Μόνο όποιος έχει παίξει, καταλαβαίνει τι εστί Εθνική!

Επιστροφή* πονταρίσματος στον αγώνα Λέστερ - Τότεναμ αν ο Χάρι Κέιν πετύχει το πρώτο γκολ της αναμέτρησης (21+,*Ισχύουν Όροι και Προϋποθέσεις)

Από το καλοκαίρι του 1986, όταν άρχισα να παρακολουθώ τους θερινούς αγώνες της Εθνικής ομάδας, αρχής γενομένης από το Μουντομπάσκετ της Ισπανίας (10η η Ελλάδα, 1ος σκόρερ της διοργάνωσης ο Γκάλης), κάθε φορά το σκίρτημα ήταν ξεχωριστό. Έβλεπες ρε παιδί μου τους παίκτες που όλη τη χρονιά, είχες συνηθίσει ως αντιπάλους στα ντέρμπι μεταξύ των μεγάλων ομάδων της εποχής (Άρη, ΠΑΟΚ, Πανιωνίου, Παναθηναϊκού, Ολυμπιακού και ΑΕΚ), να συνεργάζονται για το καλό της πατρίδας, να γίνονται μία γροθιά και να στηρίζουν ο ένας τον άλλον, έβλεπες χαμόγελα και παρεϊστικη διάθεση και πέρα από το μπασκετικό κομμάτι, άνοιγε η καρδιά σου!

Στην πορεία, τα 'φερε έτσι η ζωή που μπαίνοντας στην αθλητική δημοσιογραφία και εισχωρώντας στον «μαγικό» χώρο του μπάσκετ, από το 1995 έως και σήμερα, δεν έχω χάσει ούτε μία συμμετοχή της «επίσημης αγαπημένης» σε διεθνή διοργάνωση, πλην των προολυμπιακών τουρνουά του Καράκας (2012) και του Τορίνο (2016). Ε, λοιπόν, τα συναισθήματα που με κατακλύζουν κάθε φορά που βγαίνουν στο παρκέ οι 12 διεθνείς για προθέρμανση, κάθε φορά που τραγουδούν τον Εθνικό μας ύμνο, κάθε φορά που πανηγυρίζουν μία νίκη, μία πρόκριση, ένα μετάλλιο, είναι τόσο έντονα που πραγματικά δεν περιγράφονται...

Σε τέτοιο βαθμό, που όλοι εμείς οι δημοσιογράφοι που επί χρόνια ολόκληρα ακολουθούμε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα σε όλα τα σημεία της Γης, μπορούμε κάλλιστα να αποκαλέσουμε τους εαυτούς μας ως "χούλιγκανς" της «γαλανόλευκης»! Μετά απ' όλα αυτά που σας κατέθεσα, προσπαθήστε να μπείτε λίγο στα... παπούτσια όλων των παικτών που τα τελευταία 30 χρόνια έχουν φορέσει το εθνόσημο στο στήθος... Όλων αυτών των παιδιών, που έχουν θυσιάσει δεκάδες καλοκαίρια, έχουν «τσακίσει» τα πόδια και τα χέρια τους, έχουν κλάψει, έχουν πανηγυρίσει, έχουν «φάει» κράξιμο, αλλά μέσα από την διαδικασία της εθνικής εκπροσώπησης έχουν νιώσει ένα συναίσθημα που ισοδυναμεί με την μεγαλύτερη περηφάνια και τιμή που μπορεί να νιώσει ο κάθε άνθρωπος, που για λίγα λεπτά κουβαλάει - τρόπον τινά - την πατρίδα τους στους ώμους του...

Κατά το «στους γονείς οφείλομεν το ζην και στους διδασκάλους το ευ ζην», ο Παναγιώτης Φασούλας είπε κάποτε ότι «οι σύλλογοί μας είναι το ζην και η Εθνική ομάδα είναι το ευ ζην», έχοντας βιώσει στο πετσί του, μα πάνω απ' όλα στην καρδιά του, την επίδραση της πρώτης και ίσως και μεγαλύτερης επιτυχίας στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού (Ευρωμπάσκετ '87)! Ο Παναγιώτης Γιαννάκης ήταν μάχιμος μέχρι σχεδόν τα 37 του και όταν πλέον ήρθαν οι ώρες για τους τίτλους τέλους, πλημμύρισαν τα αποδυτήρια του Georgia Dome της Ατλάντα (1996), από τα δάκρυα των υπολοίπων που εισέπρατταν μία βαριά κι ασήκωτη σκυτάλη, από τον ρέκορντμαν συμμετοχών και πιστό στρατιώτη της Εθνικής Ελλάδας.

