Γιάννης Αντετοκούνμπο: 1330 ημέρες πριν...

Με ένα κάρφωμα που έσπασε την μπασκέτα σε άπειρα κομμάτια και αυτά γέμισαν περηφάνια και χαρά όχι έναν άνθρωπο, όχι μια οικογένεια αλλά μια ολόκληρη χώρα.

Μόλις 1330 ημέρες έχουν περάσει από τότε που το όνομα του Γιάννη Αντετοκούνμπο ακούστηκε στο Brooklyn.

Τίποτα δεν είναι ίδιο από τότε. Όλα άλλαξαν. Όλες οι ιστορίες…αυτές με τις χαρές, αυτές με τις λύπες, οι δύσκολες, οι πιο αισιόδοξες, όλες πασπαλίστηκαν με χρυσόσκονη και σκορπίστηκαν μπροστά στα μάτια μας, ώστε να μπορέσουμε να πιστέψουμε με την σειρά μας στα όνειρα.

Ο Γιάννης δεν παίζει πλέον στα Σεπόλια και στο Ζωγράφου, ο Γιάννης ετοιμάζεται να παίξει στο 66ο All Star Game.

Ο Γιάννης είναι και ο ίδιος με εκείνο το παιδί που όντως πεινούσε, που όντως έκανε δουλειές για να προσφέρει στην οικογένεια του, που όντως περπατούσε χιλιόμετρα για να παίξει μπάσκετ, εκείνος που πήγαινε οδικώς σε όλη την Ελλάδα γιατί δεν είχε χαρτιά και δεν μπορούσε να μπει σε αεροπλάνο, εκείνος που άλλαζε παπούτσια με τον αδελφό του τον Θανάση για κάνουν προπόνηση.

Ο Γιάννης είναι…

Ο Γιάννης που προσπέρασε όλα τα παραπάνω, μεγάλωσε πριν την ώρα του, έβαλε τον πιο τρελό στόχο και βρέθηκε να τον πετυχαίνει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο.

Όλοι το σκέφτηκαν, πέρασε η ιδέα από το μυαλό τους, αλλά κανείς δεν μπορούσε να τολμήσει να το φτάσει μέχρι το τέλος.

Μέσα σε 1330 ημέρες η μοίρα έδειξε το πιο περίεργο πρόσωπο της, έκανε τα «μαγικά» της και αποφάσισε μέσα από ένα παιδί με καταγωγή από την Νιγηρία και μεγαλωμένο στην Ελλάδα να μας κάνει όλους να πιστέψουμε με τον πιο πανέμορφο τρόπο ότι τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα.

Η αλήθεια είναι ότι πολύς κόσμος έχει ψάξει την ιστορία του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Έλληνες, ξένοι δημοσιογράφοι κυρίως ψάχνουν κάθε λεπτομέρεια μιας ζωής που έχει στοιχεία ταινίας.

Σεπόλια, «Τρίτωνας», Ζωγράφου, Αγ. Μελέτιος, σπίτια, προπονητές, φίλοι, απλοί άνθρωποι, η ιστορία είναι «μαγική», εντυπωσιακή...

Το gazzeta.gr έφτιαξε ένα παζλ με όσο το δυνατόν πιο πολλά και ταιριαστά κομμάτια.

Το αποτέλεσμα, μερικές ώρες πριν την φαντασμαγορική γιορτή του ΝΒΑ, είναι να παραδειγματιστούμε από τον Γιάννη και η επόμενη ημέρα να μας βρει πεπεισμένους ότι η σκληρή δουλειά, όσο προβλήματα και αν βιώνουμε, μπορεί να οδηγήσει στην «Ιθάκη» του καθενός.

Όταν ξεκινάς την ιστορία του Γιάννη, τα βήματα σε πάνε στα γήπεδα του «Τρίτωνα» στα Σεπόλια και στο τελευταίο του σπίτι στην οδό «Δράμας» στο αριθμό 126.

Εκεί όπου, όταν εκείνος επέστρεψε από το ΝΒΑ, πήγε να παίξει με τους φίλους του μπάσκετ.

Στα γήπεδα που συνεχίζουν να φιλοξενούν τα όνειρα παιδιών που τον παρακολουθούν και μαθαίνουν να βάζουν όριο... τον ουρανό.

Εκεί κοντά, το καφέ «Κιβωτός» του Γιάννη Τζίκα που βλέπει τα πιτσιρίκια να μεγαλώνουν στα γηπεδάκια. Εκεί μέσα μεγαλώνουν, ωριμάζουν, σε ανθρώπινο και αθλητικό επίπεδο.

Τα αδέρφια Αντετοκούνμπο καταλαμβάνουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά του, αφού η ευγένειά τους, ήταν από τα στοιχεία που τους έκαναν να ξεχωρίσουν από νωρίς.

«Η ευγένεια τα έκανε να διαφέρουν από τα άλλα παιδιά, αυτό και μόνο», θα απαντήσει στην ερώτηση γιατί δέθηκε με τους Αντετοκούνμπο.

