Έκλεισε το "παράθυρο", άνοιξε την "πόρτα"

Η Εθνική έκλεισε με επιτυχία το πρώτο “παράθυρο” των Προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2019 και άνοιξε μια πόρτα, που έμοιαζε, ως τώρα, να έχει face control: την δική της.

Ο τρόπος που ανταποκρίθηκαν, συμπεριφέρθηκαν, αγωνίστηκαν και στο τέλος εκφράστηκαν όσοι παίκτες τέθηκαν αυτή την εβδομάδα στην διάθεση του Ομοσπονδιακού τεχνικού Θανάση Σκουρτόπουλου, ήταν ίσως πιο αισιόδοξο μήνυμα ακόμη κι από αυτά τα δυο, αυτά καθεαυτά, νικηφόρα αποτελέσματα, τα οποία φυσικά ήταν το αρχικό ζητούμενο. Ήταν η μεγάλη παρακαταθήκη. Ακόμη και το άγχος που κάποιες στιγμές τους κατέβαλε, ειδικά στο τελευταίο τρίλεπτο της κανονικής διάρκειας του αγώνα στο Λέστερ, αξιολογείται θετικά γιατί πρώτα και πάνω απ' όλα έδειξε ότι διέθεταν υπερβολική συναίσθηση της ευθύνης. Πολλές φορές τα μεγάλα “θέλω” μπορούν να σου αυξήσουν το βαθμό της εσωτερικής πίεσης, η οποία χρειάζεται ειδική εκπαίδευση για την διαχείρισή της. Κι αυτή η εκπαίδευση έρχεται μόνο μέσα από την εμπειρία.

Οι παίκτες αυτοί, όχι απλά “έβαλαν πλάτη” σε μια δύσκολη συγκυρία που δημιουργήθηκε εξαιτίας του “πολέμου” της FIBA με την Euroleague, αλλά κατάφεραν να μας πείσουν ότι δεν είναι ανάγκη να μένουμε αρρωστημένα “κολλημένοι” στα στελέχη των “αιωνίων” ή στους NBAers, οι οποίοι, ούτως ή άλλως, ξέρουμε ότι πληρούν τις βασικές ατομικές προϋποθέσεις (ποιότητα, εμπειρία μεγάλων αγώνων). Κατάφερνα επίσης, να μας στείλουν το μήνυμα ότι η βάση της Εθνικής ομάδας μπορεί κάλλιστα να διευρυνθεί, έτσι ώστε να μη μας πιάνει πανικός ή απόγνωση όταν κάποιος από τους βασικούς, κάποιο καλοκαίρι- για διάφορους λόγους- ζητήσει να ξεκουραστεί. Είτε γιατί είναι τραυματίας, είτε γιατί το έχει ανάγκη. Αρκεί, όλες οι πλευρές να μπορούν να συνεννοηθούν και να μπορούν να διατηρούν μια τέτοιας μορφής επαφή ώστε να καταρτίζεται ένας σοβαρός προγραμματισμός με βάση τις διοργανώσεις που ακολουθούν.

Φυσικά και μεταξύ των παικτών όλου του κόσμου υπάρχει μια διακύμανση ικανότητας. Πλην όμως σε ομαδικό επίπεδο, είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχουν χαρακτηριστικά (βλέπε χημεία), που μπορούν να λειτουργήσουν πολύ πιο αποτελεσματικά από το (σκέτο) ατομικό ταλέντο.

Ένα άλλο ταμπού που έριξε αυτό το “παράθυρο” αφορά την ηλικία των παικτών που μπορούν να συμμετέχουν σε αυτή την διευρυμένη δεξαμενή από την οποία θα κάνει τις επιλογές του για την τελική φάση της κάθε μεγάλης διοργάνωσης ο εκάστοτε εθνικός προπονητής.

Γιατί αν, για παράδειγμα, ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης ή ο Ντίνος Μήτογλου, ήταν από τους παίκτες της νέας γενιάς που είχαν ήδη μπει στον σχεδιασμό για το άμεσο ή το απώτερο μέλλον, με βάση την παρουσία τους στην ομάδα που προετοιμάστηκε για το τελευταίο Eurobasket, όμως δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς το ίδιο για παίκτες που βρίσκονται στις παρυφές ή έχουν ξεπεράσει τα 30 τους χρόνια. Κι όμως αυτοί ήταν που πρώτα και πάνω απ' όλους απέδειξαν ότι έχουν ακόμη και θέληση αλλά και ικανότητα να προσφέρουν, αν και εφόσον η ομάδα τους το ζητήσει. Μέσα από αυτό το πρίσμα, τις μεγαλύτερες υποσχέσεις, αυτή την εβδομάδα, τις έδωσαν οι “μεγάλοι” και όχι οι “μικροί”.

