«Είχαμε ξανά Αντετοκούνμπο, για να ξέραμε πως να τον διαχειριστούμε;»

Coach, να σε γυρίσουμε αρκετά χρόνια πίσω, στην εποχή που μεγάλωνες κι έπαιζες μπάσκετ, κάνοντας όνειρα, τα οποία προφανώς τότε, δεν έφταναν έως την θέση του ομοσπονδιακού προπονητή. Πως φανταζόσουν, όμως, σαν εκκολαπτόμενος μπασκετμπολίστας, το κεφάλαιο «Εθνική ομάδα»;

«Εγώ άρχισα να παίζω το 1979 και μετά από δύο χρόνια έπαιξα στην Εθνική παίδων, σε μία τρομερή φουρνιά τότε, τους γεννηθέντες το 1964 και 1965. Ενδεικτικά αναφέρω τον Φάνη Χριστοδούλου, τον Μιχάλη Ρωμανίδη, τον Αργύρη Πεδουλάκη και πολλά άλλα παιδιά, οπότε καταλαβαίνετε ότι τα ερεθίσματα για να “φωλιάσει” το μπάσκετ στην καρδιά μου, ήταν πολύ ισχυρά. Στη συνέχεια ως παίκτης της ΑΕΚ, σε ηλικία μόλις 17 ετών και με το μπάσκετ σε ημιεπαγγελματικό επίπεδο, έφτασα να κερδίζω χρήματα που σε πολλές περιπτώσεις ήταν καλύτερα από τον μέσο μισθό του τότε δημοσίου υπαλλήλου. Μετά από λίγο, άρχισε και η εκτόξευση του φαινομένου Γκάλη, οπότε πλέον το άθλημα άρχισε να κινείται σε πολύ πιο επαγγελματικά πλαίσια! Κάπως έτσι το μπάσκετ έγινε μονόδρομος και για μένα και στην διάρκεια αυτής διαδρομής, μπολιάστηκα και με την προπονητική...»

Ποιος ήταν ο προπονητής που σε επηρέασε περισσότερο;

«O συγχωρεμένος ο Τσόσιτς! Η θητεία του στην ΑΕΚ έφερε μία αντίληψη πραγματικά πολύ επαναστατική για την εποχή και παίζοντας υπό τις οδηγίες του, άρχισα να γοητεύομαι πολύ από κάτι, που ως τότε, δεν είχε καν περάσει από το μυαλό μου. Με τις γνωριμίες του, μάλιστα, βοήθησε αρκετούς μετέπειτα Έλληνες προπονητές να παρακολουθήσουν σεμινάρια και camps στο εξωτερικό και να δουν την προπονητική με μία πιο σοβαρή και επαγγελματική ματιά. Το να φτάνει λοιπόν, κάποιος να εργάζεται στην ομοσπονδία ως μέλος του επιτελείου της Εθνικής ομάδας και στη συνέχεια ως πρώτος ομοσπονδιακός τεχνικός, νομίζω ότι αποτελεί την κορύφωση μίας κατάστασης και για μένα προσωπικά ισοδυναμεί με παιδικό όνειρο και με τεράστια ευλογία.»

Πόσο διαφέρει η σημερινή εποχή από την δική σας, όσον αφορά την αντιμετώπιση των διεθνών προς το “εθνόσημο”;

«Η αλήθεια είναι ότι έχουν αλλάξει αρκετά τα πράγματα. Μέχρι και τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, η Εθνική ομάδα ήταν το μέσο ανάδειξης των περισσότερων παικτών, ακόμη κι αν ήταν ήδη πρωταγωνιστές με τις ομάδες τους. Μέσα από τις διακρίσεις και τις συμμετοχές σε διεθνείς διοργανώσεις, κέρδισαν μεγαλύτερη αναγνώριση και κατάφεραν να φτάσουν στο υψηλότερο επίπεδο. Σήμερα, βρισκόμαστε σε μία εποχή που πολλά παιδιά έρχονται στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και είναι ήδη έτοιμα. Είναι ήδη κατασταλαγμένοι επαγγελματίες, με σημαντικούς ρόλους σε μεγάλους συλλόγους, με αρκετά χρήματα στους λογαριασμούς τους και αυτό είναι ένα δύσκολο κομμάτι. Όχι γιατί τους λείπει ο ενθουσιασμός και η αγάπη για την “γαλανόλευκη”, το αντίθετο μάλιστα, αλλά γιατί, καλώς ή κακώς, η Εθνική ομάδα έχει πάψει να είναι η κορύφωση μίας καριέρας.»

Για σένα που ανέλαβες μετά το Eurobasket του 2017 και μετά από μία τριετία στο πλευρό του Φώτη Κατσικάρη (2014-2016) αρχικά και του Κώστα Μίσσα στη συνέχεια, ήταν πιο εύκολο να ανταποκριθείς της θέσης του head-coach; Υπό την έννοια ότι είχες περάσει απ' όλα τα στάδια, είχες ζήσει αποτυχίες και βιώσει το κλίμα που επικρατεί στο εσωτερικό της ομάδας...

