο κεφάλι. Ααιτία των αιματηρών συγκρούσεων ήταν η πολιτική κατάσταση η οποία επικρατεί στη χώρα, με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, που κέρδισε πρόσφατα τις εκλογές στην Αίγυπτο, να κατηγορεί οπαδούς του πρώην ηγέτη Χόσνι Μουμπάρακ ως υποκινητές των επεισοδίων.