Ξεκινώντας από τον χαλκέντερο 33χρονο (συν)αρχηγό Παναγιώτη Βασιλόπουλο, συνεχίζοντας με τον 29χρονο ήρωα του Λέστερ Γιάννη Αθηναίου, προχωρώντας στον 35χρονο κάπτεν του ΠΑΟΚ Βαγγέλη Μαργαρίτη και στον 31χρονο αρχηγό της ΑΕΚ, Ντούσαν Σάκοτα, τον 32χρονο σέντερ Δημήτρη Μαυροειδή. Κατά σύμπτωση ο Βασιλόπουλος και ο Μαυροειδής, έφτασαν πολύ κοντά να σταματήσουν το μπάσκετ εξαιτίας των περιπετειών που πέρασαν και γι αυτό ρούφηξαν μέχρι το μεδούλι κάθε δευτερόλεπτο που έπαιξαν, φορώντας ξανά τη φανέλα με το εθνόσημο. Ο Μαργαρίτης και Σάκοτα ζήτησαν από τον Σκουρτόπουλο να αγνοήσει τους σημαντικούς τραυματισμούς που τους ταλαιπωρούσαν τον τελευταίο καιρό για να μην χάσουν αυτή την ευκαιρία.

Θα μπορούσε να μπει στην ίδια κατηγορία κι άλλος ένας παίκτης, ο οποίος φρόντισε να μας θυμίσει διακριτικά, μετά το ματς του Ηρακλείου, πως “είχα οκτώ χρόνια να βρεθώ σε Εθνική, αλλά ήταν σα να μην πέρασε μια μέρα”. Μπορεί να είναι 28 χρονών, όμως ο Χάρης Γιαννόπουλος, αρχηγός της Εθνικής Νέων που είχε κατακτήσει το χρυσό της Ρόδου το 2009, για διάφορους λόγους, ουδέποτε βρέθηκε στο κάδρο των υποψηφίων να κληθούν για να προσπαθήσουν. Αν έχω δικαίωμα να εκφράσω μια προσωπική άποψη, θεωρώ ότι αν λάβουμε υπ' όψη μας και τα δυο παιχνίδια, ήταν ο πιο σταθερός παίκτης της "γαλανόλευκης". Αυτό που κλήθηκε να κάνει το έκανε και με το παραπάνω, συνδυάζοντας ενθουσιασμό, σοβαρότητα και ενθουσιασμό. Τόσο στο Λέστερ όσο και στη Κρήτη. Με αυτές τις εμφανίσεις μπορεί κανείς να τον αγνοήσει από εδώ και στο εξής;

Σε αυτή την Εθνική των ειδικών συνθηκών, όρεξη να έχει κανείς να περιγράφει ιστορίες. Γιατί, μικρό πράγμα ήταν αυτό που έζησαν μαζί με τον ούτως ή άλλως εξελιγμένο Θανάση Αντετοκούνμπο, ο Γκίκας, με τον Σαλούστρο. Ή το come back των δυο γκαρντ του ΠΑΟΚ του (άτυχου αλλά ελπιδοφόρου) Κόνιαρη και του εργατικού Κατσίβελη.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν πρέπει να πιστέψει κανείς ότι παρασυρθήκαμε από δυο θετικά αποτελέσματα,απέναντι σε δυο ομάδες που δεν ανήκουν καν στην δεύτερη ταχύτητα της Ευρώπης και ισχυριζόμαστε ότι πρέπει να αλλάξει η Γεωγραφία της Εθνικής στην οποία φυσικά και ανήκουν οι Μπουρούσης, Καλάθης, Θανάσης και υπό προϋποθέσεις ο Βουγιούκας. Αλλά είναι χρήσιμο να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει ένας μεγαλύτερος αριθμός παικτών από αυτούς που αυτόματα φέρνουμε στο μυαλό μας, οι οποίοι μπορούν να κληθούν για να υπηρετήσουν ρόλους ακόμη κι όταν, με το καλό, έρθει η ώρα να μιλήσουμε για την ομάδα που θα πάει στην Κίνα.