Έναν χρόνο αργότερα στην Τζιρόνα (1997), ο Φάνης Χριστοδούλου γυρνούσε στην Ελλάδα για να αποχαιρετήσει τον πατέρα του και να επιστρέψει μετά από δύο μέρες στην Ισπανία, για να ενισχύσει τους συμπαίκτες τους στην μάχη της πρόκρισης στους "8" του Eurobasket. Αμ η επόμενη γενιά; Ο Αλβέρτης, Ρεντζιάς, ο Σιγάλας, ο Οικονόμου και ο Παπανικολάου, όλοι τους ανδρώθηκαν τα καλοκαίρια με τις Εθνικές ομάδες, έφτιαξαν τις καριέρες τους, πέρασαν αξέχαστες στιγμές κι έκαναν φιλίες ζωής. Δεν θέλετε να ξέρετε πως τους κακοφάνηκε, όταν ξαφνικά και άκομψα για τους περισσότερους, «κόπηκε» απότομα ο... ομφάλιος λώρος με την δεύτερη «οικογένειά» τους...

Η κάθε γενιά έστρωνε το... χαλί για την επόμενη και το βάρος της φανέλας και η κληρονομιά των παλαιότερων, έδειχνε πάντα τον δρόμο για τους νεότερους. Μέχρι που φτάσαμε στην σπάνια σημερινή συγκυρία, όπου στον βωμό μίας λυσσαλέας κόντρας ανάμεσα στην ένωση των μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων (Euroleague) με τον επί χρόνια «κοιμώμενο» θεματοφύλακα του αθλήματος (FIBA), που αποφάσισε να «ξυπνήσει», προέκυψαν ευκαιρίες για μία γενιά παικτών που δεν είχαν χριστεί διεθνείς, πλην όμως, είχαν ανδρωθεί μπασκετικά, μπολιασμένοι με τις αξίες της Εθνικής ομάδας.

Γι' αυτό και αξίζουν «ατελείωτα» συγχαρητήρια σε παιδιά όπως ο Αθηναίου, ο Λαρεντζάκης, ο Σάκοτα, ο Μαργαρίτης, ο Γιαννόπουλος, ο Κατσίβελης, ο Γκίκας και ο Σαλούστρος, που είχαν από ελάχιστες έως και μηδαμινές παραστάσεις με την γαλανόλευκη φανέλα. Σε παλικαράκια όπως ο Μήτογλου και ο Κόνιαρης, που ήρθαν από τις μικρές Εθνικές ομάδες για να αποκτήσουν εμπειρίες και να μείνουν... Αλλά και σε ειδικές περιπτώσεις παικτών όπως ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος και ο Δημήτρης Μαυροειδής, που ξεπέρασαν τους «νόμους» της μέσης αυταπάρνησης και χάρη στο τεράστιο «θέλω» τους, «νίκησαν» πολλαπλούς τραυματισμούς κι επέστρεψαν στο κορυφαίο επίπεδο (μετά από 10 και 5 χρόνια αντίστοιχα), με τέτοια επιτυχία που ούτε οι κορυφαίοι γιατροί δεν περίμεναν...

Αυτός που όμως, είναι μία κατηγορία μόνος του, είναι ο τύπος που όσοι δεν γνωρίζουν, συνήθως λατρεύουν να... μισούν. Λόγω του παρορμητικού του χαρακτήρα, της καλώς εννοούμενης τρέλας και μαγκιάς που κουβαλάει, ο Γιάννης Μπουρούσης αδιαφορεί για το αν και πόσο αρέσει. Η ψυχάρα του και η καλοσύνη του, όμως, είναι γνωστή τοις πάσοι που παρεπιδημούν την «επίσημη αγαπημένη», από την οποία δεν έχει λείψει ποτέ με δική του υπαιτιότητα από το 2005 και μετά, όταν πρωτοκλήθηκε στην ανδρών (έμεινε εκτός 12άδας στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας).

