Λάμπει γιατί είναι «χρυσός»

Γεννήθηκε στην πόλη Σαντπεδόρ της Καταλονίας, σαν σήμερα, πριν 45 χρόνια, στις 18 Ιανουαρίου 1971. Αναφορικά με το ποδόσφαιρο, δεν είχε πολλές -καλές- επιλογές να κάνει. Μόνο μια, που δεν είναι η καλύτερη στην περιφέρεια, μόνο. Ίσως είναι η καλύτερη στον κόσμο: η Μασία! Στα 13 του λοιπόν (1984), βρέθηκε στη θρυλική ακαδημία της Μπαρτσελόνα κι έμελλε να προκαλέσει εντύπωση.

Την πρώτη βδομάδα του Γιόχαν Κρόιφ στον σύλλογο, ο Ολλανδός εμφανίστηκε στο «Mini Stadium», το γήπεδο που βρισκόταν λίγο πιο κάτω απ’ το Καμπ Νόου, που χρησιμοποιούσε η ομάδα Νέων και η δεύτερη ομάδα της Μπαρτσελόνα. Λίγο πριν το ημίχρονο ενός αγώνα της πρώτης, πήγε και ρώτησε τον Τσάρλι Ρέσακ, τον προπονητή της ομάδας Νέων εκείνη την εποχή, πως λένε τον πιτσιρικά που παίζει δεξί χαφ. «Γκουαρδιόλα- καλός παίκτης», απάντησε ο Ρέσακ. Ο Κρόιφ αδιαφόρησε για το σχόλιο και του ζήτησε να τον μεταφέρει στο κέντρο στο δεύτερο ημίχρονο, για να παίξει σαν αμυντικός μέσος, το ρόλο του σημερινού deep lying playmake, στην οποία τότε λίγες ομάδες στην Ισπανία διατηρούσαν. Ο Γκουαρδιόλα ανταποκρίθηκε αμέσως με επιτυχία, δικαιώνοντας στον Κρόιφ, που αμέσως αποφάσισε τον προβιβασμό του στην πρώτη ομάδα. Εκεί έμελλε να γίνει ο pivot, ο παίκτης δηλαδή μπροστά απ’ την τετράδα της άμυνας, στη Dream Team που κατέκτησε την Ευρώπη.όλις 20 ετών βρέθηκε στην 11άδα της Μπαρτσελόνα, όχι μάλιστα όποιας κι όποιας. Αντίθετα, ήταν βασικό «γρανάζι» μιας μηχανής απολύτως επιτυχημένης, που βρέθηκε στην κορυφή της Ισπανίας και της Ευρώπης το 1992. Τότε ήταν που οι «μπλαουγκράνα» ονομάστηκαν «Dream Team», τότε ήταν και που το ιταλικό περιοδικό «Guerin Sportivo» είδε στον Πεπ τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο στην κατηγορία U-21. Η Μπαρτσελόνα του Κρόιφ κατέκτησε τα δυο επόμενα πρωταθλήματα (1992-93, 1993-94), βρέθηκε ξανά στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ της Αθήνας (4-0 απ’ τη Μίλαν του Καπέλο) και παρότι ο Κρόιφ έφυγε μετά απ’ αυτόν, ο Γκουαρδιόλα είχε καπαρώσει τη θέση στο κέντρο. Δυστυχώς, δεν υπήρχαν ακόμα μπροστά του πολλά ωραία πράγματα…

Ο Φαν Χάαλ τον έκανε αρχηγό το 1997. Είχαν προηγηθεί χρονιές που δεν έβριθαν επιτυχιών για τη Μπαρτσελόνα, όμως ο ίδιος ολοένα και καθιερωνόταν ως «σταθερά» στο παιχνίδι της. Ήδη είχαν καταφθάσει στη Βαρκελώνη ο Φίγκο και ο Ρονάλντο, παίρνοντας τις θέσεις του Στοΐτσκοφ και του Λάουντρουπ, όμως ο Γκουαρδιόλα δεν πρόλαβε να κάνει πολλά σπουδαία πράγματα μαζί τους. Ναι μεν η Μπάρτσα κατέκτησε το νταμπλ το 1998, όμως ο ίδιος παρακολουθούσε ως τραυματίας συνεχόμενα και σοβαρά στο γαστροκνήμιο. Το καλοκαίρι ήρθαν μεγάλες προτάσεις, ύψους 300 εκατ. πεσετών απ’ τη Ρόμα και την Πάρμα, όμως ο σύλλογος δεν ήθελε ούτε να ακούει. Αντίθετα, υπέγραψε νέο συμβόλαιο μέχρι το 2001.