«Μια και το θέτεις, θέλω να πω ότι ήρθα στην Εθνική ως επιλογή του Φώτη, το έργο του οποίου ήταν πολύ σημαντικό και λόγω των τριών ηττών στα νοκ-άουτ παιχνίδια, δεν αναγνωρίστηκε όσο του άρμοζε. Ο Κατσικάρης προσπάθησε και σε έναν βαθμό πέτυχε, να εκσυγχρονίσει τον τρόπο λειτουργίας του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος και σε επίπεδο οργάνωσης αλλά και στο αγωνιστικό κομμάτι. Παρ' ότι έφυγε με ένα εξαιρετικό ρεκόρ και μόλις τρεις ήττες σε επίσημα παιχνίδια, δεν κρίθηκε πετυχημένος, επειδή δεν τον βοήθησαν αυτά τα τρία αποτελέσματα. Υπάρχουν όμως, πολλές δικαιολογίες για αυτό. Για μένα, λοιπόν, η θητεία δίπλα του, ήταν η εμπειρία που με βοήθησε σφόδρα να βγάλω αρκετά συμπεράσματα, να είμαι πολύ συνειδητοποιημένος για το τι χρειάζεται η ομάδα, με αποτέλεσμα όταν προέκυψε η ευκαιρία, να είμαι τρόπον τινά αρκετά προετοιμασμένος για την επόμενη μέρα!»

Ποια διοργάνωση ήταν μεγαλύτερο «σχολείο», το Eurobasket του 2015 ή αυτό το 2017;

«Στο καθαρά μπασκετικό κομμάτι, το Eurobasket του 2015 σε Ζάγκρεμπ και Λιλ! Τότε είχαμε κάνει μία τρομερή προσπάθεια σε όλους τους τομείς και έχοντας εξαιρετικό υλικό, δυστυχώς δεν καταφέραμε να πάρουμε το μάξιμουμ! Πέσαμε βέβαια, πάνω στην πρωταθλήτρια Ευρώπης, έναν αντίπαλο που εκείνο το καλοκαίρι ήταν σε εκπληκτική κατάσταση, παρά τις όποιες απουσίες που είχε. Αυτό όμως, δεν μειώνει την πίκρα που νιώσαμε όλοι, γιατί όποιον και αν ρωτήσεις από εκείνη την ομάδα, θα σε διαβεβαιώσει ότι η δουλειά που κάναμε άξιζε καλύτερης κατάληξης. Αν είχαμε περάσει τους Ισπανούς, στην χειρότερη των περιπτώσεων, θα είχαμε πάρει ένα μετάλλιο, το οποίο θα ήταν ανταμοιβή του σχεδιασμού που είχε αρχίσει από το Παγκόσμιο του 2014. Μπασκετικά, όμως, βγάλαμε πολλά χρήσιμα συμπεράσματα...»

Όπως;

«Ότι η Εθνική ομάδα δεν γίνεται να έχει 15 “στρατηγούς”, αλλά να στηρίζεται κατά κύριο λόγο σε στρατιώτες, που έχουν αφομοιώσει πλήρως τους ρόλους που θα μας βοηθήσουν να πετύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα! Στο Eurobasket του 2017, έγιναν όλα άτσαλα! Από την καθυστέρηση στην επιλογή του προπονητή, την στελέχωση του επιτελείου και την επιλογή των παικτών, μέχρι την ξαφνική αποχώρηση του Αντετοκούνμπο, με αποτέλεσμα να πάμε χωρίς συγκέντρωση και σωστή προετοιμασία στη Φινλανδία και να τρέχουμε μετά στα νοκ-άουτ παιχνίδια, να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα. Σ' αυτή τη διοργάνωση, η αλήθεια είναι ότι δεν πήγαμε τόσο οργανωμένοι όσο στις προηγούμενες και επισημάναμε αδυναμίες – όσον αφορά στο λειτουργικό κομμάτι – που δεν θα πρέπει να παρουσιάζονται σε μία Εθνική ομάδα, σαν τη δική μας.»

Αναφέρεσαι στην εν γένει «θωράκιση» της ομάδας και την δημιουργία των απαραίτητων "στεγανών" που χαρακτηρίζουν συνήθως τις Εθνικές ομάδες; Για παράδειγμα το καλοκαίρι του 2017, έγιναν πράγματα που δεν είχαμε συνηθίσει. Από την ξαφνική αποχώρηση του Αντετοκούνμπο εν μέσω της προετοιμασίας, με την άδεια της ΕΟΚ, μέχρι την δημοσιοποίηση ενός επεισοδίου μεταξύ δύο διεθνών, που υπό άλλες συνθήκες δύσκολα θα είχε βγει προς τα έξω...

