Top-10: Cult μουντιαλικές μορφές

Η νέα τηλεοπτική καμπάνια της FIX Hellas εστιάζει στη φιλία, σε μια από τις αυθεντικότερες και πιο διαχρονικές αξίες στη ζωή όλων των Ελλήνων και καλεί τους πάντες να θυμηθούν ξανά τις δικές τους πολύτιμες στιγμές με την παρέα τους. Πάντα συντροφιά με μια παγωμένη FIX Hellas.

Το Gazzetta βρίσκει ευκαιρία και κάνει μια αναδρομή στις μεγαλύτερες στιγμές της διοργάνωσης. Σε εκείνες τις στιγμές που θες να μοιραστείς αποκλειστικά με έναν φίλο.

Αυτή τη φορά επιλέγει να αφιερώσει αυτό το άρθρο σε μία ξεχωριστή, εναλλακτική παρέα που έκανε τη διαφορά στην ιστορία του Μουντιάλ.

Και ποιος ξέρει; Μπορεί και κάποιες παρέες εκτός γηπέδου να ταυτίζονται.

Επαιξε και σε Ιντερ, Μίλαν, αλλά όλα τα λεφτά ήταν η παρουσία του στα γήπεδα της Γαλλίας το 1998 και αργότερα σε εκείνα της Ιαπωνίας/ Ν. Κορέας το 2002. Τα πράσινα κοτσιδάκια του έκαναν τη διαφορά οπτικά σε τέτοιο βαθμό, που ακόμα και στο Pro τον έβλεπες και ήξερες ποιος ακριβώς ήταν. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν τον βοήθησαν και τόσο αγωνιστικά, καθώς ο εκλέκτορας της Νιγηρίας, Φέστους Ονιγμπίντε, είχε δηλώσει ότι ήταν ο χειρότερος παίκτης του σε εκείνο το γκρουπ του θανάτου με Αργεντινή, Αγγλία, Σουηδία, όπου οι Αετοί τερμάτισαν τελευταίοι.

Με ύψος μόλις 1,68 αναμφίβολα έγινε ίνδαλμα, νικώντας πρώτα απ' όλα τον ίδιο τον εαυτό του. Τόσο κοντός τερματοφύλακας και μάλιστα με 130 διεθνείς συμμετοχές δεν έχει ξαναϋπάρξει. Και το 1994 και το 1998 φόρεσε τις τρελές εμφανίσεις του και άρχισε να απογειώνεται. Σίγουρα ήταν καλός πορτιέρο, αλλά αναμφίβολα όταν η κουβέντα πηγαίνει στον Μεξικανό, αμέσως γίνεται πολύχρωμη, όπως και οι... ανεξίτηλες στολές του.

O εκ των κορυφαίων Αγγλων όλων των εποχών ίσως να μην είχε θέση σε αυτή τη λίστα. Ο Τσάρλτον ήταν σοβαρός κύριος, τα έκανε όλα σωστά, τέλεια και δεν έδωσε ποτέ δικαίωμα για το οτιδήποτε. Ωστόσο, υπάρχει μία συγκεκριμένη εικόνα που συνόδευε κάθε κατεβασιά του με την μπάλα στα πόδια και τον τοποθετεί σε τούτο το Top-10. Πρόκειται για αυτό το κόλπο της καράφλας, με το μαλλί μακρύ από τη μία πλευρά, να το φέρνεις μέχρι την άλλη. Μόνο που στον αθλητισμό υπάρχει ένα πρόβλημα. Οταν τρέχεις αυτό σηκώνεται όρθιο και δημιουργεί την αντιαισθητική, αστεία εικόνα. Φυσικά, οι Αγγλοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα να τον βλέπουν έτσι, καθώς τους οδηγούσε στη μοναδική κατάκτηση διεθνούς τροπαίου το 1966.

Hipster πριν την καθιέρωση του όρου. Grunge μουσικός στην εποχή της απογείωσης των Nirvana. Γιος του Ελληνα, Δημήτρη Λάλα, μας συστήθηκε στα γήπεδα της Αμερικής και έκανε αυτό το κλικ με το κοκκινόξανθο μούσι και μαλλί. Τον πρόσεχες ακόμα και όταν δεν έπαιζε τόσο καλά. Τίμιος σέντερ μπακ, με σημαντική θητεία στις ΗΠΑ και ακόμα πιο χαρακτηριστική φιγούρα των μουντιαλικών γηπέδων.

Και αφού πλησιάσαμε το ελληνικό DNA, δεν θα μπορούσαμε να τον αφήσουμε εκτός λίστας. Το κείμενο δεν είναι κοροϊδευτικό για αυτόν τον εξαιρετικό ποδοσφαιριστή που άφησε εποχή κυρίως σε Πανιώνιο και Ολυμπιακό. Στα γήπεδα της Αμερικής η Εθνική μας έγραψε αρνητική αγωνιστική ιστορία και ο Τσιαντάκης έπαιξε στο α' μέρος στο 4-0 από την Αργεντινή και μπήκε στο 72' στο 2-0 από τη Νιγηρία. Εκεί δεν μπόρεσε να κάνει ό,τι συνήθως, αλλά δοκίμασε ορισμένες από τις θρυλικές κούρσες του με τη χαίτη-λασποτήρα να ανεμίζει, με την αφέλεια μπροστά στο μαλλί και το κοντό μουστάκι, τρέχοντας πάντα με τα ιδιαίτερα στραβά πόδια του και τους αγκώνες απλωμένους.

