Γιατράς: «Η τύχη τη μία σε κάνει μάγκα και την άλλη... μυρωδιά!»

Όλοι όσοι σε γνωρίζουν, ξέρουν ότι ασχολείσαι με την πορτοκαλί μπάλα από το πρωί έως το βράδυ. Πριν αφιερωθείς στην προπονητική, όμως, μπάσκετ που έπαιξες;

«Στην ΕΑΠ '84! Εκεί γεννήθηκα, εκεί μεγάλωσα, εκεί μπίστηξα για πρώτη φορά την μπάλα και συνεργάστηκα με ανθρώπους που σημάδεψαν τη ζωή μου, όπως ο Χρήστος Γρηγοράτος, ο Χρήστος Καρπέτας, ο Χρήστος Ψύλλιας και ο Γιώργος Γκαύρος, οι οποίοι ήταν πάνω απ' όλα άνθρωποι και μετά προπονητές. Τότε η ΕΑ Πατρών αποτελούνταν από μία παρέα παιδιών που προσπαθούσαμε να ανεβάσουμε την ομάδα στην Β' Εθνική, παρ' ότι παίζαμε σε ανοιχτό γήπεδο.»

Αυτός ήταν και ο πρώτος σταθμός σου σαν προπονητής;

«Εκεί μου κόλλησε το μικρόβιο της προπονητικής! Μου το έλεγαν συνέχεια και οι συμπαίκτες μου, γιατί έπαιζα play maker και είχα συνεχώς άποψη για ό,τι συνέβαινε στο γήπεδο και γύρω στα 25 μου, παρακολούθησα για πρώτη φορά την σχολή προπονητών και το 1995 πήρα το δίπλωμα της Γ' Κατηγορίας. Πολύ αργότερα, το 2009 έδωσα για το αντίστοιχο της Β' Κατηγορίας και το 2013 πήρα της Α' Κατηγορίας, αν και πολλοί μου έλεγαν τότε, ότι δύσκολα θα μου φανεί χρήσιμο! Εγώ, όμως, ήμουν πεισματάρης και ήθελα να το πάρω έστω και σαν επιμόρφωση! Έκανα και πολλές γνωριμίες, τότε, όπως τον Χρήστο Σερέλη, με τον οποίο τελειώσαμε μαζί την σχολή και γενικά ήθελα πολύ να αποκτήσω την καλύτερη δυνατή θεωρητική κατάρτιση, έτσι ώστε να είμαι έτοιμος όταν μου δοθεί η ευκαιρία...»

Μου έχουν πει πολλοί που σε ξέρουν καλά, ότι είσαι κινητή εγκυκλοπαίδεια παικτών. Ξένων και Ελλήνων;

«Αρχικά μόνο Ελλήνων! Δεν υπήρχε παίκτης που να έπαιζε στα πρωταθλήματα που συμμετείχα και να μην τον ήξερα! Με τους ξένους δεν είχα μεγάλη εξοικείωση. Μάθαινα αυτούς που έρχονταν στο ελληνικό πρωτάθλημα και τους παρακολουθούσα, αλλά δεν είχα αποκτήσει ακόμη το ψώνιο να κάθομαι και να βλέπω παιχνίδια για να ανακαλύπτω μπασκετμπολίστες που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε... λαβράκια!»

Αυτό άλλαξε στην πορεία;

«Όταν ανεβήκαμε στην Α1 Κατηγορία, μέσα από τα μάτια του Νίκου Βετούλα και του Βαγγέλη Αγγέλου, των δύο προπονητών που δούλεψαν στην ομάδα την χρονιά που είμαστε νεοφώτιστοι, άρχισα να μαθαίνω αυτή την διαδικασία και να με γοητεύει. Πήγα και στο summer-league του Λας Βέγκας, που ήταν μία τεράστια εμπειρία για μένα και σιγά-σιγά άρχισα να ασχολούμαι ολοένα και περισσότερο και με τους ξένους.»

Εκείνη την χρονιά, βέβαια, εκτελούσες χρέη γενικού διευθυντή της ομάδας και την επομένη ανέλαβες ως head-coach. Η διαδρομή σου στον Προμηθέα πως και πότε ξεκίνησε;

«Ήταν το καλοκαίρι του 2013. Εγώ ήμουν πολλά χρόνια προπονητής σε ομάδες που αγωνίζονταν σε τοπικό επίπεδο και ταυτόχρονα διατηρούσα μία πιτσαρία, όπου εκεί έτρωγαν συχνά οι παίκτες του Προμηθέα μετά από τα παιχνίδια και είχα οικοδομήσει εξαιρετικές σχέσεις με τους διοικούντες του συλλόγου! Κάπως έτσι μπήκα στον πιο στενό κύκλο των ανθρώπων της ομάδας. Τότε είχα μόλις λύσει τη συνεργασία μου με τον Έσπερο Πατρών που έπαιζε στη Β' Εθνική και είχα συμφωνήσει με την Κόρινθο και μάλιστα είχα φτιάξει και την ομάδα και σχεδόν την ίδια περίοδο ήρθε ο κ. Λιόλιος και μου ζήτησε αν μπορώ να είμαι και στον Προμηθέα, που έπαιζε στο Α' τοπικό.»