«Ανέφερες περιστατικά που δεν τιμούν την λειτουργία μίας Εθνικής ομάδας και τα οποία έβγαλαν στην επιφάνεια μία ασύνδετη κατάσταση, η οποία λειτούργησε σαν προπομπός του αρνητικού αποτελέσματος που ακολούθησε. Το κάθε γεγονός ξεχωριστά είχε την δική του ερμηνεία, σε κάποια αυτά δόθηκαν μεγαλύτερη έκταση, σε κάποια μικρότερη. Η ουσία είναι ότι όλα αυτά και το καθένα ξεχωριστά, μας βοήθησαν να αξιολογήσουμε πολλά πράγματα για την σωστή λειτουργία του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Για τον Γιάννη, θα σου πω ότι μας πόνεσε η απουσία του αγωνιστικά γιατί η ομάδα είχε - εν πολλοίς - στηθεί γύρω από την υπεραξία που μας έδινε η παρουσία του στην πεντάδα σε άμυνα κι επίθεση. Όλος ο σχεδιασμός ανετράπη λίγο πριν αρχίσουν τα επίσημα παιχνίδια και το αγωνιστικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε και διογκώθηκε, έγινε και εξωαγωνιστικό με τα γνωστά επακόλουθα, τα οποία "δηλητηρίασαν" σε ένα βαθμό την ατμόσφαιρα.»

Πόσο δύσκολα διαχειρίσιμη ήταν η κατάσταση, με όλα αυτά τα δεδομένα, στην διάρκεια μίας μεγάλης διοργάνωσης;

«Τρομερά δύσκολη, γιατί το κάθε παιδί που απαρτίζει την Εθνική ομάδα "κουβαλάει" μαζί του μία γενικότερη παρουσία στο μπάσκετ, είτε έχει να κάνει με τα συμφέροντα του συλλόγου του, είτε με τις δικές του προσδοκίες, οπότε οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές και οι προεκτάσεις που μπορεί να πάρει ένα περιστατικό είναι ανυπολόγιστες. Ειδικά τη σήμερον ημέρα, που οι αποστάσεις έχουν εκμηδενιστεί και η ροπή στα social media είναι πολύ μεγάλη, οι κίνδυνοι που θεωρητικά μπορούν να διαταράξουν την ομαλή λειτουργία μίας ομάδας, πραγματικά δεν περιγράφονται και πριν από 15 χρόνια ανήκαν στην σφαίρα του αδυνάτου! Και ο λόγος έχει να κάνει με το ότι όλα τα παιδιά δεν έχουν την ίδια ικανότητα για χειριστούν προς όφελος δικό τους και της ομάδας, όλη αυτή την έκθεση σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αλλά κι αυτό είναι φαινόμενο της εποχής και επηρεάζει όλον τον αθλητισμό αλλά και την κοινωνία γενικότερα και εμπίπτει στην κατηγορία της προσωπικής ευθύνης.»

Πριν κλείσουμε το κεφάλαιο της προηγούμενης Εθνικής και περάσουμε στην τωρινή, θέλω να σου ζητήσω να ξεκαθαρίσεις δημόσια, σε ποιο status ανήκουν ο Παππάς και ο Αγραβάνης, που δεν έχουν κληθεί καθόλου από τη στιγμή που ανέλαβες. Γιατί κακοί παίκτες, σε καμία περίπτωση δεν είναι...

«Ήταν καθαρά προσωπική επιλογή να μην κληθούν, η οποία βασίστηκε σε κάποια συμπεράσματα που έβγαλα σε όλη την διάρκεια της θητείας μου στο επιτελείο της Εθνικής, ως προς τον τρόπο που πρέπει να λειτουργεί εντός της ομάδας, ένας παίκτης που εκπροσωπεί την πατρίδα του, φορώντας το εθνόσημο στο στήθος. Από τη στιγμή που έχω αναλάβει μία ευθύνη, πρέπει να έχω και μία ελευθερία κινήσεων για κάποιες αποφάσεις που χαρακτηρίζουν και την φιλοσοφία μου. Θέλω λοιπόν να ξεκαθαρίσω κάτι για τελευταία φορά: ούτε ο Νίκος, ούτε ο Δημήτρης "πληρώνουν" κάτι ή τελούν υπό τιμωρία.»

Αυτό σημαίνει ότι παραμένουν διαθέσιμοι;

Ποτέ δεν έκλεισα την πόρτα σε κανέναν και ούτε τώρα θα το κάνω. Ο μεν Αγραβάνης ήταν τραυματίας εδώ και πάρα πολύ καιρό, ο δε Παππάς - αν και ξέρει ότι δεν έχω τίποτε προσωπικό μαζί του - δεν έχει εκφραστεί σωστά σε κάποιες δημόσιες τοποθετήσεις του, οπότε κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνει κι αυτός ένα βήμα, αποφασίζοντας ότι θέλει να συμμετάσχει σε ένα σύνολο, με κίνητρο την ανιδιοτελή προσφορά και λειτουργώντας κάτω από συγκεκριμένους κανόνες. Όταν είσαι στην Εθνική ομάδα, σημαίνει ότι είσαι πολύ καλός. Από 'κει και πέρα, το πόσο θα παίξεις και τι ρόλο θα έχεις, πρέπει να απασχολεί μόνο τον προπονητή. Αυτό έχει να κάνει με όλους ανεξαιρέτως και δεν το λέω εννοώντας κάποιον συγκεκριμένο...»