Το καλοκαίρι του 1998 έκανε μια επέμβαση για να διορθώσει μια και καλή ό,τι πρόβλημα αντιμετώπιζε στη γάμπα, με αποτέλεσμα να χάσει το Μουντιάλ της Γαλλίας. Επέστρεψε στη δράση με την έναρξη της νέας σεζόν, με τη Μπάρτσα του Φίγκο, του Ριβάλντο, του Ζιοβάνι, του Κλάιφερτ και των υπολοίπων να κερδίζει ξανά το πρωτάθλημα και τον Πεπ να δείχνει πως έχει «γυρίσει» ακμαιότατος, με τις 21 συμμετοχές ως βασικός να το πιστοποιούν. Έκτοτε όμως, «καταστροφή». Η επόμενη σεζόν ήταν άθλια για την ομάδα και τον ίδιο, που τραυματίστηκε ξανά σοβαρά στον αστράγαλο και έκανε υποτροπή στην υποτροπή. Η χρονιά 2000-01 ήταν εξίσου κακή, με τον Πεπ, μετά από 263 συμμετοχές και 6 γκολ, να λέει αντίο. «Πέρασα υπέροχα χρόνια, κέρδισα πολλά και τα περισσότερα δεν μπορούσαν ούτε να τα φανταστώ. Ήρθα εδώ για να φτιάξω το μέλλον μου, όμως καταλήξαμε όλοι παρέα να γράψουμε ιστορία». Συνολικά, στα 11 χρόνια της παρουσίας του στο Καμπ Νόου (ως επαγγελματίας), οι «μπλαουγκράνα» κατέκτησαν 6 πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα, 4 Σούπερ Καπ Ισπανίας, 1 Τσάμπιονς Λιγκ και 2 Σούπερ Καπ Ευρώπης. Αν του έλεγε κανείς πως θα επαναλάμβανε πάνω κάτω την ίδια συγκομιδή «χρυσού» ως προπονητής στα ίδια μέρη, μάλλον θα του απάνταγε ότι και σαν ποδοσφαιριστής: «Ούτε να το φανταστώ δεν μπορώ»…

Ο Αντρέα Πίρλο έφευγε απ’ την Μπρέσια για την Ίντερ και ο Γκουαρδιόλα πήγαινε στη Λομβαρδια να γίνει deep lying playmaker στο Καμπιονάτο, παίζοντας μαζί με τον Ρομπέρτο Μπάτζιο και υπό της οδηγίες του Κάρλο Ματσόνε. Εκεί έπαιξε για μια σεζόν, πριν πάει στη Ρόμα. Εντύπωση δεν έκανε σε καμία, ειδικά στη δεύτερη, όπου έπαιξε μόλις τέσσερις φορές. Γενικά, οι επιλογές του δεν ήταν έξυπνες, υπό την έννοια πως δεν φάνηκε να εκτιμά πόσο δύσκολο ήταν να μείνει στον «αφρό», ή μπορεί και να μην τον ενδιέφερε. Μετακινήσεις στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα πάντως και στο Κατάρ δεν εντυπωσίασαν κανέναν, ακριβώς όπως συμβαίνει και σήμερα. Απ’ τον αρχηγό της Dream Team θα περίμενε κανείς κάτι καλύτερο…

