Ο Ντρογκμπά στο gazzetta.gr: Συνέντευξη με τον θρύλο που ξεπέρασε το ποδόσφαιρο

Δεν είναι μόνο τα όσα έκανε το 2005. Ο Ντρογκμπά προσπάθησε από νωρίς και με διαφορετικούς τρόπους να σταθεί στο πλευρό της κοινωνίας. Έγινε πρέσβης καλής θελήσεως του ΟΗΕ, πήρε μέρος στην επιτροπή Αλήθειας, Συμφιλίωσης και Διαλόγου για την επιστροφή της ειρήνης στην Ακτή Ελεφαντοστού το 2011, όταν οι εχθροπραξίες είχαν επιστρέψει. Το 2007 ίδρυσε το Drogba Foundation, με στόχο την υποστήριξη της εκπαίδευσης και της υγείας στην Αφρική, ενώ δύο χρόνια αργότερα χάρισε το μπόνους των τριών εκατομμυρίων που του έδωσε η Τσέλσι για την ανανέωση του συμβολαίου για την κατασκευή νοσοκομείου στο Αμπιτζάν. Έχει πάρει μέρος σε αναρίθμητες πρωτοβουλίες και δράσεις, οπότε για εκείνον η αφοσίωση σε αυτό το σκοπό ήταν κάτι σαν όνειρο ζωής μετά το ποδόσφαιρο. «Ήμουν ήδη ενεργός με τον Peace and Sport, δουλεύοντας μαζί τους σε διάφορα πρότζεκτς», εξηγεί στο gazzetta.gr κάτω από τον ζεστό κυπριακό ήλιο. «Πήγαμε στην Κολομβία και κάναμε και άλλες δράσεις ενώ ακόμα έπαιζα. Πιστεύω σε αυτό, γιατί είναι μια συνέχεια όλου του φιλανθρωπικού έργου που κάνω και επίσης μια συνέχεια των δράσεων ειρήνης που έκανα με τους συμπαίκτες μου στο Χαρτούμ στο Σουδάν, λίγα χρόνια πριν, όταν προκριθήκαμε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Πιστεύω πραγματικά στην ειρήνη μέσω του αθλητισμού. Το έχω βιώσει, οπότε πραγματικά πιστεύω σε αυτό».

Μπορεί πραγματικά όμως να πετύχει ξανά την ειρήνη μέσω του ποδοσφαίρου σε χώρες με ιστορικό έχθρας; «Υπάρχει πάντα κάτι να πιστέψεις και μπορούμε μέσω του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου να κάνουμε τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος για όλους. Το είδα στη χώρα μου, το είδα στην Κολομβία μέσω της εκστρατείας της Λευκής Κάρτας με τον Χουάν Μανουέλ Σάντος, τον πρώην πρόεδρο της χώρας. Πραγματικά το πιστεύω. Ξέρω κόσμο που ζει γι' αυτό. Ο αθλητισμός ίσως δεν είναι το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή, αλλά ενώνει τον κόσμο. Οπότε πιστεύω σε κάνει να ξεχνάς τα προβλήματά σου και να ονειρεύεσαι. Θέλεις να κερδίζεις, περνάς σπουδαίες στιγμές με ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες ίσως να μην ήθελες καν να τους μιλήσεις. Μέσω του αθλητισμού μπορείς. Δεν έχει σημασία από πού είναι, ή τι πιστεύει ο άλλος. Όλοι είναι το ίδιο».

Η συζήτηση δεν μπορούσε να μην περάσει στον ρόλο που διαδραμάτισε για το κατάπαυση του πυρός στην ταλαιπωρημένη χώρα του. «Στην Ακτή Ελεφαντοστού η κανονικότητα ήταν ο κόσμος να πυροβολείται στους δρόμους κατά τη διάρκεια της ημέρας και όταν έπαιζε η Εθνική άφηναν τα όπλα απ' έξω, κάθονταν μαζί και πανηγύριζαν όταν βάζαμε γκολ. Αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό», λέει στο gazzetta.gr. Μολονότι έχουν περάσει τόσα χρόνια, το βλέμμα του σκοτεινιάζει όταν επαναφέρει τις μνήμες αυτές.

