Χάρης Φραγκούλης: «Θέλει ψυχικό σθένος για να δοθείς απόλυτα σε κάτι»

Gazzetta team
Χάρης Φραγκούλης: «Θέλει ψυχικό σθένος για να δοθείς απόλυτα σε κάτι»
Στη ζωή για να είναι κανείς πραγματικά ευτυχισμένος, πρέπει να ακολουθεί την αλήθεια του. Αλλά τι γίνεται όταν αυτή η αλήθεια είναι διπλή;

Ο Χάρης Φραγκούλης είναι ένας από τους πιο πολλά υποσχόμενους ηθοποιούς της νεότερης γενιάς. Παράλληλα, ασχολείται επαγγελματικά με την πυγμαχία. «Δεν θεωρώ τα πράγματα τόσο διαχωρισμένα όσο τα βιώνουμε στη ζωή», μας λέει.

Η πυγμαχία ήταν πάντα μέρος της ζωής του από μικρό παιδί, ενώ η υποκριτική ήρθε αργότερα, όταν 18 χρονών πια μπήκε σε ένα υπόγειο θεατρικό εργαστήρι, στη σχολή του Εθνικού. Βγαίνοντας ήξερε τι ήθελε να κάνει στο υπόλοιπο της ζωής του. Τελικά ακολούθησε και τις δύο του μεγάλες αγάπες επαγγελματικά. Ο χρόνος μπορεί να μοιάζει λίγος, αλλά είναι πάντα αρκετός για μία ακόμα προπόνηση, για μία ακόμα πολύωρη, εντατική πρόβα.

«Μπορώ να τα κάνω και τα δύο, όμως σε κανένα δεν νιώθω ότι είμαι επαρκής. Όχι κακός, αλλά ούτε επαρκής. Και αυτό έχει σημασία, γιατί θέλει ψυχικό σθένος για να δοθείς απόλυτα σε κάτι», τονίζει.

Με αφορμή τα όσα λέει στην καμπάνια «True Stories» του Dewar's, στην οποία αναφέρεται στις στιγμές που έχει ζήσει στη σκηνή, αλλά και στο ρινγκ, μιλήσαμε μαζί του για να μάθουμε περισσότερα πράγματα για εκείνον.

Πώς συνδυάζεται η πυγμαχία με την υποκριτική; Έχουν κάποιο κοινό παρονομαστή;

Κοίτα, έτσι κι αλλιώς δεν θεωρώ τα πράγματα τόσο διαχωρισμένα όσο τα βιώνουμε στη ζωή. Ότι δηλαδή το ένα το κάνουν ας πούμε οι κουλτουριάρηδες ή το άλλο το κάνουν οι βίαιοι. Θέλω να πω, επειδή ζούμε έτσι κι αλλιώς σε έναν κόσμο εντυπώσεων, σε ένα καπιταλιστικό σύστημα εντυπώσεων αναφορικά με το θέαμα και την εικόνα, η εντύπωση που επικρατεί είναι ότι είναι τελείως διαφορετικά, ενώ τα συστατικά της φυσικής κατάστασης, της εγρήγορσης, της αντίληψης, της ευαισθησίας, της πειθαρχίας, είναι εντελώς κοινά. Έτσι κι αλλιώς, για να προχωρήσεις σε ένα πράγμα, είτε είναι η μουσική, είτε είναι να κάνεις ράλι, είτε είναι να είσαι σιδεράς, θέλει μια προσήλωση, μια πειθαρχία, υπομονή, επανάληψη, συνέχεια αριστερό, αριστερό, συνέχεια να λες τα λόγια σου... Αυτά είναι κοινά χαρακτηριστικά. Και ένα ακόμα κοινό χαρακτηριστικό είναι η σχέση που έχεις με τον άλλον, δηλαδή αν δεν βλέπεις τον άλλον, θα φας ξύλο. Και αν δεν βλέπεις και δεν ακούς τον άλλον, δεν θα ξέρεις πώς να απαντήσεις στο θέατρο. Κάποια πράγματα τα οποία είναι πολύ basic, αλλά και καθόλου ταυτόχρονα.

