O αξεπέραστος Bob Marley κι η λατρεία του για το ποδόσφαιρο!

Από πιτσιρίκος είχε... κόλλημα με τη μπάλα και όπως λένε όσοι τον γνώριζαν, κλωτσούσε ότι έβρισκε μπροστά του, από τενεκεδάκια μέχρι ροδάκινα! Μπορεί να μην αγωνίστηκε ποτέ σε κάποια επαγγελματική ομάδα, αλλά στο γυμνάσιο που πήγαινε, δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να κλωτσάει το τόπι. Είναι χαρακτηριστική η ιστορία που τον θέλει σε ηλικία 15 ετών να επιστρέφει σπίτι – πάντα αργά το βράδυ – και η μητέρα του να τον βάζει τιμωρία επειδή για μία ακόμα φορά είχε... καταστρέψει τα παπούτσια του από τις κλωτσιές. Ο Μarley έτρεχε αλλόφρονας μέσα στο σπίτι και ζητούσε βοήθεια από το θείο του και τελικά για να ηρεμήσει τη μητέρα του, καθάρισε όλο το σπίτι και επισκεύασε ένα τραπέζι. H αγάπη του για το ποδόσφαιρο συνεχίστηκε κι όσο μεγάλωνε και πάντα όταν επέστρεφε στην Τζαμάικα έστηνε ποδοσφαιρικούς αγώνες με όποιους έβρισκε. Μάλιστα όταν δεν έβρισκε συμπαίκτες, έπαιζε ακόμα και με τους εργάτες που συνέλεγαν μπανάνες.

Ο Bob Marley ήταν από τους πρωτεργάτες της ρέγκε, αλλά όταν δεν δημιουργούσε νέες συνθέσεις ή δεν τραγουδούσε, έπαιζε μπάλα! Κι έπαιζε μπάλα, παντού! Σε χώρους παρκαρίσματος, σε πάρκα, σε αλάνες, ακόμα και μέσα στα στούντιο ηχογραφήσεων. Πάντα μαζί με τους Wailers, το συγκρότημα που ο ίδιος είχε δημιουργήσει και τον συνόδευε στους δίσκους του και στις συναυλίες.

Είναι χαρακτηριστικό ότι έψαχνε να βρει δικαιολογίες για να σταματήσει ότι κάνει και να αρχίσει τις κλωτσιές, ενώ είχε πει σε έναν δημοσιογράφο που του ζήτησε συνέντευξη: «εάν θέλεις να με γνωρίσεις, πρέπει να παίξεις ποδόσφαιρο εναντίον μου και εναντίον των Wailers».

Ειδικά όταν ηχογραφούσε τις νέες του δουλειές, το μόνο που έκανε στα διαλείμματα ήταν να παίζει μπάλα, όπως αποδεικνύουν και οι φωτογραφίες από το πάρκο Battersea στο Λονδίνο το 1977, στη διάρκεια της ηχογράφησης του άλμπουμ του με τίτλο “Εxodus”, το οποίο το περιοδικό Time το χαρακτήρισε ως το καλύτερο του αιώνα και πούλησε 75 εκατομμύρια αντίτυπα, ανεβάζοντας στα πρώτες θέσεις των καλλιτεχνών με τις περισσότερες πωλήσεις! Όπως έλεγε, το ποδόσφαιρο τον βοηθούσε να χαλαρώσει, να ξεχαστεί και να πάρει έμπνευση για νέα τραγούδια.

Σε μία συνέντευξη του τον Αύγουστο του 1980 είχε πει: «Αγαπώ τη μουσική πριν από το ποδόσφαιρο. Αν αγαπούσα περισσότερο το ποδόσφαιρο ίσως να ήταν επικίνδυνο. Να παίζεις ποδόσφαιρο και να τραγουδάς είναι επικίνδυνο, γιατί το ποδόσφαιρο γίνεται βίαιο κάποιες φορές. Τραγουδώ για την ειρήνη και την αγάπη και κάτι μπορεί να γίνει εάν κάποιος σου κάνει ένα σκληρό τάκλιν. Μπορεί να με κάνει να νευριάσω πολύ...» !

Κι όντως ήταν ιδιαίτερα δυνατός ποδοσφαιριστής και όσοι έπαιξαν μαζί του θυμούνται τα σκληρά του τάκλιν, παρά το γεγονός ότι σωματικά δεν ήταν ψηλός. Ηταν, όμως και τεχνίτης αλλά και αρκετά οξύθυμος και ανταγωνιστικός με αποτέλεσμα όταν έχανε κάποιο από τα ματς που έστηνε, να έχει πολλά νεύρα και δεν μιλούσε για αρκετή ώρα σε κανέναν.

Ο Bob Marley ήταν φανατικός οπαδός της Σάντος, καθώς εκείνα τα χρόνια μεσουρανούσε έχοντας στη σύνθεση της, τον κορυφαίο Πελέ. Φυσικά ο Marley θαύμαζε τον Πελέ αλλά και τους Αργεντινούς Ντιέγκο Μαραντόνα και Οσβάλντο Αρντίλες. Ειδικά για τον δεύτερο παρακολούθησε όλο το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 και πανηγύρισε την κατάκτηση του τροπαίου από την Εθνική του ομάδα. Μάλιστα κανόνισε τις live εμφανίσεις του στη διάρκεια της περιοδείας για το άλμπουμ Kaya, τις ημέρες που δεν είχε αγώνες στο Μουντιάλ, ώστε να μην χάσει κανένα ματς. Είχε τηλεόραση στο λεωφορείο με το οποίο γύριζαν τότε τη Βόρεια Αμερική και στηνόταν με τις ώρες μπροστά της, για να βλέπει ματς.