Πάμε στα παράθυρα. Με δεδομένο ότι όλα έγιναν πολύ γρήγορα, δεν υπήρχε ουσιαστικός χρόνος προετοιμασίας και αν εξαιρέσουμε τον Μπουρούση, τον Βασιλόπουλο, τον Μαυροειδή και τον Αθηναίου, τα περισσότερα παιδιά δεν είχαν ξαναπαίξει σε κρίσιμα επίσημα παιχνίδια με την Εθνική ανδρών, στο Λέστερ που άρχισε αυτή η περιπέτεια, φοβήθηκες ότι μπορεί να πάρουμε την κάτω βόλτα;

«Η ανησυχία μου ήταν το κατά πόσο θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε σε παιχνίδια με ύψιστη βαθμολογική σημασία, στηριζόμενοι σε παίκτες που δεν έχουν ξαναβρεθεί ξανά κάτω από τέτοιες συνθήκες αγωνιστικής πίεσης, ούτε έχουν κληθεί να σηκώσουν ένα "εθνικό" βάρος. Αυτό ήταν το μόνο ερωτηματικό που είχα. Το παιχνίδι με την Αγγλία κύλησε πολύ καλά, μέχρι τον τραυματισμό του Βασιλόπουλου. Αν δεν είχε χτυπήσει ο Παναγιώτης, δεν θα είχαμε αυτό το θρίλερ στο φινάλε. Ο τρόπος που κερδίσαμε, όμως, ενίσχυσε πολύ την ψυχολογία μας, οι πανηγυρισμοί που ακολούθησαν στα αποδυτήρια και στο ξενοδοχείο, δημιούργησαν εντελώς ξαφνικά ένα κλίμα οικογένειας και αυτή η ατμόσφαιρα, αποδείχτηκε οδηγός για το πως έπρεπε να πορευτούμε μέχρι το τέλος.»

Να ρωτήσω κάτι άλλο. Με αφορμή και την κόντρα της FIBA με την Euroleague και την απουσία των πρωτοκλασάτων παικτών, σε όλες αυτές τις επαφές που είχες σαν ομοσπονδιακός τεχνικός με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, αλλά και τους παίκτες τους, αισθάνθηκες λίγο και ως "επαίτης" για να πετύχεις κάτι, που πριν από δέκα χρόνια θα ήταν αυτονόητο; Να παρακαλάς δηλαδή - τρόπος του λέγειν - έναν παίκτη ή την ομάδα του για να παίξει στην Εθνική...

«Αυτή είναι μία μεγάλη αλήθεια και δείχνει την διαφορά των εποχών! Χρειάστηκαν ατέρμονες συζητήσεις με τις ομάδες, τους παράγοντες, τους ίδιους τους παίκτες, ακόμη και τους ατζέντηδές τους, για να μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε τελικά την παρουσία μόνο ενός παίκτη, που πιστεύαμε ότι θα βοηθήσει πολύ. Το θετικό είναι ότι η ανταπόκριση που είχα στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, ήταν κάτι περισσότερο από θετική και θα ήθελα να ευχαριστήσω δημόσια όλους τους εμπλεκόμενους. Αλλά τι να κάνουμε, όλα αυτά είναι σημεία των καιρών και είμαστε αναγκασμένοι να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα για το καλό της Εθνικής ομάδας. Ας έχουμε την ομάδα πλήρη στην Κίνα κι ας μαλλιάσει η γλώσσα μας!»

Και το μπάσκετ πέφτει θύμα ενός πολέμου οικονομικών συμφερόντων και ισχύος;

«Μπορούμε να το πούμε κι έτσι... Αλλά το θέμα δεν είναι ποιος είναι πιο δυνατός ή πιο ισχυρός. Είμαστε αναγκασμένοι να αποδεχθούμε μία πραγματικότητα. Αυτή τη στιγμή, το ΝΒΑ είναι κυρίαρχο σε όλα τα επίπεδα και αυτό το έχει αποδεχθεί και η FIBA με την στάση της, ενώ η διάσπαση που έχει επέλθει λόγω της έλλειψης συμφωνίας με την Euroleague, αναγκάζει τους παίκτες πρώτης γραμμής να τιμήσουν τα συμβόλαιά τους και να απόσχουν από αρκετές υποχρεώσεις του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Επομένως, είμαστε αναγκασμένοι να έχουμε διαφορετική προσέγγιση, γιατί αλλιώς δεν θα πετυχαίναμε τίποτε... Χωρίς συνεργασία και συζήτηση δεν θα γινόταν τίποτε!»