Τον ρωτήσαμε αν πίστευε ότι μπορεί να πετύχει κάτι παίρνοντας το λόγο στα αποδυτήρια του Χαρτούμ, ή αν ήταν μια κίνηση απόγνωσης. «Πίστευα σε αυτό, επειδή μπορούσα να δω το πώς ζούσε η ομάδα. Άνθρωποι από διαφορετικές εθνότητες να παίζουμε στην ίδια εθνική, να έχουμε φιλία μεταξύ μας. Ήμασταν αδέρφια και βλέπαμε, εμείς οι νεότεροι, τους γονείς μας να μην μιλούν μεταξύ τους, ενώ πριν ήταν κοντά. Ζούσαν μαζί ειρηνικά πριν και λόγω της πολιτικής κατάστασης, των διεκδικήσεων και των διαφορών τα πράγματα έγιναν άσχημα. Αποφάσισα ότι όταν προκριθούμε πρέπει να κάνουμε κάτι δυνατό, γιατί αγαπάμε την χώρα μας και θέλαμε να είναι ενωμένη. Θέλαμε να μπορούμε να πάμε παντού στη χώρα όχι μόνο σε ένα μέρος, γιατί το άλλο ήταν απαγορευμένο. Αυτός ήταν ο στόχος, οπότε ναι, το πίστευα ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε».

Πώς επιλέγει πιθανότατα ο πιο διάσημος άνθρωπος της χώρας να πάει στο «άβατο» των ανταρτών; Δεν φοβάται για πιθανή αιχμαλωσία, λύτρα, ακόμα και θάνατο; «Όχι», απαντά χωρίς δισταγμό στο gazzetta.gr. «Δεν γίνεται να φοβηθώ γιατί είναι η χώρα μου. Κανείς συμπαίκτης μου δεν φοβήθηκε, είναι η χώρα μας και αισθανόμασταν ότι οι ο λαός μας πολεμούσε με τον λαό μας! Ξέραμε ότι μπορούμε να φέρουμε ενότητα. Το Μπουακέ ήταν στην άλλη πλευρά της χώρας με τους αντάρτες, αλλά όταν παίζαμε δεν υπήρχαν αντάρτες και καθεστωτικοί. Υπήρχαν μόνο Ιβοριανοί. Και αυτή είναι η δύναμη του αθλητισμού».

Έχοντας φροντίσει να ενημερωθεί με λεπτομέρειες για την κατάσταση στην Κύπρο, ο Ντιντιέ Ντρογκμπά ταξίδεψε στη Μεγαλόνησο με στόχο κάνει πράξη τα λόγια του Νέλσον Μαντέλα. «Νομίζω ότι ο αθλητισμός θα το καταφέρει κι εδώ. Το έχουμε δει να συμβαίνει. Όχι μόνο στην Ακτή Ελεφαντοστού, ακόμα και ο σοφός Νέλσον Μαντέλα χρησιμοποίησε τον αθλητισμό για να φέρει τους ανθρώπους κοντά, με το ράγκμπι. Δεν υπάρχει τίποτα το αδύνατο. Θα πάρει χρόνο, αλλά μπορούμε να το κάνουμε».

Άλλωστε, ο legend της Τσέλσι θεωρεί πως ο αθλητισμός είναι μονόδρομος για εκείνους που οδηγούνται στην προσφυγιά. Και σε μια περίοδο που το προσφυγικό ζήτημα είναι μόνιμα στην επικαιρότητα, μπορεί να αλλάξει ζωές. «Ο μόνος τρόπος για να ξεχάσουν τις δυσκολίες της καθημερινότητας οι άνθρωποι που αναγκάζονται για τον έναν ή τον άλλον λόγο να αφήσουν τα σπίτια και τις χώρες τους, είναι ο αθλητισμός. Και ο κόσμος τον χρησιμοποιεί, γιατί ξέρει ότι βoηθάει. Δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά βοηθάει. Μέσω του αθλητισμού καταφέρνουν να μάθουν να ζουν μαζί, να δέχεται ο ένας τον άλλον. Δεν είναι εύκολο, αλλά πιστεύω ότι είναι το πρώτο βήμα για να ξεκινήσουν να διεκδικούν μια καλύτερη ζωή».