Για χάρη του Αρντίλες αλλά και του Βίγια που μετά το Μουντιάλ του 1978 πήραν μεταγραφή για την Αγγλία και την Τότεναμ, παρακολουθούσε συχνά τη λονδρέζικη ομάδα κάτι που ήξερε ο Rod Partridge στέλεχος της Island Records και του έστειλε μία εμφάνιση των Spurs.

Xαρακτηριστικό του πάθους του για τη μπάλα, είναι ότι προσέλαβε τον κορυφαίο Τζαμαϊκανό ποδοσφαιριστή εκείνης της εποχής και δηλωμένο Rastafarian, τον Alan “Skill” Cole ως μάνατζερ των περιοδειών του, στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Δεν το έκανε φυσικά για το μουσικό του ταλέντο, αλλά για να έχει παρέα στη μπάλα!

Και δεν ήταν ο Alan Cole ο μοναδικός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που είχε αντιμετωπίσει. Επειδή το πάθος του για το ποδόσφαιρο δεν χωρούσε στο στενό πλαίσιο ενός πάρκου ή ενός στούντιο, έψαχνε να βρει πάντα ευκαιρία να παίξει σε οργανωμένους αγώνες με καλλιτέχνες και επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Διοργάνωσε παιχνίδι με αντίπαλο τον Βραζιλιάνο Πάουλο Σέζαρ, θριαμβευτή στο Μουντιάλ του 1970 με τη Βραζιλία, ενώ του ζήτησε να ταξιδέψει στην Τζαμάικα για να διοργανώσει μία σχολή ποδοσφαίρου για τα παιδιά, αλλά το σχέδιο του δεν πραγματοποιήθηκε καθώς τον πρόλαβε ο καρκίνος!

Στη διάρκεια της περιοδείας για το άλμπουμ Uprising το καλοκαίρι του 1980 στην Αγγλία, έδωσε κάποια ματς σε γήπεδο δίπλα στο γήπεδο της Φούλαμ, για να νιώσει την αύρα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και στις 16 Ιουλίου του 1980, πάλι στην Αγγλία, αντιμετώπισε την ομάδα του φίλου και καταξιωμένου μουσικού Eddy Grant.

Ίσως να ήταν και παιχνίδι της μοίρας, ότι τη σπουδαιότερη συναυλία της ζωής του, την έδωσε στο περίφημο Σαν Σίρο στο Μιλάνο, μπροστά σε 100.000 κόσμο, επίσης το καλοκαίρι του 1980…

“Football is freedom” είχε πει σε μία συνέντευξη του στη γαλλική τηλεόραση, κάτι που πίστευε ακράδαντα, αλλά για τον ίδιο στάθηκε, εκτός από το πάθος της ζωής του, την αφετηρία για το τέλος της ζωής του!

Ο Bob Marley τραυματίστηκε πολλές φορές κατά τη διάρκεια ματς. Πρώτα το 1974 στην Τζαμάικα και μετά το 1977 πάρκο Battersea του Λονδίνου αλλά και την ίδια χρονιά στη Γαλλία. Το τραύμα που είχε στο δάχτυλο του δεξιού του ποδιού, όχι μόνο δεν έκλεινε αλλά μεγάλωνε και ζήτησε τη γνώμη ενός γιατρού που διέγνωσε μελάνωμα, μία μορφή δηλαδή καρκίνου του δέρματος. Ο αστικός μύθος θέλει η αρρώστια του να προήλθε από τους πολλούς τραυματισμούς αλλά αυτό δεν ισχύει. Αμέσως του συνέστησαν να ακρωτηριάσουν το δάχτυλο του, αλλά επειδή αυτό ήταν αντίθετο στην πίστη Rastafari, ο Marley δεν έδωσε τη συγκατάθεση του, ίσως επειδή φοβόταν ότι αυτό θα του επηρέαζε και τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες. Απλώς δέχτηκε να αφαιρεθεί το νύχι και να του τοποθετήσουν ως μόσχευμα ένα κομμάτι δέρματος από άλλο σημείο του ποδιού του.

Συνέχισε τις συναυλίες μέχρι το καλοκαίρι του 1980, όταν και η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε. Πήγε στη Γερμανία όπου ακολούθησε μία αμφιλεγόμενη θεραπεία για μήνες αλλά επειδή δεν είδε βελτίωση αποφάσισε να επιστρέψει στην πατρίδα του, καθώς το μελάνωμα είχε εξαπλωθεί στα εσωτερικά όργανα και πλέον δεν υπηρχε ελπίδα. Δεν πρόλαβε, όμως, να φτάσει στη Τζαμάικα καθώς νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο του Μαϊάμι όπου άφησε την τελευταία του πνοή… Στο γιο του Ziggy φέρεται να είπε πριν πεθάνει: "Money can't buy life».

Το ημερολόγιο έδειχνε 11 Μαϊου 1981…