“Ο Ηλίθιος”: Ο Χριστός του Ντοστογιέφσκι

Ο ήχος που ακούστηκε στο ανήλιαγο υπόγειο έμεινε στους τέσσερις τοίχους του δωματίου. Το σκοτάδι έξω είχε πυκνώσει. Η ησυχία απόλυτη. Θα έκανε ακόμη και το πέταγμα της μύγας να ακουστεί. Ό,τι συνέβη όμως στο μικρό διαμέρισμα έμεινε εκεί. Όχι, δεν ήταν κάποιο έπιπλο που έχασε τη θέση του και έπεσε στο έδαφος ή προσέκρουσε στον τοίχο. Ούτε ο ένοικος του ξύπνησε για να πιει ένα ποτήρι νερό και σκόνταψε σε κάτι που δεν έβλεπε. Ο ένοικος του υπογείου ήταν ξύπνιος. Δεν έκανε όμως κάτι θορυβώδες. Σε μια καρέκλα καθόταν και σκεφτόταν. Η σκέψη του τον είχε απορροφήσει τόσο πολύ, που η αίσθηση του χρόνου και του χώρου είχαν χαθεί. Οι διαδρομές στα υπόγεια του εαυτού είχαν αφετηρία τις παραστάσεις του έξω κόσμου. Κυρίως αυτές που έβλεπε στα πρόσωπα των ανθρώπων. Στο υπόγειο του ήταν σε εξέλιξη η αναπαράσταση. Τα συναισθήματα και οι σκέψεις των άλλων έπαιρναν σχήμα και μορφή στο πνευματικό υπόγειο του Φ. Ντ. Τα λίγα τετραγωνικά του χώρου “έπνιγαν” τον δέκτη και δημιουργό. Στο μικρό γραφείο υπήρχε λευκή σελίδα. Το μολύβι βρέθηκε στο χέρι και τότε η κίνηση έγινε ανεξέλεγκτη, το χαρτί απέκτησε όγκο, λέξεις, εικόνες και απίστευτο βάρος. Η επιφάνεια του επίπλου ήταν πολύ μικρή πια για να το κρατήσει, έπεσε. Αυτός ήταν ο ήχος που “κατάπιε” το υπόγειο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Απ' αυτό το υπόγειο βγήκαν κορυφαία έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. “Ο Ηλίθιος” είναι το αριστούργημα του...