Εάν γράψεις το όνομά του στη μηχανή αναζήτησης της google, θα σου βγάλει μετά το Μιχαΐλοβ κάτι που γράφεται έτσι «perukata». Προφανώς μόνο τυχαίο δεν είναι για τον Βούλγαρο τερματοφύλακα, έναν από τους καλύτερους ever της χώρας. Για τον αρχηγό της Εθνικής που τερμάτισε 4η το 1994 η φάση είναι η εξής. Ενώ μέχρι τότε αγωνιζόταν καραφλός, ξαφνικά εμφανίστηκε στα γήπεδα της Αμερικής με μαλλιά, δηλαδή με περούκα, η οποία φαινόταν ξεκάθαρα ότι ήταν τέτοια. Και εννοείται ότι εξακολουθεί να τη φοράει μέχρι σήμερα.

Επαιζε πίσω από τον Μπόμπι Τσάρλτον και έκανε την... σκούπα. Μέλος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για 11 χρόνια (1960-'71) αποτέλεσε βασικό στέλεχος της παγκόσμιας πρωταθλήτριας Αγγλίας το 1966. Ο Τσάρλτον είχε αποκαλέσει κάποτε τον συμπαίκτη του ως «σκυλί του πολέμου» και είχε πει ότι ο Ρόι Κιν μπροστά του ήταν ένας soft παίκτης. Το φοβερό με την περίπτωση του κοντούλη (1,68) αμυντικού μέσου ήταν ότι του έλειπαν τα μπροστινά δόντια, κάτι που όπως έλεγε ο ίδιος: «δεν διορθώνω, επειδή θέλω να φαίνομαι πιο τρομακτικός» Και όντως ήταν τέτοιος τόσο όταν χαμογελούσε, όσο και όταν έπεφτε για τάκλιν στα αντίπαλα πόδια.

Ινδιάνος, μεστίσο, μιγάς και πολύ άσχημος. Θα μπορούσε να είναι πρωταγωνιστής στο «Narcos» ως εκτελεστής του Πάμπλο Εσκομπάρ. Αλλωστε, στην πραγματικότητα πέρασε κομμάτι της ζωής του στην ίδια φυλακή. Ξεχωριστός πορτιέρο, που έβαζε φάουλ και απέκρουε με ακροβατικούς τρόπους και τον διάσημο σκορπιό. Με την Κολομβία έφτασε στους «16» το 1990 στα γήπεδα της Ιταλίας και όταν αποσύρθηκε, έκανε όσα προδιέθετε η φυσιογνωμία του. Κυκλοφόρησε ότι ήταν όντως άνθρωπος του Εσκομπάρ, έπαιξε σε ερωτικό reality, μετέφερε drugs, βρέθηκε θετικός σε κοκαΐνη, πήγε στο Survivor και ασχολήθηκε με ό,τι πιο άκυρο υπήρχε για να κάνει. Δεν υπάρχει όμως κανείς που όσα χρόνια και να περάσουν, δεν θα ξέρει ποιος ήταν ο Ιγκίτα.

Είναι ο κορυφαίος, ο Νο1 ή Νο2 (κοντραρίστηκε δυνατά με τον Νο1 μας), ό,τι πιο υπέροχο κάλπασε ποτέ στα μουντιαλικά γήπεδα. Κανείς, ποτέ, δεν θυμάται ξεκάθαρα, έντονα καμία αγωνιστική ενέργειά του. Δεν υπήρχε όμως λόγος. Ηταν απλά ο Βαλντεράμα και ήταν εκεί με την Κολομβία. Ακόμα και στην πιο διάσημη φωτογραφία του κάθεται παθητικός, ενώ ο Μίτσελ του μαγκώνει τα γεννητικά όργανα. Αυτή η τρελή αφάνα που παραμένει ακόμα και τώρα βαμμένη πυρρόξανθη σε συνδυασμό με το ασορτί μουστάκι, δεν θα λησμονηθεί ποτέ στον αιώνα τον άπαντα.

«Πώς σκοπεύεις να σταματήσεις τον Κλίνσμαν;» ήταν η ερώτηση πριν τη μάχη με τους Γερμανούς στα προημιτελικά του 1994. «Μα απλώς θα κοιτάξει το πρόσωπό μου και θα τρομάξει», απάντησε γελώντας. Τελικά τον σταμάτησε όπως συνήθιζε να κάνει ως εκ των κορυφαίων σέντερ μπακ στην ιστορία του βουλγαρικού ποδοσφαίρου. Και πράγματι ήταν παικταράς, αμυντικός που ήξερε πολύ μπάλα και έκανε σπουδαία καριέρα, παρά τα ποτά και τα τσιγάρα που δεν έσβηναν ποτέ. Κι ας έφυγε πρόσφατα και γρήγορα από τη ζωή, η τρομακτική και την ίδια στιγμή τόσο αξιαγάπητη φυσιογνωμία του δεν θα ξεχαστεί ποτέ.