Χάρης Φραγκούλης

Εσύ πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με την πυγμαχία;

Ήμουν ανήλικο, παιδάκι ακόμα. Πριν τα 18 μου. Καλλιθέα, εκεί κοντά στο σπίτι μου. Μετά πήγα στον κύριο δάσκαλό μου που ήταν ο Κώστας Τζώτζος. Τώρα ο γιος του μεγαλουργεί στο kick boxing, είναι πάρα πολύ καλός. Εκεί έπαιξα και κάποιους αγώνες με τον Κώστα. Και τώρα είμαι στον Θανάση Κύλα, που ήταν συναθλητής μου και πρωταθλητής, από τον Γιδάκο ήμασταν μαζί. Και τώρα είμαι εκεί μαζί του, έχω παίξει και μερικούς αγώνες μαζί του και ελπίζω να παίξω και μερικούς ακόμα.

Έχεις δηλώσει ότι ένας τραυματισμός στάθηκε αφορμή για να έρθεις σε επαφή με το θέατρο και τον κινηματογράφο. Ήταν ένας χώρος που σε ενδιέφερε από πριν;

Το θέατρο; Καμία σχέση. Καμία, ούτε είχα δει καν. Απλώς τύχαινε ένας φίλος μου να ασχολείται και αφού πρέπει να κάνεις κάτι, ήταν αυτό. Δεν είχα επαφή με αυτό το πράγμα και γενικά με αυτόν τον κόσμο. Εννοώ και με τη λογοτεχνία. Εντάξει έβλεπα σινεμά, σαν παιδάκι, αλλά ούτε με τη λογοτεχνία, ούτε με το θέατρο, ούτε με τον κινηματογράφο είχα σχέση. Ενώ ήμουν παιδί ενός εκδότη -και ξέρεις, αυτών των παλιών, αριστερών διανοούμενων κάπως- δεν μπήκα ποτέ σε αυτό, ήμουν πιο πολύ με τον Πανιώνιο.

Φραγκούλης

Αν έπρεπε να διαλέξεις ένα από τα δύο (την πυγμαχία ή το θέατρο), ποιο θα ήταν και γιατί;

Κοίτα, φυσικά όλες οι συζητήσεις και οι ερωτήσεις είναι θεωρητικές. Οπότε ουσιαστικά η απάντηση αυτή είναι αναληθής. Εγώ δεν μπορώ να δοθώ σε ένα πεδίο γιατί κάτι δεν είναι επαρκές. Το ότι κάποιος μπορεί να τα κάνει όλα αυτά καλά προβάλλεται σαν δύναμη, όμως προκύπτει λόγω της αδυναμίας, του φόβου να δοθείς απόλυτα σε κάτι. Μπορώ να τα κάνω και τα δύο, όμως σε κανένα δεν νιώθω ότι είμαι επαρκής. Όχι κακός, αλλά ούτε επαρκής. Και αυτό έχει σημασία, γιατί θέλει ψυχικό σθένος για να δοθείς απόλυτα σε κάτι. Σαν αθλητής έχω παίξει και με επαγγελματίες, είμαι όντως σε ένα πολύ καλό επίπεδο, δεν είμαι δηλαδή ερασιτέχνης, ούτε κάνω το χόμπι μου. Έχουν γράψει ότι είμαι αθλητής πρώτου επιπέδου και αυτό με ενόχλησε πολύ, με εκνεύρισε ηθικά. Δεν μπορείς να δίνεσαι σε 100 πράγματα και να είσαι πρώτου επιπέδου. Είναι λάθος για ένα παιδί που έχει δώσει τη ζωή του σε αυτό, όπως ο γιος του δασκάλου μου, ο Νίκος Τζώτζος, που δεν πίνει, προσέχει τι τρώει, είναι από το πρωί μέχρι το βράδυ εκεί. Εγώ δίνομαι σε αυτό, πάω κάθε μέρα για προπόνηση, αλλά δεν δίνομαι σε βαθμό ώστε να φύγω στο εξωτερικό και να κάνω καριέρα πρώτου επιπέδου. Αυτό έχει σημασία. Όταν λες ότι μπορείς να κάνεις και θέατρο και να πίνεις κιόλας καμιά φορά και να τρως και ό,τι να 'ναι και να μπορείς να είσαι πρώτου επιπέδου, είναι ψέμα. Είναι λάθος και αδικεί ανθρώπους που δίνονται απόλυτα σε αυτό το πράγμα. Είμαι πράγματι καλός, παίζω με επαγγελματίες, όντως δεν είναι απλώς ένα χόμπι, το κάνω πολλά χρόνια, αγωνιστική προπόνηση, έχω φάει πάρα πολύ ξύλο, έχω σπάσει κόκαλα, έχω πάει στο νοσοκομείο, αλλά δεν είμαι πρώτου επιπέδου, όπως είναι ο Φλοριάν Μάρκου ή ο Κακουμπάβας, που δίνονται απόλυτα, καταλαβαίνεις τι εννοώ; Είναι λάθος αφήγηση να λες σε έναν άνθρωπο ότι μπορείς να ασχοληθείς τόσο βαθιά με το θέατρο και παράλληλα να είσαι και σούπερ πυγμάχος. Δεν γίνεται αυτό.

