Πρώτα μπαμπάς Μάνο... όλα τ άλλα μπορούν να περιμένουν!

Τον τελευταίο καιρό λες και το κάνει επίτηδες ο Θεός ή όποιος άλλος…

Παίρνει ανθρώπους που αγαπούν τη ζωή, που τη ρουφάνε μέχρι το έπακρο, που θα λείψουν από πολλούς και αφήνει πίσω, τους μονόχνοτους, τους δήθεν, τους κρύους!

Μετά την Αναστασία χθες ήταν η σειρά του Μάνου Αντώναρου να εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο. Βέβαια εάν ήταν επιλογή του καλού φίλου και συναδέλφου, δεν θα έφευγε ποτέ, αλλά είπαμε, άλλοι αποφασίζουν.

Τον Μάνο τον γνώριζα από παλιά, αλλά ήρθαμε πιο κοντά, από τότε που εργάστηκε στο gazzetta. Λαμπρό μυαλό, γλυκύτατος και στο λόγο και στις πράξεις, κύριος σε όλα του.

Ποτέ δεν θυμάμαι να είπε κακία για άνθρωπο κι είναι χαρακτηριστικό όταν οι κουβέντες μας πήγαιναν σε άσχημες συμπεριφορές ατόμων, τους ήξερε δεν τους ήξερε, πάντα έδινε μία διαφορετική εξήγηση, για να δικαιολογήσει την προέλευση του κακού.

Αγαπούσε τη ζωή και θαύμαζε τις γυναίκες, πίστευε πολύ στα νέα παιδιά και στις δυνατότητες τους, κάτι που φαινόταν από τα κείμενα του. Αχ αυτά τα κείμενα του, πόσες φορές δεν τα έχω θαυμάσει και δεν έχω ζηλέψει που δεν τα έγραφα εγώ.

Ολη η αρθρογραφία του Μάνου είναι ένα ποίημα, για την ακρίβεια εκατοντάδες ή και χιλιάδες μικρά ποιηματάκια, ελεγείες για τη ζωή. Τελείωνες την ανάγνωση και ήδη το μυαλό σου ταξίδευε, παρασυρμένο από τις λέξεις του Μάνου.

Όλα μα όλα, ήταν ύμνοι για τον άνθρωπο, τις σχέσεις, τη φιλία, την αγάπη, τα συναισθήματα. Απλώς από τότε που χώρισε με τη σύζυγο του, διαβάζοντας τα άρθρα του, αναγνώριζες ισχυρές δόσεις μελαγχολίας. Την αισιοδοξία την είχε καλύψει ένα αδιόρατο πέπλο που είχε υφανθεί από συναισθήματα θλίψης, απογοήτευσης και μοναξιάς.

Ναι, η μεγάλη αγάπη του Μάνου, ήταν τα δύο του παιδιά, η Αθηνά και ο Αρχέλαος, ο λόγος που ήρθαμε αρκετά κοντά. Χαζομπαμπάδες και οι δύο, μιλούσαμε ατελείωτα για τα παιδιά μας, για την ανατροφή τους, την καθημερινή συμβίωση μαζί τους. Μάλιστα με είχε παρακαλέσει και το έκανα δίχως δεύτερη σκέψη, να γράψω κάποια άρθρα σε ιστοσελίδες που είχε δημιουργήσει με θέμα την οικογένεια, τους μπαμπάδες, τα παιδιά. Είμαι σίγουρος ότι θα προτιμούσε αντί Μάνος Αντώναρος - δημοσιογράφος, να τον αποκαλούν Μάνος Αντώναρος - Υπερήφανος πατέρας που λατρεύει τα παιδιά του!

Τελευταία φορά που τον είδα, ήταν πριν από περίπου δύο μήνες, όταν μου έκανε την τιμή να με προσκαλέσει ως καλεσμένο στην τηλεοπτική του εκπομπή. Μιλήσαμε αρκετά για παιδιά (είπαμε… χαζομπαμπάδες), για τη δημοσιογραφία, για τη ζωή.

Όταν τελείωσε η εκπομπή με εκείνο το σαρδόνιο χαμόγελο του, μου είπε «να ξανάρθεις Δήμο, αν θέλεις έλα και μόνος να κάνεις εσύ την εκπομπή, ξέρεις από τηλεόραση». Του απάντησα, «φυσικά και θα ξανάρθω Μάνο, αλλά μόνο μαζί σου, αφού ξέρεις ότι απολαμβάνω τις συζητήσεις μας» και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το άμεσο μέλλον.

Να όμως, που έτσι όπως τα έφερε η ζωή, το ραντεβού δεν θα ανανεωθεί άμεσα. Θα τα ξαναπούμε όμως φίλε Μάνο, να είσαι σίγουρος και θα έχω πολλά να σου πω για τα παιδιά μου και τα παιδιά σου…

Ξέρω ότι αυτό θα θέλεις, όπως έγραψες άλλωστε σε ένα από τα τελευταία ποσταρίσματα σου στο Facebook, σε βόλτα με τα παιδιά σου: