0% Γκανιότα* & Αποκλειστικά Ειδικά Στοιχήματα στη Novibet * Αφορά την επιλογή «Νικητής Αγώνα» σε επιλεγμένα παιχνίδια πριν την έναρξη''.

Ο Ζάρκο Πάσπαλι γεννήθηκε στις 27 Μαρτίου του 1966 στην Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Μαυροβούνιου, είναι Σέρβος και είναι ένας από τους καλύτερους ξένους που πέρασαν ποτέ από το ελληνικό πρωτάθλημα.

Η ιστορία του έγινε πάνω σε φόντο... κόκκινο και... πράσινο και γι΄αυτό τον λόγο, τουλάχιστον στην Ελλάδα είναι πασίγνωστη. Όλοι λατρεύουν να τον μισούν και μισούν να τον λατρεύουν, για τους δικούς τους ξεχωριστούς λόγους ο καθένας.

Είναι μερικές φορές που παρατηρείς κάποιους παίκτες και κατανοείς ότι διαφέρουν από τους υπόλοιπους. Δεν είναι αν μπορούν να στείλουν την μπάλα στο διχτάκι με επιτυχία, είναι αν είναι γραφτό τους, να μείνουν στην ιστορία με έναν συνδυασμό από γεγονότα, που ήταν εκείνο που έφτιαξε το μονοπάτι της ζωής τους.

Γεγονότα που γίνονται κομμάτια και τα κομμάτια αυτά, όταν ενώνονται, δημιουργούν ένα πανέμορφο παζλ γεμάτο χρώματα. Χρώματα φωτεινά, χρώματα σκοτεινά, χρώματα που δημιουργούν εικόνες. Σαν παζλ, μοιάζει και η καριέρα του Πάσπαλι, η οποία μοιραία γράφτηκε με ελληνικό χρώμα.

ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο... ΜΥΘΟΣ

Ο Πάσπαλι γεννήθηκε στην Pljevlja και ο πατέρας του ήταν ξυλοκόπος.

Το ύψος του βοήθησε στο να βρει την κλίση του γρήγορα και άρχισε την καριέρα του στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και συγκεκριμένα το 1984 από την Μπούντουτσνοστ Ποντγκόριτσα, την ομάδα που αποτελούσε μια πηγή απ' όπου έπαιρναν τα ταλέντα οι... μεγάλοι του μπάσκετ της Γιουγκοσλαβίας.

Η Παρτίζαν τον παρακολουθούσε αρκετό καιρό και το 1986 κατάφερε να τον κάνει δικό της, σε ένα ρόστερ που ο πιτσιρικάς τότε Ζάρκο, θα συναντούσε μεγάλες προσωπικότητες όπως ο Σάσα Τζόρτζεβιτς και Μιλένκο Σάβοβιτς, με τους οποίους όλοι μαζί, οδήγησαν την ομάδα σε τίτλο κόντρα στον... μισητό,Ερυθρό Αστέρα. Αυτά που έκανε, μέσα σε 2 μόλις χρόνια, του έδωσαν την δυνατότητα να κάνει ένα βήμα, που για την εποχή φάνταζε τεράστιο. Το άλμα στο ΝΒΑ...

Η ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΚΑΙ Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Το 1989 είχε έρθει η ώρα του για τον «μαγικό» κόσμο, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά και άπαντες θα το καταλάβαιναν σύντομα. Τον Ιούλιο εκείνης της χρονιάς ο Πάσπαλι, χωρίς να έχει επιλεγεί σε ντραφτ, υπέγραψε στους Σπερς. Έγινε έτσι ο πρώτος μη Αμερικανός παίκτης που υπέγραψαν ποτέ τα «Σπιρούνια».

«Στόχος μου είναι να κερδίσω πολλά λεφτά στο ΝΒΑ, για να ανοίξω Pizza Hut στο Βελιγράδι», είπε στην παρουσίαση του από τους Σπερς, κάτι στράβωσε και φυσικά έμεινε στην ιστορία.

Η πολιτισμική αλλαγή δεν τον άφησε ποτέ να προσαρμοστεί καθώς από την φτώχεια της Γιουγκοσλαβίας, η Αμερική ήταν... too much και ο Πάσπαλι δεν μπόρεσε ποτέ να εγκλιματιστεί. Ο ρόλος του δεν άλλαξε και η νοοτροπία του δεν του επέτρεψε ποτέ να καθιερωθεί και να κάνει καριέρα στο κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου.

Πήρε χρόνο συμμετοχής σε μόλις 22 παιχνίδια και επέστρεψε πίσω στην Παρτίζαν πριν κατηφορίσει προς τα μέρη μας. «Έχω συμβόλαιο με την Partizan μέχρι το καλοκαίρι του ’92. Μόνο τότε θα μπορέσω να φύγω χωρίς η ομάδα να αποζημιωθεί.