Οι υπογεγραμμένες φανέλες αλλά και μπάλες, που κοσμούν το μαγαζί του λένε ένα μέρος της ιστορίας που εκείνος δεν βίωνε πάντα θετικά.

«Ο Θανάσης ήταν πιο κεφάτος τύπος, είχε φίλους, ήταν εξωστρεφής, διασκέδαζε. Ο Γιάννης όμως… έχει πάθος. Θα γινόταν ο καλύτερος.

Ήταν φτωχά παιδιά όντως και τα βοηθούσα όσο μπορούσα και αρκετούς από όσους σήμερα καπηλεύονται την επιτυχία, τότε τους είχα βρει απέναντι μου, αλλά ποτέ δεν έδωσα σημασία».

Η συζήτηση με τον κ. Γιάννη ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες…Σε έβαζε μέσα στην πραγματικότητα της περιοχής και της καθημερινότητας...

«Ο Τρίτωνας με την παλιά διοίκηση δεν άφηνε τα παιδιά να παίξουν επειδή δεν είχαν να πληρώσουν την συνδρομή, ή για μόλις 50 ευρώ αναγκάζονταν να αλλάξουν στέγη, αλλά αυτό δεν ‘έριχνε’ τα παιδιά.

Η μητέρα τους ήταν ‘βράχος’.

Εκείνη είναι η αιτία που η οικογένεια αυτή είναι τόσο καλή».

Τα προβλήματα της ζωής ξεπηδούν μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου που τα έβλεπε να εκτυλίσσονται μπροστά του.

«Έλα να βγάλουμε μια φωτογραφία γιατί θα γίνεις σπουδαίος και θα παίξεις Α1 ή θα πας στο ΝΒΑ και θα μας ξεχάσεις», θυμάται η κ. Καίτη με τον Γιάννη όμως να της λέει, «δεν θα σας ξεχάσω ποτέ»!

Όλοι το ήξεραν… Ο Γιάννης ήταν διαφορετικός. Από την ημέρα που ανακοίνωσε με λαχτάρα ότι φεύγει γιατί υπέγραψε συμβόλαιο στην Ισπανία.

Ένα συμβόλαιο που δεν πρόλαβε να χαρεί καλά - καλά, αφού η μοίρα είχε άλλα, μεγαλύτερα σχέδια για εκείνον.

Ο χαρακτήρας του δεν αλλοιωνόταν από δυσκολίες ή φτώχεια ή οτιδήποτε άλλο.

Ήξερε ότι μπορούσε να γίνει ο καλύτερος.

Ο Αντρέας, φίλος από την παρέα θυμάται, «το μπάσκετ ένωσε τα παιδιά εδώ. Αυτό είχαν κοινό, και αυτό έκαναν.

Ο Θανάσης ήταν εκείνος που τραβούσε τα βλέμματα γιατί ήταν πιο μεγάλος και έκανε πιο εντυπωσιακά πράγματα στο παρκέ.

Ο Γιάννης ήταν διαφορετικός. Ο Γιάννης ήθελε να κερδίζει…

Βράδιαζε και έβγαινε η μητέρα του Γιάννη για να τον φωνάξει να επιστρέψει στο σπίτι. Εκείνος έπαιζε με τον Δημήτρη που ήταν ο καλύτερος εδώ στην γειτονιά και πείσμωνε επειδή έχανε. ‘Δεν φεύγω αν δεν τον κερδίσω’ έλεγε ο Γιάννης» και δεν χρειαζόταν πολλά για να καταλάβεις την συνέχεια.

Θα καταφέρει να βρεθεί στην Εθνική για πρώτη φορά στην καριέρα του και κάθε τι που ακολούθησε έχει την σημασία του.

Θα πάρει μέρος στο τουρνουά «Ακρόπολις», θα φορέσει τον αριθμό «19» και η «γαλανόλευκη» θα πάει στην Ισπανία και συγκεκριμένα στην Σεβίλλη για το Ευρωπαϊκό.

Ο κ. Γιάννης δεν γίνεται να ξεχάσει, αφού η φανέλα κοσμεί το μαγαζί του: «Είμαστε στο ξενοδοχείο και έρχεται ο Γιάννης γεμάτος ενθουσιασμό και μου λέει ξέρετε ποιον αριθμό θα φορέσω; Του λέω, το “19” και μου λέει όχι μου έδωσαν το 13 του Διαμαντίδη. Πόσο μεγάλη τιμή;».

Τα όνειρα ένα-ένα έπαιρναν την θέση τους το ένα δίπλα στο άλλο. Έπαιρναν μορφή και οι άνθρωποι που τα έβλεπαν μόνο με χαρά έχουν να τα θυμούνται.

Οι καθηγητές του Γιάννη στο 53ο Λύκειο της Αθήνας, εξιστορούν τις αναμνήσεις τους από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές...

