Ξόδεψε 21 λεπτά από την ζωή σου για να δεις κάτι που μπορεί να την αλλάξει... (vid)

Έχουν περάσει σχεδόν 2 χρόνια από τότε που την είδα πρώτη φορά. Θυμάμαι ότι ήταν πολύ αργά το βράδυ, ξημερώματα επί της ουσίας μίας επόμενης ημέρας. Είχα ακούσει, είχα διαβάσει, είχα καταλάβει ότι ήταν συγκλονιστικό το ντοκιμαντέρ της Δάφνης Ματζιαράκη, αλλά επί της ουσίας δεν είχα φανταστεί τίποτα, μπροστά σε αυτό που είδα. Μου κόπηκε η ανάσα, ο κόμπος στο λαιμό και στο στομάχι δεν άφηνε να κατέβει ούτε ο καπνός από το τσιγάρο...

Δεν θυμάμαι ποτέ μου να έχω δει κάτι τόσο θλιβερό, ανατριχιαστικό, καταθλιπτικό, αλλά ταυτόχρονα και δυνατό, αισιόδοξο, μεγαλοπρεπές, υπέροχο... Τέλειωσε και έμεινα να βλέπω τους τίτλους τέλους και μετά το μαύρο στην οθόνη μου, σαστισμένος, σοκαρισμένος. Δεν ήξερα αν ήθελα να το ξαναδώ εκείνη ακριβώς την στιγμή ή την επόμενη ημέρα, έχοντας επεξεργαστεί στο μυαλό μου αυτό που είδα. Πήγα στο υπνοδωμάτιο που κοιμόντουσαν οι δύο κόρες μου και κάθισα για λίγο μαζί τους.

Η εικόνα του Κυριάκου Παπαδόπουλου να κάνει μαλάξεις σε ένα μικρό παιδί για να το επαναφέρει στη ζωή με είχε στοιχειώσει περισσότερο από κάθε άλλη, εκείνα τα πρώτα λεπτά. Ενας απλός άνθρωπος που καθημερινά ζούσε με ψυχραιμία και διάθεση αυτοθυσίας το αδιανόητο. Η “δουλειά” του ήταν να βγάζει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, παιδιά από την θάλασσα, κάποια να προσπαθεί να τα επαναφέρει στη ζωή και να τα καταφέρνει με κάθε τρόπο και σε κάποια άλλα να πρέπει να τους κλείσει τα μάτια, να τα αποχαιρετήσει πρώτος και να γυρίσει ξανά στο τιμόνι του σκάφους για την επόμενη βόλτα σωτηρίας, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα στην προηγούμενη. Μία αστείρευτη δύναμη, ένα μεγαλείο ψυχής που το λεξιλόγιο μου είναι πολύ φτωχό για να εκφράσω σωστά το μέγεθος του μεγαλείου και το κεφάλι μου πολύ μικρό για να καταλάβω πως το ζούσε κάθε μέρα, κάθε ώρα, όλο αυτό.

Χιλιάδες ανθρώπους που τους τραβούσε κάθε μέρα με τα χέρια, με το σκοινί, με ότι είχε στη διάθεσή του, σε ένα 20μετρο σκάφος για να τους σώσει από την θάλασσα, την φουρτούνα, την θεομηνία, την φρίκη, τον εφιάλτη.

Ο 45χρονος Ανθυποπλοίαρχος του Λιμενικού Κυριάκος Παπαδόπουλος έφυγε από την ζωή μόλις χθες από ανακοπή καρδιάς. Τόσο μικρός σε ηλικία, τόσο μεγάλος ως άνθρωπος. Η θλίψη στους οικείους του ανείπωτη, αλλά στην πραγματικότητα δεν θα λείψει μόνο σε όσους τον ήξεραν, θα λείψει σε όλους μας και κυρίως σε όλους εκείνους που χωρίς να ξέρει το όνομά τους, την εθνικότητα τους, την ηλικία τους, τον χαρακτήρα τους, έπεφτε στη θάλασσα καθημερινά εδώ και χρόνια για να τους σώσει. Περισσότεροι από 5 χιλιάδες άνθρωποι σώθηκαν, ζουν και ελπίζουν σε μία καλύτερη ζωή χάρη στις δικές του προσπάθειες, τις οποίες όσες φορές και αν το άκουσα να μιλάει τις χαρακτήριζε “η δουλειά μου είναι...”.

“Αν ένας άνθρωπος είναι στη θάλασσα, πρέπει να τον σώσουμε. Όποιος κι' αν είναι. Ακόμη και αυτόν που πήρε τα λεφτά από τους υπόλοιπους και τους στοίβαξε σε ένα φουσκωτό, εμείς πρέπει να τον σώσουμε. Η δικαιοσύνη ας κάνει μετά ότι πρέπει να κάνει. Δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη σε τίποτα. Δεν υπάρχει κινδυνεύουμε γιατί ο καιρός δεν είναι καλός. Δεν υπάρχει έχουμε απαγορευτικό και δεν επιτρέπεται να βγούμε με σκάφος λιμενικού 20 μέτρων, όταν μία βάρκα γεμάτη από παιδιά είναι στη μέση του πουθενά κι αν δεν πάμε εμείς, τα παιδιά αυτά θα πεθάνουν...”.

Αυτές είναι μερικές από τις εκφράσεις του – απαντήσεις του, κάθε φορά που τον ρωτούσαν πως μπορεί και το κάνει κάθε μέρα εδώ και χρόνια. Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος έφυγε μικρός σε ηλικία, προδομένος από την καρδιά του, η οποία ήταν η πιο μεγάλη καρδιά σύγχρονου Ελληνα. Ο καλύτερος φόρος τιμής για αυτόν νομίζω είναι να αφιερώσετε 21 λεπτά από την ζωή σας για να δείτε το “4,1 miles” της Δάφνης Ματζιαράκη, το οποίο καταγράφει 21 λεπτά από την ζωή γεμάτη αυτοθυσία που έζησε ο Κυριάκος Παπαδόπουλος με τον ίδιο να πρωταγωνιστεί. Δεν είναι όμως μόνο ένας φόρος τιμής στον Ανθυποπλοίαρχο, είναι ένα μεγάλο μάθημα ζωής για όλους μας. Κι' αν τα παιδιά σας έχουν μεγαλώσει καθίστε να το δείτε μαζί τους. Είναι τα 21 πιο σημαντικά λεπτά που μπορείτε να τους προσφέρετε σήμερα...