Εν πάση περιπτώσει, το 2003, μετά από 71 παιχνίδια στην Ιταλία, βρέθηκε στη Ντόχα και στην Αλ Αχλί. Λέγεται πως απέρριψε πρόταση απ’ τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, καθώς ήθελε να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό. Αυτό μπορεί κανείς να το πιστέψει, δεδομένου ότι κάτι «διαφορετικό» θέλησε να κάνει σαν προπονητής. Το 2006 σειρά είχαν οι Ντοράντος ντε Σιναλόα να «πασπαλιστούν» με λίγη απ’ τη χρυσόσκονη που κουβαλούσε, πριν ανακοινώσει ότι αποσύρεται απ’ την ενεργό δράση, μακριά από τρομερά ρεκόρ συμμετοχών και αποθέωση για «άπειρα» χρόνια παρουσίας του στην «κορυφογραμμή» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Είναι κρίμα, αλλά δεν έκλεισε έτσι την καριέρα του…

Αντίθετα, μια εικόνα που μπαίνει στο κάδρο, δίπλα στις υπόλοιπες της ένδοξης ως τα χρόνια της Ιταλίας καριέρας του, παρότι οι νεότεροι δεν την ανακαλούν τόσο εύκολα, ήταν μια ιστορία περί ντοπαρίσματος στη Μπρέσια. Σ’ ένα δείγμα που έδωσε, μετά την ήττα της Μπρέσια με 5-0 απ' τη Λάτσιο, ο 30χρονος τότε Πεπ βρέθηκε θετικός σε ναδρολόνη και τιμωρήθηκε απ’ την Ομοσπονδία με αποχή 5 μηνών απ' το ποδόσφαιρο. Παρότι οι κατηγορίες κατέπεσαν αρκετά χρόνια μετά, δεν παύει να είναι «κηλίδα» στην ιστορία που έχει να διηγηθεί. Το γεγονός ότι συνέβη σε περίοδο που δεν έπαιζε στη Μπαρτσελόνα, δηλαδή σε περίοδο που κατακτούσε τρόπαια και γνώριζε δόξες, βοηθάει στην υποβάθμιση του. Η δήλωση του Φερνάντο Ιέρο, του ιστορικού αρχηγού της Ρεάλ, πως «πιστεύω τον Γκουαρδιόλα επειδή είναι ειλικρινής. Το ήθος του σαν αθλητής και σαν άνθρωπος δεν θα του επέτρεπε ποτέ να κάνει κάτι τέτοιο», το εξαφανίζει.

Πρώτη ομάδα στην προπονητική του καριέρα, αυτή που έμαθε ως «σπίτι» του. Πρώτα στη δεύτερη ομάδα το 2007, με βοηθό τον Τίτο Βιλανόβα, και μετά στους μεγάλους. Το 2008 λοιπόν ο Λαπόρτα ανακοίνωσε πως τον Φρανκ Ράικαρντ, που κατέκτησε πολλά, όμως έφυγε άσχημα απ’ την ομάδα, θα διαδεχθεί ο Πεπ. Ο Λάουντρουπ αποκάλυψε στην αυτοβιογραφία του το 2013 πως εκείνος ήταν η πρώτη επιλογή του προέδρου και όχι ο Καταλανός. Ξανά, ο γέγονε γέγονε. Άπειρος ή όχι, ικανός ή μέτριος, ο Γκουαρδιόλα θα καθόταν στον πάγκο κι έμελλε να κάνει σχεδόν άπαντες να ξεχάσουν πως κι ως παίκτης δεν ήταν… κακός! Απλά, ως προπονητής ήταν πολύ καλύτερος.

Φυσικά, επειδή κατέκτησε τα πάντα, παραπάνω από μια φορές! Δυο Τσάμπιονς Λιγκ, 3 πρωταθλήματα, Κύπελλα, Σούπερ Καπ Ευρώπης, Κόσμου… Κυρίως όμως διότι αυτά όμως ήρθαν με έναν συγκεκριμένο τρόπο: αυτός δεν ήταν καν το περίφημο «τίκι-τάκα», του οποίου η «πρωτοτυπία» αμφισβητείται, καθώς συναντάται και στο παρελθόν σε παραλλαγές, ανάλογα με την εποχή.