Ο φιλόλογος του μεγάλου αστέρα, πλέον, των Μιλγουόκι Μπακς, θυμάται: «Ο Γιάννης ήταν παράδειγμα στην τάξη μου. Τον αναφέρω πάντα στα παιδιά για να καταλαβαίνουν ότι όταν προσπαθούν για κάτι, μπορούν να το πετύχουν. Θυμάμαι ένα μεσημέρι μπαίνω στην τάξη, κοιτώ το τελευταίο θρανίο και δεν τον βλέπω εκεί.

Ρωτάω που είναι και μου λένε τα παιδιά έξω παίζει μπάσκετ. Πηγαίνω στο παράθυρο και τον βλέπω μέσα στον ήλιο να παίρνει την μπάλα ξανά και ξανά και να καρφώνει.

Μου λένε τα παιδιά δεν θα τον φωνάξετε και απαντάω όχι. Αυτή η επιμονή που δείχνει μπορεί να του προσφέρει κάτι κάποια μέρα. Το θυμάμαι σαν σήμερα. Τυχαία, αλλά ήταν σαν να είδα το μέλλον».

Δεν ήταν καλός μαθητής, λένε, αλλά κέρδιζε τους βαθμούς με τον χαρακτήρα του.

Πάντα ευγενικός, με αγνό χαμόγελο στα χείλη του και αυτό τον βοηθούσε. Είχε πάντα μια «συστολή», δεν αντιδρούσε ποτέ άσχημα.

Οι καθηγητές ξέρουν τα προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν τα παιδιά, ειδικά «όταν ο άλλος πεινάει είναι δύσκολο να του πεις γιατί δεν διάβασες».

Συγκεκριμένα για τον Γιάννη αναφέρουν: «Αγαπάει τους ανθρώπους, αυτό που έκανε με την σημαία (σ.σ. που δεν την υπέγραψε) φαντάζει λογικό. Φαινόταν από μικρός πόσο σεβόταν αυτούς που τον βοηθούσαν. Νοιώθει ότι χρωστάει στους ανθρώπους που τον βοήθησαν, γι’ αυτό και φέρεται τόσο σεμνά».

Κάθε βοήθεια την έπαιρνε με χαρά, είτε χρήματα για ρούχα, αφού αυτά των άλλων παιδιών δεν έκαναν στον Αντετοκούνμπο, είτε μια τυρόπιτα από τον διευθυντή. Όλα μετρούσαν.

Ειδικά για ένα παιδί που «πάλευε» καθημερινά στους δρόμους για την επιβίωση.

«Οταν ο διευθυντής του έλεγε “πάρε μια καραμέλα”, εκείνος έπαιρνε μια χούφτα, όχι για να τις φάει μόνος του ,αλλά για να βγει στο παράθυρο και να τις μοιραστεί με όλους.

Ο χαρακτήρας του τον έφτασε εκεί που τον έφτασε».

Ο προπονητής που βρήκε τον Αντετοκούνμπο και τον πήγε στον Φιλαθλητικό, ήταν ο Σπύρος Βελλινιάτης.

Οι ιστορίες που έχει να θυμάται, αφορούν στον χαρακτήρα αλλά και τα φυσικά προσόντα του Γιάννη.

Εντυπωσιακός από μικρός, ατρόμητος και με στόχο να κυνηγάει, να φτάνει και να ξεπερνάει τα όρια του ο Γιάννης έδειχνε το ποιόν του από πιτσιρικάς,

«Συνεχώς αναζητούσε προκλήσεις. Πήγαινε στους άντρες και τους προκαλούσε. Φοβόμουν μήπως νευρίαζε κανείς τους στα αλήθεια.

Ζούσε για την πρόκληση, για την ίντριγκα, τελείωνε η προπόνηση και δεν ένοιωθε αρκετή κόντρα.

Ήθελε και άλλο.

Γι’ αυτό προκαλούσε τους υπόλοιπους, ήθελε να ζει στα όρια... Αυτό το στοιχείο είναι που τον πήγε στο ΝΒΑ.

Του άρεσαν οι καταστάσεις που είχαν πίεση. Ένα παιδί που αναζητούσε την πρόκληση, έπαιζε με την φωτιά.

Αφού η φωτιά δεν τον…έκαψε, έμαθε να παίζει μαζί της.

Μέσα σε 6 μήνες άρχισε να ανταγωνίζεται τους καλύτερους.

Προσπαθούσα να του βάζω καινούργιες προκλήσεις γιατί όλα τα μάθαινε πολύ γρήγορα, ό,τι έβαζα στα πιτσιρίκια τα έβγαζε αμέσως.

Μια ημέρα είχα ένα άλλο παιδί, τον Νουγκόνια, ο οποίος έκανε flip flop. Ο Γιάννης

είχε αρχίσει να ψηλώνει, όχι όμως να δείχνει ότι θα φτάσει εκεί που έφτασε σήμερα και δεν ήταν και ιδιαίτερα γυμνασμένος. Ήθελα να τον προκαλέσω να κάνει παραπάνω γυμναστική.