Και τι έγινε, ανέλαβες και τις δύο ομάδες;

«Για έναν χρόνο ναι, γιατί οι αγώνες του τοπικού της Πάτρας διεξάγονταν τις Δευτέρες και τα ματς της Γ' Εθνικής, γίνονταν κάθε Κυριακή! Την επόμενη χρονιά, όμως, που η ομάδα ανέβηκε και οι δύο μου δουλειές ήταν πλέον ανταγωνιστικές, αν και ντρεπόμουν και είχα υποχρέωση προς τον Σταύρο Δανιήλ που με είχε συστήσει, άφησα την Κόρινθο και ουσιαστικά αφοσιώθηκα πλήρως στον Προμηθέα και μαζί πετύχαμε συνολικά τέσσερις ανόδους σε ισάριθμα χρόνια. Στην Γ' και στην Β' Εθνική, στην Α2 και εν συνεχεία στην Α1 Κατηγορία.»

Αυτό που ακούγεται ιδιαίτερα οξύμωρο στην δική σου διαδρομή, είναι πως μετά από τέσσερις σερί ανόδους με την δική σου υπογραφή, είχες την αυτογνωσία και την ταπεινοφροσύνη να κάνεις ένα βήμα πίσω και να αναλάβεις την θέση του γενικού διευθυντή της ομάδας! Δεν συμβαίνει συχνά κάτι τέτοιο...

«Κατ' αρχήν, πρέπει να σου πω ότι η Α1 Κατηγορία ήταν για μένα τότε, ένας τελείως άγνωστος κόσμος, κάτι πολύ υπερβατικό για τα δικά μου δεδομένα και ένιωθα ότι δεν ήμουν έτοιμος να ανταποκριθώ στις φιλοδοξίες του συλλόγου. Γι' αυτό ακριβώς το λόγο, κάναμε μία πολύ εποικοδομητική συζήτηση με τον Βαγγέλη (σ.σ.: Λιόλιος), με τον οποίο – εν τω μεταξύ – είχαμε αναπτύξει μία ξεχωριστή σχέση και του πρότεινα να βρούμε έναν έμπειρο προπονητή με παραστάσεις από το συγκεκριμένο επίπεδο, έτσι ώστε να μην κάνουμε «ζημιά» στην ομάδα! Ο στόχος του Προμηθέα, άλλωστε, ήταν να σταθεροποιηθεί στα μεγάλα σαλόνια του ελληνικού μπάσκετ και όχι να κάνει μία πορεία-«ασανσέρ»!

Αυτό έγινε μόλις εξασφαλίσατε την άνοδο στην Basket League;

«Όχι! Είχε γίνει από τα μέσα της προηγούμενης σεζόν, όταν ακόμη παίζαμε στην Α2 Κατηγορία, αλλά είχαμε όραμα και θέλαμε να βάλουμε τις βάσεις για την επόμενη τετραετία. Εγώ είχα πλέον αφήσει το εστιατόριο στον αδελφό μου και έψαχνα μία επαγγελματική εξασφάλιση και το project του Προμηθέα, από όποια σκοπιά κι αν το υπηρετούσα, με γέμιζε πολύ! Σ' όλο αυτό, έπαιξε ρόλο και το πολύ οικογενειακό κλίμα που είχαμε δημιουργήσει στην ομάδα, επομένως δεν ήταν καθόλου δύσκολη απόφαση. Είτε ήμουν στην άκρη του πάγκου σαν προπονητής, είτε από οποιοδήποτε άλλο πόστο, ήμουν το ίδιο ευτυχισμένος... Πήραμε, λοιπόν, από κοινού την απόφαση να αναλάβω τον ρόλο του γενικού διευθυντή.»

Μέσα σου δεν έμεινε καθόλου απωθημένο το ότι δεν γεύτηκες τους καρπούς μίας επιτυχίας της οποίας ήσουν μέρος;

«Το τι πιστεύει ο καθένας για τον εαυτό του, βρίσκεται βαθιά ριζωμένο μέσα του. Ήταν μία απόφαση που δεν στηρίχθηκε σε καμία αίσθηση φόβου, αλλά στην βάση του σεβασμού με τον οποίο αντιμετωπίζω τα θέλω της ομάδας. Δεν ήταν ότι δεν ένιωθα ικανός, ούτε ότι φοβόμουν να αποτύχω. Ήταν ότι δεν είχα την εμπειρία να την βοηθήσω να την δούμε όπως επιθυμούσαμε όλοι... Από εκείνη την χρονιά, άλλωστε, ασχολούμαι πλέον με όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με την καθημερινή λειτουργίας της ομάδας και αυτός ο ρόλος, με βοήθησε να αποκτήσω έναν σφαιρικό έλεγχο του οργανισμού. Από τι γίνεται στις ακαδημίες και στα γραφεία, μέχρι το τι συμβαίνει στα αποδυτήρια.»

Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που σε βοήθησαν να γίνεις καλύτερος προπονητής στην διάρκεια της διαδρομής από τα τοπικά πρωταθλήματα μέχρι την Α1 Κατηγορία;

«Οι εξαιρετικοί άνθρωποι που γνώρισα και οι οποίοι επηρέασαν σημαντικά τον χαρακτήρα μου μέσα στο μπάσκετ, σε συνδυασμό με την πίστη μου στον Θεό αλλά και τη συνδρομή της τύχης, η οποία τη μία σε κάνει μάγκα και την άλλη... “μυρωδιά”. Στις μικρότερες κατηγορίες, είχα την τύχη να συνεργαστώ με την οικογένεια Παρασκευόπουλου, που είχε τον Γλαύκο και η οποία με αγκάλιασε και με βοήθησε πολύ να εξελιχθώ σαν προπονητής και σαν άνθρωπος. Στον Κεραυνό Αιγίου, νιώθω ευλογημένος που γνώρισα και συναναστράφηκα τον Χάρη τον Μπόγδανο, ο οποίος διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο σκέφτομαι στο μπάσκετ. Αλλά και πολλοί άλλοι άνθρωποι, όπως ο Θανάσης ο Μουρίκης στην Κεφαλλονιά, ο Περικλής ο Γερμανός στο Αγρίνιο, ο Θανάσης Καββαδάς στη Λευκάδα και ο Γιώργος Μαυραγάνης, με τον οποίο γνωρίστηκα μέσα από το μπάσκετ και έχουμε αποκτήσει μία πολύ ιδιαίτερη αδελφική σχέση.

Σ' αυτό βοηθάει και το γεγονός ότι κι εσύ είσαι ένας άνθρωπος άμεσος, προσιτός, αυτός που συχνά αποκαλούμε της «διπλανής πόρτας»;

«Δεν ξέρω πως είμαι, αυτό που ξέρω είναι ότι δεν κάνω κάτι ιδιαίτερο, ούτε ότι είμαι δάσκαλος ή ειδήμων! Τίποτε απ' αυτά! Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν πολύ σημαντικότερα πράγματα στην ζωή κι αξίζουν πολύ περισσότερο την προσοχή όλων μας. Αυτό που ξέρω είναι ότι έχω την δική μου προσωπικότητα, ότι είμαι καθαρός και ότι όπως όλοι, έχω φίλους και εχθρούς. Για τους πρώτους, θα πέσω στην φωτιά αν χρειαστεί, για τους δεύτερους, μέχρι πριν λίγα χρόνια θα πήγαινα στον πόλεμο! Από τότε που γνώρισα τον Βαγγέλη Λιόλιο, όμως, αυτό άλλαξε αρκετά και πλέον έχω μία αρκετά διαφορετική προσέγγιση σε πολλά πράγματα. Ο άνθρωπος αυτός μου έχει δώσει φτερά και νιώθω ότι του χρωστάω πολλά.»

Ποια είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση που νιώθεις και πηγάζει από την επιτυχημένη πορεία του Προμηθέα;

«Το ότι με παίρνουν προπονητές τοπικών κατηγοριών, τους οποίους ενδεχομένως και να μην γνωρίζω και μου λένε: “Είσαι το όνειρό μας!”. Αυτό αποτελεί τεράστια τιμή και μόλις το ακούω ανατριχιάζω! Σηκώνω το τηλέφωνο σε όλους, ακόμη και σε όσους δεν ξέρω! Προσπαθώ να πατάω στα πόδια μου, να μην χάσω το μυαλό μου! Θα με ρωτήσεις εύλογα “πως τα καταφέρνεις;”... Πραγματικά, ούτε εγώ ξέρω... Νομίζω μόνο η οικογένειά μου ξέρει! Και τις προάλλες άκουσα κάποιες χυδαίες κουβέντες στον 5ο αγώνα με την ΑΕΚ για την μάνα μου, που έχει φύγει από τη ζωή και δεν ξέρω κι εγώ πως κρατήθηκα... Να σου βρίζουν 15χρονα παιδιά την πεθαμένη μητέρα σου και να αναρωτιέσαι πραγματικά, δεν έχουνε γονείς; Ο γιος μου, ήταν στο γήπεδο κι έκλαιγε!»