Η Μπαρτσελόνα, μια αναμφίβολα πετυχημένη ομάδα πριν την έλευση του Πεπ, έγινε «μηχανή» θεάματος, ένα κυρίαρχο σύνολο. Έπαιζε όμορφα, σκόραρε πολύ, ανέδειξε παιχταράδες κι έγινε η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη, δίχως αστερίσκους. Ο ίδιος ο Πεπ εμφανιζόταν συνέχεια, ακόμα κι όταν μίλαγε, σαν να είχε ένα πράγμα στο μυαλό του, έναν μεγάλο σκοπό: έφτιαξε μια Μπάρτσα που έχανε σπάνια κι ακόμα πιο σπάνια δεν έπαιζε όμορφα. Οι επιθετικοί ήταν μέσοι, οι μέσοι επιθετικοί, αμυντικοί πολλές φορές δεν υπήρχαν, ενώ ο ίδιος φαίνεται να κρύβεται πίσω απ' το εντυπωσιακό παιχνίδι του Μάνουελ Νόιερ, που βγαίνει απ' το τέρμα, παίζει με τα πόδια κι ανοίγει το παιχνίδι με τέτοιο τρόπο που πολλοί να ζητάνε να του αποδοθεί η «Χρυσή Μπάλα» για ένα λόγο παραπάνω απ' τις εντυπωσιακές αποκρούσεις του! Ό,τι κι αν έκανε, καινούργιο ή μη, το έκανε καλύτερα, σύμφωνα με πολλούς, από κάθε προηγούμενο.

Παιχνίδι με πάσες, πίεση για επανάκτηση της μπάλας αμέσως μετά την απώλεια της, ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο και ωραίο θέαμα παρουσίασαν κι άλλες ομάδες στο παρελθόν. Ο Γκουαρδιόλα όμως έβγαλε στο γήπεδο μια ομάδα που τα έκανε όλα μαζί για αρκετό καιρό και κατακτώντας σχεδόν τα πάντα. Δύσκολα γινόταν αντιπαθής σε κάποιον που δεν δήλωνε φανατικός οπαδός της Ρεάλ, άντεχε μερικούς θεατρινισμούς από τους παίκτες της και την «μόδα» στην οποία αναπόφευκτα εξελίχθηκε.

Η κουβέντα για το αν η Μπαρτσελόνα του Πεπ ήταν η καλύτερη ομάδα στην ιστορία του ποδοσφαίρου δεν έχει κανένα νόημα, γιατί προϋποθέτει τη σύγκριση ανόμοιων πραγμάτων και δεν οδηγεί πουθενά. Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως αυτό που έκανε η Μπαρτσελόνα επί Γκουαρδιόλα ήταν ότι εξέπεμψε κυριαρχία: ο τρόπος που κατέκτησε τα τρόπαια έβγαζαν τη σιγουριά του διαρκώς καλύτερου. Πολλές ομάδες κατέκτησαν πολλά τρόπαια: η Γιουνάιτεντ γνώρισε δόξες, η Ρεάλ έφτασε τα 10 ευρωπαϊκά, η Μίλαν έφτασε σε δυο τελικούς σε τρία χρόνια με «αστέρια» σε κάθε θέση στη σύνθεση της. Η ανώτερη εικόνα που έβγαλε η Μπαρτσελόνα στο μεγαλύτερο κομμάτι της τετραετίας 2008-2012 ήταν ένα -τουλάχιστον- σκαλί πάνω απ’ αυτές.

Αρχικά, έγινε ο πρώτος προπονητής που ολοκληρώνει ένα ημερολογιακό κατακτώντας κάθε τίτλο που ήταν προς διεκδίκηση. Ήταν το 2009 και προσέθεσε στην τροπαιοθήκη του Καμπ Νόου πρωτάθλημα, Κύπελλο, Σούπερ Καπ Ισπανίας, Τσάμπιονς Λιγκ, Σούπερ Καπ Ευρώπης και Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Εξάλλου, το 2010 έγινε ο πρώτος προπονητης των Καταλανών που νίκησε τη Ρεάλ Μαδρίτης σε τέσσερα συνεχόμενα clasico και το Νοέμβριο της επόμενης σεζόν ανέβασε το ρεκόρ στις πέντε νίκες! Στο τέλος της σεζόν 2009 - 2010 κατέκτησε την Πριμέρα με τους περισσότερους βαθμούς (99) απ’ τις πρωταθλήτριες ομάδες κάθε άλλου εθνικού πρωταθλήματος στην Ευρώπη.