Ο Ντρογκμπά γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει να εγκαταλείπεις τον τόπο σου. Σε ηλικία πέντε ετών στάλθηκε να ζήσει στο Παρίσι με τον θείο του, για να επιστρέψει στο Αμπιτζάν τρία χρόνια αργότερα. Τον ρωτήσαμε αν η παιδική ηλικία του επηρέασε τον τρόπο που σκέφτεται και πράττει, για να βοηθήσει τους συνανθρώπους του. «Πιστεύω ναι. Στο Παρίσι ευτυχώς είχα το θείο μου, δεν ήμουν εντελώς μόνος. Στην Ακτή Ελεφαντοστού μεγάλωσα σε μια οικογένεια των έξι. Ζούσαμε σε κοινό χώρο με άλλους, ο πατέρας μου είχε ένα σπίτι και υπήρχαν άλλα τέσσερα-πέντε σπίτια κολλητά δίπλα μας, ήταν κοινοτικές κατοικίες. Οι γονείς μου, οι θείοι, οι θείες τα παιδιά τους. Μάθαμε από μικροί ότι υπάρχουν κανόνες, αξίες, σεβασμός για τους μεγαλύτερους και τον διπλανό σου. Όλα όσα αντιμετωπίζεις στη ζωή και στο ποδόσφαιρο. Αλλά όλα αυτά τα μαθαίνεις από τον πρώτο μήνα ζωής σου. Και μεγαλώνεις με αυτές τις αξίες, δεν μπορούν να απομακρυνθούν από εμένα. Μεγάλωσα με αυτές και ίσως γι' αυτό κάνω ό,τι κάνω».

Από μικρός, όμως, έμαθε να αναγνωρίζει και τη σημασία της μόρφωσης. Τα πρώτα χρόνια της καριέρας του τα συνδύασε με σπουδές στη λογιστική. «Έπρεπε, ήταν πολύ δύσκολο, αλλά ήταν η μόνη λύση για εμένα. Αν ήθελα να συνεχίσω να παίζω ποδόσφαιρο έπρεπε να ήμουν καλός στο σχολείο και να σπουδάσω». Για τον ίδιο, είναι ανεπίτρεπτο να υπάρχουν ποδοσφαιριστές που σνομπάρουν τη σημασία της παιδείας, θεωρώντας πως με την καριέρα τους έχουν κατακτήσει τον κόσμο. «Αυτό είναι βλακεία. Με όλον τον σεβασμό, αλλά είναι πραγματικό χαζό να θεωρείς ότι η καριέρα σου από μόνη της είναι αρκετή. Να σου δώσω ένα απλό παράδειγμα. Πώς θα συζητήσεις για το συμβόλαιό σου; Πώς θα συνεννοηθείς με τον λογιστή που διαχειρίζεται τα χρήματά σου; Πώς ξέρεις ότι δεν σε κλέβουν; Πώς καταλαβαίνεις ότι μια επένδυση είναι καλή ή σε κοροϊδεύουν; Πρέπει να έχεις ένα μίνιμουμ σπουδών. Πιστεύεις ότι θα είσαι επιτυχημένος; Ναι, για μερικά χρόνια ίσως. Μετά όμως τι θα κάνεις; Η ζωή δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο. Υπάρχει ζωή μετά το ποδόσφαιρο και συνήθως είναι μεγαλύτερη από την καριέρα σου. Πρέπει λοιπόν να έχεις τα εφόδια για να ανταπεξέλθεις. Γι' αυτό υπάρχουν πολλές φορές περιπτώσεις παικτών που οδηγούνται στην κατάθλιψη μετά το τέλος της καριέρας τους, δεν γνωρίζουν πώς να συνεχίσουν την ζωή τους. Και δεν είναι ποτέ αργά για να σπουδάσεις. Μπορείς να το κάνεις και μετά το ποδόσφαιρο, αλλά είναι ευκολότερο να βάζεις τις βάσεις νωρίς στη ζωή συ γιατί αυτό θα σε βοηθήσει με την κάθε ημέρα σου», εξηγεί στο gazzetta.gr.

Η 21η Μαρτίου καθιερώθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη ως Παγκόσμια Ημέρα κατά του ρατσισμού. Έγινε σε ανάμνηση της δολοφονίας 70 Νοτιαφρικανών που διαμαρτύρονταν ειρηνικά κατά του Άπαρντχαϊντ στις 21 Μαρτίου του 1960 από την Αστυνομία. Τα χρόνια πέρασαν, όμως οι ρατσιστικές αντιλήψεις δεν ξεριζώθηκαν ποτέ. Ακόμα και για τους μεγάλους σταρ. «Ναι. Θα ήταν ψέμα να σου πω πως δεν έχω αντιμετωπίσει ρατσιστικές επιθέσεις. Έχω αντιμετωπίσει κρούσματα αρκετές φορές», εξομολογείται στο gazzetta.gr ο Ντρογκμπά.