Τι σου λέει ο κόσμος που σε βλέπει στην Πάτρα;

«Ξαφνικά όλοι θέλουν να με γνωρίσουν, αλλά πραγματικά δεν παραμυθιάζομαι ότι έχω γίνει κάποιος! Ορισμένοι λένε "αυτός είναι φαινόμενο, είναι χοντρός, δεν μασάει και τους καταπίνει όλους!". Κανένα φαινόμενο δεν είμαι και τα κιλά που έχω πάρει, είναι επειδή έχω πέσει με τα μούτρα πάνω σ' αυτό που κάνω κι έχω παρατήσει τον εαυτό μου! Το καλοκαίρι πάντα πέφτω (γέλια!!!)... Και ο αυτοσαρκασμός μέσα στο πρόγραμμα είναι...»

Νομίζω ότι δεν ήσουν ποτέ βοηθός προπονητή;

«Ισχύει και πραγματικά λυπάμαι γι' αυτό! Θα ήταν χαρά μου να ήμουν δίπλα σε καταξιωμένους προπονητές και να μάθω, δουλεύοντας μαζί τους! Έχω πει και το ξαναλέω ότι "κλέβω" συνεχώς ιδέες και στοιχεία που βλέπω από άλλους συναδέλφους και ξοδεύω ατελείωτες ώρες στο video και σε κουβέντες με ανθρώπους του μπάσκετ, γιατί είμαι της άποψης ότι κάθε μέρα πρέπει κάτι να μαθαίνεις... Δεν ντρέπομαι καθόλου! Στην κλήρωση που έγινε στην Θεσσαλονίκη, στην αρχή της περυσινής χρονιάς, δεν μου μιλούσε σχεδόν κανείς!»

Αισθάνθηκες άσχημα;

«Δεν ήρθε κανένας δημοσιογράφος να με ρωτήσει κάτι. Ήμουν σαν να μην υπήρχα! Ήταν αυτός που λέμε, δεν σε ξέρει ούτε η μάνα σου! Αυτό όμως, δεν με απογοήτευσε! Ίσα-ίσα που μου έδωσε κίνητρο, ώστε του χρόνου στην επόμενη κλήρωση, τουλάχιστον να ξέρουν όλοι ποιος είμαι... Χαίρομαι λοιπόν, που η περίπτωσή μου φωτίζει την δεξαμενή των πολύ ικανών προπονητών που υπάρχουν στις μικρές κατηγορίες, που αν τους δείξουν εμπιστοσύνη, θα κάνουν εξαιρετική δουλειά ακόμη και στο υψηλότερο επίπεδο.»

Σε καθαρά τεχνικό επίπεδο, τι έμαθες από τις μικρές κατηγορίες;

«Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία δεν είναι το τεχνικό κομμάτι! Πίστεψέ με, είναι πολύ πιο δύσκολο να είσαι προπονητής στο τοπικό, απ' ό,τι στην Α1 Κατηγορία! Στα "μεγάλα σαλόνια" τα λάθη διορθώνονται! Στις μικρές κατηγορίες, όταν κάνεις λάθος το... παντρεύεσαι! Το πιο δύσκολο είναι ότι πρέπει να διαχειρίζεσαι ανθρώπους που δεν είναι επαγγελματίες, αλλά μεροκαματιάρηδες και επί το πλείστον δεν έχουν να φάνε και έχουν τεράστια προβλήματα στην ζωή τους! Όταν μαθαίνεις σ' αυτές τις συνθήκες, τότε στο επαγγελματικό επίπεδο η διαχείριση των προσωπικοτήτων είναι πολύ πιο εύκολη... Θα σου πω πως και πότε βοηθήθηκα, όσον αφορά στην προετοιμασία μου για την θέση του προπονητή στην Α1...»

Υποθέτω την χρονιά που ήσουν γενικός διευθυντής... Την πρώτη σεζόν του Προμηθέα στην Basket League...

«Ακριβώς! Στην ομάδα είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε με δύο καταξιωμένους συναδέλφους, τον Νίκο τον Βετούλα και τον Βαγγέλη Αγγέλου! Κοιτώντας την όλη προσπάθεια και δουλειά που κάναμε από μία διαφορετική οπτική κι έχοντας παράλληλα το δικό μου υπόβαθρο σαν προπονητής, εισέπραξα πολλά πράγματα και κρατώντας τα θετικά κι αφαιρώντας τα αρνητικά, προσπάθησα να προσαρμόσω το δικό μου προφίλ στις απαιτήσεις που πρέπει να έχει ο Προμηθέας από τον άνθρωπο που κάθεται στον πάγκο. Η διαχείριση των ξένων και οι επαφές με τους ξένους ατζέντηδες ήταν ένα κομμάτι, για παράδειγμα, στο οποίο δεν είχα καμία εμπειρία... Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά και χάρη στην εμπιστοσύνη και την αμέριστη και αδιάλειπτη στήριξη του Βαγγέλη Λιόλιου - γιατί δεν ήταν πάντα όλα ρόδινα - βρισκόμαστε εδώ που είμαστε σήμερα!»