Τον Απρίλιο του 2011 έγινε ο Ισπανός προπονητής με την μακροβιότερη παρουσία στον πάγκο της Μπαρτσελόνα, καταρρίπτοντας το ρεκόρ του Γιοζέπ Σαμιτιέρ απ’ το 1947! Αυτό δεν γινόταν παρά να συνδυαστεί με τίτλους: τον Αύγουστο του 2011, αφού η Μπαρτσελόνα νίκησε την Πόρτο με 2-0 στον τελικό του Σούπερ Καπ Ευρώπης, έφτασε τα 12 τρόπαια ως προπονητής της, τα περισσότερα από κάθε άλλον στην ιστορία. Το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, η νίκη επί της Σάντος με 4-0 στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων ήταν η μεγαλύτερη στην ιστορία του θεσμού, από τότε που άρχισε να κρίνεται σε ένα σεζόν, ενώ σήμανε το 13/16 τρόπαια για τον Γκουαρδιόλα.

Όταν έχασε το τελευταίο πρωτάθλημα, το 2012, με ήττα απ’ τη Ρεάλ στο Καμπ Νόου, είχε συμπληρώσει 14 τίτλους, που τον καθιστούσαν με διαφορά τον πιο επιτυχημένο προπονητή της ομάδας στην ιστορία της. Η ήττα αυτή δε ήταν η μοναδική εντός έδρας για τη σεζόν εκείνη…

Με τη Μπάγερν συνέχισε στο ίδιο τέμπο: το 2013 κατέκτησε τον τίτλο επτά αγωνιστικές πριν το τέλος της σεζόν, νωρίτερα από κάθε άλλη ομάδα στην ιστορία της Μπουντεσλίγκα!

Κι όμως, μόλις 4 χρόνια μετά, που πάντως «έμοιαζαν περισσότερα, σαν μια αιωνιότητα», ο ίδιος «χόρτασε», ή, όπως είπε ο ίδιος, «δεν μπορώ να εμπνεύσω πια τους παίκτες μου για να συνεχίσουμε στον ίδιο ρυθμό». Είπε λοιπόν «αντίο» στη Βαρκελώνη, μετακόμισε με την οικογένεια του στη Νέα Υόρκη και πάτησε «pause» για έναν χρόνο, ώστε να ηρεμήσει και να βρει εκ νέου το κίνητρο του.

Κίνητρο: μια λέξη που, όπως φαίνεται, για τον Πεπ σημαίνει πολλά. Θα μπορούσε - μάλλον - να γίνει Φέργκιουσον ή Βενγκέρ, να «ριζώσει» για χρόνια στον πάγκο του Καμπ Νόου και οι χρονιές να περνάνε πότε έτσι, πότε αλλιώς. Ποιός μπορεί να πει πως ο Σκωτσέζος, λόγου χάρη, δεν ήταν πετυχημένος, παρότι δεν κατακτούσε πάντα τα πάντα; Κι όμως, ο Καταλανός δεν ένιωθε να «γεμίζει» μ’αυτό. Έπρεπε να αναζωογονηθεί και να επιστρέψει με «φρέσκιες» ιδέες και σε άλλα μέρη, ώστε να συνεχίσει να κάνει διαρκώς συλλογή τίτλων. Ίσως δεν άντεχε τη συντήρηση ή τη δεύτερη θέση. Επίσης, δεν του έλεγε τίποτα όπως φαίνεται το να επιστρέψει με την ίδια ομάδα στην - όποια- αφετηρία και να το ξαναπάρει απ’ την αρχή.