Μακάρι να βρεθεί μια λύση και για τους δυο, αυτό το καλοκαίρι. Πρέπει επιτέλους να βγάλω χρήματα μέσα από το μπάσκετ. Είναι η δέκατη χρονιά που παίζω τσάμπα στην Γιουγκοσλαβία!».

ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΦΑΝΕΛΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ

Η λύση ήρθε από την Ελλάδα και συγκεκριμένα την έδωσε ο Ολυμπιακός. Ο Πάσπαλι θα φορέσει τα «ερυθρόλευκα» έναντι ενός σημαντικού ποσού και αυτά που έκανε στον Πειραιά, είναι ίσως η εξιστόρηση της πιο σημαντικής στιγμής της καριέρας του.

Ο Ολυμπιακός πάλευε να επανέλθει στο προσκήνιο, ο Κόκκαλης έπαιρνε τα ηνία και στον πάγκο του ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης που προσδοκούσε να αλλάξει την ιστορία. Η ιστορία όντως άλλαξε και σημαντικό ρόλο σε αυτό είχε και ο Πάσπαλι.

Την πρώτη του χρονιά ,με μέσο όρο 32 πόντους, ο Πάσπαλι ήταν εκείνος που απογείωσε τους «ερυθρόλευκους» και τους έφτασε μέχρι τον τελικό του πρωταθλήματος, όπου τελικά έχασαν από τον ΠΑΟΚ.

Με ηγέτη τον Σέρβο διεθνή φόργουορντ, ο Ολυμπιακός κατάφερε να φτάσει στην πολυπόθητη κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά στην Ευρώπη τα πράγματα ήταν διαφορετικά.

Στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και στον προημιτελικό πριν το Final 4 της Αθήνας, έγινε ένα από τα πιο σημαντικά... λάθη στην ιστορία του θεσμού.

Ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε την Λιμόζ και με το σκορ ισόπαλο στο 3ο και καθοριστικό ματς των playoffs (με το σκορ στο 1-1), ο Πάσπαλι... πάτησε γραμμή και «χάρισε» στους Γάλλους την τελευταία κατοχή.

Από εκείνο το σημείο και έπειτα, ο λατρεμένος ηγέτης των «ερυθρολεύκων» δεν θα έχει ποτέ ξανά, την... τύχη με το μέρος του. Η τελευταία σεζόν του ηγέτη των «ερυθρόλευκων» ήταν δραματική.

Ο Ολυμπιακός έχει δημιουργήσει το κατάλληλο έδαφος για να βρεθεί στην κορυφή της Ευρώπης, Τάρπλεϊ και Φασούλας έχουν φορέσει τα... κόκκινα, αλλά πλέον ο Πάσπαλι δεν είναι ο ίδιος.

Τα ποσοστά του έχουν κατρακυλήσει και οι φήμες, για το αν είχε υπάρξει μη αναστρέψιμο πρόβλημα στο χέρι του, είχαν φουντώσει. Τα ποσοστά του από μακριά είχαν αλλάξει προς το χειρότερο, αλλά στο ανοιχτό γήπεδο παρέμενε χωρίς αντίπαλο.

Με την ιστορία να συνεχίζει να γράφει, το 1994 οι Πειραιώτες έφτασαν για πρώτη φορά σε Final 4 και από πολλούς θεωρούνταν ως το πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου στο Τελ Αβίβ.

Ο Ολυμπιακός ξεπέρασε το πρώτο εμπόδιο του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό και ήταν μπροστά σε μια τεράστια πρόκληση. Να ξεπεράσει και την Μπανταλόνα και να σηκώσει το ένα τρόπαιο που φάνταζε ως μοναδικός στόχος.

Το αποτέλεσμα στο πρώτο ημίχρονο 39 - 39 με τον Ζάρκο να μετρά ήδη 15 πόντους, ενώ έπαιζε και εξαιρετική άμυνα πάνω στον Αμερικανό Σμιθ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ψηφιστεί από τους δημοσιογράφους ως ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης (MVP) στο ημίχρονο του αγώνα, αλλά όλα θα αλλάξουν μόλις σε 20 λεπτά.

Ο Ολυμπιακός έμεινε για τα τελευταία σχεδόν 7 λεπτά του αγώνα χωρίς πόντο και στην ιστορία έχουν γραφτεί τα τελευταία δευτερόλεπτα με δραματικό τρόπο.

Η Μπανταλόνα προηγούνταν με 59 - 57 και ο Πάσπαλι κέρδισε φάουλ, 8 δευτερόλεπτα πριν την λήξη. Ο άποντος μέχρι εκείνο το σημείο (στο 2ο μέρος) Σέρβος, στήνεται στην γραμμή των ελευθέρων βολών έχοντας την ευκαιρία να ισοφαρίσει.

Αστοχεί τόσο στην βολή κι ένα μαύρο σύννεφο θα «κυκλώσει» για πάντα το όνομα του. Τα πάντα είχαν αλλάξει.