Πάμε σε κάτι άλλο. Την πρώτη χρονιά που ανεβήκατε ο στόχος ήταν η παραμονή και σωθήκατε εύκολα. Την δεύτερη θέλατε να μπείτε στα palyoffs και μπήκατε στην 4άδα και την τρίτη βγήκατε στην Ευρώπη, φτάσατε στους "16" του BCL κι από 'κει που, όσοι γνωρίζουν πράγματα και καταστάσεις, περίμεναν να υποστείτε μία φυσιολογική αγωνιστική φθορά, φτάνετε στους τελικούς της Basket League! Αυτό πως γίνεται;

«Όταν έγινε γνωστό ότι θα παίξουμε στο BCL, μου είπε ένας προπονητής, δεν θα πω το όνομά του γιατί μπορεί να μην θέλει, να προετοιμάσω τον εαυτό μου ότι από την κούραση και τα συνεχή ταξίδια, θα χάσουμε τουλάχιστον 3-4 παιχνίδια στην Ελλάδα, που δεν θα τα περιμένω! Το κράτησα στο μυαλό μου και αυτό πράγματι συνέβη σε έναν βαθμό, αλλά ευτυχώς αυτές οι ήττες δεν μας στοίχισαν τελικά καθόλου...»

Πως καταφέρατε να κρατήσετε δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη;

«Κατ' αρχήν να επισημάνω ότι όλο αυτό για μας ήταν ακόμη πιο επώδυνο, γιατί ο κόσμος δεν πρέπει να ξεχνάει ότι από την στιγμή που φεύγαμε από την Πάτρα ή φτάναμε στην Αθήνα, είχαμε και τουλάχιστον 2,5 ώρες δρόμο με το λεωφορείο για να φτάσουμε στο αεροδρόμιο ή αντίστοιχα στο σπίτι μας. Θυμάμαι ότι μετά το πρώτο μας ευρωπαϊκό ταξίδι και τη νίκη μας στην Οστάνδη, κολλήσαμε στην εθνική οδό εξαιτίας ενός τρακαρίσματος και φτάσαμε στις εννιάμισι το βράδυ και ακυρώσαμε την προπόνηση, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίσουμε το Περιστέρι με μία προπόνηση και να χάσουμε μέσα στην έδρα μας. Στην αμέσως επόμενη εβδομάδα, μετά από ευρωπαϊκό παιχνίδι και πάλι, πήγαμε στην Θεσσσαλονίκη και “φάγαμε” 25 πόντους από τον ΠΑΟΚ. Δεν είχαμε ενέργεια να βάλουμε ούτε τα lay-up! Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι γινόταν...»

Το φοβήθηκες τότε, ότι μπορεί να σας πάρει η κάτω βόλτα με την Ευρώπη και τα συνεχή ταξίδια;

«Δεν σου κρύβω ότι προς στιγμήν ναι! Αλλά επειδή στη ζωή μου, όταν δεν ξέρω, έχω μάθει πάντα να ρωτάω, συμβουλεύτηκα πολλά παιδιά, πολλούς συναδέλφους που είχαν την εμπειρία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, όπως ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, ο Δημήτρης Πρίφτης και ο Ηλίας Παπαθεοδώρου και τους ευχαριστώ γι' αυτό. Οι άνθρωποι δεν μου έκρυψαν τίποτε και με βοήθησαν να προσαρμοστώ αρκετά και να βοηθήσω την ομάδα. Από 'κει που όλοι περίμεναν ότι θα παίξουμε απλά για την συμμετοχή, χάσαμε στις λεπτομέρειες την 2η θέση του ομίλου αλλά και την πρόκριση στους “8” με την Τενερίφη, σε ένα ματς που παίξαμε χωρίς τρεις παίκτες, απέναντι σε μία πολύ καλή ομάδα που έφτασε μέχρι και τον τελικό. Να φανταστείτε ότι κάναμε σχεδόν μία μέρα να φτάσουμε στα Κανάρια Νησιά και τα ρεπορτάζ για το ματς του Ολυμπιακού με την Γκραν Κανάρια, έκαναν λόγο για ένα δύσκολο ταξίδι 6 ωρών, που έγινε με πτήση τσάρτερ!»

Όπως και να 'χει και ό,τι και να συνέβαινε στους τελικούς, η χρονιά δεν είναι απλά επιτυχημένη, είναι σαν να έχετε πάρει το πρωτάθλημα...

«Να σου πω την αλήθεια και ίσως πολλοί να νομίζουν ότι είμαι μουρλός, αλλά πέρυσι όταν αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε στο BCL, είχα πει στον Βαγγέλη (σ.σ.: Λιόλιο) ότι στόχος μας έπρεπε να ήταν το Final 4. Είχα παρακολουθήσει το περυσινό που έγινε στο ΟΑΚΑ και το πήρε η ΑΕΚ και του είχα πει, ότι στη νέα σεζόν έπρεπε να προσπαθήσουμε να δώσουμε το παρών! Έτσι και στην προπέρσινη συνέντευξη Τύπου του ΕΣΑΚΕ για τα ημιτελικά των playoffs, όταν ακόμη δεν ήμουν προπονητής αλλά γενικός διευθυντής, είχα πει ότι ο Προμηθέας πρέπει σύντομα να αγωνίζεται στα ημιτελικά της Α1 Κατηγορίας. Δύο χρόνια αργότερα, έμελλε να φτάσουμε στους τελικούς! Προχωράμε...»