Του λέω, λοιπόν, τα πηγαίνεις εξαιρετικά στο μπάσκετ, αλλά αυτό που χρειάζεται είναι να είσαι γυμνασμένος και δεν μπορείς να το καταφέρεις.

Μου λέει ο Γιάννης ' είσαι σίγουρος κόουτς;'

Εγώ αρχικά ήμουν επιφυλακτικός μην τυχόν και τραυματιστεί αλλά δεν άκουγε.

Ξαπλώνει, τινάζει το σώμα του και σηκώνεται όρθιος.

Μιλάμε για φαινόμενο.

Από όλα τα αδέλφια ο πιο ταλαντούχος είναι ο Κώστας.

Ο Γιάννης όμως έχει αυτό που ονομάζουν οι Αμερικάνοι «mental toughness». Έχει απίστευτη νοοτροπία. Έχουν αδιανόητα φυσικά προσόντα αυτά τα παιδιά.

Δεν είναι σαν όλους τους άλλους...

Δεν μπορεί ο καθένας να κάνει αυτά που κάνουν...

Δεν μπορεί ο κάθε Αφρικανός, αν αυτό φαντάζεστε, να κάνει αυτά τα πράγματα».

Ο προπονητής που βρήκε τους Αντετοκούνμπο όταν ήταν πιτσιρίκια και τους έζησε στα πρώτα τους βήματα μας εξηγεί τι είναι αυτό που κάνει τον Γιάννη τόσο διαφορετικό ακόμα και από τον Θανάση που έχει παρόμοια σωματικά προσόντα.

«Δεν έχουν διαφορά στα σωματικά τους προσόντα.

Απλά ο Θανάσης έχει περάσει πιο δύσκολα και θέλει πιο πολύ την αγάπη από τον κόσμο, αυτό τον κάνει να χάνει λίγο την αυτοσυγκέντρωση που χρειάζεται για να… μεγαλουργήσει.

Του έλειψε η στοργή που χρειαζόταν για να καλλιεργήσει αυτήν την αυθεντική σκληρότητα που σε κάνει σπουδαίο.

Αν την βρει θα παίξει ΝΒΑ, όπως ο Γιάννης.

Η μόνιμη συγκέντρωση του Γιάννη τον κάνει να ξεχωρίζει.

Έπαιζε ποδόσφαιρο και είχε μάθει να παίζει για αρκετή ώρα συγκεντρωμένος. Είχε την νοοτροπία του 10αριου. Αν έβαζες τον Δομάζο να παίξει μπάσκετ, τι θα έπαιζε...»

«Όλοι οι Έλληνες προπονητές τον σπρώχναμε στο άσο τον Γιάννη. Είχε ένστικτο.

Είχε την ικανότητα να σκέφτεται το παιχνίδι.

Με ρωτάνε όλοι πού τον είδαν οι Αμερικάνοι τον Γιάννη; Άμα βάζεις 50 πόντους και είσαι 2.05μ. πίστεψε με, όχι μόνο οι Αμερικάνοι θα σε μάθουν αλλά όλος ο κόσμος.

Ήρθαν από την Ρουμανία και το Αζερμπαϊτζάν, οι Αμερικάνοι δεν θα έρχονταν;

Καλοί καπιταλιστές οι Αμερικανοί, ξέρουν να αγοράζουν το καλό προϊόν».

Ο μικρός Γιάννης μεγαλώνει και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το μπάσκετ. Πιτσιρικάς ακόμα οι δυσκολίες δεν τον ρίχνουν και γεμάτος πείσμα χτίζει τον χαρακτήρα του μέσα στα παρκέ.

Ο Γρηγόρης Μελάς, ο προπονητής του στο παιδικό τμήμα θυμάται ότι ο Αντετοκούνμπο μπάλωνε με προσοχή όλες τις… τρύπες που θα μπορούσαν στο μέλλον να ανοίξουν και να βάλουν νερά σε ένα καράβι που είχε σαν λιμάνι την επιτυχία.

«Ο Γιάννης κατάλαβε γρήγορα τα βασικά, ήταν άκρως ανταγωνιστικός, ήθελε να είναι πάντα ο καλύτερος, για αυτό και έχει φτάσει εκεί που έχει φτάσει», θα πει και θα ταιριάξει απόλυτα με όσα έχουν πει όλοι οι υπόλοιποι.

«Οι δυσκολίες ήταν γνωστές και όλοι βοηθούσαμε, μπορεί να έκαναν και δύο προπονήσεις χωρίς να έχουν φάει αλλά δεν έψαχναν πότε κάποια δικαιολογία.

Δεν σταματούσαν ποτέ στα εμπόδια. Αυτό μένει. Κανένα από τα προβλήματα δεν τον έβαλε κάτω.

Τέλειωναν 7-8 το βράδυ από την προπόνηση του Φιλαθλητικού και έπρεπε να επιστρέψουν με τα πόδια στα Σεπόλια.

Απίστευτες θυσίες από αυτά τα παιδιά».

Και φτάνει το σημείο που συνειδητοποιείς απόλυτα ότι τίποτα δεν σου χαρίζεται ή γίνεται τυχαία.

Ο κ. Μελάς θυμάται τον Γιάννη να του λέει ότι θα γίνει… Ντουράντ και ο Ντουράντ σε μερικές ώρες θα ματσάρει τον δικό μας... Γιαννάκη από τα Σεπόλια στο All Star Game.

«Ή το 2008 ή το 2009 είχε έρθει ο Ντουράντ με ένα promotion της Adidas στην Ελλάδα και είχαν πάει όλοι οι πιτσιρικάδες να τον δουν.

Ήταν πρωί και το μεσημέρι είχαμε προπόνηση και ήρθε στο γήπεδο ο Γιάννης... Άρχισε να κάνει τα δικά του και γυρνάει και μου λέει 'κόουτς, εγώ θα γίνω Κέβιν Ντουράντ’.

Του απαντάω εγώ ‘καλά κάτσε να γίνεις πρώτα Διαμαντίδης και βλέπουμε για Ντουράντ'…και μου λέει 'όχι Διαμαντίδης, Κέβιν Ντουράντ'.

Και το θέμα είναι ότι το κατάφερε. Το πίστευε. Όταν κατάλαβε τι μπορούσε να κάνει το πίστεψε».

Από τα προπονητικά χέρια του Γρηγόρη Μελά έχουν περάσει πολλά παιδιά, αλλά ποιος θα μπορούσε να τολμήσει να πει ότι θα φτάσει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο εκεί που έφτασε; Κανείς…

«Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έχει αυτήν την εξέλιξη.

Ναι, φαινόταν ότι έχει ταλέντο, ότι καταλάβαινε το παιχνίδι, ότι ήθελε συνέχεια να μαθαίνει πράγματα.

Και επίσης ήταν φανερό ότι υπήρχε σεβασμός, ότι υπήρχε καλή οικογένεια από πίσω, η μητέρα ήταν ασπίδα στα παιδιά.

Αλλά κανείς δεν τολμούσε να φανταστεί κάτι τόσο μεγάλο.

Η μητέρα ‘έσπρωχνε’ τα παιδιά στον αθλητισμό, εκείνη ήθελε να βρίσκονται στο γήπεδο».

«ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΤΑΠΑ»

Η ιστορία από το ζέσταμα δείχνει πως θα λειτουργούσε ο Έλληνας φόργουορντ και αργότερα στην καριέρα του.

«Όταν κάναμε ζέσταμα με λέι-απ, εγώ προσπαθούσα να τους κόψω τους πιτσιρικάδες, να τους δυσκολέψω, να τους κάνω κάποια τάπα.

Κόβω κάποια στιγμή τον Γιάννη και μου λέει “είναι η τελευταία τάπα που μου κάνεις”.

Και έτσι έγινε δεν τα κατάφερα ποτέ ξανά να τον κόψω τον Γιάννη.

Εκμεταλλεύτηκαν όλες τις ευκαιρίες που τους δόθηκαν από τον Φιλαθλητικό.

Ειδικά τα παιδιά που είναι από άλλες χώρες. Βρήκαν το έδαφος και άδραξαν κάθε ευκαιρία.

Δεν είχε... ταβάνι ο Γιάννης».

Ο Χρήστος Σαλούστρος ανήκει σε μια 4αδα παικτών που είχαν την τύχη να συνυπάρξουν με τον νυν αστέρα του NBA στις «μαγικές» στιγμές του Φιλαθλητικού, να ζήσουν μοναδικές εμπειρίες, να μεγαλώσουν μέσα από τις δυσκολίες και τελικά ο καθένας να ψάξει να βρει την μπασκετική του Ιθάκη με διαβατήριο το ταλέντο του.

Σαλούστρος, Γκίκας, Αντετοκούνμπο και Καμπερίδης βρέθηκαν μοιραία στις ίδιες γειτονιές, πέρασαν πολλά και ακόμα και σήμερα θυμάται ο ένας τον άλλον με αγάπη.

Αυτά που βίωσαν, τους έχουν δυναμώσει και τους έχουν δώσει εφόδια για την συνέχεια.

Ο παίκτης, πλέον, του Κολοσσόυ Ρόδου θυμάται με χαρά κοινές τους στιγμές και μια χαρακτηριστική του έχει μείνει χαραγμένη.

«Έπρεπε να παίξουμε με τον Φιλαθλητικό έναν αγώνα για την Β' εθνική και ήταν η πρώτη του χρονιά που άρχισε να παίζει ο Γιάννης στο αντρικό.

Η αλήθεια είναι ότι πιο πριν δεν τον βοηθούσαν τα σωματικά του προσόντα επειδή ήταν μικρός κυρίως και δεν είχε αναπτυχθεί.

Το ξέρω ότι ακούγεται αστείο σήμερα... αλλά ήταν η πρώτη του χρονιά που ήταν μέλος της ομάδας και ουσιαστικά ήταν ο 12ος παίκτης μας.