Αυτό φαίνεται πως ήθελε να το κάνει αλλού, εξ ου και η επιλογή της Μπάγερν Μονάχου. Ήταν μάλιστα τόσο έτοιμος και ενθουσιασμένος για τη νέα πρόκληση, που έμαθε πολύ καλά γερμανικά μέσα σε έξι μήνες, κάνοντας μαθήματα για 4-5 ώρες κάθε μέρα, εντυπωσιάζοντας με το αποτέλεσμα άπαντες τους δημοσιογράφους στην παρουσίαση του! Το γεγονός πως οι Βαυαροί είχαν μόλις ολοκληρώσει τη χρονιά «μεθυσμένοι» απ’ το νέκταρ της απόλυτης επιτυχίας του τρεμπλ δεν τον ένοιαζε. Αυτός ήθελε να «ξαναγράψει» τις ίδιες σελίδες με τον τρόπο του, δίχως πάντως να το έχει καταφέρει ως τώρα.

Το ίδιο δείχνει και η προαναγγελία της μετακόμισης του στην Αγγλία απ’ τη σεζόν 2016-17. Ωραία η Μπαρτσελόνα, τέλεια η Μπάγερν, όμως ήρθε η ώρα να γυρίσει διακόπτη. Ενδιαφέρον έχει να δει κανείς που θα βρει να πάει μετά την Αγγλία. Αν δηλαδή μείνει σε έναν σύλλογο εκεί…

Ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, οι Καταλανοί επαναδιατυπώνουν το διαρκές και πολύχρονο αίτημα τους για ανεξαρτητοποίηση απ’ το κράτος της Ισπανίας και τη συγκρότηση της ανεξάρτητης Καταλονίας. Ο Γκουαρδιόλα, γεννημένος εκεί, μορφωμένος και ενημερωμένος σχετικά, έχει πάρει σαφή θέση.

Έχει στηρίξει ανοικτά το «ναι» στο δημοψήφισμα για την απόσχιση ή όχι απ’ την Ισπανία, ενώ το 2015 βρέθηκε στη λίστα των υποψηφίων της παράταξης «Μas Independencia», στις εκλογές της «Συνεργασίας για το Ναι», που κατέβηκε στις εκλογές του τοπικού Κοινοβουλίου της Καταλονίας. «Όλα όσα κάνουμε στη ζωή μας είναι πάντα πολιτικά. Γιατί δεν μπορώ να υπερασπιστώ την γνώμη μου;», ήταν η τοποθέτηση του για να αιτιολογήσει τη στράτευση του στην πολιτική του συμμετοχή.

Το ενδιαφέρον του για την πολιτική έρχεται σε αντιστοιχία με μια συνολική θεώρηση του για τη ζωή, που δεν ξεκινάει ούτε τελειώνει στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Με αφορμή την επίσκεψη της Μπάγερν Μονάχου τον Σεπτέμβριο στην Αθήνα για να αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό στην πρεμιέρα των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ, το gazzetta.gr είχε αναφερθεί στην προσωπικότητα του Πεπ. Ο Καταλανός είναι ένας άνθρωπος που διαβάζει και μαθαίνει. Άλλωστε δεν τον έχουν πάρει και τα χρόνια για να έχει παγιωμένες απόψεις και να μην «στρίβει», παρότι σαν προπονητής έχει τα δόγματα του. Παθιασμένος με το διάβασμα, το θέατρο και τον κινηματογράφο, μπορεί να μιλάει για ποίηση και βιβλία με τις ώρες, όπως κι έκανε σε εκδήλωση στη μνήμη του φίλου του, Καταλανού ποιητή, Μιγκέλ Μαρτί ι Πολ, που πέθανε το 2003.

Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Ο Γκουαρδιόλα θεωρεί εαυτόν αγωνιστή, με τις εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο να μην τον αφήνουν ανεπηρέαστο και η έννοια «αλληλεγγύη» να μην του ακούγεται περίεργη ή ξένη. Κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ της Βραζιλίας το 2014 ο Αργεντινός δημοσιογράφος Χόρχε "Τόπο" Λόπες είχε χάσει τη ζωή του σε τροχαίο που προκάλεσε καταδίωξη αστυνομικών. Ο Λόπες ήταν φίλος του Καταλανού και ο θάνατος του ήταν κάτι που τον πλήγωσε, σχεδόν όσο και ο λόγος για τον οποίον συνέβη. Έτσι, στη συνέντευξη Τύπου πριν τον αγώνα με την Πόρτο για το Τσάμπιονς Λιγκ εμφανίστηκε φορώντας μπλουζάκι που έγραφε: #JusticiaParaTopo, ζητώντας με αυτόν τον τρόπο δικαιοσύνη για τον άδικο θάνατο του Λόπες. Η UEFA, δογματικά κατά των πολιτικών και κοινωνικών μηνυμάτων στο ποδόσφαιρο, διέταξε έρευνα και του επέβαλλε πρόστιμο....

Έχει γίνει γνωστό πως διαβάζει λογοτεχνία και αρχαία ελληνική ιστορία, με μεγάλο ενδιαφέρον για τον ελληνικό πολιτισμό. Δεδομένων τούτων, δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό του Αριστοτέλη για το «πολιτικό ζώο» και παρά τις άφθονες ώρες προπονήσεων, τη ζωή του star και τα εκατομμύρια ευρώ με τα οποία διαμορφώνει το επίπεδο ζωής του, φαίνεται πως προσπαθεί να προσδώσει στον εαυτό του τα χαρακτηριστικά αυτά...

Αυτό παραμένει το ερώτημα. Αν η Μπαρτσελόνα δεν ήταν αρκετή για να τον πείσει να μείνει και να «μεγαλουργήσει» ξανά και ξανά, αν το περιβάλλον της Μπάγερν Μονάχου, όπου ευθύς εξαρχής ο λόγος του έγινε νόμος δεν του φτάνει για να εκπονήσει ένα πολυετές πρότζεκτ και να «γεράσει» στην Αλιάντς Αρίνα, τότε τι μπορεί να φτάνει; Tα μεγάλα πρωταθλήματα δεν είναι δα και τόσα πολλά, ενώ σε μια τριετία φαίνεται πως, μετά την Λα Λίγκα και τη Μπουντεσλίγκα θα έχει βγει και η Πρέμιερ Λιγκ απ' τον «χάρτη».

Κανείς δεν θέλει να τον σκεφτεί προπονητή στο MLS ή να επαναλμβάνει τις επισκέψεις στην Αραβία. Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε πως είναι μόλις 45 χρονών! Πολύ μικρός δηλαδή να συνταξιοδοτηθεί, ακόμα κι αν οι τίτλοι που έχει ήδη καταφέρει να συλλέξει παραπέμπουν σε πορεία 60χρονου ή 70χρονου entrenador.

Η απάντηση είναι μια λέξη: το κίνητρο. Αυτό είναι το μόνο που πρέπει να «γεννηθεί» για να παίρνει αποφάσεις ο Καταλανός. Όπως άφησε στα «κρύα του λουτρού» ολόκληρη τη Βαρκελώνη κι όπως μετά από μόλις 3 χρόνια στο Μόναχο θα πει «αντίο», οι απέραντες φιλοδοξίες του θα ονοματοδοτήσουν τον επόμενο προορισμό του. Μπορεί να είναι ξανά οι «μπλαουγκράνα», μπορεί να είναι ένα άλλο πρωτάθλημα, μπορεί να πάει και σπίτι του πριν καν «πενηνταρίσει». Κανείς δεν θα ξέρει, όπως φαίνεται, μέχρι την τελευταία ώρα. Όπως κανείς δεν φανταζόταν πως θα έλεγε αντίο στους Βαυαρούς, πριν καν διασφαλίσει πως θα φτάσει -τουλάχιστον- τα επιτεύγματα του Χάινκες, ρισκάροντας να εγκαταλείψει δίχως να κατακτήσει την κούπα με τα μεγάλα «αυτιά» ως προπονητής της Μπάγερν Μονάχου...