Όταν άρχιζε αυτή η προσπάθεια, να υποθέσω ότι δεν φανταζόσουν ότι μετά το 4ο παράθυρο θα είμαστε αήττητοι και θα είχαμε εξασφαλίσει την πρόκριση... Αυτό το 8/8 έχει μία ξεχωριστή σημασία, υπό την έννοια ότι επετεύχθη με 26 διαφορετικούς παίκτες, 8 διαφορετικές πεντάδες και ισάριθμες 12άδες, αλλά και 4 νίκες στις λεπτομέρειες καθώς κι άλλες 2 με buzzer-beater. Πως τα καταφέρατε;

«Δεν σου κρύβω ότι από την πρώτη μέρα πίστευα ότι εύκολα ή δύσκολα θα είμαστε στην 2η φάση για να διεκδικήσουμε την πρόκριση στο Παγκόσμιο. Από 'κει και πέρα, όλα αυτά που προανέφερες, ήταν οι μεγάλοι προβληματισμοί μας. Το 8/8 δείχνει ότι όλα λειτούργησαν στην εντέλεια και σ' αυτό, πέρα τη δουλειά που κάναμε, έπαιξε τεράστιο ρόλο η διάθεση, η δεκτικότητα όλων των παικτών και η αποδοχή των ρόλων τους... Η αρχή μας ήταν, "κάποιες φορές πρέπει να κάνω δύο βήματα μπροστά και κάποιες άλλες, να κάνω πίσω, προς όφελος της ομάδας"! Αυτό το έχουμε τηρήσει απαρέγκλιτα και ακόμη κάποια παιδιά που προέρχονταν από πολύ καλές εμφανίσεις, αποδέχονταν αδιαμαρτύρητα να μείνουν έξω στο επόμενο ματς, για να πάρουν συμμετοχή κάποιοι συμπαίκτες τους, που δεν είχαν παίξει. Αυτό μπορεί, για τον πολύ τον κόσμο, να αποτελεί μία λεπτομέρεια, πιστέψτε με όμως, πρόκειται για μία πολύ ουσιαστική διεργασία, η επιτυχία της οποίας έχει άμεση αντανάκλαση στο τελικό αποτέλεσμα.»

...Με συγχωρείς που διακόπτω, αλλά την ίδια ώρα η πρωταθλήτρια Ευρώπης, Σλοβενία και η Κροατία είναι με το ενάμιση πόδι εκτός, ενώ η Ρωσία θα τα παίξει όλα στα δύο ματς με τη Φινλανδία. Άσε που ούτε η Σερβία δεν έχει προκριθεί ακόμη...

«Όλα αυτά δείχνουν το μέγεθος της επιτυχίας, που όμως δεν θα πρέπει ούτε να μας εφησυχάζει, ούτε να μας κάνει να πετάμε στα σύννεφα. Η Εθνική Ελλάδας ανήκει στην "ελίτ" και εκεί οφείλει να βρίσκεται, με προβλήματα ή χωρίς...»

Κι όλα αυτά με ανύπαρκτο χρόνο προετοιμασίας, εντελώς καινούριο προπονητικό επιτελείο και χωρίς NBAers...

«Και σ' αυτό το κομμάτι αντιμετωπίσαμε προβλήματα. Στην αρχή είχαμε επιλέξει για τις θέσεις των συνεργατών, τον Διαμαντή Παναγιωτόπουλο (σ.σ.: assistant του Πασκουάλ) και τον Βασίλη Γεραγωτέλη (σ.σ.: assistant του Σφαιρόπουλου στον Ολυμπιακό και φέτος στην Μακάμπι), ωστόσο λόγω του ότι είχαν υποχρεώσεις με τις ομάδες τους στην Euroleague, αναπροσαρμόσαμε το πλάνο μας. Έτσι επέλεξα τον Γιάννη Ελευθεριάδη που έχει πολλά χρόνια εμπειρίας στο κομμάτι των Εθνικών ομάδων (σ.σ.: βοηθός του Γιάννη Ιωαννίδη και του Κώστα Πετρόπουλου) και δύο νεότερα παιδιά που έχουν πολλά να προσφέρουν. Ο Θανάσης Μολυβδάς που έχει την ευθύνη του πολύ σημαντικού κομματιού που λέγεται scouting, ενώ για πρώτη φορά χρησιμοποίησα έναν παίκτη που σταμάτησε σχετικά πρόσφατα το μπάσκετ και είχε θητεία στην Εθνική ομάδα. Ο Γιάννης Καλαμπόκης έχει προπονητικές αρμοδιότητες, αλλά συνάμα έχει και την ευθύνη της επαφής με τους παίκτες, σαν ενδιάμεσος μεταξύ προπονητικού επιτελείου και αγωνιστικού τμήματος, ώστε να φιλτράρουμε τα όποια θέματα ανακύπτουν! Κι αυτό ήταν ένα κομμάτι που λειτούργησε εξαιρετικά και μας βοήθησε πολύ.»