Στους τελικούς, πάντως, πέραν του ότι η συμμετοχή σας ήταν μία μεγάλη γιορτή, από αγωνιστικής άποψης, ήταν από τα πιο εύκολα ματς, επειδή δεν υπήρχε κανένα άγχος και καμία πίεση, έτσι δεν είναι;

«Θα σου πω κάτι που έλεγα και στους παίκτες, προσπαθώντας να τους κρατήσω όσο πιο “ζωντανούς” γίνεται, γιατί αρχίσαμε προετοιμασία στις 16 του περασμένου Αυγούστου και έχουμε φτάσει κοντά στα μέσα Ιουνίου, κι από 'κει που παίζαμε μάξιμουμ 30 παιχνίδια, σταματήσαμε στα 58 παιχνίδια, χωρίς να κάνουμε καμία αλλαγή παίκτη. Να τους βάλω στην διαδικασία να σκεφτούν το κάθε ματς ξεχωριστά, αν είναι δυνατόν χωρίς να κοιτάξουν πίσω και να νιώσουν την κούραση. Μετά από αυτό που έγινε στο 5ο ματς με την ΑΕΚ και όλο το ξέσπασμα που επακολούθησε, ακόμη προσπαθούμε να συνέλθουμε. Εγώ έκανα τρεις μέρες να κοιμηθώ από την υπερένταση!»

Και από τις φωνές για φάουλ στην τελευταία φάση της κανονικής διάρκειας, που ακούστηκαν και από την τηλεόραση...

«(Χαμογελάει!!)... Αυτό είναι μία λεπτομέρεια! Πιο πολύ από την μεγάλη επιθυμία που είχαμε όλοι μας για να πετύχουμε. Είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι κερδίσαμε και ξαφνικά έρχονται όλα τούμπα και δεν συνειδητοποιείς καλά-καλά ότι έχεις πάει στην παράταση. Νομίζεις ότι έχεις χάσει. Δεν είναι εύκολη η διαχείριση αυτών των συναισθημάτων. Όλοι είδανε τι έγινε στο γήπεδο! Ειδικότερα στο τελευταίο δεκάλεπτο... Το τι άκουσα, άστο... Δεν πειράζει... Για κάποιο λόγο γίνονται όλα...»

Με τι θα ήσουν ευχαριστημένος από τους παίκτες σου στη σειρά των τελικών (σ.σ.: η συνέντευξη έγινε πριν το 1ο τελικό);

«Είναι πολύ δύσκολοι αυτοί οι αγώνες! Μπορεί να λέμε εύκολα ότι μέσα στο παρκέ δεν παίζουν ρόλο τα budgets και μετράει η ψυχή, εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μία τεράστια διαφορά επιπέδου! Τώρα αν με ρωτάς για το αν μπορούμε να κερδίσουμε ένα παιχνίδι, τότε θα σου πω ότι ναι μπορούμε! Το να κερδίσουμε το πρωτάθλημα είναι εξαιρετικά δύσκολο και δεν το έχει κάνει κανείς απέναντι στις δύο μεγάλες ομάδες, τα τελευταία 18 χρόνια! Θα πρόκειται για θαύμα! Ο στόχος μας είναι να φανούμε όσο το δυνατόν πιο ανταγωνιστικοί...»

Το ότι ο κόσμος του Παναθηναϊκού ξέρει ότι είσαι Ολυμπιακός, πως το διαχειρίζεσαι;

«Δεν γεννήθηκα με παρθενογένεση, γεννήθηκα σε μία ολυμπιακή οικογένεια και είμαι περήφανος που αγάπησα αυτή την ομάδα. Ωστόσο, όταν μπαίνεις μέσα στο γήπεδο για να κάνεις μία δουλειά, πρέπει να είσαι κύριος, να μην προκαλείς και να μην "πουλάς" οπαδιλίκι, επειδή παίζεις με τον Παναθηναϊκό. Με την ΑΕΚ βρίζανε εμένα και τον Πειραιά και από μέσα μου γέλαγα γιατί είμαι από την Πάτρα! Δεν κρύβω ότι είμαι Ολυμπιακός, αλλά αυτό με απασχολεί το διάστημα που περνάω με τους φίλους και φυσικά το διαχωρίζω όταν μπαίνω στο γήπεδο. Ίσα-ίσα που με τους ανθρώπους τους Παναθηναϊκού έχω άριστες σχέσεις! Αυτά που είπε ο Πιτίνο για μένα, δεν υπάρχουν! Ούτε πληρωμένο να τον είχα! Όπως και ο Πασκουάλ! Τζέντλεμαν με τα όλα του και στο Πήλιο που είχαμε συμπέσει στην προετοιμασία, ανέβηκε στο πούλμαν μας για να με χαιρετήσει...»