Θυμάμαι ένα παιχνίδι που έπρεπε να παίξουμε στην Θεσσαλονίκη και ο Γιάννης επειδή δεν είχε χαρτιά δεν μπορούσε να ταξιδέψει μαζί μας με αεροπλάνο.

Εκείνη την φορά δεν μπορούσε κάποιος ούτε να τον συνοδέψει οδικώς, η ομάδα φοβήθηκε να τον αφήσει μόνο του να ταξιδέψει με ΚΤΕΛ και ο Γιάννης αναγκαστικά θα έχανε το παιχνίδι.

Με το που του το ανακοίνωσε ο προπονητής τον έπιασαν τα κλάματα.

Πραγματικά φαινόταν σαν να ήταν η χειρότερη ημέρα της ζωής του και δεν μπορεί να μου φύγει από το μυαλό η αντίδραση του.

Προσπαθούσαμε όλοι να τον παρηγορήσουμε, να του εξηγήσουμε ότι δεν πειράζει και ότι την επόμενη εβδομάδα θα παίζαμε εντός έδρας αγώνα αλλά ήταν πραγματικά απαρηγόρητος.

Έκλαιγε και δεν μπορούσαμε να τον συνεφέρουν με τίποτα.

Δεν ξεχνιούνται τέτοιες αντιδράσεις».

«Είχε τρομερό εγωισμό ο Γιάννης, εγωισμό με την καλή έννοια.

Δεν άντεχε να χάνει. Δεν μπορούσε.

Τρελαινόταν ακόμα και σε μικρή ηλικία.

Τον περνούσες και τους έβαζες ένα καλάθι, του έβγαζες μια άμυνα... Ήθελε κάθε ημέρα να κάνει πράγματα καινούργια.

Μπορεί να μην μπορούσε να τα κάνει όλα, αλλά τα προσπαθούσε.

Πολλές φορές μπορεί να ήταν από το πρωί στο γήπεδο για την πρωινή προπόνηση και μετά το τέλος καθόταν και άλλο, μέχρι το απόγευμα.

Ήταν συνέχεια με μια μπάλα. Το ήθελε, ήταν αυτό που ήθελε να κάνει στην ζωή του.

Το γούσταρε τόσο πολύ, που δεν μπορούσε κανείς να του το πάρει.

Είτε επειδή δεν μπορούσε να ταξιδέψει γιατί δεν είχε διαβατήριο, είτε γιατί ήταν φτωχά τα παιδικά του χρόνια.

Φαινόταν στο πάθος του και κάποια στιγμή άρχισε να φαίνεται και στο σώμα του, στην διάπλαση του.

Στα χρόνια της Α2 την τελευταία χρονιά που έπαιξε στην ομάδα που ήμασταν συμπαίκτες ήταν 'τρομαχτικά' αυτά που έκανε.

Ήταν το πικ που μπορούσαμε να δούμε εμείς από κοντά, μιας και τώρα έχει φύγει, και η διαφορά ήταν τεράστια.

Από μια χρονιά που ήταν 12ος παίκτης, να είναι την επόμενη βασικός και αναντικατάστατος».

Ο Μπάμπης Σαμοθράκης ήταν εκείνος ο παίκτης του είχε τον ρόλο του... καθοδηγητή στους πιτσιρικάδες του Φιλαθλητικού.

Λίγο μεγαλύτερος από τους υπόλοιπους έζησε τις εξαιρετικές και συνάμα δύσκολες χρονιές της ομάδας που άνδρωσε τον Γιάννη.

Τον εντοπίσαμε να προπονεί τους μικρούς της ομάδας του Ζωγράφου και θυμήθηκε κι εκείνος τις εντυπώσεις του από τον «Greek Freak».

«Είναι μεταβατική περίοδος, εγώ έχω επιστρέψει μόλις στην ομάδα και είναι καλοκαίρι.

Έχω ακούσει πράγματα για τον Γιάννη αλλά εκείνο το διάστημα δεν κάνει έντονη προπόνηση, τον είχε η ομάδα σε ένα πρόγραμμα μυϊκής μάζας, οπότε είναι με ειδική διατροφή, με ειδικές ασκήσεις ενδυνάμωσης και λιγότερο τρέξιμο για να μην καταναλώνει και πολλές θερμίδες.

Οπότε τις πρώτες ημέρες που κάνω προπόνηση, δεν έχει τύχει να κάνουμε μαζί ή να τον αντιμετωπίσω.

Ξεκινάμε, κάνουμε ζέσταμα, παίζουμε κάποια ένας εναντίον ενός...και βρέθηκα για πρώτη φορά με τον Γιάννη.

Μέχρι εκείνη την στιγμή γενικά είχα μια αντίληψη για το ποιον έχω απέναντι μου αλλά δεν το είχα δει μόνος μου.

Ε, ήρθε η στιγμή.

Δοκιμάζω ντρίπλες, πάω λίγο μπροστά, πάω λίγο πίσω και ψάχνω μια ευκαιρία να κάνω ένα σουτ.