Τώρα αν θεωρητικά έπρεπε να διαλέξω ένα από τα δύο, θα διάλεγα την πυγμαχία.

Φραγκούλης

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;

Δεν νομίζω ότι αφορά σε κάποιο γεγονός. Δηλαδή αν φοβάμαι κάτι, φοβάμαι τον ίδιο τον φόβο.

Ένα τυπικό 24ωρο; Πώς τα προλαβαίνεις όλα;

Δεν κάνω πολλά πράγματα. Κάνω προπόνηση, πρόβα, βγαίνω με τους φίλους μου, πίνω ή πάω καμιά βόλτα. Αυτά κάνω. Πάω στο γήπεδο την Κυριακή. Άρα σε ένα τυπικό 24ωρο, ξυπνάω, πάω στην πρόβα, μετά πάω στην προπόνηση και μετά βγαίνω ή κάθομαι σπίτι να διαβάσω ή να δω μια ταινία. Δεν είναι τόσο φοβερό. Δηλαδή η προπόνηση είναι 1,5 ώρα τη μέρα, 5 ώρες είναι η πρόβα.

Έχει υπάρξει στιγμή που είπες «Τα παρατάω»; Αν ναι, πότε και γιατί;

Δεν ξέρω πώς το βιώνει ο καθένας. Για μένα είναι σχεδόν αυτονόητο -μπορεί να κάνω λάθος βέβαια- ότι με αυτό νταραβερίζεσαι συνέχεια. Συμβαίνει δηλαδή το αντίθετο θα έλεγα, είναι ελάχιστες οι στιγμές που λέω ότι «Εδώ καλά είμαι, έχω κάτσει και είμαι καλά». Έχουν υπάρξει βέβαια αυτές οι στιγμές, είτε σε μια παράσταση, είτε με έναν σύντροφο, με έναν άνθρωπο, με έναν φίλο. Με έναν φίλο πιο εύκολα. Με έναν φίλο μου συμβαίνει, να πω «Εδώ είναι αυτό». Αλλά σε όλες τις άλλες περιπτώσεις της ζωής και ειδικά επαγγελματικά, το αντίθετο συμβαίνει. Είναι πολύ σπάνιες οι περιπτώσεις που δεν νταραβερίζομαι διαρκώς με το «Καληνύχτα». Με το «Άντε γεια». Είναι τέλος πάντων λίγες οι στιγμές που λέω ότι «Εδώ είμαι και εντάξει».

Φραγκούλης

Επόμενα βήματα και στόχοι;

Σε μερικές μέρες ανεβαίνει η παράσταση του Μαρμαρινού που συμμετέχω στο Θέατρο Θησείον και τέλος Φεβρουαρίου ανεβαίνει ξανά ο Οθέλλος που έχω σκηνοθετήσει με την ομάδα Kursk. Για μένα, αυτή η ομάδα είναι πολύ σημαντική, όπως και η προσπάθεια που κάνουμε εκεί.

Δείτε όλα τα βίντεο από την καμπάνια του Dewar’s, που διαμορφώθηκε σε συνεργασία με τη The Newtons Laboratory και ενέπνευσε το συγκεκριμένο αφιέρωμα, εδώ.