Ελάχιστοι είναι εκείνοι που έχουν μείνει να θυμούνται, ότι μετά την άστοχη βολή του η κατοχή πέρασε ξανά στα χέρια της ομάδας του Ιωαννίδη, που είχε άλλες δύο ευκαιρίες να διεκδικήσει τη νίκη.

Αρχικά ο Τόμιτς αστόχησε σε τρίποντο που επιχείρησε ενώ και ο Ζάρκο πήρε το επιθετικό ριμπάουντ και σούταρε από τα τρία μέτρα, έχασε για 2η φορά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, την ευκαιρία να στείλει τον αγώνα στην παράταση. Το κακό είχε γίνει...

Τίποτα πλέον δεν θα ήταν ίδιο.

Παρά το ότι ο Ολυμπιακός κατάφερε και πήρε το πρωτάθλημα με μπροστάρη τον Πάσπαλι και οι οπαδοί ποτέ δεν... του το κράτησαν, η διοίκηση φαίνεται ότι δεν κινήθηκε προς την ίδια κατεύθυνση. Τον άφησε ελεύθερο και εκείνος βρέθηκε στον «αιώνιο» αντίπαλο.

ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΑΝ ΠΟΤΕ!

Οι φίλοι της ομάδας του Πειραιά δεν μπόρεσαν ποτέ να ξεπεράσουν την απώλεια του. Όταν ο Παναθηναϊκός επικράτησε στο Κύπελλο του Ολυμπιακού, με τον πρώην παίκτη του να πρωταγωνιστεί, ο Ζάρκο έγινε «κόκκινο πανί» για τους οπαδούς της πρώην ομάδας του.

Η καριέρα του δεν θα ήταν πάντως ποτέ η ίδια. Με τον Πάσπαλι αρνητικό πρωταγωνιστή για την ομάδα του, οι «πράσινοι» χάνουν το πλεονέκτημα έδρας στο πρωτάθλημα, αλλά και στον ημιτελικό του Final 4 από τον Ολυμπιακό.

Η συνέχεια ήταν πάνω - κάτω στο ίδιο μοτίβο. Πολύ ταλέντο, σε περίεργες καταστάσεις. Από το ζενίθ στο ναδίρ και πάλι πίσω.

Το καλοκαίρι του 1995 παρέμεινε στην Ελλάδα για το Eurobasket, όπου η Σερβία κέρδισε στον ημιτελικό εκείνης της διοργάνωσης την Εθνική Ελλάδας και τελικά στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Όταν έφτασε η στιγμή για την κούπα άρχισε να τραγουδά μαζί με τον Ντίβατς το σύνθημα που οι Έλληνες φίλαθλοι του φώναζαν καθ’ όλη την διάρκεια του τουρνουά, «Δεν θα πάρεις κύπελλο ποτέ, Πασπαλιε, Πασπαλιε».

Περίεργα συναισθήματα για αρκετούς οπαδούς στην Ελλάδα και μια σχέση η οποία δύσκολα μπαίνει σε καλούπια.

Με εξαιρετικό πέρασμα από Πανιώνιο, αλλά και Ρασίνγκ Παρί, Άρη και τελικά Βίρτους Μπολόνια ο Ζάρκο έκλεισε τελικά τον εξαιρετικό κύκλο του το 1998, με την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας να είναι η τελευταία μεγάλη του στιγμή.

Ο επίλογος μπορεί να είναι διαφορετικός για τον καθέναν που είχε την «ευλογία» να τον δει. Είτε με τα κόκκινα, είτε με τα πράσινα, είτε έφταιγε, είτε ήταν ήρωας αυτό, που μετράει ότι το ταλέντο του ήταν εκεί. Αυτό τον όριζε πάντα.

Αυτό τον έκανε αυτό που ήταν και του έδωσε την ευκαιρία να προσφέρει σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ο καθένας, όποια ομάδα και αν υποστηρίζει μπορεί να τον λατρεύει ή να τον κρίνει αλλά δεν μπορεί να μην τον θαυμάζει και να υποκλίνεται τελικά σε αυτά που παρουσίασε μέσα στο παρκέ.

Πλέον στα 52 του χρόνια και με μια σοβαρή περιπέτεια υγείας ο Σέρβος προσπαθεί να αλλάξει τον τρόπο ζωής τους και το... μάθημα που πήρε από το σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο που είχε τον Νοέμβριο του 2017 έχει αλλάξει την νοοτροπία του.

«Τώρα είμαι καλά. Δεν θα μπορούσα να πω το ίδιο ένα μήνα πριν. Ήταν μια δυσάρεστη εμπειρία, αλλά δείχνω πολύ καλύτερα τώρα. Ήμουν τυχερός. Από εκείνη τη στιγμή φοβάμαι περισσότερο κυρίως για τους ανθρώπους γύρω μου»