Έχετε αρχίσει να σκέφτεστε την επόμενη σεζόν και την 4η διαδοχική υπέρβαση;

«Δυστυχώς και το λέω γιατί δεν έχουμε μπορέσει να χαλαρώσουμε για να το χαρούμε, ναι! Όπως μου λέει και ο μεσαίος μου αδερφός "είσαι πάντα στην τσίτα, δεν κόβεις ποτέ!"... Έτσι είναι και ο Βαγγέλης (σ.σ.: Λιόλιος), όμως γι' αυτό και ταιριάζουμε σαν χαρακτήρες! Υπάρχει ήδη ένας σχεδιασμός, έχουμε βάλει στόχο τι μπορούμε να κάνουμε τα επόμενα τρία χρόνια, απλά στον Προμηθέα, όλα γίνονται πιο γρήγορα και είμαστε ευλογημένοι γι' αυτό...»

Σκέφτεστε να διατηρήσετε τον βασικό κορμό της ομάδας;

«Αυτό είναι το βασικό μας μέλημα γιατί οι παίκτες είναι αυτοί που κάνουν τις ομάδες, όχι οι προπονητές! Θα προσπαθήσουμε να τους κρατήσουμε όλους, πάντα στην βάση των οικονομικών μας δυνατοτήτων, γιατί και πέρυσι θέλαμε να ανανεώσουμε τον Φαγιέ και τον Πράδερ, αλλά εκ των πραγμάτων δεν μπορούσαμε να πάμε τόσο ψηλά όσο πήγαν τελικά τα συμβόλαιά τους...»

Η μεταπήδηση από το BCL στο Eurocup περιλαμβάνει και μία μικρή αύξηση στο budget, να υποθέσουμε;

«Προς αυτή την κατεύθυνση κινούμαστε, από τη στιγμή που θα πειστούμε ότι είναι απαραίτητο για να πετύχουμε τους στόχους που θέλουμε. Να φανταστείς ότι την 2η χρονιά στην Α1 Κατηγορία, που ήταν η πρώτη δική μου στην Basket League, είχαμε μικρότερο budget από την πρώτη και μπήκαμε στην τετράδα. Στην εφετινή χρονιά, λόγω και Ευρώπης, είχαμε μία αναλογική αύξηση, χωρίς να μπούμε σε υπερβολές. Για μένα τεράστιο ρόλο παίζει και το θέμα των ισορροπιών στα αποδυτήρια. Δεν μπορεί να υπάρχουν τεράστιες μισθολογικές αποστάσεις μεταξύ των παικτών. Τώρα αν δούμε κάποια περίπτωση που μπορεί να μας εκτοξεύσει, θα το δούμε...»

Η πορεία του Προμηθέα τα δύο τελευταία χρόνια, θα 'λεγε κανείς ότι έχει βγάλει στην επιφάνεια πολλούς ταλαντούχους Έλληνες της νέας γενιάς (Γκίκας, Σαλούστρος, Κασελάκης, Τσαϊρέλης) και μάλιστα τροφοδότησε και την Εθνική ομάδα με σε μία πρωτόγνωρη εποχή που επί το πλείστον και λόγω του προγράμματος, οι παίκτες της Euroleague δεν είναι σε θέση να βοηθήσουν... Είναι κι αυτό το κομμάτι μέρος της φιλοσοφίας σας;

«Δυστυχώς, Έλληνες παίκτες που μπορούν να αγωνιστούν με συνέπεια σ' αυτό το επίπεδο που είμαστε, δεν υπάρχουν πολλοί. Εμείς προσπαθήσαμε να βρούμε παιδιά που έχουν και τον χαρακτήρα για να ταιριάξουν με τα δικά μας θέλω και την ιδιοσυγκρασία του συλλόγου. Και πραγματικά είμαστε πολύ ευχαριστημένοι απ' όλους και ξεχωριστά από τον καθένα.

Και με τους ξένους όμως, έχετε πετύχει διάνα, υπό την έννοια ότι έχετε κάνει ελάχιστες αλλαγές σε τρία χρόνια...

Είμαστε τυχεροί όμως, γιατί δημιουργήσαμε μία καλή βάση και με τους ξένους. Ο Λίποβι φερ' ειπείν, είναι μαζί μας δύο χρόνια, θα μείνει και του χρόνου και θέλουμε να του κάνουμε και επιπλέον επέκταση. Τον Χολ, τον είχα στοχεύσει τρία χρόνια και μόλις έμεινε ελεύθερος από την Τσιμπόνα, δεν χάσαμε δευτερόλεπτο. Τον Έλις τον είχαμε εντοπίσει από την εποχή που έπαιζε στο Μαυροβούνιο (σ.σ.: Μόρναρ) και προσπαθούσαμε να δούμε πως μπορούμε να τον φέρουμε...»