Ο Γιάννης με χαρακτηριστική χαλαρότητα με κοιτάει, με παρακολουθεί, βλέπει τι συμβαίνει και απλά μόλις παίρνω την απόφαση να σουτάρω απλώνει το κορμί του και μου ρίχνει τάπα.

Αυτό μου έχει μείνει... Ήταν η πρώτη μου αγωνιστική επαφή με τον Γιάννη και πραγματικά μου έκανε αίσθηση.

Και ακόμα να φανταστείς δεν είχε φτάσει εκεί που είναι σήμερα, ήταν λίγο πάνω από τα 2 μέτρα.

Δεν θα μπορούσα να φανταστώ που θα φτάσει.

Καταλάβαινα ότι είναι κάτι ξεχωριστό, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτά που έκανε εδώ, στο επίπεδο που τον βλέπαμε, ότι θα μπορούσαν να... εφαρμοστούν στο ΝΒΑ.

Ήταν κάτι πρωτόγνωρο οπότε δεν μπορούσες να το προβλέψεις...

Ήξερα ότι θα κάνει κάτι καλό, με αυτά που έδειχνε, με τις δυνατότητες του και κυρίως τον χαρακτήρα του».

«Ήταν πάρα πολύ αφοσιωμένος σε αυτό που έκανε.

Είχε ένα συνδυασμό χαρακτηριστικών που έδειχναν πως έχει ό,τι χρειάζεται σαν χαρακτήρας για να τα καταφέρει.

Είχε το πάθος, την εργατικότητα, την υπομονή, δεν τα παρατούσε ποτέ, κυνηγούσε όλες τις φάσεις, ήταν σεμνός και με τους συμπαίκτες και με τον προπονητή του και ταυτόχρονα ήταν τσαμπουκάς μέσα στο γήπεδο.

Δεν χαριζόταν σε κανέναν.

Σε μικρούς, σε μεγάλους, ήταν σε όλους το ίδιο.

Ήταν σκληρός. Είχε χαρακτηριστικά που δεν βρίσκεις εύκολα.

Ενώ ήταν τόσο σεμνός παράλληλα μπορούσε να γίνει και λίγο... κακό παιδί.

Αυτός γινόταν ελάχιστα... Όσο χρειάζεται.

Και στο ΝΒΑ μια φορά έχει βγει λίγο εκτός ορίων. Έχει και τέτοια στοιχεία. Αλλά τα έχει όσο χρειάζεται.

Είναι δύσκολο να προβλέψεις που θα φτάσει ο παίκτης.

Δείχνει στοιχεία αλλά το ταβάνι του κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ποιο θα είναι».

Ο Γιάννης Σμυρλής είναι ο πρόεδρος του Φιλαθλητικού και ο άνθρωπος που είχε την ευκαιρία να δει αυτά τα παιδιά να μεγαλώνουν μέσα στην ομάδα.

Μίλησε για τις αντιδράσεις του Γιάννη σε κάθε ηλικία και για την εξέλιξή του, που άφηνε εντυπωσιασμένους όσους είχαν την τύχη να τον ζουν καθημερινά.

«Όταν ξεκίνησε να παίζει στο μίνι του Φιλαθλητικού με προπονητή τον κ. Μελά, είχαν προκριθεί σε παιχνίδια που προέκυψαν από ζευγάρωμα, στο τουρνουά της ΕΣΚΑ και έπαιζαν στο κλειστό του Ψυχικού.

Στο τέλος του παιχνιδιού η ομάδα έχασε και ο Γιάννης μαζί με άλλα δύο παιδιά θεώρησαν ότι είχαν αδικηθεί από την διαιτησία. Ο Γιάννης δεν μπορούσε να καταπιεί την ήττα και έφυγε κλαίγοντας και αυτός και άλλοι δύο προς τα αποδυτήρια.

Πιάσαμε την επόμενη ημέρα τον Γιάννη και τους υπόλοιπους και τους μιλήσαμε και τους εξηγήσαμε ότι δεν πρέπει να στεναχωριούνται.

Μετά από 2 χρόνια ακριβώς το ίδιο σκηνικό συνέβη στο Αιγάλεω όταν χάσαμε πάλι σε παιχνίδι για την πρόκριση στην 1η κατηγορία και πάλι ο Γιάννης δεν μπορούσε να δεχτεί την ήττα. Έπαιξαν πάλι η ίδια φουρνιά και πάλι του στοίχισε τρομερά.

Ο χαρακτήρας του ήταν τέτοιος που δεν μπορούσε να δεχτεί καμία ήττα.

Ήθελε να φεύγει νικητής.

Δεν μετέφερε ποτέ τις ευθύνες σε άλλον, ξεσπούσε και κατάφερε να φτάσει εκεί που έφτασε γιατί είχε σαν στόχο το καλύτερο.

Μίνι, παιδικό και εφηβικό τρεις διαφορικές φάσεις της ζωής του που οι αντιδράσεις του ήταν έντονες και έδειχναν τον χαρακτήρα του».