Ο 34χρονος διεθνής Καρδιτσιώτης σέντερ ήταν έτοιμος να κρεμάσει την φανέλα με το εθνόσημο, αμέσως μετά το πρόσφατο Eurobasket. O άδοξος αποκλεισμός από τη Ρωσία στον προημιτελικό της Κωνσταντινούπολης, όμως, τον έκανε να αφήσει για αργότερα την «πικρή» αυτή ώρα του αποχαιρετισμού και να κάνει το μακρύ ταξίδι από την Κίνα, για ένα και μόνο ματς... Όχι απλά για να ανέβει στο καράβι, αλλά για να το κουμαντάρει σε συνθήκες θαλασσοταραχής! Το πάθος, η μαχητικότητα, η ευθύνη, η αγωνία και η αγαλλίαση του Μπουρούση στο τέλος του αγώνα με την Μεγάλη Βρετανία, περιγράφουν ανάγλυφα τι συμβολίζει η χρόνια ταύτιση ενός αθλητή με την Εθνική ομάδα της πατρίδας του...

Υγ. 1: Με τα προβλήματα που είχαμε, τις απουσίες του βασικού κορμού των διεθνών, την έλλειψη παραστάσεων και τις ελάχιστες ημέρες προπόνησης, προσωπικά δεν περίμενα την εκτός έδρας νίκη επί της Μεγάλης Βρετανίας. Με τον τρόπο που νικήσαμε όμως (α ρε Γιαννάρα τι έβαλες;), είμαι πλέον σίγουρος ότι - ανεξάρτητα με το ποιοι θα παίξουν ή δεν θα παίξουν - δεν υπάρχει περίπτωση να χάσουμε παιχνίδι στην πρώτη φάση των προκριματικών.

Υγ.2: Δεν έχω να καταλογίσω τίποτε στα παιδιά του Ολυμπιακού (Πρίντεζης, Παπανικολάου, Μάντζαρης, Παπαπέτρου) που δεν συμμετείχαν. Αν δεν βρεθεί μία λύση ανάμεσα στην Euroleague και την FIBA για το καλεντάρι, είναι πολύ δύσκολο για επαγγελματίες παίκτες να πάρουν ρίσκα που αυξάνουν την ήδη τεράστια επιβάρυνση και τις πιθανότητες τραυματισμών. Όπως, στον αντίποδα χίλια μπράβο στον Καλάθη, τον Θανάση, τον Βουγιούκα και τον Μήτογλου που έδωσαν το παρών, λίγες ώρες μετά το ματς δύσκολο και σημαντικό παιχνίδι με τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Υγ.3: Οι δηλώσεις του Θανάση Σκουρτόπουλου (υιοθέτησε ένα χαμηλό και εργατικό προφίλ, διατηρώντας ψηλά το γόητρο της Εθνικής ομάδας) στην Αγγλία, για το διόλου αμελητέο πρόβλημα (γόνατο) που έθεσε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο εκτός Eurobasket, αποτελούν μία ακόμη τρανή απόδειξη για το πόσο οπισθοδρομικοί άνθρωποι κρατούν στα χέρια τους τις τύχες του ελληνικού μπάσκετ και όχι μόνο της «επίσημης αγαπημένης». Τι απέγιναν οι θεωρίες συνομωσίας του Αυγούστου και που πήγε το οργανωμένο και καλά σκηνοθετημένο σχέδιο των Μιλγουόκι Μπακς με την παρότρυνση μάλιστα του ΝΒΑ, του οποίου τις πτυχές, η ΕΟΚ επιφυλάχθηκε να αποκαλύψει στην κατάλληλη χρονική στιγμή; Η δήλωση του ομοσπονδιακού τεχνικού εξέθεσε ανεπανόρθωτα το διοικητικό επιτελείο της ομοσπονδίας και επιβεβαίωσε περίτρανα την ανικανότητά του. Μήπως είναι καιρός για αλλαγές;