Ναι αλλά μετά από λίγο καιρό, έμαθα ότι ήθελες να τον διώξεις...

«Ισχύει αυτό! Είχε έρθει απροπόνητος, είχε αφήσει τον εαυτό του και αυτό που εγώ πίστευα ότι μπορεί να κάνει, δεν το έβγαζε καθόλου! Είναι ένα παιδί που έχει δει την μητέρα του να δολοφονείται μπροστά στα μάτια του και είναι ανασφαλής. Παρ' ότι δεν μιλάω καλά αγγλικά, του είπα την αλήθεια. Και καμιά φορά η γλώσσα του σώματος είναι πολύ πιο αποτελεσματική στη συνεννόηση. Αποφασίσαμε με τον πρόεδρο να του δώσουμε μία ευκαιρία, φωνάξαμε τον manager του, μιλήσαμε όλοι μαζί κι έκτοτε δουλεύει ασταμάτητα, παρ' ότι έχει αντιμετωπίσει πολλούς τραυματισμούς. Τον ανανεώσαμε και πλέον αισθάνεται τον Προμηθέα σαν οικογένειά του.»

Ο Μπράουν;

«Ήταν ένας παίκτης που μας δικαίωσε πλήρως, παρ' ότι όταν φέραμε κάποιοι ειρωνεύονταν και προέβλεπαν πόσο γρήγορα θα φύγει. Είναι εξαιρετικός παίκτης και τρομερό παιδί, αλλά πλέον το κασέ του έχει ανέβει ψηλά και αντικειμενικά είναι δύσκολο να τον κρατήσουμε. Το κλειδί μ' αυτόν ήταν να καταλάβει ότι θα είναι στο παρκέ όσο παραμένει συνεπής στην άμυνα. Οι Αμερικανοί που είναι σκόρερ, δυσκολεύονται να το καταλάβουν γιατί νομίζουν ότι όσο σκοράρουν θα παίζουν. Με μένα δεν ισχύει αυτό! Όταν το κατάλαβε, έγινε ο καλύτερος αμυντικός μας.»

Και τον Παρκς, τον είχατε κόψει κάποια στιγμή αλλά τελικά όχι μόνο έμεινε, αλλά βοήθησε και πολύ μάλιστα...

«Εκπληκτική περίπτωση! Είχε πρόβλημα στο γόνατο, ήρθε χτυπημένος από την Κύπρο και μου είπε ο γιατρός να τον κόψουμε γιατί το παιδί δεν μπορεί. Επειδή όμως είναι φτωχόπαιδο που έχει μεγαλώσει σε γκέτο και ταυτόχρονα εξαιρετικός χαρακτήρας, του κάναμε μία αναπροσαρμογή, του φτιάξαμε το πόδι και τον βάλαμε να παίξει. Πριν το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό στο Κύπελλο βρήκα έναν καλό παίκτη που θα μας έδινε περισσότερα πράγματα κι αποφασίσαμε τελικά να του λύσουμε το συμβόλαιο. Τότε λοιπόν, χτύπησε ο Έλις κι επειδή ο ίδιος ήθελε να βοηθήσει χωρίς να έχει συμβόλαιο και ήταν δύσκολο να διεκδικήσουμε την πρόκριση, τον προέτρεψα να μείνει εκτός για να μην χτυπήσει. Μου απάντησε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσει την ομάδα αβοήθητη και μείναμε όλοι κάγκελο! Όχι μόνο έπαιξε, αλλά ήταν πολύ καλός! Το ίδιο έκανε και στο Στρασβούργο και στο Ρέθυμνο, οπότε μετά αν αφήσεις έναν τέτοιο παίκτη να φύγει, είσαι εγκληματίας!»

Πρόσφατα ο Βαγγέλης Λιόλιος δήλωσε ότι η συμμετοχή στο Eurocup αποφασίστηκε με στόχο την μελλοντική προαγωγή στην Euroleague. Επομένως, του χρόνου φιλοδοξείτε να κάνετε μία ανάλογη πορεία όπως φέτος στο BCL;

«Κοίτα εκεί τα budgets είναι πολύ μεγάλα και όπως έχω πει και στον Βαγγέλη δεν μπορούμε να πιάσουμε κότσο τις μισές ομάδες! Τώρα όταν ο ΜακΚόλουμ πάει με ένα εκατομμύριο στο Καζάν και ο Χένρι, που τον θέλει ο Ολυμπιακός καταλήγει στην Ούνικς, καταλαβαίνεις ότι μιλάμε για άλλο επίπεδο. Και δεν πρόκειται καν για την καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης! Σιγά-σιγά, βήμα-βήμα, θα προωθήσουμε και κάποια νέα ταλαντούχα παιδιά στην πρώτη ομάδα, όπως ο Μαντζούκας και θα κοιτάξουμε για το καλύτερο δυνατό.»