«Το καλοκαίρι του 2012 έχουμε ανέβει από την Β' Εθνική, έχουμε κάνει μεταβατική ομάδα, ο Γιαννάκης έχει αρχίσει να μεγαλώνει, να ψηλώνει και να δυναμώνει.

Ήταν με όλη την καλή φουρνιά του Φιλαθλητικού, τον αδελφό του τον Θανάση, τον Γκίκα, τον Καμπερίδη, τον Σαλούστρο, τον Σαμοθράκη και υπήρξε μια μικρή στιγμή που καταλάβαμε ότι ο Γιάννης έχει πλέον αλλάξει επίπεδο.

Σε μια φάση τρανζίσιον, παίρνει διάδρομο και φαίνεται ότι πάει για κάρφωμα.

Το... περίεργο είναι ότι τον κυνηγούσε ο Θανάσης γεγονός που ήθελε πολύ θράσος τότε, να σηκωθεί μπροστά στο Θανάση.

Ο Γιάννης τελικά κάρφωσε και γυρνώντας με πίσω βήματα στην άμυνα, χωρίς καθόλου πανηγύρια έλεγε στον εαυτό του 'μείνε ταπεινός, μην πανηγυρίσεις'.

Το παιδί είχε αλλάξει επίπεδο.

Το να καρφώσει μπροστά στον Θανάση και να γυρίσει με συγκέντρωση στην άμυνα χωρίς να σκεφτεί να πανηγυρίσει ήταν απόλυτα χαρακτηριστικό για το τι θα γινόταν.

Είναι κάτι το οποίο το βλέπουμε και σήμερα στο ΝΒΑ.

Είναι υπό έλεγχο οι αντιδράσεις του, δείχνουν αυτοσυγκράτηση και εσωτερική ηρεμία».

Ο Νίκος Γκίκας το άλλο μέλος της παρέας και ακόμα ένα παιδί που μεγάλωσε μαζί με τον Γιάννη έζησε και εκείνος με την σειρά του όλα τα σημαντικά γεγονότα του πρωταγωνιστή, μέχρι το ΝΒΑ και την Αμερική.

Γνώρισε όλες τις πτυχές του Αντετοκούνμπο και νοιώθει υπερήφανος για τον φίλο του.

«Θυμάμαι μια φορά στο εφηβικό είχε κάνει τρομερό παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό.

Είχε παίξει 40 λεπτά, δεν μπορούσε να περπατήσει μετά το τέλος και την επόμενη ημέρα είχαμε προπόνηση και ήταν πρώτος στο γήπεδο.

Νομίζω ότι ήταν και τραυματίας ή άρρωστος κάτι από τα δύο αλλά αυτό δεν τον σταμάτησε από το να βρίσκεται στο γήπεδο και να κάνει πάλι προπόνηση.

Τίποτα δεν τον σταματούσε.

Όλοι περιμέναμε ότι θα έφτανε ψηλά, απλά νομίζω κανείς δεν περίμενε ότι θα γίνει τόσο γρήγορα».

«Ο Γιάννης είναι φανταστικός χαρακτήρας.

Πάντα προσγειωμένος με μόνο στόχο να πετύχει σε αυτά που ήθελε να κάνει.

Το έβλεπε σαν διέξοδο από τα προβλήματα και σίγουρα καταλάβαινε ότι το μπάσκετ ήταν το μέσο για να πετύχει τα όνειρα του.

Μετά τον τελικό με την Κηφισιά ήταν στεναχωρημένος, όπως όλοι μας, και τον θυμάμαι να πηγαίνει έναν χρόνο μετά στον Ηλία τον Παπαθεοδώρου, τον προπονητή τότε της Κηφισιάς και να του λέει, 'αυτό δεν το έχω ξεχάσει'».

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ή ο Γιαννάκης ή ο Γιάνναρος ή ο «Giannis», ή ο «Greek Freak» σε όποια φάση και να βρέθηκε ήταν ο ίδιος.

Το ταβάνι του, όπως και τότε που ήταν μικρός, κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει.

Μάζεψε όλη του την θέληση, την ατσάλωσε με το ταλέντο του και πήγε με τσαμπουκά και αθλητικό θάρρος και θράσος να το προβάλει στην... βιτρίνα του ΝΒΑ.

Μια βιτρίνα που έχει μάθει να δέχεται ό,τι πιο λαμπερό. Ο Γιάννης φρόντισε να σβήσει κάθε σκιά και να λάμψει σαν το πιο μοναδικό διαμάντι.

Η πορεία του «μαγική», όπως και ο κόσμος στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού.

Για εμάς, πίσω στην Ελλάδα, που γεμίζουμε με υπερηφάνεια από την ιστορία του Γιάννη το πιο σημαντικό που μένει είναι ένα:

Να παλεύεις για τα όνειρά σου, και όλα μπορούν να συμβούν!

Ο... Γιαννάκης από τα Σεπόλια θα πάρει μέρος στο 66ο All Star Game και δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο υπερήφανοι γι' αυτόν.

Φωτογραφίες: Βασίλης Τσίγκας