Πάμε τώρα και στο πιο νευραλγικό και λεπτό κομμάτι, που αφορά στον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Κατ' αρχήν από 'δω και στο εξής, θα γίνει ταξίδι στο Μιλγουόκι για να μιλήσετε μαζί του και με τους Μπακς, ενόψει του προγράμματος προετοιμασίας για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Κίνας;

«Αυτό είναι δεδομένο γιατί η προσωπική επαφή είναι ο ιδανικότερος τρόπος για να ξεκαθαρίσουμε τα πάντα. Αυτή τη στιγμή είμαστε στη διαδικασία του τελικού προγραμματισμού. Συζητάμε τις τελευταίες λεπτομέρειες, έτσι ώστε να κάνουμε μία ολοκληρωμένη δουλειά και να επισκεφτούμε όλα τα παιδιά που βρίσκονται στο ευρύτερο radar της Εθνικής ομάδας. Αναφέρομαι φυσικά στον Γιάννη και στη συνάντηση με τους Μπακς, που είναι το πρώτο μέλημα της επίσκεψής μας στην Αμερική, αλλά και στον Κώστα Κουφό, τον Τάϊλερ Ντόρσεϊ, ενώ θα κάνουμε και μία πρώτη επαφή με τον Κώστα Αντετοκούνμπο. Αυτή τη στιγμή είναι ένα ερωτηματικό, ωστόσο, δεν παύει να είναι ένα παιδί με σπουδαίες αθλητικές ικανότητες, που κάποια στιγμή θα πάρει το "βάπτισμα του πυρός" και στο ΝΒΑ και πιστεύω ότι μπορεί να μας βοηθήσει στο μέλλον.»

Τον Κουφό λίγο-πολύ τον ξέρουμε γιατί έχει συμμετάσχει ξανά σε μεγάλες διοργανώσεις με την Εθνική ομάδα. Από τον Ντόρσεϊ τι συμπεράσματα έβγαλες τον Σεπτέμβριο που ήταν εδώ;

«Η αλήθεια είναι ότι το παιδί δεν μπόρεσε να βρει ρυθμό, πρώτον γιατί είχε να παίξει από το summer-league του Λας Βέγκας και δεν είχε τον βαθμό ετοιμότητας που χρειαζόταν και δεύτερον, γιατί σε δύο καθοριστικά παιχνίδια, δεν υπήρχε η πολυτέλεια να χρησιμοποιηθεί αρκετά. Είμαστε εδώ και αρκετό καιρό σε επαφή και νομίζω ότι η έλευσή του για να συμμετάσχει στην προετοιμασία, να αποκτήσει επαφή με την χώρα και να συνειδητοποιήσει τι σημαίνει Εθνική ομάδα, θα τον βοηθήσει πολύ στη συνέχεια. Είναι ένας παίκτης που ακόμη διαμορφώνεται και στον οποίο υπολογίζουμε πολύ, ενώ στα θετικά του καταγράφεται το γεγονός ότι η ομάδα του (σ.σ.: Ατλάντα Χοκς), είναι πολύ συνεργάσιμη και αναγνωρίζει ότι η συμμετοχή του στην Εθνική ομάδα, μόνο καλό μπορεί να του κάνει... Ευχής έργον είναι στην εφετινή σεζόν να αποκτήσει ακόμη περισσότερες εμπειρίες και το ερχόμενο καλοκαίρι να συμμετάσχει στην προετοιμασία και να διεκδικήσει την θέση του στην 12άδα του Παγκοσμίου.»

Ας επικεντρωθούμε όμως στον Γιάννη. Εσύ τον έζησες από το 2014 και το Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ισπανίας έως και την προετοιμασία του Eurobasket του 2017 και σε τρεις διοργανώσεις στις οποίες είχε διαδοχικά ολοένα και πιο σημαντικό ρόλο. Με δεδομένο ότι λογικά θα έχεις σχηματίσει μία σχετικά ολοκληρωμένη άποψη, τι μπορείς να μας πεις για τον χαρακτήρα του Αντετοκούνμπο, έτσι όπως παρουσιάστηκε στις υποχρεώσεις της Εθνικής;

«Δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος που τον έχει συναναστραφεί και αμφισβητεί την ποιότητά που έχει σαν άνθρωπος γενικότερα. Αν πάρουμε το κάθε καλοκαίρι ξεχωριστά, θα πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν μας και το πόσο άλλαζε το status του από χρονιά σε χρονιά στο ΝΒΑ και σε σχέση με το που ήταν πριν πάει στην Αμερική. Το 2013 πήγε στο Μιλγουόκι ως ένας άγουρος παίκτης, η επιλογή του οποίου θεωρήθηκε ερωτηματικό και 5 χρόνια μετά, θεωρείται ένας από τους 5 κορυφαίους του κόσμου! Παρ' όλα αυτά και ο ίδιος και η οικογένειά του, έχουν διαχειριστεί με τον καλύτερο τρόπο όλες αυτές τις σαρωτικές αλλαγές στη ζωή τους και αυτό κάτι δείχνει. Σύμφωνα με ό,τι έχω εισπράξει εγώ απ' αυτόν, δεν μπορώ να πω ότι ο Γιάννης έχει αλλοιωθεί σαν χαρακτήρας, ούτε αυτός, ούτε τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του. Εγώ τους βλέπω σαν σύνολο, γιατί έχουν περάσει πάρα πολλά τα προηγούμενα χρόνια γι' αυτό και έχουν αποκτήσει τέτοιο δέσιμο μεταξύ τους.»

Η δημοτικότητά του, όμως, αλλά και η αξία του στο “χρηματιστήριο” του παγκοσμίου μπάσκετ έχει εκτοξευθεί τόσο πολύ, που η συμμετοχή του στην Εθνική, δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη ανά πάσα στιγμή;

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κεφάλαιο Αντετοκούνμπο είναι κάτι πρωτόγνωρο όχι μόνο για την Εθνική ομάδα, αλλά για ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ. Ποτέ δεν είχαμε να διαχειριστούμε έναν παίκτη αυτού του μεγέθους, της αναγνώρισης και της αξίας, που έχει ο Γιάννης αυτή τη στιγμή παγκοσμίως! Μέχρι τώρα είχαμε μεγάλα ονόματα και σπουδαίους παίκτες, που κι αυτοί για διαφόρους λόγους χρειάστηκε να απουσιάσουν από κάποιες υποχρεώσεις, αλλά ποτέ δεν είχαμε να κάνουμε με έναν τόσο τεράστιο superstar και με έναν ακόμη μεγαλύτερο οργανισμό όπως το ΝΒΑ, που έχει συγκεκριμένους κανόνες και πολιτική. Όλα αυτά τα δεδομένα απαιτούν ειδικό χειρισμό και φυσικά και καλή θέληση από την πλευρά του ίδιου του παίκτη, που όμως την έχει! Αυτό που πρέπει να αντιληφθεί ο πολύς κόσμος, είναι ότι ταυτόχρονα με την ραγδαία ανάπτυξή του σαν παίκτης, αλλάζει και ωριμάζει σαν άνθρωπος. Μην ξεχνάμε ότι η ζωή του έχει αλλάξει θεαματικά μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και θα πρέπει κι αυτός να βρει τις ισορροπίες του. Αυτό που είναι προς όφελός μας, είναι ότι με το status στο οποίο πλέον έχει φτάσει, δικαιωματικά μπορεί να υπερασπίζεται την επιθυμία του και να έχει λόγο και μερίδιο στην οποιαδήποτε απόφαση.»

Επομένως η Εθνική βρίσκεται μπροστά στην ανάγκη να προσαρμοστεί σε μία καινούρια πραγματικότητα;

«Ακριβώς και πρέπει να βρούμε τον σωστό τρόπο αντιμετώπισης και να μάθουμε μέσα απ' αυτό. Καθώς επίσης και να μην αντιμετωπίζουμε ως άρνηση του Γιάννη να παίξει, κάθε φορά που δεν είναι παρών! Καλώς ή κακώς το ΝΒΑ έχει το πάνω χέρι σε όλες δοσοληψίες με την FIBA, δεν πρόκειται για ένα θέμα που έχει να κάνει μόνο με την ελληνική ομοσπονδία. Για παράδειγμα, οι Σέρβοι τι να πουν, που δεν είχαν τον Μαριάνοβιτς, τον Τεόντοσιτς και τον Γιόκιτς καθόλου στα παράθυρα και ακόμη δεν έχουν εξασφαλίσει την πρόκρισή τους; Το ότι ο Μπογκντάνοβιτς με τον Μπιέλιτσα έπαιξαν στα "παράθυρα", οφείλεται στο ότι στο Σακραμέντο κάνει κουμάντο ο Ντίβατς! Άσε που ο πρώτος τραυματίστηκε κι έχασε τον πρώτο μήνα της χρονιάς...»

Λόγω της αρνητικής δημοσιότητας που δόθηκε στις δύο τελευταίες απουσίες του και τον λανθασμένο τρόπο επικοινωνίας της όλης υπόθεσης, πολύς κόσμος έχει φτάσει να αμφισβητεί την αγάπη του για την Εθνική ομάδα...

«Η αφοσίωση και η επιθυμία του για μία επιτυχία με την "γαλανόλευκη" θα πρέπει να θεωρείται κάτι περισσότερο από δεδομένη. Ο ίδιος άλλωστε ενδιαφέρεται, μαθαίνει και ασχολείται γύρω από το τι συμβαίνει στην Εθνική και την στηρίζει με τις δημόσιες τοποθετήσεις του, σαν να είναι η δική του ομάδα!»