Και πώς αντιδρούσε; Με πείσμα, βελτίωση και ανάστημα. «Σίγουρα δεν ήμουν στα καλύτερα μου όταν άκουγα ρατσιστικά σχόλια. Ο στόχος μου όμως ήταν να κάνω αυτούς που με μισούσαν για το χρώμα του δέρματός μου, να με παραδεχθούν για την απόδοσή μου, να με χειροκροτήσουν στο τέλος. Αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη ήττα γι' αυτούς, η κατανόηση του λάθους να κρίνουν κάποιον για το χρώμα του. Οι ίδιοι άνθρωποι που με έβριζαν μετά με χειροκροτούσαν, γιατί ο καλύτερος τρόπος για να δώσεις τη μάχη είναι να γίνεις καλύτερος. Πρέπει να ζήσουν μαζί σου και στο τέλος μπορείς να τους κάνεις να καταλάβουν το λάθος τους».

Το κεφάλαιο ποδόσφαιρο δεν έχει κλείσει για τον Ντιντιέ Ντρογκμπά, ο οποίος μας άφησε ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα για το μέλλον του. «Τώρα θέλω να επικεντρωθώ στα ειρηνευτικά πρότζεκτ και να αφοσιωθώ στο Ίδρυμά μου, είναι κάτι πολύ σημαντικό για εμένα. Από το 2007 που το δημιούργησα έχουν περάσει 12 χρόνια. Το ποδόσφαιρο φυσικά συνεχίζει και υπάρχει στο μυαλό. Δουλεύω και με την Τσέλσι ως πρεσβευτής. Δεν ξέρω αν θέλω να προπονήσω, αλλά γιατί όχι; Θέλω να διατηρήσω όλες τις επιλογές ανοιχτές και στο τέλος να αποφασίσω τι είναι καλύτερο για εμένα».

Ο Ντρογμπά στηρίζει έμπρακτα και το Eleven Campaign, μια πρωτοβουλία με έντονο ελληνικό στοιχείο. Ξεκίνησε ως ντοκιμαντέρ, το οποίο έφερε κοντά έντεκα εντεκάχρονα από έντεκα διαφορετικές χώρες του κόσμου, καταγράφοντας το πώς το ποδόσφαιρο μπορεί να ξεπεράσει γλωσσικά, πολιτισμικά και άλλα εμπόδια. Το φινάλε ήταν η συνάντησή τους στη Γενεύη, όπου έπαιξαν πριν από τον αγώνα ανάμεσα στις ομάδες του Ροναλντίνιο και του Φίγκο, με το αποτέλεσμα να είναι εκπληκτικό. Εξελίχθηκε σε μη κερδοσκοπικό σωματείο, το οποίο προωθεί τη διαπολιτισμική συνεργασία μέσω του αθλητισμού. Το Eleven Campaign ήταν στρατηγικός συνεργάτης στο φιλικό της Κύπρου και ο Ντιντιέ Ντρογκμπά είναι πρεσβευτής του. «Νομίζω ότι πρόκειται για μια καταπληκτική ιδέα. Το πώς επέλεξαν αυτά τα παιδιά, βρίσκονται στο πλευρό τους και παρατηρούν το πώς αλλάζουν, το πώς εξελίσσονται. Ανυπομονώ να τα συναντήσω από κοντά στο Κάιρο για το Αφρικανικό Κύπελλο. Όταν μου μίλησαν για το πρότζεκτ και μου εξήγησαν το πώς κατά μία έννοια τους ενέπνευσα κι εγώ, ήμουν πολύ χαρούμενος και περήφανος. Ανυπομονώ να δω αυτά τα παιδιά γιατί πιστεύω ότι είναι το μέλλον. Η ζωής τους είναι έμπνευση για εμένα».

Προσπαθήσαμε να μιλήσουμε για Τσέλσι, Premier League και γενικώς για μπάλα, αλλά ο Ντιντιέ δεν ήθελε. Η μη ποδοσφαιρική συζήτηση τον είχε συνεπάρει και ήθελε να μείνουμε στα πολύ σημαντικά για εκείνον. «Παρακολουθώ την Premier League αλλά νομίζω τώρα δεν είναι η στιγμή να μιλήσουμε γι' αυτά, τα άλλα είναι πιο σοβαρά!», τόνισε. Άλλωστε, ο τρόπος που απάντησε στην τελευταία ερώτηση για το αν η πιο δυνατή στιγμή της καριέρας του ήταν όταν σήκωσε το Champions League ή κάποιος άλλος τίτλος, δεν επέλεξε τίποτα από τα παραπάνω. «Νομίζω η πιο σημαντική στιγμή της καριέρας μου είναι αυτό που κάναμε στην Ακτή Ελεφαντοστού. Γιατί είναι κάτι παραπάνω από το ποδόσφαιρο, το ξεπερνά. Είναι μεν μέρος του ποδοσφαίρου, που έπαιξε ένα τεράστιο ρόλο στη ζωή μου, αλλά καταφέρνει να το ξεπεράσει. Είναι μάθημα ζωής....»