Το καλοκαίρι του 2017 τι έγινε; Γιατί πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί...

«Ο Γιάννης συμμετείχε κανονικά στην προετοιμασία δίνοντας το 101% στις προπονήσεις και σιγά-σιγά έβγαλε έναν ερεθισμό στο γόνατο, που μετά το φιλικό με το Μαυροβούνιο στο Βελιγράδι, τον ενόχλησε περισσότερο. Τότε, λοιπόν, ελήφθη η απόφαση να σταματήσει προληπτικά τις προπονήσεις και παρ' ότι η ομοσπονδία του παρείχε όλες τις απαραίτητες υπηρεσίες σε εξετάσεις και θεραπείες. Η απόφαση να μην παίξει στο Eurobasket ήταν κατά κύριο λόγο των Μπακς. Για μένα ήταν καθ' όλα σεβαστή, καθώς προέχει η υγεία του εκάστοτε παίκτη! Η μόνη ένστασή μου είχε να κάνει με τον τρόπο που ήταν ελαφρώς άκομψος. Και απέναντι στην Εθνική Ελλάδας σαν οργανισμό, αλλά και απέναντι στον ίδιο τον παίκτη που είχε βγάλει μία αξιοσημείωτη διάθεση να βοηθήσει και μας είχε περάσει το μήνυμα ότι μπορούμε να βασιστούμε σ' αυτόν. Το τι επακολούθησε, δεν είναι δουλειά μου να το σχολιάσω, εγώ στέκομαι στο ότι το παιδί πράγματι είχε ενοχλήσεις, καθώς και στο ότι η απουσία του άλλαξε όλον τον σχεδιασμό της ομάδας.»

Ωστόσο, η ανακοίνωση της ΕΟΚ μετά την οριστικοποίηση της απουσίας του, οι πρόσφατες δηλώσεις του Γιώργου Βασιλακόπουλου, για όσους γνωρίζουν πράγματα και καταστάσεις, είναι δεδομένο ότι «δηλητηρίασαν» σε όποιον βαθμό τις σχέσεις του με την ομοσπονδία. Κάτι που φάνηκε και από την δημόσια τοποθέτηση του εκπροσώπου του, του Γιώργου Πάνου...

«Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω υπεισέλθει καθόλου σ' αυτό το κομμάτι και δεν θα το κάνω ποτέ. Εγώ επικοινωνώ μαζί του, με τον Θανάση και με τον ατζέντη του, μόνο για θέματα που άπτονται της πληροφόρησής μου για την κατάστασή του, με φόντο πάντα την πρόοδό του και την συμμετοχή του στην προετοιμασία του καλοκαιριού για το Παγκόσμιο της Κίνας. Αυτό είναι άλλωστε και το ζητούμενο! Δεν θέλω να ασχολούμαι με πράγματα που δεν μας προσφέρουν απολύτως τίποτε, είτε είναι συμπεριφορές, είτε κουτσομπολιά, είτε δηλώσεις... Όλα αυτά πρέπει να τα αφήσουμε πίσω μας και να συνεργαστούμε όλοι μαζί για να πετύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα.»

Μήπως και ο κόσμος θα πρέπει να καταλάβει και το ότι ο Γιάννης δεν αντιλαμβάνεται το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, όπως οι περισσότεροι παίκτες που μεγάλωσαν και ανδρώθηκαν στα σπλάχνα της, δέθηκαν στις μικρές Εθνικές ομάδες και όλα τους τα βιώματα στην παιδική ηλικία τους έχουν σημείο αναφοράς το εθνόσημο; Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το δέσιμο του κάθε παίκτη, μπορεί να μπει σε ταμπέλες...

«Κι αυτό που αναφέρεις έχει μία βάση, αν και ο καθένας δένεται με την Εθνική με τον δικό του τρόπο. Απλά τα περισσότερα παιδιά που απαρτίζουν την βάση της τωρινής ομάδας μεγάλωσαν μέσα σ' αυτό το περιβάλλον και το συγκεκριμένο κομμάτι είναι μέρος της ζωής του. Ο Αντετοκούνμπο είναι μία εντελώς διαφορετική ιστορία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει την Εθνική ομάδα μέσα στην καρδιά του. Απλά ο τρόπος του είναι εκ των πραγμάτων διαφορετικός από τους υπόλοιπους...»

Και να κλείσουμε με την “ερώτηση του ενός εκατομμυρίου δολαρίων”. Αν είναι υγιής, θα παίξει στην Κίνα;

«Γιατί να μην παίξει; Και γιατί το θέλει πολύ και γιατί είναι μία ευκαιρία να προωθήσει το ΝΒΑ, την Ελλάδα αλλά και το δικό του brand name στην μεγαλύτερη αγορά του κόσμου!»